Eindelijk is het zover, eindelijk heb ik de stap gezet (ook al is het nog een kleine stap) in de goede richting. Denk ik... Hoop ik... Gisteren heb ik me ingeschreven bij Weight Watchers online. Weliswaar in een zotte bui, maar goed... Maandag ga ik van start. Inderdaad, ik stel het weer wat uit, doch met goede bedoelingen deze keer want ik wil eerst alles heel goed doorlezen hoe het werkt, welke producten aangeraden zijn, welke niet,... En daar ben ik nu volop mee bezig. Ok, ik geef toe dat ik misschien niet goed weet waar ik aan begin en of het zelfs enig nut zal hebben. Toch leef ik in hoop als ik sommige succesverhalen lees op de site. En ja, de successen zetten ze inderdaad op de site, de mislukkingen niet, dat besef ik wel. Toch wil ik het proberen. Nu alleen nog mijn man overtuigen . Ik weet dat hij niet wil dat ik op dieet ga, voor hem ben ik goed zoals ik ben... Maar ik voel me echt niet goed meer in mijn vel. Heb ik eigenlijk nooit gedaan... Doch mijn gezondheid komt nu in gevaar. Dus ik MOET wel ingrijpen! Als het al niet te laat is . Ik weet men God niet of het haalbaar is want ik moet massa's gewicht verliezen. Om op mijn ideaal gewicht te komen zou ik maar liefst 70 kilo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! moeten afvallen. Dat is niet te doen, dat weet ik. Maar als ik maar de helft afval dan zou ik ook al stukken gezonder zijn en eigenlijk stel ik dat als doel. Alles wat meer is, is natuurlijk welkom . Niemand in mijn omgeving weet hoeveel ik weeg, zelfs mijn man niet. Ik schaam me zo al diep, zonder dat ik er naar anderen toe nog cijfers dien op te plakken. Ik ben echt bang voor het moment dat hij het te weten komt hoeveel ik eigenlijk weeg/woog. Want, hoe je het ook draait of keert, ooit komt hij mijn 'startgewicht' te weten. Hopelijk ben ik dan al een pak afgevallen.
Hoe is dit zover kunnen komen? Ik vraag het me eigenlijk zelf ook af... Nochtans weeg ik mij elke dag, vaak zelfs meerdere keren per dag. Mijn alarmbel is ontelbare keren afgegaan en toch deed ik op dezelfde manier verder, want ach... komt het nu nog op die ene keer?!!! Zo denk ik dus... Ik realiseer me eigenlijk pas een jaar ongeveer dat het in mijn denkpatroon verkeerd zit. Om die reden was ik zelfs opnieuw langs gegaan bij mijn psychologe: met de vraag om mij te helpen mijn gewicht aan te pakken. Door omstandigheden verliep dit echter helemaal anders dan gepland en ging het opnieuw over gebeurtenissen (en gevolgen) uit mijn verleden. Na een drietal keer werd de therapie opnieuw stopgezet. Waarschijnlijk was de tijd er niet rijp voor...L zei immers altijd al dat alles komt wanneer IK er klaar voor ben. Ik ga er dan maar vanuit dat dat op dat moment niet zo was .
Mijn hele leven al heb ik problemen met mijn gewicht. Helaas ben ik langs moeders kant erfelijk belast met overgewicht. Ik heb sowieso de neiging om snel en makkelijk bij te komen. Dit is uiteraard maar de basis van het probleem... dat realiseer ik mij goed. Als baby/peuter/kleuter/lagere schoolkind was ik dan ook al behoorlijk zwaar. Terwijl mijn 8jaar oudere zus alles kon eten wat ze wou (en nog steeds!). In de grote vakantie van 4de naar 5de leerjaar zijn we dan toch voor het eerst naar een diëtiste gegaan. Resultaat: 21 kilo kwijt! En dat voor een klein meisje... Als ik de voor- en na-foto's bekijk dan is het verschil enorm. Ik was letterlijk 'uitgegroeid' en kreeg overal zo'n positieve reacties, ook op school. Lange tijd ging het goed... Iedereen vond me plots een knappe meid, ik was groot en reeds euh... goed voorzien voor mijn leeftijd toen ik naar het middelbaar trok. Ik zat een jaar voor op mijn leeftijdsgenootjes, dus ik werd pas 11 in het eerste middelbaar... Mijn 11de verjaardag vergeet ik natuurlijk niet meer... Ik denk dat daar ergens toch ook de basis gelegd werd voor mijn verdere gewichtsproblemen, want 'hij' vond mij mooi en daarom verdiende ik het om verwend te worden. Ik denk dat ik toen onbewust de link gelegd heb naar mijn gewicht... Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of dit ook zou gebeurd zijn mocht ik niet zoveel afgevallen geweest zijn. Dan zou hij mij vast niet mooi gevonden hebben en zou ik nu niet nog steeds met de gevolgen worstelen. Die gedachten krijg ik maar niet uit mijn systeem... Enfin, vanaf dat moment ging het in ieder geval opnieuw de verkeerde kant op, waarschijnlijk ook wel omdat ik troost zocht in eten. Mijn eerste echte eetbuien waren een feit, en dat op mijn 11de. Ik kwam opnieuw bij, behoorlijk veel zelfs tot ik 13 was ongeveer. Ja, zo ongeveer 3de middelbaar kon ik niet meer omgaan met de stress en de pijn van het misbruik, de ziekte van mijn moeder, de alcoholverslaving van mijn vader,... Ik slikte pillen op school, stom natuurlijk... Tuurlijk was dat een hulpkreet en die hulp zou ik ook kunnen gekregen hebben had ik dat toen gewild (maar daar schrijf ik een volgende keer meer over). Vanaf dat moment kon ik ook niet meer eten, ik kon niets van voeding meer inslikken. Ik beet er wel op maar stopte het weg in mijn wangen, om na de maaltijd alles uit mijn mond te laten vallen over de vuilbak. Ik vermagerde zienderogen, verloor op een paar weekjes 17 kilo en viel constant flauw. Op school moest ik onder controle eten, met heel veel traantjes tot gevolg, maar het heeft me erdoor geholpen. De inzet van de leerkrachten toen had zijn nut bewezen. Alles verliep behoorlijk goed tot rond mijn 15 à 16 jaar. Toen kreeg ik weer enorme eetbuien, maar ik ontdekte al vlug dat ik door daarna over te geven, ik toch op gewicht kon blijven. Bij de gewone maaltijden gaf ik niet over, enkel na mijn eetbuien. Dat heeft zo een tweetal jaar geduurd tot ik opgenomen werd in het ziekenhuis doordat ik flauw gevallen was. Bij een bloedcontrole had ik verschillende tekorten en ik realiseerde me dat ik niet goed bezig was. Ondertussen starte ik de opleiding verpleegkunde. Ik had wel nog eetbuien, die zijn tot op de dag van vandaag nog niet verdwenen, doch het overgeven was slechts sporadisch. Rond mijn 26ste ging ik dan eindelijk in therapie om mijn verleden aan te pakken. Daar werd uiteraard ook gewerkt rond mijn eetbuien e.d. Die zijn nooit weggegaan, het overgeven wel... Met alle gevolgen vandien. Sindsdien kwamen er jaarlijks ettelijke kilo's bij, tot ik nu bijna dubbel zoveel weeg dan mijn streefgewicht. Ik schaam me rot en besef dat daar eindelijk een eind aan moet gesteld worden. Denk dat het meer een verslaving/gewoonte is om te eten... Ik kan lichamelijk niet veel meer aan. Ok, ik werk full-time, doch lichamelijke inspanningen worden steeds moeilijker, ik heb een hoge bloeddruk waar ik medicatie voor neem, mijn gewrichten doen pijn, ben kortademig en kan amper nog spelen met mijn kinderen. Daar wil ik verandering in brengen. Voor hén. Zij komen nu op een leeftijd waarop ze beseffen dat mijn omvang niet meer normaal is. Voor hen zal ik deze keer doorzetten!!! En voor het eerst ook voor mezelf...
Gisteren was het weer de dag... de dag dat ik mij aan seks mag verwachten. Leuk toch zullen er veel mensen denken... Voor mij blijft het na al die jaren nog steeds heel vaak moeilijk. Ok, het is zeker al stukken makkelijker om mee om te gaan dan pakweg 5 jaar geleden. Toch blijft mijn verleden me hierin achtervolgen. Van mijn 11de tot mijn 16e ben ik seksueel misbruikt geweest, minstens wekelijks, vaak meerdere keren per week, afhankelijk hoeveel zin hij had. De eerste keer was ik net 11 geworden en dit was mijn verjaardagsgeschenk!! Het was bij ons thuis helemaal niet de gewoonte om verjaardagen te vieren en al zeker niet om cadeautjes te krijgen. Als dan plots de persoon die je denkt te kunnen/moeten vertrouwen bij je komt en glimlachend zegt: "je bent nu 11 geworden en ik heb een heel leuk cadeau voor jou", dan gaat je hartje toch sneller slaan. Ik had nog nooit een geschenkje gekregen voor mijn verjaardag, dus 11 worden moest vast wel heel speciaal zijn. Hoe had ik zo stom kunnen zijn!!! Waarom was ik niet achterdochtig? Waarom was ik niet wat meer op mijn hoede? Waarom had ik het niet in de gaten? Ik had toch moeten weten hoe hij in elkaar zat? Niet dus... ... We moesten eerst een eindje stappen, langs een heel klein wegje waar bijna nooit mensen kwamen, geen huizen, geen verlichting, amper doorgang te voet. We waren wel vaker langs daar gaan wandelen samen met nichtjes en zo. Wat spannend vond ik! Mijn hartje klopte nog steeds verrukt. Waar had ik dat aan verdient? Had hij nu echt mijn cadeau ergens weg gestopt? Het leek wel een zoektocht en bij elke stap die ik zette keek ik heel goed langs mij heen. Zag ik daar niets in het hoge gras? Of ginds daar achter die boom? Ik kan me nog herinneren dat ik aan het huppelen was, zo blij was ik... Op het meest verlaten stuk zei hij dat we wat gingen rusten. Ik pruttelde tegen want ik wou nu toch écht wel weten wat voor leuks ik zou krijgen. Maar hij hield voet bij stuk en ik ging zitten, terwijl ik goed rond mij keek of ik niet ergens een grote doos of zo zag staan. De septemberzon scheen hoog aan de hemel, amper wolkjes te bespeuren, een lichte wind... Ik weet/voel het nog zo goed... Hij kwam naast me zitten en duwde mij achterover zodat ik neerlag. Ik keek even boos want ik wou niet dat mijn kleren vuil werden, ik had net een wit kleedje aan. Hij ging naast me liggen op zijn zijde, zijn hand ondersteunde zijn hoofd, zijn andere hand voelde ik plots op mijn linkerbeen. Ik krijg het nog koud als ik er aan denk... Zijn hand ging hoger en verdween onder mijn kleed, mijn mooie kleedje...Ik verstond er niets meer van. Was op dat vlak nog zo groen als kool, totaal niet op de hoogte over alles. Mijn hart klopte nog steeds vlug, deze keer eerder van angst en verwarring dan van verrukking. Ik voelde hoe hij over mijn slip wreef, dan kwam zijn hand terug van onder mijn kleedje. Ik kon hem aankijken terwijl zijn hand naar mijn borstjes gingen (ik was lichamelijk al heel vroeg rijp en reeds vanaf 9 jaar ongesteld en dus ook beginnende borstjes). Ik wou hem vragen wat hij aan het doen was, wou hem zeggen dat hij er moest mee ophouden want dat ik niet wou dat hij me aanraakte, wou zijn hand van mijn lichaam wegduwen, maar de blik in zijn ogen was zo dwingend, zo 'dierlijk' bijna dat ik als verlamd was en geen woord kon uitbrengen. Zijn hand gleed weer naar beneden, onder mijn kleed, onder mijn slip ook deze keer. Hij trok mijn kleedje omhoog en met zijn twee handen rukte hij mijn slipje over mijn benen. Ik was in paniek, wist echt niet wat er gebeurde. Ik voelde zijn vinger ergens naar binnen gaan. Het deed pijn en ik wou roepen dat hij moest stoppen, maar kreeg nog steeds geen woord over mijn lippen. Toen hij zijn broek uittrok schrok ik. Ik had nog nooit een penis gezien, laat staan die van hem...Hij kwam op me liggen en wat er toen gebeurde kan ik enkel in gevoel omschrijven: pijn, heel erge pijn. Terwijl hij allerhande geluiden maakte kon ik mijn enkel focussen op de weinige wolken aan de blauwe lucht. Ik smeekte in mijn hoofd om dit te stoppen. Plots zuchtte hij diep en kwam terug van me af. De grijns op zijn gezicht vergeet ik nooit, die geile blik, die zelfvoldaanheid en ik bleef gewoon liggen. Verstomd naar adem happen want zijn gewicht verpletterde mijn lijf... Hij gooide mij mijn slip toe en zei glunderend " nu ben je pas een grote meid, dit heb je meer dan verdiend!!". Hij gooide me ook een zakdoek toe want er liep bloed langs mijn benen naar beneden en snauwde me toe dat grote meisjes geheimen kunnen bewaren en als ik er ook maar met iemand zou over praten ze me toch niet zouden geloven en ik daarbij nog heel erg zou gestraft worden, zelfs naar de gevangenis zou moeten. Ik was te erg aangeslagen om te reageren, deed enkel wat hij zei en stapte met hem mee naar huis. Ik herinner me nog zo goed die doffe pijn tussen mijn benen, het gevoel van het warme bloed dat langs mijn benen liep... Er werd geen woord meer gezegd, thuis ging ik naar mijn kamer, trok mijn kleedje uit en mijn slip en ging me wassen. Ik wreef zo hard ik kon om al zijn viezigheid van mijn lijf te krijgen, maar hoe hard ik ook wreef, hoeveel water ik ook gebruikte... ik werd nooit meer 'rein'.
Pas toen ik 's avonds in mijn bed lag, dacht ik er aan dat ik mijn cadeau niet had gevonden. Ik, dommerik, realiseerde mij pas uren later dat er helemaal geen geschenkje was maar dat zijn 'daad' (kon het toen niet anders noemen) het geschenk was, want hij had toch gezegd dat ik dit verdiende?! Mijn lichaam is nooit meer hetzelfde geworden, mijn vertrouwen in mensen was weg. Vanaf dat moment heb ik mij geen seconde meer 'niet vies' gevoeld...
Vanaf dat moment was ik minstens één keer per week, vaak zelfs meerdere keren 'zijn bezit'. Het gebeurde thuis, bij mijn grootouders, ergens onderweg,... En niemand die het ooit in de gaten had...
Dit is dus één van de redenen waarom ik het vaak nog zo moeilijk heb met seks. In therapie heb ik er jarenlang aan gewerkt en pakweg een jaar geleden heb ik samen met L (mijn psychologe) en mijn man de afspraak gemaakt om seks voortaan te gaan plannen. Omdat het vooral de veiligheid is die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. We spraken af dat er om de andere dag een seksdag was, waar ik mij moet aan houden en mij moet voor inspannen. De andere dagen zijn 'knuffeldagen': op die dagen mag mijn man mij enkel aanraken op niet seksuele manier, mag hij niet naar seks vragen, geen seksuele opmerkingen maken,... en moeten we extra knuffelen zodat ik leer (en ja daar ben ik nog steeds volop mee bezig!!!!) dat aanrakingen ook fijn kunnen zijn en dat daar niet steeds iets seksueels moet aan verbonden zijn. En hoe eenvoudig het voor andere mensen ook mag klinken, het is echt een proces met vallen en opstaan! Gelukkig heb ik een schat van een man die heel veel begrip voor mij opbrengt en die heel veel rekening houdt met mijn remmingen, mijn gevoelens, mijn verleden,... Hij werkt op alle vlakken mee aan mijn volledige herstel! Toch voel ik mij heel erg schuldig naar hem toe. Ik kan hem niet geven wat hij verdient terwijl hij zo zijn best doet! En dat knaagt soms heel erg. Hij houdt zoveel rekening met mij, laat mij ook op seksdagen de bovenhand houden. Ik mag beslissen waar, wanneer, hoe,... en toch blijft het zo vaak zo moeilijk voor mij. Zo vaak huil ik tijdens het vrijen omdat het pijn doet, zo vaak huil ik mezelf achteraf in slaap, zo vaak komen er tijdens het vrijen herinneringen boven door dingen die hij doet of zegt, zo vaak 'ben' ik er niet tijdens het vrijen en bekijk ik ons als het ware slechts vanop afstand.... Zo vaak koppelt mijn 'geest' zich nog los van mijn lichaam en zo vaak ben ik ook kwaad op hem achteraf, dan duw ik hem van me af of dan mompel ik lelijke woorden naar hem... Terwijl hij zo zijn best doet en een echte schat is... Daar voel ik me vaak zo slecht over... Gaat dit nog ooit over gaan????
Ik ben een (bijna) 38-jarige vrouw, gelukkig getrouwd en mama van 2 kapoenen (een jongen van 7 en een meisje van 4). We hebben beiden een drukke job, een eigen huis waarin en waarrond we volop aan het werken zijn en als je onze koetjes niet meerekent dan hebben we geen huisdieren .
Het leven is niet altijd zo makkelijk geweest voor mij en het is nog steeds dagelijks 'ploeteren' om normaal te kunnen functioneren. Ik ben geboren in een eenvoudig arbeidersgezin, met een vader die verslaafd was aan alcohol, een moeder die manisch-depressief was, en ik heb jarenlang te lijden gehad onder seksueel misbruik. Als jonge vrouw zat ik daardoor emotioneel vaak aan de grond: boulimie, depressies, medicatiegebruik,... Voor wie mij pas als volwassen vrouw heeft leren kennen, is mijn verleden onbestaande. Toch vecht ik nog dagelijks met de gevolgen van mijn jeugd: ik ben jarenlang in therapie geweest, heb een zeer zwaar overgewicht, heb het nog steeds heel moeilijk op seksueel vlak, heb last van emotionele schommelingen, ben geremd in de omgang, neurotisch (volgens mijn man ) en vertoef vaak in mijn eigen wereldje.
Jarenlang heb ik gedichten geschreven, en daar wil ik nu weer mee herbeginnen. Regelmatig zullen er, al dan niet nieuwe, hier te vinden zijn.
Ik heb één groot voordeel: ik vecht niet in mijn eentje... mijn lieve schat vecht even hard met me mee!
In de eerste plaats doe ik dit voor mezelf, omdat praten niet zo mijn ding is en schrijven me meestal een stuk makkelijker af gaat.
Deze blog zal voornamelijk gaan over alle dagelijkse dingen in het leven, over mijn verleden en de gevolgen er van...
En misschien, heel misschien, is er wel iemand die hier kracht kan uit putten. Als deze blog ook maar één iemand helpt om woorden te geven aan gevoelens die hij/zij (nog) niet kan vertalen, dan ben ik in mijn opzet geslaagd. Want elke stap is een stap in de goede richting en al zijn het "stille woorden", ze zullen hoorbaar zijn voor mensen die om je geven!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
. Ik weet dat hij niet wil dat ik op dieet ga, voor hem ben ik goed zoals ik ben... Maar ik voel me echt niet goed meer in mijn vel. Heb ik eigenlijk nooit gedaan... Doch mijn gezondheid komt nu in gevaar. Dus ik MOET wel ingrijpen! Als het al niet te laat is
. 
.
...
