Yes yes yes, we zitten toch al zo ver . Na 3 weken 'gezond eten' duidt de weegschaal toch al 5 kilo minder aan! Had het deze week eerlijk gezegd niet verwacht, want ik ben toch een paar keer over de schreef gegaan ... helaas... Maar al bij al heb ik dit toch binnen de perken kunnen houden. Ok, ik at wel wat meer dan eigenlijk toegelaten was, zoals een extra koekje of zo tussendoor, doch koos ik meestal voor de euh... minst erge optie . En nu is het weer over, nu heb ik weer geen behoefte meer aan extra's, integendeel.... Ik moet er gewoon rekening mee houden dat ik behoorlijk vatbaar ben voor eetbuien. Weet je, als ik vroeger een dieet volgde (ben er zo een tiental keer mee gestart) ging het de eerste dagen meestal wel goed, maar dan kwam er een eetbui (of 2 of 3 ) en dan was alles om zeep. Dan was ik zo kwaad op mezelf dat ik mij niet aan de regels kon houden dat ik het hele dieet meteen weer overboord gooide want het had toch geen zin... Enfin, zo dacht ik vroeger. Ondertussen heb ik moeten ondervinden dat ik mijn emoties nog steeds weg eet, want een prater ben ik nog altijd niet. Het enige verschil met vroeger is dat ik nu niet kwaad ben geworden op mezelf bij zo een eetbui. Ik heb gewoon tegen mezelf gezegd dat dit nu eenmaal bij mij hoort en dat dit waarschijnlijk heel mijn leven zal duren. Vind ik dat leuk? Helemaal niet, maar het heeft geen zin dat ik mezelf daar verwijten over maak! Dan maak ik het alleen nog maar erger. Want omdat ik dan zooooo kwaad ben, komt er een nieuwe eetbui en zo blijf je maar bezig natuurlijk. Doordat ik deze keer mijn eetbui 'gewoon' toegelaten heb, was ze vanzelf minder erg en is het bij die ene keer gebleven deze week. Ik heb het aanvaard dat dit gebeurde, waardoor ik niet kwaad geworden ben. Ok, ik was ergens wel wat teleurgesteld in mezelf, maar zelfs dat hoeft niet! Na die eetbui heb ik gewoon de draad van mijn gezonde eetpatroon weer opgenomen, waardoor de gevolgen heel erg beperkt gebleven zijn, zo wijst de weegschaal toch aan. Ik besef wel heel goed dat de strijd met mijn eetbuien een levenslange strijd zal zijn. Ergens vergelijk ik het met een verslaving aan alcohol of aan sigaretten. Mensen die willen stoppen met roken bijvoorbeeld ondervinden ook weinig problemen, tot ze ergens mee worstelen of heel erg zenuwachtig zijn over iets. Dan steekt bij hen ook de drang weer de kop op om te gaan roken. Zelfs jaren nadat ze gestopt zijn... Althans dat heb ik van horen zeggen, want zelf heb ik nooit gerookt .
Volgende week hebben mijn schatje en ik een weekje verlof... Mijn ventje heeft al gezegd dat hij niet van plan is om dan op zijn voeding te letten. Hij wil een ijsje eten als we ergens naar toe gaan, hij wil naar de Mc Donalds, hij wil naar de frituur (dat wil hij zelfs vanavond al) en hij wil voor een weekje zijn eten eens niet afwegen... Uiteraard zal het moeilijk zijn om mij aan het juiste voedingsschema te houden, maar ik zoek 'minder erge' alternatieven. Als ik eens een ijsje eet (wat ik zeker niet vaak zal doen want ik ben daar nog niet zo tuk op) dan zal dat zo een waterijsje zijn en dan nog het kleinste wat er te vinden is, in de Mc Donalds zal ik een slaatje eten en een burger met kip en in de frituur.... daar ben ik nog niet aan uit . Het staat nu al vast dat ik volgende week geen gewicht zal verliezen, maar als ik tussendoor goed oplet en de nodige groenten eet, dan hoop ik mijn gewicht stabiel te houden. Uiteraard zal ik wel meer beweging hebben, want we gaan vaak op stap met de kids en er staan ook schilderwerken thuis op het programma, dus aan beweging zal het niet ontbreken.
Vermoedelijk zal het er nu een weekje niet van komen om te schrijven, doch ik probeer het toch hoor...
Het laatste gedichtje hier op deze blog 'begrijp jij me', is er ook wel eentje uit de oude doos als ik het zo mag zeggen. Ik heb het geschreven toen ik een 3-tal jaar in therapie was. Het was gericht aan L, mijn psychologe. Het was zo'n schat van een mens, eindeloos geduldig! Ok, het was/is haar job om naar mensen te luisteren, doch ze gaf me steeds de indruk dit echt met hart en ziel te doen. Weet je wat nog het belangrijkste was, althans voor mij toch? Dat ze niet alleen naar mij luisterde, maar mij ook de kans gaf te zwijgen... Want dat heb ik eigenlijk nog het meest van al gedaan: zwijgen, gewoon stilletjes aanwezig zijn.. Maar op een gegeven moment vroeg ik me wel af of ze het eigenlijk nog zag zitten met mij , want ik kon wel verkondigen dat ik nood had om met haar te praten, dat ik mij zou open stellen voor haar, enzovoort... toch was het vaak het tegenovergestelde. Ik gedroeg mij anders dan ik zou willen bij haar... Ik wou haar zoveel vertellen, ik wou haar binnen laten in mijn verscheurde zieltje, ik wou haar laten zien dat ik vooruit ging, maar dat lukte (naar mijn gevoel!) niet. Ik zat daar maar te zwijgen als ze over bepaalde onderwerpen begon, ik kon haar mijn echte gevoelens niet laten zien, ik ging niet zo goed vooruit (dacht ik toen),... Op een gegeven moment heb ik haar dan dit gedichtje door gemaild, een paar dagen voor ik naar een nieuwe sessie ging. Ik kreeg via mail reactie van "ja, ik begrijp je"... De volgende sessie hadden we het uiteraard hierover. Ze drukte me op het hart dat ze me wel degelijk begreep. En dat ik gerust mocht zwijgen, want dat dat soms meer duidelijk maakte dan woorden waar geen gevoel uit sprak. Ze zei ook dat ze het niet erg vond dat ik regelmatig de deur (figuurlijk dan) net voor haar neus dicht gooide. Ze was van het principe dat alles op zijn tijd komt en dat ik haar wel zou toelaten als de tijd daar rijp voor was. Dat was eigenlijk een hele opluchting, want vaak was ik bang dat ze mij gewoon zou laten vallen omdat ik niet mee werkte. Stom hé?
Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat ik bij haar langs ging. Het ging moeilijk op het werk, ik had constant angstaanvallen en durfde geen ruimte meer binnen waar veel mensen waren. Dat was op het werk bijna niet meer haalbaar. Mijn directe 'baas' spoorde mij aan om mijn problemen aan te pakken en raadde mij professionele hulp aan. Na een aantal weken heb ik dan toch maar de stap gezet. Ik besefte ook wel dat ik iets moest doen... Wat was ik zenuwachtig die eerste keer! Ik zat heel ongeduldig in haar wachtzaal, denk dat mijn hartslag torenhoog was. Wat moest ik haar zeggen? Wat moet ik vragen? Wie zou ze zijn? Wat zou ze van me vinden?... Ik had heel bewust een vrouwelijke psychologe gezocht, anders zou er helemaal niets van terecht gekomen zijn. Toen ik binnen ging kwam ze heel rustig en zeer vriendelijk over. Ik had meteen een goed gevoel bij haar. Ze had een heel doordringende blik die als het ware dwars door je heen keek. Ik probeerde die zoveel mogelijk te ontwijken . Toen ze vroeg wat de reden was dat ik haar opzocht, vertelde ik over het feit dat ik sinds enkele weken niet meer in ruimtes durfde waar meerdere mensen samen waren en dat ik niet wist waar dat vandaan kwam en dat mijn baas me aangeraden had hulp te zoeken. Het eerste gesprek (ong anderhalf uur) was voornamelijk kennis maken, ze stelde vragen over de gezinssituatie waar ik uit kwam, wat mijn hobby's waren, enzovoort. Toen ik zei dat ik graag gedichten schreef, wou ze daar meer over weten. Ze vroeg me of ik het zag zitten om haar die gedichtjes/tekstjes eens mee te brengen, gewoon om mij beter te leren kennen. Ik heb daar toch eventjes aan getwijfeld want ze vertelden natuurlijk wel over mijn innerlijke worsteling met mijn jeugd, met het leven,... Toch stond ik twee weken later opnieuw bij haar met een map waarin mijn teksten zaten. Ze leek aangenaam verrast dat ik haar dit toch zo vlug toevertrouwde en vroeg of ze die mocht houden tot de volgende sessie. Opnieuw twee weken later zat ik met het angstzweet te wachten in de wachtzaal. Wat zou ze er nu van zeggen? Hoe zou ze mij bekijken? Wat zou ze wel niet van mij denken? Zou ze mij veroordelen voor wat ze gelezen had? Uiteindelijk waren het mijn diepste zielenroerselen die zo maar te grabbel had gegooid, ze gingen over elke stap in mijn leven die verkeerd gelopen was... Logisch dus dat ik zenuwachtig was. Eenmaal binnen gekomen haalde ze mijn map tevoorschijn en zei ze oprecht en gemeend "dank je dat je me dit hebt toevertrouwd, je teksten hebben me heel erg geraakt". Ze zei dit echt met tranen in haar ogen en ik zag wel degelijk dat ze het meende en dat was het begin van een 7-tal jaar therapie, 7 jaar keihard werken om te worden wie ik nu ben... Samen zijn we ver gekomen en ja hoor, er zijn nog heel wat hoofdstukken in mijn leven die kunnen bijgeschaafd worden, doch door omstandigheden moet ik het nu in mijn eentje klaren. Ik heb haar nog steeds nodig, maar moet het toch ooit eens alleen doen hé... Ik probeer dat nu al maanden, doch mijn gedachten zijn nog heel erg vaak bij haar. Dikwijls vraag ik mij af hoe zij over iets zou denken, en o zo vaak praat ik in mijn binnenste nog met haar, vraag ik haar als het ware de toestemming om te 'leven'. Want dat heeft zij mij geleerd: dat ik mag LEVEN, dat ik mag ZIJN wie ik ben... Daar ben ik haar zo dankbaar voor!!! Ze blijft steeds een speciaal plaatsje hebben in mijn hart, voor eeuwig en altijd!! Dank je L, voor alles!!!!!
Begrijp jij me als ik vrolijk ben terwijl ik gewoon wil huilen, als ik lach met tranen in mijn ogen, als ik dichtklap terwijl ik nog zoveel wil vertellen?
Begrijp jij me als ik niet in de spiegel kan kijken, bang om daar iemand te zien die totaal vreemd voor me is, bang dat ik mezelf dan niet langer meer kan ontkennen?
Begrijp jij me als ik ineengedoken wegkruip in een hoekje, door een woord, een geur, een beeld, bang als een kind, want dat ben ik dan, dat kleine meisje van toen?
Begrijp jij me als ik me opnieuw verstop achter die goed opgebouwde muur, gewoon omdat het daar zo veilig voor me voel? Begrijp jij me als ik dat deurtje in mijn muur alweer eens voor je neus dichtsla als je dichterbij mijn gevoelens komt?
Begrijp jij me als ik wil huilen van verdriet, roepen van kwaadheid, schreeuwen van onmacht, maar er geen geluid uit mijn keel komt?
Begrijp jij me als ik zit te dromen, als ik gewoon voor me uit zit te staren, begrijp je dan dat 'ik' er eventjes niet ben?
Begrijp jij me als ik vlucht voor het verleden, voor het leven, voor mezelf?
Begrijp jij me dan nog? Of lukt het ook niet meer?
"Waarom deed je dat nu?" vraag ik heel bedeesd en heel stilletjes. Je antwoordt niet, je kan me ook niet horen, want ik fluister het zachtjes binnen in mezelf.
"Waarom deed je dat nu?" zou ik willen roepen, maar je luistert niet, want ik roep het binnen in mezelf, van buiten hoor je enkel wat gefluister.
Ooit zal ik toch tegen je schreeuwen "waarom deed je dat nu?", zo hard en zolang tot je luistert, tot je fluistert, zelf heel bedeesd en stilletjes wordt, tot je helemaal verschrompelt in mijn hoofd...
Tot mijn eigen verbazing is het me de eerste week van mijn dieet perfect gelukt! Yes! We did it . De weegschaal toonde 2kg300 minder dan 7 dagen geleden en bij mijn schatje 1kg700. Ik had het eigenlijk niet verwacht, want de porties zijn groot en ik heb geen enkele seconde honger gehad. Aangenaam verrast dus. Mijn lieve schat heeft het iets moeilijker, vooral bij de hoeveelheid vlees die haar 'maar' mag eten. Ok, ik vind het nog altijd ruim voldoende vlees, doch laat dat net zijn waar hij zo'n grote behoefte aan heeft. Ik besef ook wel natuurlijk dat er de eerste week het meest afgaat en dat ik komende weken al heel blij zal mogen zijn als ik 1kg per week afval. Pf, het zal dus een werkje van lange duur worden, want ik zou toch graag minstens 35 kilo afvallen. Dan zou ik toch al een beetje binnen de 'normalere' norm behoren. Het ideaal zou zijn tussen 50 en 75 kilo, doch ik ben realistisch genoeg om te weten dat dit zonder ingreep of dergelijke niet haalbaar is. Ik heb me voorgenomen dat ik dit enkel wil doen op natuurlijke manier, geen sapjes, poedertjes, pilletjes of ingrepen voor mij. Ik heb immers al heel veel geprobeerd, zelfs ooit eens een ingreep. Gelukkig een herstelbare ingreep! Toen ik zo'n 22 was denk ik, heb ik een maagbandje laten plaatsen. Hét heilig middel, dacht ik... Oorspronkelijk was dat wel het geval: de kilo's vlogen eraf en omdat ik nog zo jong was kromp mijn huid heerlijk mee, dus geen blubberbuik of -billen tot gevolg, maar een behoorlijk slanke prille twintiger... Ik dacht dat alles toen definitief opgelost was, dat ik nooit meer zou worstelen met overgewicht,... Mis poes Mijn eigen schuld trouwens. De eerste maanden sta je automatisch op de rem wat eten betreft, anders doet het echt geen deugd. Maar na een jaar ongeveer ging het terug de verkeerde kant op...Ik kon terug meer eten, en mijn gewicht ging pijlsnel de hoogte in. Oh wat heb ik toen geprotesteerd!!! Hoe was dat nu mogelijk, ik had toch een bandje, ik had toch lang op mijn voeding gelet,... er ging van alles door mijn hoofd. Ik begreep het niet en na een 3tal jaar liet ik het bandje verwijderen wegens ernstige maagklachten (door het téveel eten met bandje). Ondertussen zat ik alweer ruim over mijn startgewicht (lees: 35 kilo erbij!). Op dat moment was het voor mij duidelijk: zo'n bandje werkt niet!! Als ik er nu zo over nadenk, dan doet zo'n bandje wel degelijk zijn werk. Het is immers geen wondermiddel, wel een Hulpmiddel. Ook de persoon die zo'n bandje heeft moet er voor werken!! En dat deed ik niet, ik dacht dat alles vanzelf ging gaan. Maar het moet goed zitten in je hoofd als je zoiets doet. Je moet het doen voor jezelf, voor je gezondheid. Zolang het in je hoofd niet goed zit, heeft geen enkel dieet/methode zin! Zolang je niet echt de knop hebt omgedraaid en bewust kiest voor je gezondheid kom je er niet! Ja hoor, in het begin zal je wel afvallen, maar je houdt het niet vol omdat je het niet om de juiste reden doet. Daarom heb ik nu wel het gevoel mijn doel te halen, op een rustige, gezonde manier! Want het zit goed in mijn hoofd, ik heb er mij mee verzoend. En in mij mezelf spreek ik niet over mijn dieet, maar over mijn nieuwe, gezonde manier van leven, met als leuk gevolg dat ik afval .
Eindelijk komt het er van nog even hier te schrijven. Ik had me nochtans voorgenomen dit minstens 3x per week te doen, doch afgelopen week kon ik de moed daarvoor niet opbrengen. Een week later dan gepland, ben ik dan maandag eindelijk begonnen aan mijn dieet! Pas zondagavond mijn schatje daarover ingelicht . En ja, hij doet mee. Hij wil zelf ook zo'n 15 kilo kwijt, dus als we dit samen doen is dat een extra motivatie... voor ons allebei. Ok, hij protesteert bij elke maaltijd en hij legt alle verantwoordelijkheid in mijn schoenen (ik moet alles klaar maken, afwegen,...), toch staat hij achter ons 'project'. Het is nu dag 4 en ik moet eerlijk bekennen dat het (voor mij althans) reuze meevalt. Ik heb nog geen seconde zin gehad in snoep of chocolade. Dit in tegenstelling tot alle andere pogingen die ik ooit heb ondernomen. Ergens lijkt het wel of ik nu EINDELIJK de knop heb omgedraaid!! Weet je, het was zo raar eigenlijk... Ik besefte dat ik heel erg zwaar ben en ja hoor, ik heb zeker ook lichamelijke klachten, mijn hele lijf schreeuwt zelfs dat het dit gewicht niet meer aankan, en toch had ik altijd zoiets van "ach, het valt wel nog mee". Alsof ik heel diep vanbinnen niet wou toegeven dat het zo erg met mij gesteld was. Nu is het anders, ik weet niet wat er toe geleid heeft dat ik die klik maakte, maar hij is er toch en dat is wat belangrijk is. Voor het eerst sta ik er voor de volle 100 procent achter, en voor het eerst in mijn leven hunker ik niet naar zoetigheid! Dat is een nieuw aspect in mijn geval. Mijn lichaamsbeeld zal altijd wel een probleem vormen, want ik haat mijn lijf, mijn hele lijf! Omdat het dik is, omdat het me beperkt, omdat het bezoedeld is.... Sinds mijn 11de hou ik niet meer van mijn lichaam, dat domme lijf die al die 'vuile vieze dingen' heeft toegelaten,... Sindsdien zie ik mezelf los van dat lichaam, hoe gek dat ook klinkt! Ik wil het niet erkennen als 'van mij', we zijn niet meer één geheel... Misschien is het daardoor wel zover gekomen... als ik het niet als iets van mij zie, dan hoefde ik er mij ook geen zorgen over te maken en dan was het ook niet mijn verantwoordelijkheid om dat lichaam de nodige zorgen te geven, de liefde om het in vorm te houden,... Ik leer nu anders te kijken naar mijn lichaam... Het verdient eigenlijk wel de nodige en de goeie zorgen... Ergens begin ik mij te realiseren dat mijn lichaam eigenlijk mijn 'redding' is geweest... Het heeft een barricade gevormd en mijn innerlijke, mijn geest, beschermd tegen die perverse man(nen) toen ik nog klein was. Waarschijnlijk is het dankzij mijn lichaam dat mijn 'ik' overeind is kunnen blijven, dat het alles heeft overleefd en dat ik op de dag van vandaag 'normaal' kan functioneren. Want als mijn lichaam er niet geweest was, hadden ze dan mijn geest, mijn zieltje, mijn 'ik' volledig kapot gemaakt? Ok, mijn 'ikje' is beschadigd en heeft eronder geleden, maar niet zo erg als mijn lijf... Het is een tweestrijd, een heel dubbel gevoel: mijn lichaam is tegelijkertijd mijn vriend en mijn vijand... Ik zal er alles aan doen om die strijd te laten stoppen en hoop zo dat ik op een dag mijn lichaam als mijn vriend zie... als één geheel met mijn 'ik'...
Eindelijk is het zover, eindelijk heb ik de stap gezet (ook al is het nog een kleine stap) in de goede richting. Denk ik... Hoop ik... Gisteren heb ik me ingeschreven bij Weight Watchers online. Weliswaar in een zotte bui, maar goed... Maandag ga ik van start. Inderdaad, ik stel het weer wat uit, doch met goede bedoelingen deze keer want ik wil eerst alles heel goed doorlezen hoe het werkt, welke producten aangeraden zijn, welke niet,... En daar ben ik nu volop mee bezig. Ok, ik geef toe dat ik misschien niet goed weet waar ik aan begin en of het zelfs enig nut zal hebben. Toch leef ik in hoop als ik sommige succesverhalen lees op de site. En ja, de successen zetten ze inderdaad op de site, de mislukkingen niet, dat besef ik wel. Toch wil ik het proberen. Nu alleen nog mijn man overtuigen . Ik weet dat hij niet wil dat ik op dieet ga, voor hem ben ik goed zoals ik ben... Maar ik voel me echt niet goed meer in mijn vel. Heb ik eigenlijk nooit gedaan... Doch mijn gezondheid komt nu in gevaar. Dus ik MOET wel ingrijpen! Als het al niet te laat is . Ik weet men God niet of het haalbaar is want ik moet massa's gewicht verliezen. Om op mijn ideaal gewicht te komen zou ik maar liefst 70 kilo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! moeten afvallen. Dat is niet te doen, dat weet ik. Maar als ik maar de helft afval dan zou ik ook al stukken gezonder zijn en eigenlijk stel ik dat als doel. Alles wat meer is, is natuurlijk welkom . Niemand in mijn omgeving weet hoeveel ik weeg, zelfs mijn man niet. Ik schaam me zo al diep, zonder dat ik er naar anderen toe nog cijfers dien op te plakken. Ik ben echt bang voor het moment dat hij het te weten komt hoeveel ik eigenlijk weeg/woog. Want, hoe je het ook draait of keert, ooit komt hij mijn 'startgewicht' te weten. Hopelijk ben ik dan al een pak afgevallen.
Hoe is dit zover kunnen komen? Ik vraag het me eigenlijk zelf ook af... Nochtans weeg ik mij elke dag, vaak zelfs meerdere keren per dag. Mijn alarmbel is ontelbare keren afgegaan en toch deed ik op dezelfde manier verder, want ach... komt het nu nog op die ene keer?!!! Zo denk ik dus... Ik realiseer me eigenlijk pas een jaar ongeveer dat het in mijn denkpatroon verkeerd zit. Om die reden was ik zelfs opnieuw langs gegaan bij mijn psychologe: met de vraag om mij te helpen mijn gewicht aan te pakken. Door omstandigheden verliep dit echter helemaal anders dan gepland en ging het opnieuw over gebeurtenissen (en gevolgen) uit mijn verleden. Na een drietal keer werd de therapie opnieuw stopgezet. Waarschijnlijk was de tijd er niet rijp voor...L zei immers altijd al dat alles komt wanneer IK er klaar voor ben. Ik ga er dan maar vanuit dat dat op dat moment niet zo was .
Mijn hele leven al heb ik problemen met mijn gewicht. Helaas ben ik langs moeders kant erfelijk belast met overgewicht. Ik heb sowieso de neiging om snel en makkelijk bij te komen. Dit is uiteraard maar de basis van het probleem... dat realiseer ik mij goed. Als baby/peuter/kleuter/lagere schoolkind was ik dan ook al behoorlijk zwaar. Terwijl mijn 8jaar oudere zus alles kon eten wat ze wou (en nog steeds!). In de grote vakantie van 4de naar 5de leerjaar zijn we dan toch voor het eerst naar een diëtiste gegaan. Resultaat: 21 kilo kwijt! En dat voor een klein meisje... Als ik de voor- en na-foto's bekijk dan is het verschil enorm. Ik was letterlijk 'uitgegroeid' en kreeg overal zo'n positieve reacties, ook op school. Lange tijd ging het goed... Iedereen vond me plots een knappe meid, ik was groot en reeds euh... goed voorzien voor mijn leeftijd toen ik naar het middelbaar trok. Ik zat een jaar voor op mijn leeftijdsgenootjes, dus ik werd pas 11 in het eerste middelbaar... Mijn 11de verjaardag vergeet ik natuurlijk niet meer... Ik denk dat daar ergens toch ook de basis gelegd werd voor mijn verdere gewichtsproblemen, want 'hij' vond mij mooi en daarom verdiende ik het om verwend te worden. Ik denk dat ik toen onbewust de link gelegd heb naar mijn gewicht... Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of dit ook zou gebeurd zijn mocht ik niet zoveel afgevallen geweest zijn. Dan zou hij mij vast niet mooi gevonden hebben en zou ik nu niet nog steeds met de gevolgen worstelen. Die gedachten krijg ik maar niet uit mijn systeem... Enfin, vanaf dat moment ging het in ieder geval opnieuw de verkeerde kant op, waarschijnlijk ook wel omdat ik troost zocht in eten. Mijn eerste echte eetbuien waren een feit, en dat op mijn 11de. Ik kwam opnieuw bij, behoorlijk veel zelfs tot ik 13 was ongeveer. Ja, zo ongeveer 3de middelbaar kon ik niet meer omgaan met de stress en de pijn van het misbruik, de ziekte van mijn moeder, de alcoholverslaving van mijn vader,... Ik slikte pillen op school, stom natuurlijk... Tuurlijk was dat een hulpkreet en die hulp zou ik ook kunnen gekregen hebben had ik dat toen gewild (maar daar schrijf ik een volgende keer meer over). Vanaf dat moment kon ik ook niet meer eten, ik kon niets van voeding meer inslikken. Ik beet er wel op maar stopte het weg in mijn wangen, om na de maaltijd alles uit mijn mond te laten vallen over de vuilbak. Ik vermagerde zienderogen, verloor op een paar weekjes 17 kilo en viel constant flauw. Op school moest ik onder controle eten, met heel veel traantjes tot gevolg, maar het heeft me erdoor geholpen. De inzet van de leerkrachten toen had zijn nut bewezen. Alles verliep behoorlijk goed tot rond mijn 15 à 16 jaar. Toen kreeg ik weer enorme eetbuien, maar ik ontdekte al vlug dat ik door daarna over te geven, ik toch op gewicht kon blijven. Bij de gewone maaltijden gaf ik niet over, enkel na mijn eetbuien. Dat heeft zo een tweetal jaar geduurd tot ik opgenomen werd in het ziekenhuis doordat ik flauw gevallen was. Bij een bloedcontrole had ik verschillende tekorten en ik realiseerde me dat ik niet goed bezig was. Ondertussen starte ik de opleiding verpleegkunde. Ik had wel nog eetbuien, die zijn tot op de dag van vandaag nog niet verdwenen, doch het overgeven was slechts sporadisch. Rond mijn 26ste ging ik dan eindelijk in therapie om mijn verleden aan te pakken. Daar werd uiteraard ook gewerkt rond mijn eetbuien e.d. Die zijn nooit weggegaan, het overgeven wel... Met alle gevolgen vandien. Sindsdien kwamen er jaarlijks ettelijke kilo's bij, tot ik nu bijna dubbel zoveel weeg dan mijn streefgewicht. Ik schaam me rot en besef dat daar eindelijk een eind aan moet gesteld worden. Denk dat het meer een verslaving/gewoonte is om te eten... Ik kan lichamelijk niet veel meer aan. Ok, ik werk full-time, doch lichamelijke inspanningen worden steeds moeilijker, ik heb een hoge bloeddruk waar ik medicatie voor neem, mijn gewrichten doen pijn, ben kortademig en kan amper nog spelen met mijn kinderen. Daar wil ik verandering in brengen. Voor hén. Zij komen nu op een leeftijd waarop ze beseffen dat mijn omvang niet meer normaal is. Voor hen zal ik deze keer doorzetten!!! En voor het eerst ook voor mezelf...
Gisteren was het weer de dag... de dag dat ik mij aan seks mag verwachten. Leuk toch zullen er veel mensen denken... Voor mij blijft het na al die jaren nog steeds heel vaak moeilijk. Ok, het is zeker al stukken makkelijker om mee om te gaan dan pakweg 5 jaar geleden. Toch blijft mijn verleden me hierin achtervolgen. Van mijn 11de tot mijn 16e ben ik seksueel misbruikt geweest, minstens wekelijks, vaak meerdere keren per week, afhankelijk hoeveel zin hij had. De eerste keer was ik net 11 geworden en dit was mijn verjaardagsgeschenk!! Het was bij ons thuis helemaal niet de gewoonte om verjaardagen te vieren en al zeker niet om cadeautjes te krijgen. Als dan plots de persoon die je denkt te kunnen/moeten vertrouwen bij je komt en glimlachend zegt: "je bent nu 11 geworden en ik heb een heel leuk cadeau voor jou", dan gaat je hartje toch sneller slaan. Ik had nog nooit een geschenkje gekregen voor mijn verjaardag, dus 11 worden moest vast wel heel speciaal zijn. Hoe had ik zo stom kunnen zijn!!! Waarom was ik niet achterdochtig? Waarom was ik niet wat meer op mijn hoede? Waarom had ik het niet in de gaten? Ik had toch moeten weten hoe hij in elkaar zat? Niet dus... ... We moesten eerst een eindje stappen, langs een heel klein wegje waar bijna nooit mensen kwamen, geen huizen, geen verlichting, amper doorgang te voet. We waren wel vaker langs daar gaan wandelen samen met nichtjes en zo. Wat spannend vond ik! Mijn hartje klopte nog steeds verrukt. Waar had ik dat aan verdient? Had hij nu echt mijn cadeau ergens weg gestopt? Het leek wel een zoektocht en bij elke stap die ik zette keek ik heel goed langs mij heen. Zag ik daar niets in het hoge gras? Of ginds daar achter die boom? Ik kan me nog herinneren dat ik aan het huppelen was, zo blij was ik... Op het meest verlaten stuk zei hij dat we wat gingen rusten. Ik pruttelde tegen want ik wou nu toch écht wel weten wat voor leuks ik zou krijgen. Maar hij hield voet bij stuk en ik ging zitten, terwijl ik goed rond mij keek of ik niet ergens een grote doos of zo zag staan. De septemberzon scheen hoog aan de hemel, amper wolkjes te bespeuren, een lichte wind... Ik weet/voel het nog zo goed... Hij kwam naast me zitten en duwde mij achterover zodat ik neerlag. Ik keek even boos want ik wou niet dat mijn kleren vuil werden, ik had net een wit kleedje aan. Hij ging naast me liggen op zijn zijde, zijn hand ondersteunde zijn hoofd, zijn andere hand voelde ik plots op mijn linkerbeen. Ik krijg het nog koud als ik er aan denk... Zijn hand ging hoger en verdween onder mijn kleed, mijn mooie kleedje...Ik verstond er niets meer van. Was op dat vlak nog zo groen als kool, totaal niet op de hoogte over alles. Mijn hart klopte nog steeds vlug, deze keer eerder van angst en verwarring dan van verrukking. Ik voelde hoe hij over mijn slip wreef, dan kwam zijn hand terug van onder mijn kleedje. Ik kon hem aankijken terwijl zijn hand naar mijn borstjes gingen (ik was lichamelijk al heel vroeg rijp en reeds vanaf 9 jaar ongesteld en dus ook beginnende borstjes). Ik wou hem vragen wat hij aan het doen was, wou hem zeggen dat hij er moest mee ophouden want dat ik niet wou dat hij me aanraakte, wou zijn hand van mijn lichaam wegduwen, maar de blik in zijn ogen was zo dwingend, zo 'dierlijk' bijna dat ik als verlamd was en geen woord kon uitbrengen. Zijn hand gleed weer naar beneden, onder mijn kleed, onder mijn slip ook deze keer. Hij trok mijn kleedje omhoog en met zijn twee handen rukte hij mijn slipje over mijn benen. Ik was in paniek, wist echt niet wat er gebeurde. Ik voelde zijn vinger ergens naar binnen gaan. Het deed pijn en ik wou roepen dat hij moest stoppen, maar kreeg nog steeds geen woord over mijn lippen. Toen hij zijn broek uittrok schrok ik. Ik had nog nooit een penis gezien, laat staan die van hem...Hij kwam op me liggen en wat er toen gebeurde kan ik enkel in gevoel omschrijven: pijn, heel erge pijn. Terwijl hij allerhande geluiden maakte kon ik mijn enkel focussen op de weinige wolken aan de blauwe lucht. Ik smeekte in mijn hoofd om dit te stoppen. Plots zuchtte hij diep en kwam terug van me af. De grijns op zijn gezicht vergeet ik nooit, die geile blik, die zelfvoldaanheid en ik bleef gewoon liggen. Verstomd naar adem happen want zijn gewicht verpletterde mijn lijf... Hij gooide mij mijn slip toe en zei glunderend " nu ben je pas een grote meid, dit heb je meer dan verdiend!!". Hij gooide me ook een zakdoek toe want er liep bloed langs mijn benen naar beneden en snauwde me toe dat grote meisjes geheimen kunnen bewaren en als ik er ook maar met iemand zou over praten ze me toch niet zouden geloven en ik daarbij nog heel erg zou gestraft worden, zelfs naar de gevangenis zou moeten. Ik was te erg aangeslagen om te reageren, deed enkel wat hij zei en stapte met hem mee naar huis. Ik herinner me nog zo goed die doffe pijn tussen mijn benen, het gevoel van het warme bloed dat langs mijn benen liep... Er werd geen woord meer gezegd, thuis ging ik naar mijn kamer, trok mijn kleedje uit en mijn slip en ging me wassen. Ik wreef zo hard ik kon om al zijn viezigheid van mijn lijf te krijgen, maar hoe hard ik ook wreef, hoeveel water ik ook gebruikte... ik werd nooit meer 'rein'.
Pas toen ik 's avonds in mijn bed lag, dacht ik er aan dat ik mijn cadeau niet had gevonden. Ik, dommerik, realiseerde mij pas uren later dat er helemaal geen geschenkje was maar dat zijn 'daad' (kon het toen niet anders noemen) het geschenk was, want hij had toch gezegd dat ik dit verdiende?! Mijn lichaam is nooit meer hetzelfde geworden, mijn vertrouwen in mensen was weg. Vanaf dat moment heb ik mij geen seconde meer 'niet vies' gevoeld...
Vanaf dat moment was ik minstens één keer per week, vaak zelfs meerdere keren 'zijn bezit'. Het gebeurde thuis, bij mijn grootouders, ergens onderweg,... En niemand die het ooit in de gaten had...
Dit is dus één van de redenen waarom ik het vaak nog zo moeilijk heb met seks. In therapie heb ik er jarenlang aan gewerkt en pakweg een jaar geleden heb ik samen met L (mijn psychologe) en mijn man de afspraak gemaakt om seks voortaan te gaan plannen. Omdat het vooral de veiligheid is die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. We spraken af dat er om de andere dag een seksdag was, waar ik mij moet aan houden en mij moet voor inspannen. De andere dagen zijn 'knuffeldagen': op die dagen mag mijn man mij enkel aanraken op niet seksuele manier, mag hij niet naar seks vragen, geen seksuele opmerkingen maken,... en moeten we extra knuffelen zodat ik leer (en ja daar ben ik nog steeds volop mee bezig!!!!) dat aanrakingen ook fijn kunnen zijn en dat daar niet steeds iets seksueels moet aan verbonden zijn. En hoe eenvoudig het voor andere mensen ook mag klinken, het is echt een proces met vallen en opstaan! Gelukkig heb ik een schat van een man die heel veel begrip voor mij opbrengt en die heel veel rekening houdt met mijn remmingen, mijn gevoelens, mijn verleden,... Hij werkt op alle vlakken mee aan mijn volledige herstel! Toch voel ik mij heel erg schuldig naar hem toe. Ik kan hem niet geven wat hij verdient terwijl hij zo zijn best doet! En dat knaagt soms heel erg. Hij houdt zoveel rekening met mij, laat mij ook op seksdagen de bovenhand houden. Ik mag beslissen waar, wanneer, hoe,... en toch blijft het zo vaak zo moeilijk voor mij. Zo vaak huil ik tijdens het vrijen omdat het pijn doet, zo vaak huil ik mezelf achteraf in slaap, zo vaak komen er tijdens het vrijen herinneringen boven door dingen die hij doet of zegt, zo vaak 'ben' ik er niet tijdens het vrijen en bekijk ik ons als het ware slechts vanop afstand.... Zo vaak koppelt mijn 'geest' zich nog los van mijn lichaam en zo vaak ben ik ook kwaad op hem achteraf, dan duw ik hem van me af of dan mompel ik lelijke woorden naar hem... Terwijl hij zo zijn best doet en een echte schat is... Daar voel ik me vaak zo slecht over... Gaat dit nog ooit over gaan????
Ik ben een (bijna) 38-jarige vrouw, gelukkig getrouwd en mama van 2 kapoenen (een jongen van 7 en een meisje van 4). We hebben beiden een drukke job, een eigen huis waarin en waarrond we volop aan het werken zijn en als je onze koetjes niet meerekent dan hebben we geen huisdieren .
Het leven is niet altijd zo makkelijk geweest voor mij en het is nog steeds dagelijks 'ploeteren' om normaal te kunnen functioneren. Ik ben geboren in een eenvoudig arbeidersgezin, met een vader die verslaafd was aan alcohol, een moeder die manisch-depressief was, en ik heb jarenlang te lijden gehad onder seksueel misbruik. Als jonge vrouw zat ik daardoor emotioneel vaak aan de grond: boulimie, depressies, medicatiegebruik,... Voor wie mij pas als volwassen vrouw heeft leren kennen, is mijn verleden onbestaande. Toch vecht ik nog dagelijks met de gevolgen van mijn jeugd: ik ben jarenlang in therapie geweest, heb een zeer zwaar overgewicht, heb het nog steeds heel moeilijk op seksueel vlak, heb last van emotionele schommelingen, ben geremd in de omgang, neurotisch (volgens mijn man ) en vertoef vaak in mijn eigen wereldje.
Jarenlang heb ik gedichten geschreven, en daar wil ik nu weer mee herbeginnen. Regelmatig zullen er, al dan niet nieuwe, hier te vinden zijn.
Ik heb één groot voordeel: ik vecht niet in mijn eentje... mijn lieve schat vecht even hard met me mee!
. Na 3 weken 'gezond eten' duidt de weegschaal toch al 5 kilo minder aan! Had het deze week eerlijk gezegd niet verwacht, want ik ben toch een paar keer over de schreef gegaan 
... helaas... Maar al bij al heb ik dit toch binnen de perken kunnen houden. Ok, ik at wel wat meer dan eigenlijk toegelaten was, zoals een extra koekje of zo tussendoor, doch koos ik meestal voor de euh... minst erge optie 
. En nu is het weer over, nu heb ik weer geen behoefte meer aan extra's, integendeel.... 
Tot mijn eigen verbazing is het me de eerste week van mijn dieet perfect gelukt! Yes! We did it 
Mijn eigen schuld trouwens. De eerste maanden sta je automatisch op de rem wat eten betreft, anders doet het echt geen deugd. Maar na een jaar ongeveer ging het terug de verkeerde kant op...Ik kon terug meer eten, en mijn gewicht ging pijlsnel de hoogte in. 
.
...
