14/06/’11

Zanzibar = snorkelrtime!!

’s Morgens om 9 uur gaan snorkelen! Wat kan er leuker zijn!? Na een hele eind gewandeld te hebben (het was eb), kwamen we bij een echte authentieke vissersboot aan. Een zeil gemaakt van lakens, een diepe smalle boot met aan weerszijden 2  vlotters in hout die de boot in evenwicht moesten houden. Onze visser brengt ons naar een plaats met veel riffen. We duikelen het water in en een van de eerste dingen die we zien is een zeester. Een prachtig exemplaar met rood en grijs. Verder zien we massa’s zee-egels, zebra visjes, zwarte, blauwe, bruine, witte, gele, grijze… kortom alle kleuren. Ik vond zelfs 2 clownvisjes ergens zitten en voor degene die zich geen beeld kunnen vormen hierbij, Nemo is zo eentje ;-)

De koralen waren PRACHTIG! Van lichtroze, tot fluogeel tot paars! Een schittering voor de ogen!

Het was wel wennen! Na zo’n 5 weken aan een zoetwater meer te zitten, nu ineens zout te proeven als je eens een waterborrel binnenkreeg!

Na het snorkelen zijn we nog een heel stuk te voet moeten wandelen omdat de wind niet in de juiste richting zat. Op het strand lagen prachtige schelpen, groot en klein, dik en dun, koralen die aan het uitdrogen zijn, zeewier en spijtig genoeg ook af en toe een stuk glas of plastic.

Terug in de lodge, aten we snel een soepje en gingen we de namiddag doorbrengen op het strand! De hoge golven, het witte zand en de stralende zon! We zijn nu echt op vakantie!

Na de namiddag in de zee en op het strand doorgebracht te hebben, zag ik, na het douchen, ineens een smalle, lange slang op de gordijnrail zitten. Een groene die, op het eerste zicht, van plastic leek omdat hij niet bewoog. Esther en ik haalden Laura, Zoë en Ine erbij die iemand gingen roepen om hem op te ruimen. De kok van de lodge kwam, gewapend met een aftrekker en een spuitbus voor muggen te verdelgen om de slang uit te schakelen.

Na een heel gevecht (waar ons werd gezegd dat het een “Green Mamba” was), kwam de kok buiten met onder zijn aftrekken een half verzwakte groene slang. Uiteindelijk werd hij een kopje kleiner gemaakt en verdronken in zee.

Nadien werd ons verteld dat het gewoon een groene slang was.

We hebben ’s avonds ook nog een introductie in Massaï springen gekregen. 2 Massaï mannen die hier studeren en souvenirs verkopen waren aan de praat geraakt met Laura en Zoë en de dames vroegen of ze eens konden voordoen hoe ze sprongen. ’s Avonds kwamen ze terug en hebben ze zeker 30min met ons gesprongen op het ritme van een liedje over respect hebben voor  elkaar en hakuna matata en een song over een leeuw die het Massaï gebied binnenkomt en een koe gaat komen vangen. De Massaï gaan de koe beschermen met alles wat ze in zich hebben, zelfs tot de dood!

Groetjes

Stijn x

18-06-2011 om 23:36 geschreven door Stijn Peeters  

13/06/’11

Mwanza to Zanzibar

Eindelijk, de eindtrip in Tanzania is ingezet! ’s Morgens nog het laatste ontbijt in Mwanza, naar de luchthaven met 2 taxi’s, onze tickets gaan halenom 10uur), na 2 keer terug te gaan omdat onze bediende aan het ontbijten was, bleek ze te zeggen: “u kan de tickets gebruiken die u normaal op vrijdag zou gebruiken”. Moesten we daarom zo vroeg naar de luchthaven komen? Om half 11 konden we inchecken en dan was het wachten tot half 1 voor we konden inschepen en uiteindelijk zijn we rond 13 uur vertrokken naar Kilimanjaro, waar we een tussenstop maakte om zo’n 7 mensen te laten instappen en stegen we terug op om rond 14.40uur te landen in Zanzibar. Het paradijs van Tanzania. De vlucht is goed verlopen. We kregen wat te drinken en een pakje droge koekjes en cashewnoten als maaltijd.

Aangekomen in Zanzibar, merkte we al direct een verschil met andere plaatsen in Tanzania. Het was er redelijk druk en de taxichauffeurs kwamen al direct op ons af om te vragen waar we naartoe wilden gaan. Ene gevonden en hij vroeg 84000 TSH(42euro) om een rit van ongeveer een uurtje te doen! Veel te veel zeiden wij. Uiteindelijk vroeg hij wat onze prijs was. 50000TH! Voor 60000 doe ik het! Oke! Is goed, we vertrekken. Het afpingelen is vermoeiend, maar ook wel leuk!

We vertrokken in een mini busje, met comfortabele zetels en een openschuifbaar dak. Onderweg zagen we prachtige natuur, afgewisseld met primitieve huisjes, stenen huisjes en een natuurpark.

We verblijven in Red Monkey Lodge, een luxueuze lodge, maar met een prachtige plaats op aarde!

Nog even snel een douchke nemen en dan gaan eten in een restaurantje een beetje verder.

XxX

18-06-2011 om 23:36 geschreven door Stijn Peeters  

12/06/’11

Zondag, zoals gewoonlijk een rustdag. Niet al teveel gedaan buiten wat op het strand zitten, lekker eten en uitgenodigd worden voor een barbecue. Helaas konden we niet blijven omdat er schaap op de rooster lag en enkele van de dames dit niet kon smaken! Ik moet zeggen: het beviel me enorm! Lekker rustig laten garen, het houdt het vlees lekker sappig!

’s Avonds gaan eten bij een pizzeria (we blijven Belgen en we zijn jong, dus een lekkere pizza kon ons zeker smaken! Op tijd het bedje in want morgen vertrekken we naar Zanzibar!!!!!!!

XxX

Stijn

18-06-2011 om 23:35 geschreven door Stijn Peeters  

11/06/’11

Vandaag was het een meer wacht-maar-af-dagje. We moesten naar de luchthaven voor onze vlucht in orde te maken maar we moesten wachten op John, onze dala dala chauffeur van Kigoma naar Mwanza omdat hij contact moest opnemen met Kigoma indien er een probleem zou optreden. Uiteindelijk zijn we ’s morgens (lees tegen de middag) gaan ontbijten en hebben we nadien wat gedronken op het strand terwijl we onze overschot van de Chinees van gisterenavond opaten. Tegen half 3 kwam John eindelijk aan(de dala dala zou gemaakt zijn, vandaar dat het zo lang duurde), we gingen naar de luchthaven, maakte alles in ordeen vreemd genoeg bleek ook alles in orde. Air Tanzania in Kigoma moest wel nog een klein bedragje overmaken naar Mwanza, maar na 1 telefoontje was dat al in orde. Maandag rong 10uur mogen we dan de tickets gaan afhalen en om 11uur kunnen we inchecken en om 12.45u vliegen we rechtstreeks naar Zanzibar, de eindbestemming van Tanzania. We zullen maandagavond, dinsdag, woensdag en donderdag in Zanzibar blijven en vrijdag in de morgen terug afvaren naar Dar Es Salaam waar we ’s nachts onze vlucht terug hebben naar ons thuislandje België!

In de namiddag was het tijd om Mwanza city (oftewel rock city) te ontdekken. Eerst een internetcafeetje opzoeken waar we mails kunnen checken,blog updaten EN facebooken, dan verder de stad afschuimen en uiteindelijk met de taxi terug naar huis gaan.

’s Avonds aten we in het restaurant van de lodge (we hadden zin in Lasagne die op de kaart stond, wat bleek, er was er gene meer! Doeme he! Al reageer je al anders als je 5 weken van deze taferelen meemaakt op restaurant ;-).

Er stond behoorlijk wat wind, dus ik kon nog een lekker uitwaaien op het strand, iets dat me ongelofelijk tot rust kan brengen.

’s Nachts begreep ik waarom er zoveel wind was. Het was de voorbode van een ongelofelijke regenbui met donder en bliksem! Gelukkig is mijn Afrikaans hutje waterdicht en hield ik het droog, maar mijn nachtrust was wel verstoord…

Och ja, dan slaap ik maar eens wat uit deze morgen (wat natuurlijk niet gebeurd bij mij ;-))

XxX

Stijn

18-06-2011 om 23:35 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                    09-10/06/’11

Wat een gedoe! Net voor vertrek zie ik opeens op onze tickets van onze vlucht van Kigoma naar Mwanza staan dat die geboekt zijn voor 11/06, zaterdag dus. Ik bekijk de tickets van Mwanza naar Zanzibar en zie daar staan: 10/06. Hier klopt iets niet.

Esther en ik snellen naar Air Tanzania om te kijken of ze nog iets kunnen regelen. Na wat geduld en veel uitleg met handen en voeten kijkt ze of er nog plaats vrij is op de vlucht van vandaag. Sorry, volgeboekt. Jullie zullen tot zaterdag moeten wachten en ik zal jullie vlucht van Mwanza naar Zanzibar omboeken voor volgende week maandag want zondag vliegt men niet! How maar, zo gaat dat hier niet he! Wij hebben geboekt voor de donderdag, u heeft een fout gemaakt. Uiteindelijk heeft Jean-Michel zich ermee gemoeid en kwam er een privé vliegtuigje voor ons 5 ons oppikken op de luchthaven om naar Mwanza te vliegen vandaag. Wij vertrekken terug naar huis, ze zou ons nog bellen (ondertussen al zo’n 3 uur later).

Jean-Michel krijgt telefoon, gaat naar het kantoor van Air Tanzania en krijgt te horen dat het vliegtuigje nog in Mwanza staat en moet wachten tot er 3 passagiers nog willen vliegen vandaag anders maken ze verlies. Tenzij wij willen bijbetalen voor “3passagiers”, dan vertrekt het vliegtuig onmiddellijk en kunnen wij nog naar Mwanza. Dat kwam ons te duur uit, dus ze moesten maar een andere oplossing zoeken. Uiteindelijk, na zo’n 5 uur nadat we voor de eerste keer in het kantoor waren van Air Tanzania, kwam er uit de bus dat we met een dala dala (zo’n plaatselijk mini busje) naar Mwanza zouden gaan onder ons 5 en 2 chauffeurs en dan morgen onze geboekte vlucht zouden halen in Mwanza. Veel keuze hadden we niet, anders konden we pas zaterdag naar Mwanza en maandag naar Zanzibar.

Wij met zijn allen in 2 taxi’s, alle koffers en handbagage bij ons gepropt, naar Air Tanzania, daar werden we opgepikt door een dala dala en namen we snel afscheid van Jean-Michel en de dame die alles geregeld had! Op weg naar Mwanza.

De rit washet eerste half uur hetzelfde als naar Katavi en dus verharde asfalt weg. Heerlijk, tegen 120 per uur naar Mwanza, we zouden er snel zijn! Te vroeg gejuigd.Na een half uur bleek het zandweg te zijn, met veel stof en weinig putten. Goed, de stof zouden we wel overleven, al pakte hij geweldig op onze adem.

De weg werd, naarmate we verder en verder van Kigoma gingen, steeds slechter en meer en meer putten drongen zich op. Na lange tijd bereikte we, nog nahobbelend van de hobbelweg Kasulu. Terug verharde weg, even bekomen en doeme, weer putten en zandweg.

Opeens stoppen we omdat de auto een vervelend piepend geluid maakt en alle dashbordlampjes beginnen te branden. De passagierszetel van de dala dala worden naar achter geplooid en de motor word zichtbaar. Oh neen, er is een riem overgesprongen. Het was de riem die de ventilator aandrijft. Oké dan, tegen een slakkentempo terug richting Kasulu voor een garage. Na er een gevonden te hebben en 2 uur staan wachten, vertrekken we, met een nieuwe aandrijvingsriem verder naar onze eindbestemming Mwanza! Veel kostbare tijd verloren.

Tegen middernacht zegt de chauffeur dat we hier gaan overnachten. Om 5 uur ’s morgens zouden we verder rijden en we moesten slapen in een dala dala! Echt een nachtmerrie! Geef mij dan maar de bus van Dar Es Salaam naar Kigoma om in te slapen. Ik lag dubbelgevouwen op een zetel, mijn benen zijn te lang, ik lig in de knoop, heb pijn en vind mijn draai niet! Grrrrr! Uiteindelijk slaap ik een beetje en schiet wakker van het minste geluid of licht. Om half 5 vertrekken we terug en proberen we nog wat te slapen.

De problemen met de bus zijn nog niet van de baan. Nu raakt hij regelmatig overhit en moet men af en toe water bijvullen om hem af te koelen. Wat een gedoe, wat een gedoe!

Uiteindelijk komen we rond half 1 aan het veer in Mwanza aan. Het begint steeds meer en meer tot ons door te dringen dat we onze vlucht gaan missen. Om 12.45u zouden we normaal opstijgen, dus vandaag vertrekken is uitgesloten. Uiteindelijk komen we pas rond half 5 aan in het centrum van Mwanza waar we, 1 nacht op kosten van Air Tanzania, in het Tanzu Lodge mogen verblijven. Voor de volgende 2 nachten betalen we zelf nog zo’n 30euro in totaal, ontbijt inbegrepen. Een prachtig vakantieverblijf, met echte Afrikaanse hutjes als kamers, een prachtig uitzicht op het lake Vitoria, vriendelijk personeel dat een aardig woordje Engels kan en enkele Massaï (bevolkingsstam inTanzania) die een souvenir shop hebben met prachtige schilderijen en juweeltjes!

’t Was tijd voor een heerlijke douche. Na 2 dagen in een stoffige dala dala, voelde mijn haar meer aan als stro en hingen ik en mijn kleren vol onder de rode zand. De douche was zalig! Voor de eerste keer sinds lang konden we ons zelfs wassen met heet water wat een extra opkikker was na 2 dagen van pech!

Honger als een paard zeggen ze wel eens! Ik besef vandaag maar des te meer wat het is. Na 2 dagen geleefd te hebben op enkele sneden brood, een banaan en 2 chibatti’s (Tanzaniaanse pannenkoeken) gromde mijn buikje van de honger! Via via wisten we dat er in het centrum een chinees restaurant was die echt aan te bevelen was. Als echte toeristen zijn we dan daar gaan eten en men had gelijk! Verrukkelijk! Het eten heeft mijn in weken niet meer zo gesmaakt! Als voorgerechtje kippenloempia en als hoofdgerecht ribbetjes in zoet zure saus met gebakken rijst met ei onder! Man man! Om vingers van af te likken(en dat heb ik verschillende keren moeten doen ;-)) Het was, zoals altijd bij Chinees, véél te véél. We hebben dan de overschot maar laten inpakken. Dat is morgen, koud, ook nog lekker ;-). Terug naar huis en in een heerlijk hemelbed gaan slapen! We hebben het verdiend na een bewogen dag als deze!

Slaapwel allemaal!

Dikke zoen

Stijn

XxX

11-06-2011 om 14:55 geschreven door Stijn Peeters  

08/06/’11

Oké, de voorlaatste dag stage! Lucy, de hoofdverpleegkundige van ward 5 had een klein feestje voor ons georganiseerd. Ze had zelfgemaakte samosa (een soort loempia maar in een driehoekje gevouwen) en banenen meegebracht. Wij kochten, de soda(frisdrank) en 2 cakes en een bus pringles (hot and spicy). Deze laatste viel enorm in de smaak bij de Afrikanen! Zoiets hadden ze nog niet gegeten maar ze lieten duidelijk merken dat ze het enorm lekker vonden!

Na de stagedag en het feestje zijn we nog iedereen gaan dag zeggen omdat we morgen vertrekken en dan nog weinig tijd hebben (en Afrikanen maken graag uitgebreid tijd om afscheid te nemen). Dan naar huis en alles inpakken, opladen en zorgen dat we niet over ons gewicht zitten!

Het kort enorm af! Ik merk dat ik genoten heb van het verblijf hier, dat ik het zal missen, maar dat ik thuis toch ook mis. Achter enkele weken ga ik waarschijnlijk heimwee hebben naar Afrika/Tanzania, maar nu heb ik een beetje heimwee naar huis!

Nog een weekje Zanzibar komt eraan en dan lieve bloggers, dan ben ik terug in het land. 18 juni landen we in Zaventem. Ik kijk er naar uit om familie en vrienden terug te zien.

Ik wil me nu al excuseren dat ik geen verslag zal kunnen uitbrengen vanuit Zanzibar maar ik ga proberen mijn dagboek bij te houden voor jullie en nadien alles te posten. Ik weet dat dit niet de meest ideale oplossing is, maar in Afrika is niet alles mogelijk!

Tot snel allemaal mijn lieve bloggers!!

Dikke zoenen

Stijn

Xxx

08-06-2011 om 17:32 geschreven door Stijn Peeters  

07/06/’11

Een rustig dagje vandaag! Nadat we de afdeling volledig gekuist hadden (wat toch wel wat tijd in beslag nam), hebben we ons bezig gehouden met studeren voor het praktijkexamen. Af en toe eens langslopen bij de patiënten(slechts 4 patiënten op 16 bedden) of op andere afdelingen, zo vullen we onze stagedag hier.

Na stage was het spaghetti maken in huis en lekker opeten!

’s Avonds was het Africa time. Onze douche werkte niet en ik was ongelofelijk vuil! Oke, dan zit er niets anders op dan je buiten in een kom water te wassen. Kop onder de kraan, inzepen, de rest wassen en afspoelen op een ouderwetse manier! ’t Was plezant en een ervaring op zich ;-)

Xxx

Stijn

08-06-2011 om 17:31 geschreven door Stijn Peeters  

06/06/’11

Een nieuwe week! De pediatrieafdeling werd vandaag goed onder handen genomen! De bedden werden verschoven, er werd met overvloedig water en wasproduct gekuist dus maakte ik mij nuttig door de nachtkastjes goed af te wassen en de tegels van de afdeling tegen de muur proper te vegen! Alle bedden kregen nieuwe lakens… Volgens mij gaat er iemand op bezoek komen vandaag, dit is niet normaal!

Toen we net gedaan hadden met kuisen, kregen we bezoek van de 2 leidinggevende verpleegkundige van het ziekenhuis. Ze kwamen ons mede delen dat ze ons gaan overplaatsen naar een andere afdeling. Dit omdat er veel diarree op de afdeling voorkomt bij de kindjes en men bang heeft dat wij het ook zouden krijgen. Nu, voor mij zou het weinig verschil maken, ik heb al 4 weken diarree! Oké dan, spullen pakken, afscheid nemen en verhuizen naar een andere afdeling.

WAAAW! Wat is dat! Allemaal privé kamers of kamers per 2! Dit is de rijke luizen afdeling! Enkel mensen met geld kunnen zoiets betalen, dat staat vast! Netjes gekuiste afdeling met propere kamers en toiletten, vriendelijke verpleegkundigen en propere mensen! Het is een luxe! (bedankt god om ons dit te schenken! Misschien is dit voor mij wel een opkikker om daar nog enkele dagen door te brengen.

Alhoewel… Een patiënt met een vermoeden van een onderbeenfractuur moest naar de medische beeldvorming. Hij moest uit bed komen en in een rolstoel gaan zitten. Een pijnlijke beweging voor deze man, dat zie je een zijn gelaatsuitdrukkingen! Nu, hij zit en wij gaan naar de X-rays zoals ze hier zeggen. Even wachten, meneer mag binnen en moet, met zijn pijnlijke onderbeen, terug uit de rolstoel kruipen en op de tafel gaan liggen. Vreemd genoeg gaat deze moderne tafel niet naar onder en moet de man op een krukje gaan staan, zichzelf op de tafel hijsen, gaan platliggen en zijn voet wat draaien en keren om de juiste beelden te kunnen schieten! Chapeau voor die man! Zijn pijn zo trotseren voor een onozele foto!

We zien duidelijk een verplaatste breuk op de foto, benieuwd wat de arts gaat zeggen daarop. Bij ons is dat meestal een operatie of een tractie… Hier…??? We zullen het morgen zien!

Thuisgekomen stond er nog een hele hoop was op mij te wachten aangezien we eind deze week vertrekken naar Zanzibar wil ik alles netjes hebben gewassen zodat ik daar niet meer hoef te wassen. Eventjes op de tanden bijten en nadien nog wat boeken in handen nemen om te leren!

Xxx

Stijn

06-06-2011 om 18:27 geschreven door Stijn Peeters  

03/06/’11

Goodmorning! Jambo! Habari! How are you? Pffff! Voor rust moet je niet naar Tanzania komen. Normaal heb ik geen ochtendhumeur, maar na een korte nacht met weinig slaap moet je me toch even de tijd geven om wakker te worden.

Kuisen is onze eerste dagtaak. Toch even snel een kijkje nemen bij ons jongetje dat gisteren geopereerd werd! Oef, hij leeft! JOEHOEW! Hij maakt het goed maar begint wel te jammeren als hij een blanke ziet! Vreemd… Ik doe toch niets! En ik bijt niet eens (hard).

Poetsen, met de kindjes spelen… We doen het allemaal! Handschoenen opblazen tot ballonnen waar de kindjes dan mee kunnen spelen en hand in hand lopen met een klein zwart kindje! Het is zo schattig allemaal! Gisteren merkte we een zwart kindje met het syndroom van down op. Eigenlijk best een vreemd zicht als je je er niet aan verwacht! Ze is echt zo schattig en laat zich gemakkelijk pakken en lacht als je met haar speelt. Af en toe kwijlt ze wel een beetje of zet ze zich neer op de grond en laat haar pipi lopen op de asfalt waarna een vrouw er met haar blote voeten gaat instaan. Het is behoorlijk vies om te zien maar men kijkt er hier niet van op. Toen een dokter (die ik nooit eerder zag) ons in het verpleeglokaal riep op een zeer commanderende toon keken Esther en ik elkaar eens verbaasd aan. Hadden we iets mis gedaan? Wat was er aan de hand? Ohow….

Uiteindelijk wou hij ons inlichten over de ziekte cholera die zich sinds kort in de buurt van Kigoma bevind. Er zijn op de afdeling pediatrie 3 kindjes met cholera die in isolatie liggen. Afgezonderd van de anderen wilt dat zeggen, al zie ik dat niet. Op de zaal waar de 3 kindjes liggen, liggen ook nog andere kindjes. De dokter zei dat we extra voorzichtig moeten zijn omdat het een zeer besmettelijke ziekte is die overgedragen word door de stoelgang. Goed onze handen wassen bij contact met kindjes en ouders en opletten met het eten dat we eten. Geen rauwe groenten, eten direct na bereiding opeten, zeker geen eten opeten indien er vliegen opzitten… Ik begin eigenlijk wat ongerust te worden…

Straks eens even googelen om wat op te zoeken.

Na stage zijn we lekker gaan uitrusten aan het Lake Tanganyka hotel aan’t zwembad. Lekker plonsen met de brandende zon op ons hoofd en lekker uitrusten van een drukke week! Heerlijk om zo te bekomen van stage! Tot ik plots telefoon kreeg van Diana. Ze was de sleutel vergeten en kon niet binnen maar er kwam wel veel water onder de deur doorgestroomd. Blijkbaar stond er binnen een kraan open en had het water zich een weg naar buiten gezocht. Wij vertrokken snel naar huis toe, ondertussen had Pauline al de hoofdkraan kunnen dichtdraaien. Toen we binnenkwamen zagen we een hoop water op de vloer dat vanuit de keuken kwam. Blijkbaar had Eric de kok, de kraan laten openstaan. De afvoer is half kapot waardoor een deel van het water in de bak onder de gootsteen terecht komt, maar die was vol, liep over en heeft onze living onder water gezet. Gelukkig is er op het eerste zicht geen schade. Het voordeel, we hebben eens goed gekuist ten huize van Jean-Michel zodat veel stof en vuil naar buiten gewerkt is!

Vanavond met mama en papa skypen en misschien nog wat gaan drinken!

Dikke zoen

Stijn

xxx

05-06-2011 om 12:03 geschreven door Stijn Peeters  

02/06/’11

Het is eens wat anders. Een dag niet poetsen in het ziekenhuis. Toen we aankwamen op pediatrie bleek dat het kot waar we ons in moesten omkleden op slot was. De hoofdverpleegkundige van de afdeling had de sleutel mee en zou zo snel mogelijk terugkomen. Op zijn Afrikaans tempo wilt dat zeggen: nog zeker een half uur. Daar zaten we dan. Op stage in onze gewone kleren. Toen de dokter binnenkwam vroeg ik hem of er een operatie gepland stond. Een liesbreuk bij een klein kindje stond als eerste op het programma. Hij vroeg ons of we de kleine al naar de operatiezaal konden brengen, dan kregen we daar groene pakjes en konden we de operatie mee volgen. Dat was nu ook weer niet echt de bedoeling, maar we wilden ook niet weigeren, dus zijn we de operatie gaan meevolgen. Zo’n 3 uur later (Afrikaans tempo) werd de operatie succesvol beëindigd en werd de kleine naar de gang gebracht die dienst doet als recovery room (ontwaakzaal). Ik ging me omkleden en zag toen ik terugkwam dat het jongetje niet meer aan het ademen was en de anesthesist ging hem met een beademingsballon beademen. Dit is waarschijnlijk het gevolg van zijn verkoudheid waardoor hij niet door zijn neus kan in en uitademen en hij in ademnood komt. Uiteindelijk, na enkele zeer cruciale en bange minuten ademde hij weer zelfstandig, met de nodige moeite weliswaar en zei de dokter tegen de man  die hem terug naar de afdeling bracht, dat deze 2 goede verpleegkundigen (hij bedoelde Esther en mij) wel zouden zorgen voor de jongen eens hij op de afdeling was. Ik mocht hem nog een infuus aanhangen met glucose.

Op de afdeling bleek dat hij alweer in slaap gevallen was van de vermoeiende momenten in de recovery en dat hij sliep maar rustig ademhaalde.

Na stage zijn we de vlucht van Kigoma – Mwanza – Zanzibar gaan boeken die we binnenkort gaan maken. We willen namelijk nog enkele dagen vakantie nemen voor we terug naar België terugkeren. In totaal betaalden we zo’n 235 euro per persoon, wat een normale prijs is voor deze vlucht. Een privé vliegtuigje met 14 plaatsen zal ons naar de bestemming brengen (foto’s volgen nog na de vlucht).

’s Avonds was het afscheid nemen van Jolien die haar laatste avond beleefde in Kigoma. Ze gaat terug naar België en had ons uitgenodigd.

Moe maar voldaan van een boeiende dag kruip ik onder mijn lakentjes want morgen is er weer een stagedag!

Groetjes

Stijn

05-06-2011 om 12:02 geschreven door Stijn Peeters  

01/06/’11

Pediatrie: vreemd om opeens van volwassenen te verzorgen naar kindjes te gaan. Ze zijn zo kwetsbaar en zo klein en fragiel. Ik geef eerlijk toe dat ik gisteren en vandaag toch een beetje een vreemd gevoel erbij heb. Na ons ochtendritueel (het kuisen van de vloer) hebben Esther en ik een bezoekje gebracht aan de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Een afdeling die tot iedere westerling zijn verbeelding zou spreken. 2 kanten, een vrouwenkant, een mannenkant. Bij de vrouwen stonden een 2tal bedden en een matras op de grond. Bij de mannen, die en groter ‘kot’ hadden, slechts 1 bed en 2 armzalige matrasjes die zielig op de grond lagen. Grote schuifgrendels op de deuren met miniscuul kleine gaatjes in om eventjes door te kijken en polshoogte te nemen. 1 mannelijke verpleegkundige voor zo’n 6 patiënten. Oké zou je zeggen, ze zijn over het algemeen zeer rustig, maar toch, ik zou er  niet graag staan.

Ik ben er zeker van dat als de psychiatrische verpleegkundigen van in België een bezoek zouden brengen aan een Tanzaniaanse psychiatrische afdeling, dat ze hun ogen zouden opentrekken en er zeker van zijn dat ze in België beter bezig zijn. (eigenlijk hetzelfde gevoel als wij ziekenhuisverpleegkundigen hebben tijdens onze stage hier).

We zijn ook nog feedback gaan vragen aan Lucy, de hoofdverpleegkundige van de gynaecologische en chirurgische afdeling over onze stage daar. Over het algemeen positief, enkel een puntje kritiek op het feit dat we het Swahili niet onder de knie hebben, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door het feit dat ze zei dat we zeer creatief zijn om te proberen de verpleegkundigen en de patiënten te begrijpen, desnoods met handen en voeten.

Thuisgekomen zijn er nog werken die op ons stonden te wachten voor school! Stageopdrachten die gemaakt moeten worden. Het imago en de status van de Tanzaniaanse verpleegkundige.

XxX

Stijnebijn!

05-06-2011 om 12:02 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                      30/05/’11

Een afwisseling vandaag J. Vorige week zijn we enkele Nederlanders tegengekomen hier in Kigoma. We zijn wat aan de praat geraakt en wat bleek, de vrouw in het gezelschap is een ex-heamodialyse verpleegkundige. Ze vroeg of het misschien mogelijk was om eens met ons mee te gaan naar het ziekenhuis voor een dag. Nadat we het op stage gevraagd hadden, en het geen probleem bleek te zijn, kwam ze vandaag mee en heeft ze op pediatrie, gynaecologie en chirurgie en vrouwen geneeskunde kunnen meedraaien. Ze was ons heel dankbaar dat we haar die kans gegeven hebben!

Na stage zijn we op de bank geld gaan afhalen omdat het tijd werk om ons verblijf bij Jeanke te betalen. En nog eventjes naar Hope of Nations (waar we onze kleren hebben laten maken) om alles te passen en te laten aanpassen ;-). Hier en daar moesten nog wat verstelwerken gedaan worden maar mijn kleed dat ik liet maken voor mijn mama was klaar en zag er goed uit! (ja mama, ik weet dat je nieuwsgierig bent nu, maar je moet maar leren wachten tot 18 juni, al kan ik je zeggen je gaat het mooi vinden J).

Nog een souvenirtje voor papa zoeken (dat is niet zo simpel) en helaas pindakaas voor al de rest, maar jullie hebben mij als souvenir J.

Zo, ik ga vandaag nog eens op tijd naar bed want na die zware safari heb ik er nood aan. Al wil ik nog een beetje leren voor ECG omdat dat voor mij toch ook belangrijk is.

Dikke zoenen

Stijn XxX

31-05-2011 om 21:28 geschreven door Stijn Peeters  

27-29/05/’11

It’s gonna be a bumby ride! Laat dit het onderwerp zijn van onze safaritrip.

Na eerst 2 uur te wachten op de jeep (omdat degene die we normaal zouden nemen defect was) konden we eindelijk vertrekken richting het Nationaal Park Katavi voor onze lang verwachte safari. Na een klein half uurtje op de verharde asfaltweg gereden te hebben merkte we dat het een serieuze bomby ride zou worden. We kwamen terecht op een niet-geasfalteerde weg met rood zand en om de paar meter een groot gat waar we weer voor moesten afremmen. We passeerde prachtig landschappen, Afrikaanse dorpjes die je zo uit een boekje genomen kon hebben, Afrikaanse hutjes in klei en strooien daken…

Eigenlijk een prachtig schouwspel dat steeds weer een verrassende toets gaf aan onze trip.

Na zo’n 8 uur en half in de jeep gezeten te hebben, met heel af en toe een korte plaspauze kwamen we aan nabij het Katavi park en gingen we slapen in het Kitanewa guest house. ’t Was ondertussen 23uur, iedereen bruin van het stof en uitgeput tot en met, kropen we in onze comfortabele bedden (met 2 in een 2 persoonsbed) en sliepen we doorheen het nachtlawaai door tot ’s morgens vroeg.

’s Morgens at ik in een plaatselijk, niet veel voorstellende, restaurantje een fried egg(aan 2 kanten gebakken eitje) en een pannenkoek met suiker en dronk ik een heerlijk tasje thee. Tijd om het nationaal park in te trekken. Bij de betaling liep er al iets mis. Eerst vergat de bediende mij te laten betalen, toen ik er wat van zei, bleek dat we een groot deel in Tanzaniaanse Shillings(TSH) moesten betalen en die hadden we natuurlijk niet bij. Buitenlanders moeten altijd in Dollar betalen kregen we als antwoord. Het laten omzetten in een bankkantoor, 40km terug, bleek een enige optie. Toch drongen we aan om in TSH te betalen en lieten we vallen dat we anders naar huis zouden gaan en zij dus een hoop inkomsten zouden verliezen. Wij wonnen de strijd en betaalden netjes in TSH en gingen het park binnen.

Daar zagen we een prachtige natuur, Afrikaanse bossen, uitgestrekte savannes en natte watergebieden. Het leek allemaal een prachtige natuurdocumentaire te zijn, met het verschil dat enkel de lens van ons oog tussen ons en de natuur in zat. Oké, ik beken, af en toe ook de lens van ons fototoestel.

Natuurlijk gingen we niet alleen om de flora te zien, de fauna was even belangrijk, misschien zelfs belangrijker. We zagen: antilopen, gieren, apen, zebra’s, waterbuffels, krokodillen, nijlpaarden, giraffen, olifanten, varanen…

Sommige dieren stonden mooi te poseren voor de lens, anderen hadden beroemdheidsvrees en bleven liever op een afstand staan!

Na een vermoeiende dag in het park, sliepen we terug in het guesthouse en verfristen we ons met een vochtig doekje omdat er nog steeds geen stromend water was (net zoals vorige nacht). Nog snel rijst met kip en bonen eten en onder de wol kruipen voor de terugreis.

De terugreis was zwaarder dan de heenreis. Slecht geslapen en enorm vermoeid van de dagen “jeep zitten” vertrokken we richting Mpanda om in “new city hotel” een ontbijtje te nemen om vandaar uit rechtstreeks naar Kigoma te rijden. Nog steeds enorm veel putten in de weg en pijnlijke voeten en achterwerken als gevolg. Na weer een rit van zo’n acht en een half uur kwamen we eindelijk aan in Kigoma waar een koude, maar deugddoende douche op ons stond te wachten om het rode stof van huid en uit haren te spoelen. Nog even een hap eten in Coast view (zo’n 2 uur wachten op een voorgerecht) en terug thuis onder de wol kruipen om lekker terug in mijn “eigen” bedje te kruipen!

31-05-2011 om 20:04 geschreven door Stijn Peeters  

24/05/’11

Weer vroeg op vandaag om op stage te gaan. Na de dagdagelijkse kuis zijn Esther en ik 3 operaties gaan bijwonen. 2 operaties (een hoornvlies”pukkel” verwijdering, een cataract en een liesbreuk). Allemaal zeer spannend en leuk om te zien. Gelukkig zijn er geen complicaties opgetreden en konden we nadien terug naar de afdeling. Toen we naar de pediatrie gingen om even Zoë,Ine en Laura te bezoeken waren zij bezig met een klein kindje te verzorgen. Het kind had 2^de tot 3^de graads brandwonden over zijn lijfje en zat net in een badje om de wonden te laten afkoelen. Het lag er al zo van deze morgen en er is niet eens een dokter of een verpleegkundige gaan kijken hoe het met die kleine gesteld was. Wij waren er echt niet goed van. Het zwarte huidje van dit jongetje was gewoon rood van het verbranden, de kleine krijste de longen uit zijn lijf. Gelukkig konden Laura en Zoë aan Flamigel® komen om de kleine zijn wonden te verzachten. Toen hij verzorgd was viel hij uitgeput in slaap. We hopen maar dat er morgen een nieuwe tube zalf is want hij is opgebruikt op de vele pijnlijke brandwonden. Om je een beeld te geven, zijn linkerkant van zijn rug, linker borst en linkerarm zijn volledig verbrand! En nog steeds snappen we niet waarom de verpleegkundige niet eens ingrijpt en hem afkoelt. Zijn ze dan echt zo incompetent hier of gewoon lui? We snappen er echt niks van!

Nadien nog even snel naar de markt gegaan om wat spullen te halen en wat eten, naar de bank om geld om te zetten en met de piki piki, een motortaxi naar huis voor 1000TSH(50cent). Wasje gedaan, opgehangen en me klaarmaken om vanavond nog eens met het thuisfront te skypen! Ik kijk ernaar uit. Heb wat te vertellen J

xxx

24-05-2011 om 20:33 geschreven door Stijn Peeters  

23/05/’11

Maandag, de eerste dag vrij in de week. Op het programma: Mwokachi, het weeshuis dat we met de KHLimundo (waar jullie nog steeds op zijn uitgenodigd) gaan sponsoren. Wat we daar zagen was verschrikkelijk. We kwamen, omdat we de weg niet kenden, aan met de taxi, die tot op het terrein reed en ons daar afzette. Op het eerste zicht, 3 deftige gebouwen en een hele oppervlakte waar de kinderen konden spelen. Eens de sociaal werker, Jozeph, ons een rondleiding gaf zagen we de erbarmelijke omstandigheden waarin zo’n 250 kinderen dag in dag uit in zitten. Jozeph vertelde dat sinds enige tijd de waterleiding afgesloten is omdat men de watervoorziening in het weeshuis niet meer kon betalen. Gevolg: geen stromend water meer om:

-          te koken

-          het toilet door te spoelen

-          te kuisen

-          een douche te nemen

-          de was te doen

-          tanden te poetsen

-          …

In België zou een weeshuis als dit de stempel MENSONWAARDIG krijgen. Hier is het een normale zaak. De overheid geeft geen enkele subsidie voor deze instelling. Men moet leven van giften van vrijgevig mensen. Als je dan ook nog te horen krijgt dat een van je grootste geldschieters niets meer wilt geven omdat gebleken is dat een deel van het geld bleef  plakken aan een vroeger werknemer zijn vingers, begrijp je vast en zeker wel dat het steeds moeilijker word om voor deze 250 kinderen te zorgen.

In de slaapzalen kwamen we matrassen tegen die tot op de vering versleten zijn. Er lag nog een flinterdun laagje stof op de ijzeren veringen in de matras en op bepaalde plaatsen stak deze vering al door het stof heen. Walgelijke taferelen zagen we in het sanitair. 2 franse toiletten met de geur van een beerput waar men juist in geroerd heeft omdat er geen water is om alles weg te spoelen verspreidt de geur zich over het hele gebouw. De douches stonden er maar zielig bij zo zonder water en zijn op het moment serieus overbodig.

In de keuken en de eetzaal trokken we voor de zoveelste keer onze ogen nog eens open. 1 enkele tafel, geen stoelen en een soort tapijt. “Moeten hier 250 kinderen eten?”

De keuken, men stookt voor met hout, de rookontwikkeling is een prikkeling voor de longen en ik ben er zeker van dat het kankerverwekkend is ook! De stock van het eten steekt nog minder dan halfvol en Jozeph zegt: “ik weet niet wat te doen als dit er allemaal door is”. Ik slik even diep van’t verschieten! En wij maar eten weggooien als het niet lekker meer ruikt. Hypocriet is het!

Als laatste kregen wij de vraag: “hebben jullie nog tips voor ons om deze situatie te verbeteren? Welke dingen zouden jullie anders aanpakken?”

Wat een vraag! Logisch dat ze hem stellen maar ik zei ook: “op dit moment kan ik niks daarover zeggen. Ik ben geschokt van wat ik gezien heb en moet dit eventjes kunnen laten bezinken.”

Hij vraagt ons om nog eens langs te komen en hen te helpen. We stemmen in maar vrezen dat dit serieus ons petje te boven gaat! Hiervoor is geld nodig en geld komt er niet zomaar. Daarom vraag ik jullie nog eens heel vriendelijk om op 24 juni naar de KHLimundo te komen op de Oude Luikerbaan in Hasselt waar wij het project voorstellen en jullie kennis laten maken met Tanzania.

Nadien zijn we zo’n 3 kwartier te voet terug gegaan naar Kigoma centrum. Laat het een korte bezinningstocht noemen om even alles te laten bezinken wat we net gezien hebben.

In Kigoma hebben we, en dit is misschien hypocriet na hetgeen we net gezien hebben, allen een ijsje gegeten en zijn we richting Ujiji gegaan. Daar wilden we het monument en het museum van Livingstone gaan bezoeken. Deze man moet je weten is de persoon die de slavernij heeft afgeschaft en Ujiji speelde daar een grote rol in. Toen we, na lang stappen in de brandende zon, uiteindelijk aankwamen in het museum, bleek dat men nu ineens 5000 TSH(Tanzaniaanse Shilling) inkom vroer, wat neerkomt op zo’n 2,5 euro. In principe niet veel maar in de Reisgids stond dat het gratis was. Blijkbaar was met sinds enkele maanden inkom beginnen te vragen maar 5000TSH was echt teveel. We maakten de man er attent op dat dit wel veel was. Hij nam ons mee naar binnen en liet ons zien dat in het verleden mensen wel deze prijs betaalden maar dat Tanzanianen slechts 2000TSH betaalden.

Enorm tegenstrijdig met de betekenis van het monument en de historie die erachter zit. Vandaar de beslissing van mij en Zoë om niet binnen te gaan, zelfs niet voor 1000TSH per persoon. Het is een principe kwestie.

Van Ujiji nog naar Maendeleo, het jeugdcentrum van de broeders in Kigoma om met de plaatselijke stagecoördinator Mr. Maganga te praten en naar huis waar een heerlijke maaltijd met rijst en Spaans omelet op ons stond te wachten

24-05-2011 om 20:32 geschreven door Stijn Peeters  

24-05-2011 om 20:30 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                 22/05/’11

Zondag, een dag om veel te doen en dat deden we.

’s Morgen eens overheerlijk ontbijt in het Lake Tanganyka Hotel met eieren, pannenkoeken, wentelteefjes, cakejes, oliebollen… Overheerlijk allemaal J.

Na onze maag gevuld te hebben, was het tijd om eens een Afrikaanse katholieke eucharistie bij te wonen. Dat is eens wat anders dan thuis ze! 2 uur lang, afwisselend van zit naar staan en kniel op een houten plank! Ik denk dat ik de komende weken blauwe knieën ga hebben J. Maar goed! De zang was ongelofelijk mooi. Hier is naar de mis gaan echt een feest!

In de namiddag hadden we een afspraak met George. Hij ging ons met zijn boot mooie plaatsjes tonen om te snorkelen. Eerst liet hij ons een rots van zo’n 11 meter zien waar we vanaf konden springen in het water. Zelfs voor de grootste waaghalzen onder ons een behoorlijke opgave! Uiteindelijk zijn 3 dames en ikzelf gesprongen en een serieuze adrenalinestoot later hebben we er nog een hele namiddag plezier van gehad. De pijn aan handen en billen van de smak in het water namen we er gerust bij!

Zondag is rustdag voor Erik, onze kok in huis, dus zijn we lekker gaan uit eten in Hill Top Hotel. Een zeer luxueus, prachtig, romantisch en enorm gezellig hotel, bovenop een berg met een prachtig uitzicht op het Tanganyka meer. In al de jaren dat ik al op reis gegaan ben moet ik bekennen dat dit een van de mooiste zonsondergang ooit was en een van de mooiste uitzichten. ADEMBENEMEND mooi was het!

Na een heerlijke maaltijd zijn we allen moe van deze vermoeiende dag en gaan we op tijd onder onze lakens kruipen want we hebben morgen weer een stageweek voor de boeg!

Het is hier echt genieten van de prachtige dingen die we zien en nog willen doen!

Zie hieronder nog enkele heerlijk mooie foto’s van onze dag!

Dikke zoen

Stijn

24-05-2011 om 20:29 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                  20/05/’11

Wat een nacht, wat een nacht! Om 4 uur in mijne nest! Komaan jong ;-) maar goed. We hebben een leuk feestje gehad deze nacht! Al moet ik zeggen dat die Afrikaanse mannen hier serieus indruk willen maken op mijn dames! Vreemde vogels. De ene moment zijn ze een zwartje aan’t verleiden en de andere moment een van mijn kippen! Ik als haan kruip er dan gezellig tussen en laat de zwarte haan afdruipen! Weer een slag thuisgehaald! Respect voor mezelf (a).

Veel nieuws zal ik je niet kunnen vertellen vandaag. Het wordt een lui lekkerdagje (again). Wat dat weer hier toch niet allemaal met ons doet he! Morgen gaan we ons lekker inspannen door met de boot op het Tanganyka meer te gaan en we gaan snorkelen! Ik hoop dat we mooie vissen en onderwaterplanten/rotsen zien! Laat ons hopen van wel!!

Dikke zoen

Stijn

xxx

Bijlagen:
Sister Act- I Will Follow Him- Finale.mp3 (3.4 MB)   

21-05-2011 om 13:30 geschreven door Stijn Peeters  

20-05-2011 om 15:36 geschreven door Stijn Peeters