02/06/’11

Het is eens wat anders. Een dag niet poetsen in het ziekenhuis. Toen we aankwamen op pediatrie bleek dat het kot waar we ons in moesten omkleden op slot was. De hoofdverpleegkundige van de afdeling had de sleutel mee en zou zo snel mogelijk terugkomen. Op zijn Afrikaans tempo wilt dat zeggen: nog zeker een half uur. Daar zaten we dan. Op stage in onze gewone kleren. Toen de dokter binnenkwam vroeg ik hem of er een operatie gepland stond. Een liesbreuk bij een klein kindje stond als eerste op het programma. Hij vroeg ons of we de kleine al naar de operatiezaal konden brengen, dan kregen we daar groene pakjes en konden we de operatie mee volgen. Dat was nu ook weer niet echt de bedoeling, maar we wilden ook niet weigeren, dus zijn we de operatie gaan meevolgen. Zo’n 3 uur later (Afrikaans tempo) werd de operatie succesvol beëindigd en werd de kleine naar de gang gebracht die dienst doet als recovery room (ontwaakzaal). Ik ging me omkleden en zag toen ik terugkwam dat het jongetje niet meer aan het ademen was en de anesthesist ging hem met een beademingsballon beademen. Dit is waarschijnlijk het gevolg van zijn verkoudheid waardoor hij niet door zijn neus kan in en uitademen en hij in ademnood komt. Uiteindelijk, na enkele zeer cruciale en bange minuten ademde hij weer zelfstandig, met de nodige moeite weliswaar en zei de dokter tegen de man  die hem terug naar de afdeling bracht, dat deze 2 goede verpleegkundigen (hij bedoelde Esther en mij) wel zouden zorgen voor de jongen eens hij op de afdeling was. Ik mocht hem nog een infuus aanhangen met glucose.

Op de afdeling bleek dat hij alweer in slaap gevallen was van de vermoeiende momenten in de recovery en dat hij sliep maar rustig ademhaalde.

Na stage zijn we de vlucht van Kigoma – Mwanza – Zanzibar gaan boeken die we binnenkort gaan maken. We willen namelijk nog enkele dagen vakantie nemen voor we terug naar België terugkeren. In totaal betaalden we zo’n 235 euro per persoon, wat een normale prijs is voor deze vlucht. Een privé vliegtuigje met 14 plaatsen zal ons naar de bestemming brengen (foto’s volgen nog na de vlucht).

’s Avonds was het afscheid nemen van Jolien die haar laatste avond beleefde in Kigoma. Ze gaat terug naar België en had ons uitgenodigd.

Moe maar voldaan van een boeiende dag kruip ik onder mijn lakentjes want morgen is er weer een stagedag!

Groetjes

Stijn

05-06-2011 om 12:02 geschreven door Stijn Peeters  

01/06/’11

Pediatrie: vreemd om opeens van volwassenen te verzorgen naar kindjes te gaan. Ze zijn zo kwetsbaar en zo klein en fragiel. Ik geef eerlijk toe dat ik gisteren en vandaag toch een beetje een vreemd gevoel erbij heb. Na ons ochtendritueel (het kuisen van de vloer) hebben Esther en ik een bezoekje gebracht aan de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Een afdeling die tot iedere westerling zijn verbeelding zou spreken. 2 kanten, een vrouwenkant, een mannenkant. Bij de vrouwen stonden een 2tal bedden en een matras op de grond. Bij de mannen, die en groter ‘kot’ hadden, slechts 1 bed en 2 armzalige matrasjes die zielig op de grond lagen. Grote schuifgrendels op de deuren met miniscuul kleine gaatjes in om eventjes door te kijken en polshoogte te nemen. 1 mannelijke verpleegkundige voor zo’n 6 patiënten. Oké zou je zeggen, ze zijn over het algemeen zeer rustig, maar toch, ik zou er  niet graag staan.

Ik ben er zeker van dat als de psychiatrische verpleegkundigen van in België een bezoek zouden brengen aan een Tanzaniaanse psychiatrische afdeling, dat ze hun ogen zouden opentrekken en er zeker van zijn dat ze in België beter bezig zijn. (eigenlijk hetzelfde gevoel als wij ziekenhuisverpleegkundigen hebben tijdens onze stage hier).

We zijn ook nog feedback gaan vragen aan Lucy, de hoofdverpleegkundige van de gynaecologische en chirurgische afdeling over onze stage daar. Over het algemeen positief, enkel een puntje kritiek op het feit dat we het Swahili niet onder de knie hebben, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door het feit dat ze zei dat we zeer creatief zijn om te proberen de verpleegkundigen en de patiënten te begrijpen, desnoods met handen en voeten.

Thuisgekomen zijn er nog werken die op ons stonden te wachten voor school! Stageopdrachten die gemaakt moeten worden. Het imago en de status van de Tanzaniaanse verpleegkundige.

XxX

Stijnebijn!

05-06-2011 om 12:02 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                      30/05/’11

Een afwisseling vandaag J. Vorige week zijn we enkele Nederlanders tegengekomen hier in Kigoma. We zijn wat aan de praat geraakt en wat bleek, de vrouw in het gezelschap is een ex-heamodialyse verpleegkundige. Ze vroeg of het misschien mogelijk was om eens met ons mee te gaan naar het ziekenhuis voor een dag. Nadat we het op stage gevraagd hadden, en het geen probleem bleek te zijn, kwam ze vandaag mee en heeft ze op pediatrie, gynaecologie en chirurgie en vrouwen geneeskunde kunnen meedraaien. Ze was ons heel dankbaar dat we haar die kans gegeven hebben!

Na stage zijn we op de bank geld gaan afhalen omdat het tijd werk om ons verblijf bij Jeanke te betalen. En nog eventjes naar Hope of Nations (waar we onze kleren hebben laten maken) om alles te passen en te laten aanpassen ;-). Hier en daar moesten nog wat verstelwerken gedaan worden maar mijn kleed dat ik liet maken voor mijn mama was klaar en zag er goed uit! (ja mama, ik weet dat je nieuwsgierig bent nu, maar je moet maar leren wachten tot 18 juni, al kan ik je zeggen je gaat het mooi vinden J).

Nog een souvenirtje voor papa zoeken (dat is niet zo simpel) en helaas pindakaas voor al de rest, maar jullie hebben mij als souvenir J.

Zo, ik ga vandaag nog eens op tijd naar bed want na die zware safari heb ik er nood aan. Al wil ik nog een beetje leren voor ECG omdat dat voor mij toch ook belangrijk is.

Dikke zoenen

Stijn XxX

31-05-2011 om 21:28 geschreven door Stijn Peeters  

27-29/05/’11

It’s gonna be a bumby ride! Laat dit het onderwerp zijn van onze safaritrip.

Na eerst 2 uur te wachten op de jeep (omdat degene die we normaal zouden nemen defect was) konden we eindelijk vertrekken richting het Nationaal Park Katavi voor onze lang verwachte safari. Na een klein half uurtje op de verharde asfaltweg gereden te hebben merkte we dat het een serieuze bomby ride zou worden. We kwamen terecht op een niet-geasfalteerde weg met rood zand en om de paar meter een groot gat waar we weer voor moesten afremmen. We passeerde prachtig landschappen, Afrikaanse dorpjes die je zo uit een boekje genomen kon hebben, Afrikaanse hutjes in klei en strooien daken…

Eigenlijk een prachtig schouwspel dat steeds weer een verrassende toets gaf aan onze trip.

Na zo’n 8 uur en half in de jeep gezeten te hebben, met heel af en toe een korte plaspauze kwamen we aan nabij het Katavi park en gingen we slapen in het Kitanewa guest house. ’t Was ondertussen 23uur, iedereen bruin van het stof en uitgeput tot en met, kropen we in onze comfortabele bedden (met 2 in een 2 persoonsbed) en sliepen we doorheen het nachtlawaai door tot ’s morgens vroeg.

’s Morgens at ik in een plaatselijk, niet veel voorstellende, restaurantje een fried egg(aan 2 kanten gebakken eitje) en een pannenkoek met suiker en dronk ik een heerlijk tasje thee. Tijd om het nationaal park in te trekken. Bij de betaling liep er al iets mis. Eerst vergat de bediende mij te laten betalen, toen ik er wat van zei, bleek dat we een groot deel in Tanzaniaanse Shillings(TSH) moesten betalen en die hadden we natuurlijk niet bij. Buitenlanders moeten altijd in Dollar betalen kregen we als antwoord. Het laten omzetten in een bankkantoor, 40km terug, bleek een enige optie. Toch drongen we aan om in TSH te betalen en lieten we vallen dat we anders naar huis zouden gaan en zij dus een hoop inkomsten zouden verliezen. Wij wonnen de strijd en betaalden netjes in TSH en gingen het park binnen.

Daar zagen we een prachtige natuur, Afrikaanse bossen, uitgestrekte savannes en natte watergebieden. Het leek allemaal een prachtige natuurdocumentaire te zijn, met het verschil dat enkel de lens van ons oog tussen ons en de natuur in zat. Oké, ik beken, af en toe ook de lens van ons fototoestel.

Natuurlijk gingen we niet alleen om de flora te zien, de fauna was even belangrijk, misschien zelfs belangrijker. We zagen: antilopen, gieren, apen, zebra’s, waterbuffels, krokodillen, nijlpaarden, giraffen, olifanten, varanen…

Sommige dieren stonden mooi te poseren voor de lens, anderen hadden beroemdheidsvrees en bleven liever op een afstand staan!

Na een vermoeiende dag in het park, sliepen we terug in het guesthouse en verfristen we ons met een vochtig doekje omdat er nog steeds geen stromend water was (net zoals vorige nacht). Nog snel rijst met kip en bonen eten en onder de wol kruipen voor de terugreis.

De terugreis was zwaarder dan de heenreis. Slecht geslapen en enorm vermoeid van de dagen “jeep zitten” vertrokken we richting Mpanda om in “new city hotel” een ontbijtje te nemen om vandaar uit rechtstreeks naar Kigoma te rijden. Nog steeds enorm veel putten in de weg en pijnlijke voeten en achterwerken als gevolg. Na weer een rit van zo’n acht en een half uur kwamen we eindelijk aan in Kigoma waar een koude, maar deugddoende douche op ons stond te wachten om het rode stof van huid en uit haren te spoelen. Nog even een hap eten in Coast view (zo’n 2 uur wachten op een voorgerecht) en terug thuis onder de wol kruipen om lekker terug in mijn “eigen” bedje te kruipen!

31-05-2011 om 20:04 geschreven door Stijn Peeters  

24/05/’11

Weer vroeg op vandaag om op stage te gaan. Na de dagdagelijkse kuis zijn Esther en ik 3 operaties gaan bijwonen. 2 operaties (een hoornvlies”pukkel” verwijdering, een cataract en een liesbreuk). Allemaal zeer spannend en leuk om te zien. Gelukkig zijn er geen complicaties opgetreden en konden we nadien terug naar de afdeling. Toen we naar de pediatrie gingen om even Zoë,Ine en Laura te bezoeken waren zij bezig met een klein kindje te verzorgen. Het kind had 2^de tot 3^de graads brandwonden over zijn lijfje en zat net in een badje om de wonden te laten afkoelen. Het lag er al zo van deze morgen en er is niet eens een dokter of een verpleegkundige gaan kijken hoe het met die kleine gesteld was. Wij waren er echt niet goed van. Het zwarte huidje van dit jongetje was gewoon rood van het verbranden, de kleine krijste de longen uit zijn lijf. Gelukkig konden Laura en Zoë aan Flamigel® komen om de kleine zijn wonden te verzachten. Toen hij verzorgd was viel hij uitgeput in slaap. We hopen maar dat er morgen een nieuwe tube zalf is want hij is opgebruikt op de vele pijnlijke brandwonden. Om je een beeld te geven, zijn linkerkant van zijn rug, linker borst en linkerarm zijn volledig verbrand! En nog steeds snappen we niet waarom de verpleegkundige niet eens ingrijpt en hem afkoelt. Zijn ze dan echt zo incompetent hier of gewoon lui? We snappen er echt niks van!

Nadien nog even snel naar de markt gegaan om wat spullen te halen en wat eten, naar de bank om geld om te zetten en met de piki piki, een motortaxi naar huis voor 1000TSH(50cent). Wasje gedaan, opgehangen en me klaarmaken om vanavond nog eens met het thuisfront te skypen! Ik kijk ernaar uit. Heb wat te vertellen J

xxx

24-05-2011 om 20:33 geschreven door Stijn Peeters  

23/05/’11

Maandag, de eerste dag vrij in de week. Op het programma: Mwokachi, het weeshuis dat we met de KHLimundo (waar jullie nog steeds op zijn uitgenodigd) gaan sponsoren. Wat we daar zagen was verschrikkelijk. We kwamen, omdat we de weg niet kenden, aan met de taxi, die tot op het terrein reed en ons daar afzette. Op het eerste zicht, 3 deftige gebouwen en een hele oppervlakte waar de kinderen konden spelen. Eens de sociaal werker, Jozeph, ons een rondleiding gaf zagen we de erbarmelijke omstandigheden waarin zo’n 250 kinderen dag in dag uit in zitten. Jozeph vertelde dat sinds enige tijd de waterleiding afgesloten is omdat men de watervoorziening in het weeshuis niet meer kon betalen. Gevolg: geen stromend water meer om:

-          te koken

-          het toilet door te spoelen

-          te kuisen

-          een douche te nemen

-          de was te doen

-          tanden te poetsen

-          …

In België zou een weeshuis als dit de stempel MENSONWAARDIG krijgen. Hier is het een normale zaak. De overheid geeft geen enkele subsidie voor deze instelling. Men moet leven van giften van vrijgevig mensen. Als je dan ook nog te horen krijgt dat een van je grootste geldschieters niets meer wilt geven omdat gebleken is dat een deel van het geld bleef  plakken aan een vroeger werknemer zijn vingers, begrijp je vast en zeker wel dat het steeds moeilijker word om voor deze 250 kinderen te zorgen.

In de slaapzalen kwamen we matrassen tegen die tot op de vering versleten zijn. Er lag nog een flinterdun laagje stof op de ijzeren veringen in de matras en op bepaalde plaatsen stak deze vering al door het stof heen. Walgelijke taferelen zagen we in het sanitair. 2 franse toiletten met de geur van een beerput waar men juist in geroerd heeft omdat er geen water is om alles weg te spoelen verspreidt de geur zich over het hele gebouw. De douches stonden er maar zielig bij zo zonder water en zijn op het moment serieus overbodig.

In de keuken en de eetzaal trokken we voor de zoveelste keer onze ogen nog eens open. 1 enkele tafel, geen stoelen en een soort tapijt. “Moeten hier 250 kinderen eten?”

De keuken, men stookt voor met hout, de rookontwikkeling is een prikkeling voor de longen en ik ben er zeker van dat het kankerverwekkend is ook! De stock van het eten steekt nog minder dan halfvol en Jozeph zegt: “ik weet niet wat te doen als dit er allemaal door is”. Ik slik even diep van’t verschieten! En wij maar eten weggooien als het niet lekker meer ruikt. Hypocriet is het!

Als laatste kregen wij de vraag: “hebben jullie nog tips voor ons om deze situatie te verbeteren? Welke dingen zouden jullie anders aanpakken?”

Wat een vraag! Logisch dat ze hem stellen maar ik zei ook: “op dit moment kan ik niks daarover zeggen. Ik ben geschokt van wat ik gezien heb en moet dit eventjes kunnen laten bezinken.”

Hij vraagt ons om nog eens langs te komen en hen te helpen. We stemmen in maar vrezen dat dit serieus ons petje te boven gaat! Hiervoor is geld nodig en geld komt er niet zomaar. Daarom vraag ik jullie nog eens heel vriendelijk om op 24 juni naar de KHLimundo te komen op de Oude Luikerbaan in Hasselt waar wij het project voorstellen en jullie kennis laten maken met Tanzania.

Nadien zijn we zo’n 3 kwartier te voet terug gegaan naar Kigoma centrum. Laat het een korte bezinningstocht noemen om even alles te laten bezinken wat we net gezien hebben.

In Kigoma hebben we, en dit is misschien hypocriet na hetgeen we net gezien hebben, allen een ijsje gegeten en zijn we richting Ujiji gegaan. Daar wilden we het monument en het museum van Livingstone gaan bezoeken. Deze man moet je weten is de persoon die de slavernij heeft afgeschaft en Ujiji speelde daar een grote rol in. Toen we, na lang stappen in de brandende zon, uiteindelijk aankwamen in het museum, bleek dat men nu ineens 5000 TSH(Tanzaniaanse Shilling) inkom vroer, wat neerkomt op zo’n 2,5 euro. In principe niet veel maar in de Reisgids stond dat het gratis was. Blijkbaar was met sinds enkele maanden inkom beginnen te vragen maar 5000TSH was echt teveel. We maakten de man er attent op dat dit wel veel was. Hij nam ons mee naar binnen en liet ons zien dat in het verleden mensen wel deze prijs betaalden maar dat Tanzanianen slechts 2000TSH betaalden.

Enorm tegenstrijdig met de betekenis van het monument en de historie die erachter zit. Vandaar de beslissing van mij en Zoë om niet binnen te gaan, zelfs niet voor 1000TSH per persoon. Het is een principe kwestie.

Van Ujiji nog naar Maendeleo, het jeugdcentrum van de broeders in Kigoma om met de plaatselijke stagecoördinator Mr. Maganga te praten en naar huis waar een heerlijke maaltijd met rijst en Spaans omelet op ons stond te wachten

24-05-2011 om 20:32 geschreven door Stijn Peeters  

24-05-2011 om 20:30 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                 22/05/’11

Zondag, een dag om veel te doen en dat deden we.

’s Morgen eens overheerlijk ontbijt in het Lake Tanganyka Hotel met eieren, pannenkoeken, wentelteefjes, cakejes, oliebollen… Overheerlijk allemaal J.

Na onze maag gevuld te hebben, was het tijd om eens een Afrikaanse katholieke eucharistie bij te wonen. Dat is eens wat anders dan thuis ze! 2 uur lang, afwisselend van zit naar staan en kniel op een houten plank! Ik denk dat ik de komende weken blauwe knieën ga hebben J. Maar goed! De zang was ongelofelijk mooi. Hier is naar de mis gaan echt een feest!

In de namiddag hadden we een afspraak met George. Hij ging ons met zijn boot mooie plaatsjes tonen om te snorkelen. Eerst liet hij ons een rots van zo’n 11 meter zien waar we vanaf konden springen in het water. Zelfs voor de grootste waaghalzen onder ons een behoorlijke opgave! Uiteindelijk zijn 3 dames en ikzelf gesprongen en een serieuze adrenalinestoot later hebben we er nog een hele namiddag plezier van gehad. De pijn aan handen en billen van de smak in het water namen we er gerust bij!

Zondag is rustdag voor Erik, onze kok in huis, dus zijn we lekker gaan uit eten in Hill Top Hotel. Een zeer luxueus, prachtig, romantisch en enorm gezellig hotel, bovenop een berg met een prachtig uitzicht op het Tanganyka meer. In al de jaren dat ik al op reis gegaan ben moet ik bekennen dat dit een van de mooiste zonsondergang ooit was en een van de mooiste uitzichten. ADEMBENEMEND mooi was het!

Na een heerlijke maaltijd zijn we allen moe van deze vermoeiende dag en gaan we op tijd onder onze lakens kruipen want we hebben morgen weer een stageweek voor de boeg!

Het is hier echt genieten van de prachtige dingen die we zien en nog willen doen!

Zie hieronder nog enkele heerlijk mooie foto’s van onze dag!

Dikke zoen

Stijn

24-05-2011 om 20:29 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                  20/05/’11

Wat een nacht, wat een nacht! Om 4 uur in mijne nest! Komaan jong ;-) maar goed. We hebben een leuk feestje gehad deze nacht! Al moet ik zeggen dat die Afrikaanse mannen hier serieus indruk willen maken op mijn dames! Vreemde vogels. De ene moment zijn ze een zwartje aan’t verleiden en de andere moment een van mijn kippen! Ik als haan kruip er dan gezellig tussen en laat de zwarte haan afdruipen! Weer een slag thuisgehaald! Respect voor mezelf (a).

Veel nieuws zal ik je niet kunnen vertellen vandaag. Het wordt een lui lekkerdagje (again). Wat dat weer hier toch niet allemaal met ons doet he! Morgen gaan we ons lekker inspannen door met de boot op het Tanganyka meer te gaan en we gaan snorkelen! Ik hoop dat we mooie vissen en onderwaterplanten/rotsen zien! Laat ons hopen van wel!!

Dikke zoen

Stijn

xxx

Bijlagen:
Sister Act- I Will Follow Him- Finale.mp3 (3.4 MB)   

21-05-2011 om 13:30 geschreven door Stijn Peeters  

20-05-2011 om 15:36 geschreven door Stijn Peeters  

19/05/’11

Verandering van dienst doet nieuwe wegen opengaan. Na anderhalve week vrouwengeneeskunde te zien, was ik er enorm op uitgekeken. De verhalen van andere studenten deden me snakken naar iets nieuws, met uitdaging en verzorging. Het enige dat we afgelopen week gedaan hadden was infusen prikken en medicatie geven. Voor de rest zaten we veel op onze kont en hadden we weinig te doen.

Gynaecologie en chirurgie leek ons stukken boeiender! Vandaag was het dan zover, we konden eindelijk naar deze afdeling gaan en na het ochtendtoilet (dat hier doorgaat voor het wassen/poetsen van de vloer) hebben we wat uitleg gegeven aan de nieuwe verpleegkundige over spierpijnen en behandelingen ervan en het vertalen van de bijsluiter van de pijnstiller “Tramadol”.

Oh god, die Afrikanen spreken nog slechter Engels dan mij, zo binnensmonds en zo onverstaanbaar. Soms lacht ik mee zonder echt te weten waarom, soms knik ik ja zonder echt begrepen te hebben wat er gezegd werd/gevraagd werd. Het is een vreemde situatie vind ik.

Tijdens de tour van de dokter had ik een serieus probleem. De dokter vroeg veel dingen aan zijn studenten en aan Esther en mij die we, ooit in de opleiding wel eens geleerd hadden, maar die we niet meer echt voor de geest konden halen. De vage details zijn vaak wel blijven hangen, maar het hele verhaal er rond is niet altijd terug op te roepen in mijn computer. Gek toch, hoe snel je vergeet.

Nu ja, de dokter kan niet van ons verwachten dat wij gynaecologen in spé zijn. De hoeveelheid gynaecologie die we gekregen hebben is haast te verwaarlozen, al moeten we wel zeggen dat het pas geleden is van in mei. Och ja, de taalbarrière is de oorzaak van het hele “niet verstaan wat de dokter zegt/bedoeld” fenomeen.

Een heerlijk plonsje na stage in het meer zou onze dag afmaken. De plons hebben we gehad, maar het opdrogen was er teveel aan. Dat zou niet meer lukken, want eens we in het zonneke (dat achter de wolken doorpriemde) lagen, kwamen dikke, donkere wolken opzetten en kregen we plensige waterdruppels op ons nog niet volledig opgedroogde lijf en zijn we gaan schuilen in de plaatselijke sunside pub om op zen Afrikaans een soda te drinken J

Een rustig avondje, met Madonna in de hoofdrol op Zoë haar PC en een ontplofte/doorgebrande verlengkabel waren de hoogtepunten. Achja, nog 1 dag en we kunnen bekomen van alle emoties, zowel op stage als de ontplofte kabel.

Van emoties gesproken. Hard/moeilijk nieuws vandaag. Het babytje dat we samen op de wereld gezet hebben is vannacht helaas overleden. Met spijt en toch serieus wat ontgoocheling dropen we af en hopen dat de baby gelukkig is daar waar hij nu is.

Xxx

Stijn

20-05-2011 om 15:33 geschreven door Stijn Peeters  

18/05/’11

De laatste dag op ward 2B female medical. Deze morgen stonden er al zo’n 7 studenten medical assistent in de zaal en zijn we gezamenlijk met 2 bezems en 3 zwabbers beginnen te poetsen. De studenten medical assistent poetsten de zaal en Esther en ik begonnen op de toiletten met de nodige stank erbij (bedenk dat enkele toiletten daar gewoon een gat in de vloer zijn en als je er iets in laat vallen het gewoon in een vergeetput terecht komt… Nu ja, we zijn het ondertussen wel gewoon J.

De studenten willen enorm veel van ons leren. Ze bezien ons als ‘veel weters’ en we proberen hen zoveel als mogelijk te helpen. Als blijk van hun waardering nodigde ze ons uit om een bezoek te brengen aan hun college dat net achter het ziekenhuis ligt om thee te drinken en breakfast (ontbijt) te nemen. Een aanbod dat we niet durfden afslaan en waar ik ook geen spijt van heb. Na een hele poos te hebben gebabbeld over het verschil tussen België en Tanzania op vlak van studies, werk, geld… kregen we zoete thee en brood. Ze deelden alles met ons ook al is dat voor hen enorm duur. Enorm dankbaar en gastvrij zijn de mensen hier! Europeanen kunnen er nog een serieus voorbeeld aan nemen ze!

Na onze break zijn we even binnengesprongen op materniteit om onze kleine spruit die gisteren geboren is te gaan bezoeken. Esther en ik vonden hem en zijn moeder niet meer terug tussen de andere zwarte moeders maar Ine herkende haar draagtas en verzekerde ons dat alles in orde was met hem en zijn moeder! Een hele opluchting voor ons J. Vreemd dat je zo’n medeleven kunt tonen voor een compleet vreemde.

Na een frisse duik te nemen in het zwembad van het Tanganyka hotel en een frisse cola te drinken zijn we huiswaarts gegaan om lekker te eten, wat voor school te werken en weer op tijd ons beddeke in te kruipen want de vermoeidheid weegt toch wel op ons.

Ps: vandaag had ik de eerste dag het gevoel dat ik mijn luxe leventje toch wel wat mis. Niet zozeer de luxe, maar meer mijn eigen bedje, ons mama haar heerlijke eten, mijn eigen huisje…We zijn uiteindelijk ook al zo’n 2 weken van huis weg he!

Dikke zoenen

Stijn xxx

20-05-2011 om 15:30 geschreven door Stijn Peeters  

                                                                                                                                 17/05/’11

Er zat een enorm saaie stagedag aan te komen. Toen we deze morgen aankwamen op de stageplaats, kwam er niet eens een goedemorgen uit de mond van de nachtverpleegkundige en de dagverpleegkundige zei ook niet eens iets tegen ons. Esther en ik zijn dan maar uit onszelf beginnen te poetsen en we hebben de hele tijd niemand gezien. Onze verpleegkundige ging haar sociale contacten onderhouden bij haar collega’s. Ja hallo! De patiënten vroegen van alles in het Swahili aan ons en Esther en ik wisten niet wat men bedoelde en hadden het heel moeilijk om erop te reageren. Uiteindelijk zijn we naar een andere afdeling gegaan om eventjes te kijken en van daaruit met de andere studenten naar de materniteit gegaan. Kleine ‘boeleke’ en pas bevallen dames en we hadden geluk, er stonden 2 vrouwen op bevallen. We bleven er wat rondhanden en gingen van de ene vrouw naar de andere om alles op de voet mee te volgen. Wat duurt dat wachten toch lang. Uiteindelijk was het zover en begon de bevalling.

Je moet weten dat de verpleegkundige/vroedvrouw tot het laatste wachten om de patiënt bij te staan en ook de arts doet weinig eraan. Uiteindelijk begon de vrouw te persen. Ze lag plat op haar rug met haar voeten op gelijke hoogte als haar heupen waardoor de baby als het ware omhoog uit het geboortekanaal zou moeten komen. Je zag van ver dat dit niet zou lukken maar als nieuwe student is het moeilijk om daar tegenin te gaan en daar iets van te zeggen. We kregen ook te horen dat de dokter eigenlijk geen echte gynaecoloog is maar een assistent. Hij was duidelijk zenuwachtig en we vermoeden dat het zijn eerste bevalling was. Toen hij merkte dat de baby er niet uit kon komen (mede door de verkeerde ligging van de moeder) knipte hij de vrouw in met een zeer botte schaar. Een verschrikkelijk vies zicht en het leek mij enorm pijnlijk. Ik voelde me niet goed en werd wat misselijk maar bleef me vermannen omdat ik niets wou missen van het hele gebeuren. Toen na veel vijven en zessen uiteindelijk het hoofdje zichtbaar was en uit de schede tevoorschijn kwam bleek de navelstreng rond het hoofdje te zitten. De assistent probeerde hem wat losser te krijgen maar al gauw werd duidelijk dat het een kwestie van minuten werd omdat hij al blauw/paars begon uit te slaan. Het bleef maar duren en de moeder kon niet hard genoeg persen en de baby bleef zitten. Ik kreeg het moeilijk en dacht dat de kleine het niet zou halen omdat het veel te lang duurde. Ik moest even gaan zitten. Van mijn mede studenten kreeg ik te horen dat uiteindelijk de vroedvrouw de kleine uit de schede getrokken heeft en hem onmiddellijk naar de premature room bracht om hem te helpen. Hij had duidelijk uurstof nodig, huilde niet en er waren heel wat secreties/slijmen in zijn longen. Inderdaad, zijn longen, het was een stevige jongen. Aspireren lukte niet omdat er geen zuigkracht stond op die aspirator, niet moeilijk als je bedenkt dat er een luchtlek in zit. De vroedvrouw verliet de kamer en wij hadden allemaal het gevoel dat de kleine het niet zou halen. Ik nam de beademingsballon om zuurstof in zijn kleine longetjes te blazen maar had schrik hem pijn te doen en de slijmen dieper in zijn longen te blazen. Uiteindelijk zette we hem ook nog zuurstof op en begon de kleine wat te kuchen. De vroedvrouw kwam nog eventjes binnen en enkele studenten zijn de dokter gaan roepen die de kleine onderzocht en ons verzekerde dat hij het goed maakte. Hij ademde goed en zijn hartje klopte. De slijmen zouden hem waarschijnlijk een longinfectie kunnen geven maar ze gaan hem antibiotica geven. Onze missie is geslaagd en we hebben de kleine in leven kunnen houden door als groep ervoor te zorgen dat onze praktijk nu werd toegepast op een miniscuul klein en kwetsbaar wezentje.

Het was een hele ervaring voor ons. Vreemd, emotioneel en niet gemakkelijk maar de opluchting van “hij leeft” was zo groot dat we met een goed gevoel onze stagedag konden afsluiten. Morgen gaan we kijken hoe onze kleine spruit het maakt en laten we hopen dat hij het zeer goed gaat doen!

Nog een weetje: de kleine is als blanke geboren. Enkel zijn balzak en penis zijn zwart bij de geboorte. Een vreemd zicht toch wel J

’s Avonds is er nog een kameraad van Jean-Michel langsgekomen. Hij studeert verpleegkunde en ik was, mede door een stageopdracht, nieuwsgierig naar hoe de opleiding verpleegkunde in Tanzania eruit ziet en wat het verschil is met België.

Er zijn enkele belangrijke verschillen maar voornamelijk gelijken ze erg op elkaar.

Groetjes

Stijn

20-05-2011 om 15:23 geschreven door Stijn Peeters  

16/05/’11

Geeeeeeeeeeeeeeuuuwwwwwwww! Toen de wekker zo vroeg afging! Neen, nog niet, nog eventjes blijven liggen, snurk snurk… Tok tok, Stijn opstaan! Pauline mijn persoonlijke wekker van die dag riep me op en ik had geen keuze! Ik moest opstaan J. Ochja, uiteindelijk is het gelukt en vertrokken we op stage waar Esther en ik, zoals gewoonlijk, al direct begonnen te poetsen met steriele handschoenen, waspoeder en ontsmettingsproduct en de nog steeds gore zwabbers.

Toen we aan het sanitair bezig waren en bijna gedaan hadden kwam die lieve verpleegkundige ons roepen omdat de dokter er was en we mee op ronde gingen met hem J.

Esther en ik hebben, naar Afrikaanse normen, vandaag ontzettend veel gedaan. We hebben gepoetst, parameters genomen (bloeddruk, pols en temperatuur), infusen gestoken en herstoken, bloednamen gedaan… Tijd om te zitten hadden we bijna niet en de tijd dat we zaten kregen we administratie om te doen. Het lijkt erop alsof de diesel in gang getrokken is. Nu ja, mij hoor je niet klagen. Liever moe van te werken dan van te zitten J.

Namiddag nog een wasje gedaan en vanavond nog een gesprek met Gert gehad, onze docent van school via skype en dan vanavond op tijd onze nest in!

Groetjes

Stijn

Xxx

16-05-2011 om 19:47 geschreven door Stijn Peeters  

15/05/’11

Zondag, zondag, heb ik de tijd om lekker lang te.. jah seg, was ik hier gewoon als eerste wakker! Nu ja, ik had nog wat mails te versturen en ben dat dan maar gaan doen in Aqua Lodge.

Toen ik terug bovenkwam was de sfeer al iets of wat bedrukt. Deze nacht waren enkele op stap geweest en hadden nogal wat lawaai gemaakt om half 5 ’s morgens. Nu ja, ik heb het hun gezegd en daarmee was de kous af. Toch werd de sfeer grimmiger in de groep en drong ik aan op een gesprek om alles uit te praten. Na veel vijven en zessen is er uiteindelijk een gesprek gekomen maar waren er al een heleboel frustraties in de groep. Iets dat naar mijn mening normaal is als je opeens met 7 verschillende persoonlijkheden onder 1 dak leeft. Het is belangrijk om je gevoelens te uiten naar elkaar. Als je ergens niet mee opgezet bent, zeg dat dan gewoon op een deftige manier tegen elkaar.

Ach ja enkele woorden, tranen en ergernissen later hoop ik dat dit dieptepunt van deze week toch wel het hoogtepunt kan worden van een goed verblijf hier aan de andere kant van de evenaar. We zullen allemaal ons best moeten doen om er terug in te geloven en er het beste van te maken!

We zijn nadien als groep nog gaan eten in Coast view. Een hotel/restaurant hier bovenop de berg. Het was al negen uur en we vreesden dat we niet veel meer zouden krijgen maar ’t was geen probleem. Al hebben we, met onze hongerige magen, wel bijna 2 uur moeten wachten.

De kip met currysaus en verse frietjes gingen er bij mij zonder problemen in en natuurlijk pikte ik ook de frietjes van degene die hun frietjes niet opkreeg en proefde ik van Esther haar rijst en Ine haar spaghetti (a).

Na een vermoeiende en emotionele dag kropen we veel te laat onder de wol maar wel met ene goed gevulde maag.

16-05-2011 om 19:47 geschreven door Stijn Peeters  

15-05-2011 om 09:30 geschreven door Stijn Peeters  

14/05/’11

Zaterdag, uitslaapdag J. Nadat we gisterenavond wat zijn gaan drinken en nadien tot 3 uur gebabbeld hebben met Jean Michel, was het tijd om eens goed uit te slapen. Allé goed… tot 9 uur. Nadien hebben we lekker Belgisch gegeten (wentelteefjes met suiker) en wat liggen chillen. Namiddag nog een frisse plons in het Tanganyka meer om vervolgens naar huis te gaan om onze heerlijke spaghetti voor te bereiden. Ajuin, paprika, wortelen en tomaten werden geschild en gesneden en lekker gestoofd en gekookt zodat we ’s avonds een overheerlijke maaltijd aten. We vermoeden dat Jean-Michel het niet zo lekker vond maar goed… wij zijn ook niet zo’n favoriet van ugali(een bloemmengeling zonder veel smaak).

Na het eten zijn we richting het jeugdcentrum Maendeleo vertrokken waar we Bungalow Time hebben meegemaakt. De jongeren(wees en verstoten kinderen) zingen er liedjes en dansen ritmisch op de liedjes. Natuurlijk moesten de muzungu’s ook ons beste beentje voorzettenJ. Nu, mij hoor je niet klagen, zeker niet na de complimentjes over mijn solodans toen het mijn beurt was! You are a very good dancer zei Toto mij! En ik ben er nog fier op ook nu J

Enkele van de groep gaan vanavond nog naar de plaatselijke discoheek maar ik kruip vandaag netjes op tijd mijn bedje in. ’t Was gisteren al laat en ‘k wil vandaag genoeg slaap hebben!

Zo, slaaplekker allemaal en tot morgen!

Xxxx

Bijlagen:
Shakira - Waka Waka (This Time for Africa).mp3 (3.8 MB)   

13-05-2011 om 20:25 geschreven door Stijn Peeters  

13-05-2011 om 20:17 geschreven door Stijn Peeters