Als ik dit artikel schrijf, is het hier vier uur in de namiddag. We zijn net terug van het ziekenhuis. Plots is het hier alsof het nacht wordt … Einde van het ‘kleine droog seizoen’ volgens zuster Ria. Laat ons hopen van niet en laat ons vooral duimen dat we binnen enkele dagen hier vlot weer weggeraken. De hemel trekt dicht en onweerswolken dreigen deze zonnige dag bruusk te verstoren. We kijken er echter niet echt van op want tijdens ons verblijf hier nu, is het al meermaals gebeurd dat er een onweer losbrak. Overdag is het echter en vooral gisteren dan, ondraaglijk warm. Gisterenmorgen was het rond 7:30 uur al 25 graden in de schaduw. Overdag was het alsof onze blanke huid door de zon werd verschroeid. Als zelfs ik klaag van de warmte, dan moet het er wel ‘over’ zijn, want iedereen weet hoeveel ik van de zon hou. Dat de warmte ook invloed heeft op ons functioneren, spreekt vanzelf maar met het besef dat deze mensen hier dag in dag uit met deze temperaturen werken, groeit ons respect. Bovendien werken de meeste verpleegkundigen hier in het ziekenhuis zonder dat ze hebben gegeten. Pas ’s avonds, bij de terugkeer naar huis wordt er maniok opgediend. Elke dag hetzelfde lijkt het voor ons wel. De Congolese boule national kan je het beste vergelijken met een homp griesmeelpudding, smaak- en geurloos, maar hij ligt als een baksteen op je maag. Ook op ons bord ligt heel veel Congolese keuken, maar het smaakt wel … Saka-saka, ntombo (zoete maniok, lijkt een beetje op gebakken aardappelen), gebakken bananen (ik ben er verzot op), een soort aubergines, tsafu (vruchten die een beetje smaken naar avocado maar dan met een vleugje citroen), tilapia (vis) en een vijftal andere soorten ondefinieerbare vissoorten, al of niet gezouten maar meestal met meer graten dan vis, een beetje geit en veel lever. Zelfs het vel van de koe belandde op ons bord, maar daarvoor heb ik toch feestelijk bedankt. Laat ze daar maar sandalen van maken ! Dat laatste was ook hetgeen pater Marc ook jaren geleden dacht …’ Ik richt een werkplaats op voor een aantal leerlingen die niet de capaciteiten hebben om te studeren’. Dus werden er koevellen verzameld en werd er begonnen met een ‘fabriekje’ om sandalen te maken. Helaas het duurde niet lang, want wie maakt nu sandalen van iets wat dient om ‘hongerige magen’ te vullen …
De manier waarop men in het ziekenhuis en natuurlijk ook daarbuiten omspringt met ‘vuiligheid’, het is iets waar ik ook na zes keer niet aan kan wennen. Wat dat betreft lijken onze missies ook een beetje op een calvarietocht. Twee stappen vooruit, eentje achteruit … Toen ik terug voor de eerste keer op de materniteit kwam, zonk de moed me in de schoenen. Misschien was het omwille van de hitte, misschien omdat ik in mijn geheugen alles snel verbloem, of misschien omdat het er in mijn dromen weer anders en properder uit zag. Eerst was er dus ontgoocheling, omwille van de troosteloze indruk. Maar ook dit went weer, merkte ik na enkele dagen. Het is natuurlijk gemakkelijk zeggen dat de vroedvrouwen en verpleegkundigen alles moeten reinigen na bijvoorbeeld een bevalling. Als je geen stromend water, noch een simpele spons of detergent hebt, wordt alles wel een beetje ingewikkelder. En dat schoonmaken voor ons een andere inhoud heeft, dat is duidelijk. We hopen dat ons voorbeeld, hier mensen doet nadenken en aanzet om het toch anders aan te pakken. We hopen dat onze grote schoonmaak van de verloskamer de vroedvrouwen doet nadenken en inzien hoe belangrijk hygiëne is in een verloskamer en in het hele ziekenhuis. Weet je dat we dozen hadden meegebracht, zo van die opvouwbare dingen van IKEA ? We gebruikten ze in de materniteit om wat zaken te ordenen. Blaassonden die ze hergebruiken, urinecollectors worden uitgewassen en opnieuw gebruikt, anderzijds draagt men wel steriele handschoenen om die blaassonde te plaatsen … Begrijpen wie het begrijpen kan.
Als we aan het bed van een lepralijder staan, een man van amper 40 jaar, relativeren we alles. De man lijdt maar laat gewillig foto’s nemen. We zijn beschaamd om de beelden vast te leggen, anderzijds tonen ze waar het hier echt om gaat. Met hoe weinig middelen onze collega’s zich proberen te behelpen. Kunnen we ons voorstellen dat een kind van 1,5 jaar deze nacht op de pediatrie is gestorven omdat er géén medicatie was, niet in het ziekenhuis, niet de privé apotheken in de cité om de convulsies (stuipen) van dit kind te behandelen ? Hartverscheurend, maar dagdagelijkse realiteit.
Een meisje van 18 jaar komt binnen op de materniteit, hevig bloedend. Ze weigert te zeggen waarom. Na een vaginaal onderzoek blijkt ze een abortus te hebben gehad ergens in een duistere hut in de cité. De baarmoederhals is vernield, God weet met welke middelen en onder welke omstandigheden dit meisje deze ingreep heeft ondergaan. Hier in het ziekenhuis kan men alleen maar redden wat nog mogelijk is, een curretage, een transfusie met haar moeders’ bloed om dit leven te redden …
Kwart over acht en reeds doodmoe. Het weer speelt ons ongetwijfeld parten maar ook het werk in het ziekenhuis weegt zwaar. Alhoewel we het aantal uren werk in het ziekenhuis proberen binnen haalbare grenzen te limiteren, is er altijd wel iets of iemand dat onze aandacht nodig heeft.
We proberen na jaren proberen, om binnen de organisatie van het ziekenhuis een beetje het bos door de bomen te vinden. Iets wat niet altijd een gemakkelijke zaak is, als je weet dat er aan het hoofd van het ziekenhuis vaak door de staat benoemde AG’s (administrateur gestionaire) staan die niet altijd en noodzakelijk over de juiste capaciteiten beschikken. Maar stilaan krijgt ook dit werk vorm en aan de hand van een aantal kwaliteitsindicatoren (zelfs in Congo !), die ze ons trimestrieel zullen bezorgen, vermoedelijk via mensen die van Memisa naar België komen, kunnen we ook op afstand misschien een beetje de vinger aan de pols houden.
Op de materniteit vooral ‘snachts heel druk, maar dan lig ik in mijn bedje … Vandaag toch, en dat was lang geleden, geassisteerd bij een sectio. Een meisje van 18 kwam in volle arbeid de materniteit binne, vergezeld van haar mama. Het was duidelijk dat ze heel arm waren. Haar panje was bijna kleurloos en tot op de draad versleten. Een vaginaal onderzoek leerde ons dat dit kind, doordat het te groot was, nooit zou kunnen passeren door het nauwe bekken van dit meisje van max. 1.50m. Het meisje begon onbedaarlijk te huilen, wilde weglopen uit de verloskamer, ze had geen geld om een keizersnede te betalen. Er werd wat rondgetrippeld, wat voor mij eindeloos leek te duren. De jonge mama had duidelijk pijn en krulde in alle bochten. Het was duidelijk dat ze snel moest worden geholpen. Ik ging vlug wat handschoenen halen op de kamer, die we speciaal voor ‘onvermogenden’ daar hadden laten liggen. Het is hier namelijk zo dat je zelf als patiënte alles koopt wat noodzakelijk is voor het uitvoeren van een ingreep. Een blaassonde plaatsen, scheren met een echt gilette mesje, het is een precies werkje waar ik me niet aan waag. We brengen de jonge moeder naar de operatiezaal, waar nu kan geopereerd worden, zonder de motor van de elektriciteit te moeten aansteken omdat er gewerkt wordt met onze lamp op zonnenpanelen. Omdat de moeder geen geld heeft voor een perfusie wordt er opnieuw getalmd. De apotheek weigert een serum af te leveren zonder dat er betaald wordt. Ik haal vlug het nodige geld zodat we eindelijk aan de operatie kunnen beginnen. Ik assisteer uiteindelijk omdat er voorlopig slechts één arts beschikbaar is. Alles verloopt vlot, alhoewel ik wat onwennig aan de tafel sta. Het zweet loopt over mijn voorhoofd, maar uiteindelijk wordt een flink meisje geboren van 3850. Eeen bijzonder zwaar kind dus, in deze omstandigheden en vooral voor deze tengere , kleine moeder.
We hebben ons dan nadien op de verloskamer gestort, want het was werkelijk weer een ‘stort’. Mr. Proper doet weer dienst en ook onze schuurborstels doen hun werk, al hebben we nog geen borstelstelen gevonden. Het blijft improviseren, maar dat het er alleszins een stuk properder zal uitzien en vooral dat het er frisser zal ruiken, is een uitgemaakte zaak. Nu de vroedvrouwen en mama Ibangu nog overtuigen van de noodzaak elke week en zeker na elke bevalling grondig te poetsen…
We kruipen maar weer eens in ons bedje onder ons muskietennet een sterrenrijke nacht tegemoet.
Vanmorgen vertrok Greet van Memisa terug naar Popokabakka. Het had niet geregend, dus dat voorspelde een goede terugreis, maar dat was alweer buiten onvoorziene omstandigheden gerekend … Een camion versperde de weg. Niemand kon passeren maar waar een wil is, is een weg, en dus werd er met gezamelijke inspanning een nieuwe weg gecreëerd. Dus, ondertussen is onze Greet veilig en wel,in Popo aangekomen, vernamen we via de tamtam …
Ondertussen in het ziekenhuis zijn we op de sterilisatie gevlogen. De rubberen dichtingsring voor de gassterilisator past zoals gegoten. Nu nog een gasfles aankopen en dan duimen maar dat ook dit toestel terug kan werken. Daardoor zou ook de voorhistorische handenscrub terug kunnen functioneren en zou handen wassen voor de operatie mogelijk zijn.
Met onze schoonmaak spullen die we van België hadden meegenomen, gooiden we ons nadien op de sterilisatieruimte zelf. Dank zij Mr. Proper mocht ik mezelf eens goed uitleven onder belangstellende ogen van nieuwsgierige mannen die het maar wat fijn vonden dat ze in plaats van een zwarte en bevuilde tafel waarop ze het materiaal sorteerden, plots een opgekuiste tafel met een nieuwe toile siréeke met uiltjes mochten inwijden. Dat het wondermiddel en de schuursponsjes in de sterilsatie mochten achterblijven, was een pluspunt maar laat ons hopen dat we hem daar binnen twee jaar niet terugvinden en dat hij dus gebruikt wordt.
Iedereen jaloers op het toile ciréeke met de uiltjes en dus kreeg ook de toonbank van de apotheek een nieuw kleedje. We hebben nog een klein stukske over en dus zal ook de materniteit nog van een nieuw kleedje kunnen genieten. Tot het laatste restje opgebruikt, zoals het hoort, hier in Congo.
Deze middag een afspraak met de dokters om het toestel af te geven dat we via dr. Stevens konden meenemen. Dit toestel om de sterkte van de glazen voor een bril te meten (dioptriemeter voorde ingewijden) zag er voor onszelf én voor de Congolese artsen spectactulair uit maar er was enthousiasme en dank zij de gebruiksaanwijzing die Johan netjes in het Frans had vertaald, lukte het aardig om alles tot in het kleinste detail uit te leggen. Nadien namen we zelfs een examen af, waarbij eerst mijn bril werd getest en nadien die van dr. Ast, een dokter van Memisa die onze missie begeleidt. Dr Cyprien, hoofdarts van het ziekenhuis, mocht de spits afbijten. Hij slaagde met onderscheiding, want kon mij vertellen dat mijn brillenglazen +1,5 hadden. Dan was Kasekele, verpleger , aan de beurt. Hij mocht dus de brillenglazen van dr. Ast meten … Hij kwam uit op 0 ! Hilariteit alom … Een bril met vensterglazen dus, om er wat intelectueler uit te zien ? Is echter niet nodig, volgens mij, want best een aardige man en dan nog ongeveer van mijn leeftijd, denken we toch. (grapje, schatje !)
Zondag, en dus ‘misdag’, om 7:30 uur naar de eucharistieviering in het college. Dus Johan mocht wat uitslapen, al is dat ook relatief in Congo, want hij moest toch nog voor 6:30 uur uit zijn bed om ons, het vrouwvolk, op te wachten…
Vandaag, hoe toepasselijk kan het zijn, was het volgens de priester, de zondag van de ‘gezondheid’. In den preek leerden we ook hoe wij als GSM’s zijn?! Een GSM moet af en toe opgeladen worden, om terug energie te hebben. Zo ook moeten wij mensen af en toe ons richten naar God, om onszelf op te laden en nieuwe energie te tanken om het leven weer met frisse moed tegemoet te treden. Dat het preekje zomaar eventjes 20 minuten duurde, deerde niet echt, want er waren genoeg kleurrijke jonge mensen te bekijken.
Opgefleurd door jonge en sterke meisjesstemmen, begeleid door de jongens op tam tam, dansend en handenklappend, hier is eucharistie vieren nog een feest.
Deze namiddag alles in orde gebracht om morgen de werkdag aan te vatten. Valiezen gesorteerd, materiaal getrieerd, … een kort ziekenhuisbezoek, ook een tijdschriftje gelezen en nog een feestje meegepikt. Een uitgestelde verjaardag van kleine Arno. Congolees feesten met Primus (bier) en lekker eten, waarvan vooral de beignets (onze smouttebollen) vlot binnen gingen.
Vanavond wordt er gedanst en gefeest, zelfs de twee piepjonge zusters hier in het klooster gaan compleet uit hun dak. De luipaarden hebben gewonnen, vier-twee nog wel. Reden om een feestje te bouwen dus. Geen eten, wel drank roept een guitige zuster, zo ongeveer moet het er in de hemel uitzien zegt ze terwijl ze weer een ronde dans doet…
Vandaag een werkbezoek gestart samen met de chef de zone, chef de l’hopital, dr. Cyprien, de nursing directeur en dr. As (medicin superviseur de Memisa). Onze doelstellingen naast die van hen gelegd, besproken wat we tijdens deze missie zeker willen doen, een planning opgemaakt. Kort bezoek aan de verschillende diensten van het ziekenhuis. Het is er druk, heel druk. Veel zieken, veel mensen dus ook die zorg dragen voor hun zieken, hen eten brengen, wat wassen. Een bontgekleurde mensenmassa die verkoeling zoekt tussen de paviljoenen. Vlug ook eventjes binnen op de materniteit. Terug de harde realiteit van een verloskamer in verval. Vier moeders in arbeid, eentje die aan het bevallen is. Ik steek eventjes de handen uit de mouwen, maar werken zonder handschoenen, die opnieuw lijken te ontbreken, het is een uitdaging om dan toch goede zorg te geven in de verloskamer en ondertussen toch ook goed voor jezelf te zorgen. Gelukkig is er de handalcohol, die we overal mee naar toe nemen om onze handen ten allen tijde goed te kunnen ontsmetten.
Eén dode baby, wellicht twee, want een tweeling van 28 weken, het zou een wonder zijn mocht dit ene kindje van amper 870 g morgen nog in leven zijn. Ik zal er nooit aan wennen, gelukkig maar. Het beklijft, terwijl je middelen zoekt om deze baby die roze is en rustig ademt toch alle levenskansen te geven.
Het leven gaat verder… en we gaan een pintje drinken in een plaatseljk café, dat mede dank zij wat sponsoring van de zuster notabene, door vier Congolese vrienden werd opgericht. De ‘groep’ zorgt voor elektriciteit en dus ook voor de ‘koele’ pintjes.
Morgen een nieuwe dag, ZON-dag, maar als je dat letterlijk neemt, dan is het dat hier alle dagen.
Vandaag na een rit van 7 uur veilig en wel aangekomen in Kasongo-Lunda. De jeep was een beetje uitgeladen in Popokabaka en door die herschikking konden we toch iets ruimer zitten achterin. Maar de weg blijft een Congolese weg en is dus bijna weg… Gelukkig had het niet geregend, al begon het aardig te donderen als we hier aankwamen.
Zeven uren nodig hebben om een afstand van 235 km af te leggen, het zegt waarschijnlijk genoeg?! Welgeteld één keer uitgestapt om in een dorpje langs de weg, waar in der haast wat stoelen bijeen werden gehaald, onze sardientjes, een bifi worst en wat brood te eten. Het blijft onwennig, eten terwijl tientallen hongerige ogen elke beweging volgen, maar het is onze realiteit en broodnodig om ook goed voor onszelf te zorgen temidden van deze moeilijke omstandigheden.
In het ziekenhuis werden we opnieuw al zingend en dansend binnengehaald. Een blij weerzien met een delegatie van verpleegkundigen, artsen en vroedvrouwen.
We zijn moe, onze spieren zijn stram van twee dagen jeep. We moeten terug wennen aan een leven zonder elektriciteit en stromend water. In het donker leven, is géén sinecure, maar je went eraan, je leert ermee leven. Zuinig omspringen met batterijen van computer en GSM en overdag onze WAKA WAKA lampen, die naar we zien ook gretig worden gebruikt door diegenen die er eentje kregen, opladen met datgene wat er hier in overvloed is: ZON, ZON, ZON!
En nu… vroeg onder de wol (al zal een laken zeker volstaan) om ook onze batterijen weer op te laden.
Om 6:00 uur ontbijt en dan instappen, maar zelfs dat wordt al een hele uitdaging want de jeep zit - zoals gewoonlijk - afgeladen vol. Niemand zal het geloven, want we namen er geen foto van omdat dat eenvoudigweg helemaal niet mogelijk was omdat we zelfs niet konden verroeren om het fototoestel te pakken. Het sardinez-vous dat werd geroepen, was dus 100% van toepassing.
Ik weet niet of iemand die hier niet is geweest, beseft hoe gelukkig wij zijn met onze wegen en infrastructuur en hoe we, ondanks file vaak, toch helemaal ongekreukt en fris onze werkdag kunnen beginnen. Vooral de laatste uren kregen we het hard te verduren, op den duur doet elk vezeltje in je lichaam pijn. Soms dacht ik dat ik er nooit meer ging uitgeraken uit de jeep. Er kwam ook helemaal geen einde aan, aan de weg, het duurde eindeloos. Soms dut je wat weg, maar voortdurend is daar die strijd om een pijnlijke spier te ontspannen om toch met je voet eens wat te bewegen of om je zitvlak eens op te heffen om decubitus (doorzitwonden…) tegen te gaan. Met 5 mensen opgepropt achterin een jeep die bovendien nog tot de nok en dus ook naast en boven onze hoofden, maar ook onder onze voeten, gevud is met bagage, het werd een hele uitdaging. We waren zelfs al blij toen de jeep plots stilviel en we dus noodgedwongen eens moesten uitstappen. Onze benen waren blij en wat turnoefeningen ontspanden onze pijnlijke spieren.
Gelukkig konden we ook vandaag weer rekenen op onze voortreffelijke chauffeur Niko, die naast chauffeur ook technieker is. Want zeg nu zelf, Touring bellen bij panne, die mannen zouden raar kijken, als we ze al zouden kunnen bellen, want op de hele weg van Kinshasa naar hier was er géén bereik. Trouwens tegen de tijd dat die mannen hier zouden arriveren, zijn wij al lang versteend en versmolten met het landschap. Lang leve tata Niko!
Vermoeide groeten vanuit een overigens snikheet Congo, maar momenteel aan het genieten met mijn voetjes in een koud badje… Of hoe simpele dingen een mens gelukkig kunnen maken.
De eerste nacht Kinshasa, de ene sliep al wat beter dan de andere. De ene was misschien ook wat meer moe dan de andere. De andere wordt misschien al een dagje ouder… Er werd gezongen deze nacht, eerst door de krekels; enkele uren later door, volgens mij, een heel leger padden en na de blaffende honden probeerden ook een horde mensen hun keelgeluid. Of hoe het in Kinshasa nooit echt stil wordt…
Deze morgen vlug een douche, en er druppelt hier zowaar een straaltje water uit de kraan, een voortreffelijk ontbijt met toastbrood en een eitje. Je zou haast denken dat we een bed and breakfast hadden genomen.
Breefing op Memisa, nadat zuster Ria al onze bagage is komen ontvoeren, want zij is er zeker van, morgenvroeg vertrekken we rond 6:00 uur richting Popo en het heeft gisteren zwaar geregend, dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat het momenteel 37 graden is en de plassen tegen morgen dus ongetwijfeld opgedroogd zullen zijn?!
Een missie naar het binnenland met drie equipes (Roeselare, wijzelf en Heusden Zolder) vraagt een minitieuze voorbereiding, zowel logistiek als financieel. Onze Greet (van Memisa) was daar eventjes zoet mee vandaar dat we de nationale sport van Congo konden beoefenen, wachten.
En dat wachten hield nog eventjes aan, ofwel wilden ze onze magen al eens op de proef stellen om te ervaren wat ‘een hongertje’ is, want het Congolese eten, dat trouwens wel voortreffelijk lekker was met veel voor ons onbekende vis, bakbananen, saka-saka en maniok, liet enkele uren op zich wachten. Misschien moesten ze de vis nog wel vangen?
Maar een Primus (Congolees biertje) smaakt altijd en biedt troost en soelaas als het maagje knort. Lang zal dat echter niet duren want straks worden wij bij de attaché van de Belgische ontwikkelingssamenwerking verwacht voor een hapje en een drankje. Hopelijk geraken we op tijd terug naar onze slaapplaats want vanavond spelen de Congolese luipaarden (nationale voetbalploeg) tegen de mannen van Ivoorkust. Omdat de verkoop van sjaals en mutsen met deze temperaturen geen optie is, hebben ze er hier wat anders op gevonden. Met een stickertje van de Congolese vlag op je voorhoofd lukt het ook prima om de ploeg aan te moedigen.
Na een vlekkeloze vlucht over alweer verrassend andere landschappen (de eerste keer dat ik de woestijn zie in al zijn pracht en glorie), zette het vliegtuig om 21:20 de landing in, precies 12 uur nadat we Zaventem hadden verlaten. Een vliegtuig dat trouwens nog voor geen derde gevuld was, 91 passagiers om juist te zijn. Hoe SN Brussels daar aan uit geraakt, is ons een raadsel.
Heel druk in de luchthaven van Kinshasa.Iedereen wil, zoals altijd, onze valiezen dragen in ruil voor wat geld. Tussen het gewoel geraken we toch veilig in de wagens en nadien begint de tocht door pikdonker Kinshasa. Veel plassen langs de kant van de weg, opvallend veel mensen te voet en vrij rustig op de geasfalteerde weg.
Het naar boven slepen van bijna 90 kg bagage per man, is een loodzware opdracht - vooral als dat moet gebeuren in het bijna-pikdonder, langs een smalle trap en onder een loodzware, vochtige warmte. Maar na wat kip met rijst en als dessert een echt Congolees, sappig stukje ananas, kruipen we uiteindelijk moe en uitgeteld in ons bed, dat nu opnieuw in een andere verblijfplaats in Kinshasa staat. Eentje waar we nog niet verbleven, temidden van een industriële zone (waar je je trouwens niet te veel van moet voorstellen, want ook hier een onberijdbare aarden weg vol putten en plassen).
Het ziet ernaar uit dat we toch zullen vertrekken aanstaande dinsdag.
We kijken er naar uit, als is het met gemengde gevoelens.
Enerzijds blij om in Kasongo-Lunda te gaan doen wat we al een hele tijd hadden gepland en voorbereid, anderzijds met een beetje een bang hart voor wat we in Kinshasa zullen aantreffen. Sowieso niet onze favoriete stad.
Gelukkig blijven we er maar 2 nachten slapen en op donderdagmorgen, heel vroeg - dat is ons toch beloofd - (al weten we dat dat 'vroeg' in Congolese termen wel eens 'niet zo vroeg' zou kunnen betekenen) vertrekken we met de jeep richting binnenland.
Onze valiezen zijn ondertussen gevuld en het wikken en veel wegen is voor het grootste deel gebeurd.
Al vliegen de brieven en de 'pakjes' hier ondertussen de deur binnen, want als je naar Congo vertrekt, ben je ook een beetje 'postduif'. Hopelijk vinden we voor alles een plaatsje en kan alles mee richting Afrika.
We willen jullie, lieve 'volgers', alvast verwittigen dat het wel eens zou kunnen dat er slechts heel sporadisch een klein bericht op deze blog zal verschijnen. Aan ons zal het niet liggen, maar berichten uit Congo (van zuster Ria) laten ons vermoeden dat momenteel alle internetverbindingen, zelfs vanuit de hoofdstad, onmogelijk zijn. Ook het sturen van SMS-jes lijkt niet mogelijk. Gelukkig werken de telefoonlijnen voorlopig prima. Dus, een verwittigd man/vrouw is er twee waard. Geen nieuws is goed nieuws, moet je maar denken!
Omwille van de recente politieke gebeurtenissen en de daarmee gepaard gaande onrust in Kinshasa, werd vanuit Memisa uit veiligheidsoverwegingen besloten om de missie uit te stellen. Ondertussen is de situatie verbeterd en werd een nieuwe vertrekdatum vastgelegd, namelijk 3 februari.
Dinsdag 27 januari is het weer zover... Dan vertrekken we opnieuw richting Kasongo-Lunda.
Het inpakken is weer begonnen en in de kelder vonden we daarvoor een ideale habitat. We hebben alweer een hoofd vol ideeën en doelstellingen, die misschien niet allemaal bereikt zullen zijn, maar we doen ons best om in Kasongo-Lunda samen met de plaatselijke zorgverleners te peilen naar hun noden en van daaruit deze missie verder gestalte te geven.
We willen naast de zorg voor moeder en kind en de schouder-aan-schouder trainingen in de verloskamer, ook een kritische blik werpen op de organisatie en werking van het operatie kwartier. Het opzetten van contacten met feedback over de werking van het Congolese ziekenhuis zal de nodige inspanning vragen, maar is een prioriteit om de kwaliteit van zorg ook in Kasongo-Lunda op een iets hoger niveau te kunnen tillen. Kan een brousse-taxi een meerwaarde bieden in de strijd tegen moedersterfte omdat op die manier moeders met complicaties tijdens de zwangerschap en/of bevalling op een veiligere en efficiëntere manier kunnen overgebracht worden naar het ziekenhuis, we zullen dit project samen met onze lokale partners in Kasongo-Lunda bespreken en de haalbaarheid ervan ter plekke toetsen. Kan ons project Moasi mokasi, waarbij goed getrainde vroedvrouwen vanuit het ziekenhuis op regelmatige basis trainingen geven in de centres de santé, eindelijk van start gaan, ook daarvoor hopen we het startschot te kunnen geven en ook hiermee kunnen we een positieve invloed uitoefenen op moeder- en kindsterfte.
Zoals u leest, we zullen niet stilzitten in Congo, alleen misschien om onze blog te schrijven en in de jeep onderweg (hopelijk niet te lang...).
Dank aan allen die de steun aan dit project mogelijk maken. Dank aan de directie voor de geboden kans om in Kasongo-Lunda elke keer opnieuw een stap verder te gaan.
