Gisteren was het weer de dag... de dag dat ik mij aan seks mag verwachten. Leuk toch zullen er veel mensen denken... Voor mij blijft het na al die jaren nog steeds heel vaak moeilijk. Ok, het is zeker al stukken makkelijker om mee om te gaan dan pakweg 5 jaar geleden. Toch blijft mijn verleden me hierin achtervolgen. Van mijn 11de tot mijn 16e ben ik seksueel misbruikt geweest, minstens wekelijks, vaak meerdere keren per week, afhankelijk hoeveel zin hij had. De eerste keer was ik net 11 geworden en dit was mijn verjaardagsgeschenk!! Het was bij ons thuis helemaal niet de gewoonte om verjaardagen te vieren en al zeker niet om cadeautjes te krijgen. Als dan plots de persoon die je denkt te kunnen/moeten vertrouwen bij je komt en glimlachend zegt: "je bent nu 11 geworden en ik heb een heel leuk cadeau voor jou", dan gaat je hartje toch sneller slaan. Ik had nog nooit een geschenkje gekregen voor mijn verjaardag, dus 11 worden moest vast wel heel speciaal zijn. Hoe had ik zo stom kunnen zijn!!! Waarom was ik niet achterdochtig? Waarom was ik niet wat meer op mijn hoede? Waarom had ik het niet in de gaten? Ik had toch moeten weten hoe hij in elkaar zat? Niet dus...:-(... We moesten eerst een eindje stappen, langs een heel klein wegje waar bijna nooit mensen kwamen, geen huizen, geen verlichting, amper doorgang te voet. We waren wel vaker langs daar gaan wandelen samen met nichtjes en zo. Wat spannend vond ik! Mijn hartje klopte nog steeds verrukt. Waar had ik dat aan verdient? Had hij nu echt mijn cadeau ergens weg gestopt? Het leek wel een zoektocht en bij elke stap die ik zette keek ik heel goed langs mij heen. Zag ik daar niets in het hoge gras? Of ginds daar achter die boom? Ik kan me nog herinneren dat ik aan het huppelen was, zo blij was ik... Op het meest verlaten stuk zei hij dat we wat gingen rusten. Ik pruttelde tegen want ik wou nu toch écht wel weten wat voor leuks ik zou krijgen. Maar hij hield voet bij stuk en ik ging zitten, terwijl ik goed rond mij keek of ik niet ergens een grote doos of zo zag staan. De septemberzon scheen hoog aan de hemel, amper wolkjes te bespeuren, een lichte wind... Ik weet/voel het nog zo goed... Hij kwam naast me zitten en duwde mij achterover zodat ik neerlag. Ik keek even boos want ik wou niet dat mijn kleren vuil werden, ik had net een wit kleedje aan. Hij ging naast me liggen op zijn zijde, zijn hand ondersteunde zijn hoofd, zijn andere hand voelde ik plots op mijn linkerbeen. Ik krijg het nog koud als ik er aan denk... Zijn hand ging hoger en verdween onder mijn kleed, mijn mooie kleedje...Ik verstond er niets meer van. Was op dat vlak nog zo groen als kool, totaal niet op de hoogte over alles. Mijn hart klopte nog steeds vlug, deze keer eerder van angst en verwarring dan van verrukking. Ik voelde hoe hij over mijn slip wreef, dan kwam zijn hand terug van onder mijn kleedje. Ik kon hem aankijken terwijl zijn hand naar mijn borstjes gingen (ik was lichamelijk al heel vroeg rijp en reeds vanaf 9 jaar ongesteld en dus ook beginnende borstjes). Ik wou hem vragen wat hij aan het doen was, wou hem zeggen dat hij er moest mee ophouden want dat ik niet wou dat hij me aanraakte, wou zijn hand van mijn lichaam wegduwen, maar de blik in zijn ogen was zo dwingend, zo 'dierlijk' bijna dat ik als verlamd was en geen woord kon uitbrengen. Zijn hand gleed weer naar beneden, onder mijn kleed, onder mijn slip ook deze keer. Hij trok mijn kleedje omhoog en met zijn twee handen rukte hij mijn slipje over mijn benen. Ik was in paniek, wist echt niet wat er gebeurde. Ik voelde zijn vinger ergens naar binnen gaan. Het deed pijn en ik wou roepen dat hij moest stoppen, maar kreeg nog steeds geen woord over mijn lippen. Toen hij zijn broek uittrok schrok ik. Ik had nog nooit een penis gezien, laat staan die van hem...Hij kwam op me liggen en wat er toen gebeurde kan ik enkel in gevoel omschrijven: pijn, heel erge pijn. Terwijl hij allerhande geluiden maakte kon ik mijn enkel focussen op de weinige wolken aan de blauwe lucht. Ik smeekte in mijn hoofd om dit te stoppen. Plots zuchtte hij diep en kwam terug van me af. De grijns op zijn gezicht vergeet ik nooit, die geile blik, die zelfvoldaanheid en ik bleef gewoon liggen. Verstomd naar adem happen want zijn gewicht verpletterde mijn lijf... Hij gooide mij mijn slip toe en zei glunderend " nu ben je pas een grote meid, dit heb je meer dan verdiend!!". Hij gooide me ook een zakdoek toe want er liep bloed langs mijn benen naar beneden en snauwde me toe dat grote meisjes geheimen kunnen bewaren en als ik er ook maar met iemand zou over praten ze me toch niet zouden geloven en ik daarbij nog heel erg zou gestraft worden, zelfs naar de gevangenis zou moeten. Ik was te erg aangeslagen om te reageren, deed enkel wat hij zei en stapte met hem mee naar huis. Ik herinner me nog zo goed die doffe pijn tussen mijn benen, het gevoel van het warme bloed dat langs mijn benen liep... Er werd geen woord meer gezegd, thuis ging ik naar mijn kamer, trok mijn kleedje uit en mijn slip en ging me wassen. Ik wreef zo hard ik kon om al zijn viezigheid van mijn lijf te krijgen, maar hoe hard ik ook wreef, hoeveel water ik ook gebruikte... ik werd nooit meer 'rein'.
Pas toen ik 's avonds in mijn bed lag, dacht ik er aan dat ik mijn cadeau niet had gevonden. Ik, dommerik, realiseerde mij pas uren later dat er helemaal geen geschenkje was maar dat zijn 'daad' (kon het toen niet anders noemen) het geschenk was, want hij had toch gezegd dat ik dit verdiende?! Mijn lichaam is nooit meer hetzelfde geworden, mijn vertrouwen in mensen was weg. Vanaf dat moment heb ik mij geen seconde meer 'niet vies' gevoeld...
Vanaf dat moment was ik minstens één keer per week, vaak zelfs meerdere keren 'zijn bezit'. Het gebeurde thuis, bij mijn grootouders, ergens onderweg,... En niemand die het ooit in de gaten had...
Dit is dus één van de redenen waarom ik het vaak nog zo moeilijk heb met seks. In therapie heb ik er jarenlang aan gewerkt en pakweg een jaar geleden heb ik samen met L (mijn psychologe) en mijn man de afspraak gemaakt om seks voortaan te gaan plannen. Omdat het vooral de veiligheid is die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. We spraken af dat er om de andere dag een seksdag was, waar ik mij moet aan houden en mij moet voor inspannen. De andere dagen zijn 'knuffeldagen': op die dagen mag mijn man mij enkel aanraken op niet seksuele manier, mag hij niet naar seks vragen, geen seksuele opmerkingen maken,... en moeten we extra knuffelen zodat ik leer (en ja daar ben ik nog steeds volop mee bezig!!!!) dat aanrakingen ook fijn kunnen zijn en dat daar niet steeds iets seksueels moet aan verbonden zijn. En hoe eenvoudig het voor andere mensen ook mag klinken, het is echt een proces met vallen en opstaan! Gelukkig heb ik een schat van een man die heel veel begrip voor mij opbrengt en die heel veel rekening houdt met mijn remmingen, mijn gevoelens, mijn verleden,... Hij werkt op alle vlakken mee aan mijn volledige herstel! Toch voel ik mij heel erg schuldig naar hem toe. Ik kan hem niet geven wat hij verdient terwijl hij zo zijn best doet! En dat knaagt soms heel erg. Hij houdt zoveel rekening met mij, laat mij ook op seksdagen de bovenhand houden. Ik mag beslissen waar, wanneer, hoe,... en toch blijft het zo vaak zo moeilijk voor mij. Zo vaak huil ik tijdens het vrijen omdat het pijn doet, zo vaak huil ik mezelf achteraf in slaap, zo vaak komen er tijdens het vrijen herinneringen boven door dingen die hij doet of zegt, zo vaak 'ben' ik er niet tijdens het vrijen en bekijk ik ons als het ware slechts vanop afstand.... Zo vaak koppelt mijn 'geest' zich nog los van mijn lichaam en zo vaak ben ik ook kwaad op hem achteraf, dan duw ik hem van me af of dan mompel ik lelijke woorden naar hem... Terwijl hij zo zijn best doet en een echte schat is... Daar voel ik me vaak zo slecht over... Gaat dit nog ooit over gaan????
