Eindelijk is het zover, eindelijk heb ik de stap gezet (ook al is het nog een kleine stap) in de goede richting. Denk ik... Hoop ik... Gisteren heb ik me ingeschreven bij Weight Watchers online. Weliswaar in een zotte bui, maar goed... Maandag ga ik van start. Inderdaad, ik stel het weer wat uit, doch met goede bedoelingen deze keer want ik wil eerst alles heel goed doorlezen hoe het werkt, welke producten aangeraden zijn, welke niet,... En daar ben ik nu volop mee bezig. Ok, ik geef toe dat ik misschien niet goed weet waar ik aan begin en of het zelfs enig nut zal hebben. Toch leef ik in hoop als ik sommige succesverhalen lees op de site. En ja, de successen zetten ze inderdaad op de site, de mislukkingen niet, dat besef ik wel. Toch wil ik het proberen. Nu alleen nog mijn man overtuigen :-D. Ik weet dat hij niet wil dat ik op dieet ga, voor hem ben ik goed zoals ik ben... Maar ik voel me echt niet goed meer in mijn vel. Heb ik eigenlijk nooit gedaan... Doch mijn gezondheid komt nu in gevaar. Dus ik MOET wel ingrijpen! Als het al niet te laat is:oops:. Ik weet men God niet of het haalbaar is want ik moet massa's gewicht verliezen. Om op mijn ideaal gewicht te komen zou ik maar liefst 70 kilo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! moeten afvallen. Dat is niet te doen, dat weet ik. Maar als ik maar de helft afval dan zou ik ook al stukken gezonder zijn en eigenlijk stel ik dat als doel. Alles wat meer is, is natuurlijk welkom:-D. Niemand in mijn omgeving weet hoeveel ik weeg, zelfs mijn man niet. Ik schaam me zo al diep, zonder dat ik er naar anderen toe nog cijfers dien op te plakken. Ik ben echt bang voor het moment dat hij het te weten komt hoeveel ik eigenlijk weeg/woog. Want, hoe je het ook draait of keert, ooit komt hij mijn 'startgewicht' te weten. Hopelijk ben ik dan al een pak afgevallen.
Hoe is dit zover kunnen komen? Ik vraag het me eigenlijk zelf ook af... Nochtans weeg ik mij elke dag, vaak zelfs meerdere keren per dag. Mijn alarmbel is ontelbare keren afgegaan en toch deed ik op dezelfde manier verder, want ach... komt het nu nog op die ene keer?!!! Zo denk ik dus... Ik realiseer me eigenlijk pas een jaar ongeveer dat het in mijn denkpatroon verkeerd zit. Om die reden was ik zelfs opnieuw langs gegaan bij mijn psychologe: met de vraag om mij te helpen mijn gewicht aan te pakken. Door omstandigheden verliep dit echter helemaal anders dan gepland en ging het opnieuw over gebeurtenissen (en gevolgen) uit mijn verleden. Na een drietal keer werd de therapie opnieuw stopgezet. Waarschijnlijk was de tijd er niet rijp voor...L zei immers altijd al dat alles komt wanneer IK er klaar voor ben. Ik ga er dan maar vanuit dat dat op dat moment niet zo was :roll:.
Mijn hele leven al heb ik problemen met mijn gewicht. Helaas ben ik langs moeders kant erfelijk belast met overgewicht. Ik heb sowieso de neiging om snel en makkelijk bij te komen. Dit is uiteraard maar de basis van het probleem... dat realiseer ik mij goed. Als baby/peuter/kleuter/lagere schoolkind was ik dan ook al behoorlijk zwaar. Terwijl mijn 8jaar oudere zus alles kon eten wat ze wou (en nog steeds!). In de grote vakantie van 4de naar 5de leerjaar zijn we dan toch voor het eerst naar een diëtiste gegaan. Resultaat: 21 kilo kwijt! En dat voor een klein meisje... Als ik de voor- en na-foto's bekijk dan is het verschil enorm. Ik was letterlijk 'uitgegroeid' en kreeg overal zo'n positieve reacties, ook op school. Lange tijd ging het goed... Iedereen vond me plots een knappe meid, ik was groot en reeds euh... goed voorzien voor mijn leeftijd toen ik naar het middelbaar trok. Ik zat een jaar voor op mijn leeftijdsgenootjes, dus ik werd pas 11 in het eerste middelbaar... Mijn 11de verjaardag vergeet ik natuurlijk niet meer... Ik denk dat daar ergens toch ook de basis gelegd werd voor mijn verdere gewichtsproblemen, want 'hij' vond mij mooi en daarom verdiende ik het om verwend te worden. Ik denk dat ik toen onbewust de link gelegd heb naar mijn gewicht... Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of dit ook zou gebeurd zijn mocht ik niet zoveel afgevallen geweest zijn. Dan zou hij mij vast niet mooi gevonden hebben en zou ik nu niet nog steeds met de gevolgen worstelen. Die gedachten krijg ik maar niet uit mijn systeem... Enfin, vanaf dat moment ging het in ieder geval opnieuw de verkeerde kant op, waarschijnlijk ook wel omdat ik troost zocht in eten. Mijn eerste echte eetbuien waren een feit, en dat op mijn 11de. Ik kwam opnieuw bij, behoorlijk veel zelfs tot ik 13 was ongeveer. Ja, zo ongeveer 3de middelbaar kon ik niet meer omgaan met de stress en de pijn van het misbruik, de ziekte van mijn moeder, de alcoholverslaving van mijn vader,... Ik slikte pillen op school, stom natuurlijk... Tuurlijk was dat een hulpkreet en die hulp zou ik ook kunnen gekregen hebben had ik dat toen gewild (maar daar schrijf ik een volgende keer meer over). Vanaf dat moment kon ik ook niet meer eten, ik kon niets van voeding meer inslikken. Ik beet er wel op maar stopte het weg in mijn wangen, om na de maaltijd alles uit mijn mond te laten vallen over de vuilbak. Ik vermagerde zienderogen, verloor op een paar weekjes 17 kilo en viel constant flauw. Op school moest ik onder controle eten, met heel veel traantjes tot gevolg, maar het heeft me erdoor geholpen. De inzet van de leerkrachten toen had zijn nut bewezen. Alles verliep behoorlijk goed tot rond mijn 15 à 16 jaar. Toen kreeg ik weer enorme eetbuien, maar ik ontdekte al vlug dat ik door daarna over te geven, ik toch op gewicht kon blijven. Bij de gewone maaltijden gaf ik niet over, enkel na mijn eetbuien. Dat heeft zo een tweetal jaar geduurd tot ik opgenomen werd in het ziekenhuis doordat ik flauw gevallen was. Bij een bloedcontrole had ik verschillende tekorten en ik realiseerde me dat ik niet goed bezig was. Ondertussen starte ik de opleiding verpleegkunde. Ik had wel nog eetbuien, die zijn tot op de dag van vandaag nog niet verdwenen, doch het overgeven was slechts sporadisch. Rond mijn 26ste ging ik dan eindelijk in therapie om mijn verleden aan te pakken. Daar werd uiteraard ook gewerkt rond mijn eetbuien e.d. Die zijn nooit weggegaan, het overgeven wel... Met alle gevolgen vandien. Sindsdien kwamen er jaarlijks ettelijke kilo's bij, tot ik nu bijna dubbel zoveel weeg dan mijn streefgewicht. Ik schaam me rot en besef dat daar eindelijk een eind aan moet gesteld worden. Denk dat het meer een verslaving/gewoonte is om te eten... Ik kan lichamelijk niet veel meer aan. Ok, ik werk full-time, doch lichamelijke inspanningen worden steeds moeilijker, ik heb een hoge bloeddruk waar ik medicatie voor neem, mijn gewrichten doen pijn, ben kortademig en kan amper nog spelen met mijn kinderen. Daar wil ik verandering in brengen. Voor hén. Zij komen nu op een leeftijd waarop ze beseffen dat mijn omvang niet meer normaal is. Voor hen zal ik deze keer doorzetten!!! En voor het eerst ook voor mezelf...
