Ik vrees dat ik kort zal moeten zijn want hier in het cyber"café" van het college (waar ik slaap) stroomt het volk toe en er zit daar wel één blanke op hun internet zeker...
Ik haast me. Met wat geluk (indien geen stroompanne) kan ik iedere avond iets doorsturen. De teksten worden voorbereid op de mini-PC van Sabine. Zo gaat het wat sneller om op de blog te zetten. Proficiat aan Laure voor de overwinning en proficiat morgen met uw verjaardag. Ik probeer te smsen, ik kan het wel maar het moet hier lukken.
Het gezucht neemt hier toe...
Groetjes aan iedereen van Sabine en mezelf en zuster Ria.
Geklop op de deur, wekdienst Johan
gebiedt mij op te staan Het is pas 5:45 maar onze zwarte haan is ook al
wakker en blijkbaar is er in het huis van de Salesianen al een drukte van
jewelste. Iedereen vertrekt vandaag naar zijn/haar partnerziekenhuis. De bagage
wordt verzameld en de chauffeurs doen het onmogelijke om alles in de jeeps te
krijgen. Het wordt een beetje sardinez-vous, maar wij mogen vooraan in de
jeep gaan zitten, een echte luxepositie ! En dan kan de tocht beginnen. Voor
mij speelt zich de film af van 2009 waarin we een ware calvarietocht moesten
doen om uiteindelijk in Popokabakka, onze eerste tussenstop, te geraken. Johan
zit letterlijk op het puntje van zijn stoel (wegens wel heel beperkte
beenruimte), benieuwd naar het avontuur op de Kongolese wegen. Het begint
alleszins al goed, we vertrekken netjes op tijd en om 7:oo uur wringt onze
chauffeur zich door het chaotische (en dat is een understatement) verkeer in
Kinshasa. Wat daar allemaal rondrijdt, geraakt in België gegarandeerd reeds
jaren niet meer door de schouwing. Iedereen mag hier ook rijden, als je een
auto hebt (of iets dat erop lijkt) kan je vertrekken. Gelukkig blijkt onze
chauffeur niet alleen over een rijbewijs maar ook over zoveel stuurvaardigheid
en kennis van de weg te beschikken, dat we ons onmiddellijk op ons gemak
voelen. Het is ongelofelijk maar de eerste 200 kilometers rijden we op een
geasfalteerde weg, waar soms zelfs verkeersborden op staan, waar echter niemand
naar kijkt. We snorren zowaar 120 km en rijden massas gestrande vrachtwagens
voorbij. Mensen liggen ervoor of eronder te sleutelen of te slapen. Of ze ooit
hun rijtuig zullen herstellen, dat weet niemand. Veel kans dat we ze terug
ontmoeten bij onze terugkeer ..
Als we rechtsaf slaan, belanden we plots in
eenandere wereld, vanaf hier geen geasfalteerde wegen meer, hier stopt de
Chinese-Europese goodwill, en hier begint het echte Kongolese binnenland, de
brousse, zeg maar. We dansen over de weg, maar genieten ten volle van het
prachtige landschap dat voorbijschuift. Geen enkele Kongolees beseft in welk
mooi land zij leven, maar de landschappen wisselen razendsnel, van savanne over
duinenachtig zand, over bossen, platteland en kleine bergen. Dat alles onder
het prachtige Kongolese zonnelicht en een mens zou er zowaar lyrisch van
worden, ware het niet dat je toch vaak uit je dromen wordt wakkergeschud door
de erbarmelijke wegen.
Gelukkig kunnen we ons in Popo wat
verfrissen en kruipen we vandaag extra vroeg onder de wol. Alhoewel dat laatste
nu ook niet nodig is, want het is hier nu (21:00 uur) nog altijd zon 32
vochtige graden.
Na een hete nacht werden we gewekt door een zwarte Kongolese haan, die veel te vroeg was opgestaan. Het ontbijt was er eentje van Salesiaanse stevigheid en gaf ons de kracht om de hitte te trotseren. In de voormiddag konden we kennismaken met de Kongolese equipe van Memisa. Met ieder zijn eigen laptop (en veel te weinig elektriciteit) en met een beamer met dansend beeld werd ons in geuren en kleuren verteld hoe ziekenhuis voor ziekenhuis hier ter plaatse zijn vruchten afwerpt. Kent iemand de Kongolese oplossing voor het trillend beamer-beeld ? Zet er een sjakosj bovenop best met krokomotief !
Deze namiddag trakteerden de artsen van Memisa Kongo ons op een toeristische uitstap. Door sloppenwijken en slalommend en toeterend tussen uitpuilende, verhakkelde busjes en overladen vrachtwagens met houtskool, brachten ze ons tot aan de oevers van de Fleuve (=Kongostroom). In het leven zoals het is, stelde men ons een vissersdorp voor, alhoewel dat laatste dorp eerder op een vluchtelingenkamp leek Wat we daar zagen is met geen woorden te beschrijven maar moesten we een beetje van de geur met dit bericht kunnen meesturen, dan vielen jullie nu in katzwijm en sloot je onmiddellijk deze blog af. De vis die er onder de vliegen lag te drogen, was naar onze bescheiden mening, nooit vers geweest. De tocht eindigde in Le petit paradis de mama Lopez. Cest ici que lamour passe ? On ne sait pas, maar het was prachtig
Morgen vertrekken we richting Kasongo-Lunda. Een soort van safari, zeg maar, maar zonder beesten (hopelijk). Wellicht kunnen we enkele dagen niets van ons laten horen, geen blog, geen SMS, maar geen nieuws is goed nieuws in dit geval.
PS. We waren blij jullie reacties te lezen. Dus blijf reageren via 'reacties' of 'gastenboek'.
Nadat de weekendtaferelen van wat ga ik uit mijn valies laten en wat neem ik zeker mee, zich dreigende te herhalen in de luchthaven van Zaventem omdat onze koffers toch nog 2 kg overgewicht bleken te bevatten, zijn we toch op het vliegtuig kunnen stappen richting Kinshasa. Na een voortreffelijke vlucht en een tussenlading in Douala waar we grondig werden gedesinfecteerd, landden we op de luchthaven van Kinshasa omstreeks 19:35 uur plaatselijke tijd (we zijn hier nog in winteruur en dus zijn we een uurtje in de tijd teruggekeerd ...). De vochtige hitte viel als een lappendeken op ons toen we het vliegtuig verlieten. Het verzamelen van de bagage verliep op zijn Kongolees, chaotisch dus, maar uiteindelijk werden 20 stuks bagage netjes in de jeep geladen, net als wij overigens. Voor mij werd het een hartelijk weerzien met Hippoliet en Edgard, onze twee chauffeurs van vorige missies, voor Johan en de anderen werd het een eerste kennismakingsrit doorheen Kinshasa, dat er eerder rustig bij lag. Bij de Kapucijnen, waar we nu in Kinshasa slapen werden we hartelijk ontvangen en konden we reeds rijkelijk kennismaken met het Congolese bier Primus en Skoll. De airco op de kamers werkt nog een uurtje, dan gaat ook in Kinshasa onherroepelijk de electriciteit uit of op een veel lager pitje. 't is dus kwestie van op tijd in slaap te vallen ... Tot morgen dus ! Groeten, Sabine en Johan
Pas op donderdag zijn we uit de startblokken geschoten ... Dankzij het vele materiaal dat we langs alle kanten mochten ontvangen, lag het hele GVO lokaal vol ! Het werd een hele karwei om alles zorgvuldig te sorteren. Het zweet parelde van ons voorhoofd als we alles in de valiezen en/of zakken probeerden te krijgen. Bedoeling was minstens 2 volledige bagages vol met verpleegkundig materiaal te stoppen. Spuiten, naalden, handschoenen, blaassonden, kleefpleister, afdekkend verband, alles werd van de kartonnen verpakking ontdaan en kreeg een plaats in onze valiezen. De mannen van de technische dienst zorgden voor een stevige tape rond onze zakken en dan restte ons nog één ding ... de weegschaal ! Want bleek dat er maar maximum 32 kg in elke tas mocht zitten. Uiteindelijk was het enkel de weegstoel van de geriatrie die groot genoeg bleek om de bagage te wegen. Blijkbaar hadden we ons toch wat overschat en moest er zo nog het één en ander uit de valiezen worden gehaald. De helft van de pakken stond dus in het GVO lokaal klaar, klaar om mee te nemen. Eén van de moedertjes die naar de les GVO over 'arbeid en bevallen' kwam op donderdagavond, vroeg zich af of dit een voorbeeld was van een valies om mee 'binnen te komen'. Ik mag hopen van niet ... Als iedereen hier met een koffer van 32 kg zou binnenkomen ...
Dit weekend hadden Johan en ikzelf dus de taak om persoonlijke spullen in te pakken en deze persoonlijke valies aan te vullen met zoveel mogelijk Kongolees bruikbaar materiaal. Mijn huis leek wat op een plek waar net een aardbeving had plaatsgevonden, overal lagen spullen. Ik kan iedereen verzekeren dat het aandeel persoonlijke spullen bijzonder klein is maar de valiezen puilden uit en dat betekende dus zo'n keer of 15 koffers terug uit- en inpakken, iets eruit halen, wikken en wegen, tobben over wat nu wel en eventueel niet mee kon. Ik werd er een beetje depressief van omdat de weegschaal maar bleef aanwijzen dat er wat teveel in zat ... Ik hoop dat alles ingecheckt geraakt morgen ! Nog een slapeloze nacht voor de boeg.
Tot morgen of overmorgen of ... ?! Als er internet verbinding is ...
