Het laatste gedichtje hier op deze blog 'begrijp jij me', is er ook wel eentje uit de oude doos als ik het zo mag zeggen. Ik heb het geschreven toen ik een 3-tal jaar in therapie was. Het was gericht aan L, mijn psychologe. Het was zo'n schat van een mens, eindeloos geduldig! Ok, het was/is haar job om naar mensen te luisteren, doch ze gaf me steeds de indruk dit echt met hart en ziel te doen. Weet je wat nog het belangrijkste was, althans voor mij toch? Dat ze niet alleen naar mij luisterde, maar mij ook de kans gaf te zwijgen... Want dat heb ik eigenlijk nog het meest van al gedaan: zwijgen, gewoon stilletjes aanwezig zijn.. Maar op een gegeven moment vroeg ik me wel af of ze het eigenlijk nog zag zitten met mij :oops:, want ik kon wel verkondigen dat ik nood had om met haar te praten, dat ik mij zou open stellen voor haar, enzovoort... toch was het vaak het tegenovergestelde. Ik gedroeg mij anders dan ik zou willen bij haar... Ik wou haar zoveel vertellen, ik wou haar binnen laten in mijn verscheurde zieltje, ik wou haar laten zien dat ik vooruit ging, maar dat lukte (naar mijn gevoel!) niet. Ik zat daar maar te zwijgen als ze over bepaalde onderwerpen begon, ik kon haar mijn echte gevoelens niet laten zien, ik ging niet zo goed vooruit (dacht ik toen),... Op een gegeven moment heb ik haar dan dit gedichtje door gemaild, een paar dagen voor ik naar een nieuwe sessie ging. Ik kreeg via mail reactie van "ja, ik begrijp je"... De volgende sessie hadden we het uiteraard hierover. Ze drukte me op het hart dat ze me wel degelijk begreep. En dat ik gerust mocht zwijgen, want dat dat soms meer duidelijk maakte dan woorden waar geen gevoel uit sprak. Ze zei ook dat ze het niet erg vond dat ik regelmatig de deur (figuurlijk dan) net voor haar neus dicht gooide. Ze was van het principe dat alles op zijn tijd komt en dat ik haar wel zou toelaten als de tijd daar rijp voor was. Dat was eigenlijk een hele opluchting, want vaak was ik bang dat ze mij gewoon zou laten vallen omdat ik niet mee werkte. Stom hé?
Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat ik bij haar langs ging. Het ging moeilijk op het werk, ik had constant angstaanvallen en durfde geen ruimte meer binnen waar veel mensen waren. Dat was op het werk bijna niet meer haalbaar. Mijn directe 'baas' spoorde mij aan om mijn problemen aan te pakken en raadde mij professionele hulp aan. Na een aantal weken heb ik dan toch maar de stap gezet. Ik besefte ook wel dat ik iets moest doen... Wat was ik zenuwachtig die eerste keer! Ik zat heel ongeduldig in haar wachtzaal, denk dat mijn hartslag torenhoog was. Wat moest ik haar zeggen? Wat moet ik vragen? Wie zou ze zijn? Wat zou ze van me vinden?... Ik had heel bewust een vrouwelijke psychologe gezocht, anders zou er helemaal niets van terecht gekomen zijn. Toen ik binnen ging kwam ze heel rustig en zeer vriendelijk over. Ik had meteen een goed gevoel bij haar. Ze had een heel doordringende blik die als het ware dwars door je heen keek. Ik probeerde die zoveel mogelijk te ontwijken :-). Toen ze vroeg wat de reden was dat ik haar opzocht, vertelde ik over het feit dat ik sinds enkele weken niet meer in ruimtes durfde waar meerdere mensen samen waren en dat ik niet wist waar dat vandaan kwam en dat mijn baas me aangeraden had hulp te zoeken. Het eerste gesprek (ong anderhalf uur) was voornamelijk kennis maken, ze stelde vragen over de gezinssituatie waar ik uit kwam, wat mijn hobby's waren, enzovoort. Toen ik zei dat ik graag gedichten schreef, wou ze daar meer over weten. Ze vroeg me of ik het zag zitten om haar die gedichtjes/tekstjes eens mee te brengen, gewoon om mij beter te leren kennen. Ik heb daar toch eventjes aan getwijfeld want ze vertelden natuurlijk wel over mijn innerlijke worsteling met mijn jeugd, met het leven,... Toch stond ik twee weken later opnieuw bij haar met een map waarin mijn teksten zaten. Ze leek aangenaam verrast dat ik haar dit toch zo vlug toevertrouwde :-) en vroeg of ze die mocht houden tot de volgende sessie. Opnieuw twee weken later zat ik met het angstzweet te wachten in de wachtzaal. Wat zou ze er nu van zeggen? Hoe zou ze mij bekijken? Wat zou ze wel niet van mij denken? Zou ze mij veroordelen voor wat ze gelezen had? Uiteindelijk waren het mijn diepste zielenroerselen die zo maar te grabbel had gegooid, ze gingen over elke stap in mijn leven die verkeerd gelopen was... Logisch dus dat ik zenuwachtig was. Eenmaal binnen gekomen haalde ze mijn map tevoorschijn en zei ze oprecht en gemeend "dank je dat je me dit hebt toevertrouwd, je teksten hebben me heel erg geraakt". Ze zei dit echt met tranen in haar ogen en ik zag wel degelijk dat ze het meende en dat was het begin van een 7-tal jaar therapie, 7 jaar keihard werken om te worden wie ik nu ben... Samen zijn we ver gekomen en ja hoor, er zijn nog heel wat hoofdstukken in mijn leven die kunnen bijgeschaafd worden, doch door omstandigheden moet ik het nu in mijn eentje klaren. Ik heb haar nog steeds nodig, maar moet het toch ooit eens alleen doen hé... Ik probeer dat nu al maanden, doch mijn gedachten zijn nog heel erg vaak bij haar. Dikwijls vraag ik mij af hoe zij over iets zou denken, en o zo vaak praat ik in mijn binnenste nog met haar, vraag ik haar als het ware de toestemming om te 'leven'. Want dat heeft zij mij geleerd: dat ik mag LEVEN, dat ik mag ZIJN wie ik ben... Daar ben ik haar zo dankbaar voor!!! Ze blijft steeds een speciaal plaatsje hebben in mijn hart, voor eeuwig en altijd!! Dank je L, voor alles!!!!!
