Deze morgen zijn we geland op onze nationale luchthaven in Brussel en zetten we weer voet op Belgische bodem. De check-in Kinshasa verliep vlekkeloos, alleen een tape (die van onze Johan) en een muskietenet konden de heren controleurs duidelijk gebruiken, want deze werden als 'ongeschikt' bevonden om in onze valiezen mee te reizen en dat laatste zal dus binnenkort hopelijk boven een Kongolees kinderbed hangen, zoals beloofd ...
De vlucht was er een eentje met heel veel turbulentie, omwille van de 'donderstormen' zoals onze piloot die noemde maar ook omdat er een medepassagier plots onwel werd. er was geen dokter onder de passagiers, dus sprongen 2 dapperen en wakkeren van ons Memisa-team ten strijde en dank zij hun deskundige hulp en raad kon de passagier op eigen kracht het vliegtuig verlaten. Van slapen kwam er dus niet veel in huis, temeer omdat we geterroriseerd werden door iemand die zo zwaar zat te snurken, dat ik soms vreesde dat hij de vleugels van het vliegtuig er ging afzagen !
De voorbije veertien dagen waren voor Johan en mij een overdonderende en verrijkende ervaring. We hopen een beetje van de Konngolese warmte (en niet alleen letterlijk) die we hebben ervaren, over te kunnen brengen naar onze werkplek, onze familie en vrienden. We zijn ontzettend blij terug in België te zijn temidden van ons gezin, onze familie, collega's en vrienden maar tegelijkertijd deed het afscheid nemen van hen op wiens levenspad we eventjes mochten meewandelen, een beetje pijn.
We nemen nu eventjes een break, want zowel de reis als de confrontatie met een wereld die zo vreemd is aan de onze, kruipen niet in de kleren. Het is belangrijk dat we voor onszelf onze ervaringen, onze emoties eventjes op een rijtje kunnen zetten om zo vol nieuwe moed en met een vracht aan Kongolese ervaringen, maandag terug op de werkvloer te kunnen staan. We hopen dat, als het zwart er bij ons dan letterlijk is afgewassen, we jullie kunnen beroeren met onze verhalen en jullie allemaal kunnen overtuigen van de noodzaak van onze hulp. Want ja, soms lijkt het wel een druppel op een hete plaat, maar als wij zelfs de druppel niet kunnen (willen) zijn, hoe met het dan met de mensen, met patiënten, arbeiders, verpleegkundigen en artsen ? Zij hebben onze hulp broodnodig (letterlijk!) !
Tot heel binnenkort in levende lijve
Uw reporters (tot gisteren ter plaatse, maar onze plaats is daar nu ingenomen door onze minister)
Gisteren een dagje Kinshasa overleefd. Een lesje hoe te overleven op en vuilnisbelt. Nog een beetje Kongo meegenomen in onze valiezen op de Marche des Voleurs. Ontvangst door ambassade België met dr.JP Nooterman stond in schril contrast met hetgeen we in het binnenland meemaakten. Niettemin lieten we het ons welgevallen, al deed het raar om hier in Kinshasa een steak de veau te kunnen eten.
Vandaag pre-check in en straks vertrekken we met z'n allen naar de luchthaven. Nog één keer het verkeer door in Kinshasa en we stappen in het vliegtuig richting Westerse beschaving. We hebben naast deze blog nog heel wat te vertellen, maar dat vernemen jullie rechtstreeks uit onze mond héél binnenkort !
Zet de frieten, de bloemkool, den biefstuk en de dame Blanche maar al klaar !
