Eindelijk komt het er van nog even hier te schrijven. Ik had me nochtans voorgenomen dit minstens 3x per week te doen, doch afgelopen week kon ik de moed daarvoor niet opbrengen. Een week later dan gepland, ben ik dan maandag eindelijk begonnen aan mijn dieet! Pas zondagavond mijn schatje daarover ingelicht . En ja, hij doet mee. Hij wil zelf ook zo'n 15 kilo kwijt, dus als we dit samen doen is dat een extra motivatie... voor ons allebei. Ok, hij protesteert bij elke maaltijd en hij legt alle verantwoordelijkheid in mijn schoenen (ik moet alles klaar maken, afwegen,...), toch staat hij achter ons 'project'. Het is nu dag 4 en ik moet eerlijk bekennen dat het (voor mij althans) reuze meevalt. Ik heb nog geen seconde zin gehad in snoep of chocolade. Dit in tegenstelling tot alle andere pogingen die ik ooit heb ondernomen. Ergens lijkt het wel of ik nu EINDELIJK de knop heb omgedraaid!! Weet je, het was zo raar eigenlijk... Ik besefte dat ik heel erg zwaar ben en ja hoor, ik heb zeker ook lichamelijke klachten, mijn hele lijf schreeuwt zelfs dat het dit gewicht niet meer aankan, en toch had ik altijd zoiets van "ach, het valt wel nog mee". Alsof ik heel diep vanbinnen niet wou toegeven dat het zo erg met mij gesteld was. Nu is het anders, ik weet niet wat er toe geleid heeft dat ik die klik maakte, maar hij is er toch en dat is wat belangrijk is. Voor het eerst sta ik er voor de volle 100 procent achter, en voor het eerst in mijn leven hunker ik niet naar zoetigheid! Dat is een nieuw aspect in mijn geval. Mijn lichaamsbeeld zal altijd wel een probleem vormen, want ik haat mijn lijf, mijn hele lijf! Omdat het dik is, omdat het me beperkt, omdat het bezoedeld is.... Sinds mijn 11de hou ik niet meer van mijn lichaam, dat domme lijf die al die 'vuile vieze dingen' heeft toegelaten,... Sindsdien zie ik mezelf los van dat lichaam, hoe gek dat ook klinkt! Ik wil het niet erkennen als 'van mij', we zijn niet meer één geheel... Misschien is het daardoor wel zover gekomen... als ik het niet als iets van mij zie, dan hoefde ik er mij ook geen zorgen over te maken en dan was het ook niet mijn verantwoordelijkheid om dat lichaam de nodige zorgen te geven, de liefde om het in vorm te houden,... Ik leer nu anders te kijken naar mijn lichaam... Het verdient eigenlijk wel de nodige en de goeie zorgen... Ergens begin ik mij te realiseren dat mijn lichaam eigenlijk mijn 'redding' is geweest... Het heeft een barricade gevormd en mijn innerlijke, mijn geest, beschermd tegen die perverse man(nen) toen ik nog klein was. Waarschijnlijk is het dankzij mijn lichaam dat mijn 'ik' overeind is kunnen blijven, dat het alles heeft overleefd en dat ik op de dag van vandaag 'normaal' kan functioneren. Want als mijn lichaam er niet geweest was, hadden ze dan mijn geest, mijn zieltje, mijn 'ik' volledig kapot gemaakt? Ok, mijn 'ikje' is beschadigd en heeft eronder geleden, maar niet zo erg als mijn lijf... Het is een tweestrijd, een heel dubbel gevoel: mijn lichaam is tegelijkertijd mijn vriend en mijn vijand... Ik zal er alles aan doen om die strijd te laten stoppen en hoop zo dat ik op een dag mijn lichaam als mijn vriend zie... als één geheel met mijn 'ik'...
.
en dat is wat belangrijk is.
