Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Stijn in Tanzania
Stage in het zuiden
04-05-2011
de laatste dag
Woensdag 4/5/2011, de laatste dag in België om dan voor 6 weken andere horizonten te gaan verkennen. Mezelf gaan internationaliseren in het Afrikaanse Tanzania.
Koffer is gepakt, handbagage is gecheckt en dubbelcheckt. Papieren zijn in orde, hetgeen ik nog niet heb is opgeschreven, nog enkele regels doorstrepen en ik ben KLAAR!!!!
Jongens jongens toch. Het is zo spannend! We gaan het onbekende in maar we gaan er zo van genieten!
We moeten trouwens in Tanzania eerst langt de Belgische Ambassade. Benieuwd wat ze ons willen vertellen daar...
Ach we zien wel! Nu is het slaaptijd, zodat ik me wat slaap kan inhalen zodat ik Esther donderdag kan plagen naast mij in die vliegende kist ;-) Whahaha ;-) Shel likes ;-)
Oh jah ;-) als ik jullie niet meer zie! steek dan het licht aan ;-)
XXX
04-05-2011 om 00:22
geschreven door Stijn Peeters
27-04-2011
de eindspurt
De eindspurt is ingezet. Met het in huis halen van Malarone(de bewuste anti-malariapillen), zonnecrème factor 50, after sun, zeep, shampoo en deo, merk ik dat mijn koffer dringend vanonder het stof dient gehaald te worden om gevuld te geraken met de nodige spullen voor in Tanzania. Enkel op die manier kan ik zien welke dingen er nog ontbreken in mijn collectie. Ooh ja :p een pet, enkele T shirten, een zaklamp, zakdoeken, schoenen, ondergoed, medicatie, pleisters, ontsmettingsmiddel, handschoenen ikzelf (oh neen, ik krijg een comfortabelere plaats dan mijn koffer)...
En tussen al dat bij-elkaar-gezoek door, leer ik voor de examens, neem ik al stilaan afscheid van mensen, verheug ik me op de laatste avonden thuis te zitten, onozel te doen tegen jan en alleman, ijsjes eten, snoepjes eten, chips eten (oh hemel, wat een luxeleventje)...
De laatste vragen worden gesteld aan zij die al geweest zijn, de vragen zoals: gaan onze begeleiders van daar klaarstaan voor ons of moeten we ze daar nog zoeken, is er daar eigenlijk wc papier, waar overnachten we als we op doortocht zijn naar Kigoma, hoe is de staat van de muskietennetten daar...
Och, maak je maar geen zorgen, 't komt wel in orde allemaal :D
Oh ja, ik heb nog goed nieuws...Maar daarvoor moet ik nog 1 mailtje afwachten en dan kan ik het jullie vertellen :D Nog even afwachten jullie nieuwsgierige neuze mosterdpotten!
En dan nu, geen kriek belle-vue maar een belle-vue naar mijn cursus psychologie!
Tot snel allemaal!
Oh ja: de volgende bijlage is om jullie in de stemming te brengen!!!!
Het begint af te korten. Tussen het leren door, voor de komende examens, tellen we af naar 5 mei. De laatste dingen worden geregeld, vaccinaties heb ik allemaal gekregen, Malarone moet ik nog gaan halen, de medicatie heb ik al bij elkaar gezocht, ik krijg meer en meer een beeld van de kleren die ik wil meenemen, gsm moet nog getest worden...
Ik merk dat er nog veel dingen moeten gebeuren, maar dat het afkort. Ik kijk er naar uit. Toch met gemengde gevoelens. Ik laat veel mensen hier, die ik toch enorm ga missen, mijn ouders, broer, schoonzus, mijn oma en opa, mijn beste vriendin... Al bij al zijn het "maar" 6 weken, dus dat overleven we wel!
Mannen en vrouwen! Ik ga jullie missen!
Maar nog eventjes en tegen dan heb ik jullie waarschijnlijk nog wel een paar keer gezien ;-)
dikke zoen
Stijn
17-04-2011 om 00:07
geschreven door Stijn Peeters
05-04-2011
1 maand
Het is nu al een hele tijd geleden dat ik nog een berichtje gepost heb op deze blog. Tijdsgebrek, niet veel te melden, luiheid... het heeft er allemaal mee te maken. Ik zal het proberen bij deze goed te maken.
5 april 2011, nog juist 1 maand en we zitten op het vliegtuig richting Afrika. De afgelopen maanden zijn sneller voorbij geraasd dan we dachten en opeens is het dan zover. De vertrekdatum komt in sneltempo dichterbij. De gekende "op vakantie vertrek vragen" worden gesteld. Heb ik alles? Moet er nog iets in orde gemaakt worden? SHIIIIIIIIIIIT, ik heb nog geen malariapillen... hmmm, even denken, even terug tot rust komen... rustig Stijn, je hebt nog tijd... Maar ik ben toch rustig zeg ik dan tegen mezelf... Rustig ben ik sowieso niet. Het is een hele uitdaging om naar de andere kant van de evenaar te gaan. Er zijn veel dingen waar we rekening mee moeten houden. Gelukkig is er Gert, die ons toch een hele hoop informatie kan geven over het leven daar en natuurlijk vergeet ik niet die fantastische studenten die op inleefreis gingen en ons, in geuren en kleuren hun verhaal en hun ervaringen hebben verteld! Fantastisch gewoon die verhalen. Al stel ik me dan de vraag of ik me ook zo snel zal kunnen aanpassen daar. Wij hebben niemand om op terug te vallen van hier. We moeten het doen met de lokale bevolking en de contactpersonen daar. Weer moet ik mezelf even tot rust roepen. Het komt wel in orde ;-).
Nu goed, even praktisch. 'k Ben vandaag maar een broek gaan kopen om daar aan te doen. 30 graden, vochtig klimaat en een jeans... ik vrees dat het niet samen zal gaan. Ik heb dan maar een luchtige linnen broek gekocht (in een niet te lichte kleur, kwestie van niet teveel vuil erop te zien). Gisteren kreeg ik dan bericht dat ik mijn bankkaart mag gaan afhalen in het bankkantoor. Nu rest er mijn enkel nog een paar resterende dingen zoals medicatie, nog 2 vaccinaties, 50 Dollar voor mijn visum daar te kopen... Ben ik dan iets vergeten? Laat me hopen van niet. Moest het zo zijn... laat het gerust weten ;-)
Zo lieve bloggers, 't is al laat en mijn bedje roept me!
Lala salama!!! (slaapwel) => voor de analfabeten onder ons
Kwaheri (k) (tot ziens)
05-04-2011 om 23:25
geschreven door Stijn Peeters
21-02-2011
Heeft vanavond voor de eerste keer les Swahili oftewel de officiële landstaal van Tanzania!
Habari Mzungu ;-)
21-02-2011 om 16:25
geschreven door Stijn Peeters
17-02-2011
updates!
JAMBO! Habari? Nzuri! oftewel ( Hallo! Alles goed? Alles is goed!)
Er zijn, naar Afrikaanse gewoonte, weer enkele dingen veranderd in onze Tanzaniatrip.
Zo zullen we niet opgesplitst worden in 2 groepen,maar blijven we met 7 allemaal bij elkaar in Kigoma. We verblijven bij een jonge, Afrikaanse broeder (Jean-Michel), die in een plaatselijke villa woont en ons zijn huis graag ter beschikking stelt. Hoe komt het nu dat we niet in het opvangcentrum Maendeleo of Aqua Lodge zitten, wel zeer simpel. De studenten die vorig jaar op inleefreis gingen, hebben een inzameling gedaan en met dat geld, zou het dak van het centrum vernieuwd worden. Op het Afrikaans tempo, kan dit wel enige tijd aanslepen en zijn we ervan overtuigd dat het niet op tijd klaar zal zijn voor ons, dus werden we uitgenodigd door een, blijkbaar, niet onknappe Congoleese jonge man Jean-Michel. het is een confortabel huisje waar we genieten van half pension (ontbijt en middag- of avondmaal), met een kok (Erik) en die eventueel ook onze was doet. Al willen wwe niet profiteren van de Afrikaanse gastvrijheid, maar we zullen hem op tijd en stond eens een pint trakteren! Ons hoor je niet klagen!
De persoon die ons zal begeleiden in het staatsziekenhuis "Maweni Hospital" is Mister Maganga. Hij is een gepensioneerd, psychiatrisch hoofdverpleegkundige die ons, volgens onze belgische coördinator(Gert), heel goed zal begeleiden! Hij woont in Maendeleo en we zullen dus sowieso wel in contact komen met de straatjongeren die daar aan een nieuw leven beginnen.
In ons huis, zullen waarschijnlijk ook salamanders zitten, je kent ze wel, die leuke, schattige pootachtige reptielen die je hier regelmatig in een vijver tegenkomt. We mogen ze van Gert niet verjagen, want ze zouden de muggen opeten en het zijn juist die muggen waar wij, westerlingen, zo'n schrik van hebben. Je raadt al waarom, Malaria is ook in Tanzania een echte plaag. vanaf het moment dat het donker begint te worden, moeten we lange kledij aantrekken en muggenmelk smeren zodat die zoemende vliegers ons niet te pakken krijgen :D
Vandaag heb ik ook mijn reispas gehaald en zo sta ik weer een grote stap dichter bij één van de grootste ervaringen in mijn leven. De tijd begint te korten. De dagen lengen wel, maar de tijd kort stilaan... Nog even en ik stap het vliegtuig in naar Afrika, het land waar alles kan, het land van de witste glimlach, een land met veel mysteries maar een rijke cultuur en een prachtige natuur! Ik kijk er hoe langer hoe meer naar uit en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat ik dit aan jullie kan vertellen via deze blog als ik daar in het zwarte deel van onze aardbol zit (want af en toe hebben we internet, af en toe niet).
Zo bloggers, ik hou jullie nog op de hoogte van de verdere ontwikkelingen en met de zon in mijn rug zeg ik jullie allemaal "KWAHERI" oftewel TOT ZIENS!
17-02-2011 om 13:20
geschreven door Stijn Peeters
16-01-2011
hoe verloopt de reis?
Wel, de reis zal er als volgt uitzien:
Op 5 mei 2011 zullen we vanuit Zaventem met het vliegtuig vertrekken naar Caïro(Egypte) waar we een tussenlanding houden. Van daaruit vliegen we dan rechtstreeks naar Dar Es Salaam, de hoofdstad van onze eindbestemming. Daar zullen de broeders van Liefde ons wegwijs maken en de tickets geven om de binnenlandse vlucht te nemen naar Kigomo. Een stadje vaar 4 van ons zullen verblijven. De andere 3 zullen naar Kasulu gaan. Een bergstadje met een hospitaaltje.
Dan is het aan ons en zullen we onze stage starten in het ziekenhuis. Ik blijf in Kigoma en zal er logeren bij de broeders in Maendeleo of Aqualodge. Dat eerste is een opvangtehuis voor straatkinderen waar de broeders hun leren terug te leven in de maatschappij. Aqualodge is een oud hotelletje dat nu dienst doet om bvb studenten in te laten overnachten.
We hebben het Tanganyka meer heel dicht bij ons, dit maakt het allemaal lekker ontspannend ook :D
Ik kijk er erg naar uit!!!
Tot binnenkort xxx
16-01-2011 om 20:12
geschreven door Stijn Peeters
01-01-2011
Gelukkig Nieuwjaar!
Hey iedereen,
een nieuw jaar, een stap dichterbij. Eerst en vooral een heel gelukkig nieuwjaar! Voor iedereen de beste wensen en dat het beste van 2010 het slechtste van 2011 mag worden!!
2011, het jaar waar er vanalles zal gebeuren voor mij. Het jaar waarin ik mijn grootste reis tot nu toe zal maken!
Ik kijk er naar uit! Ik ben er klaar voor! 't Gaat leuk worden! Ik hou jullie op de hoogte zoveel ik kan!!
Groetjes Stijn
01-01-2011 om 22:43
geschreven door Stijn Peeters
29-12-2010
Naar het vaccinatiecentrum
Eindelijk was het zover, Maandag gingen we met 4 naar het Vacinatiecentrum in Hasselt voor onze verplichte vaccinatie tegen de "Gele Koorts". Ook moeten we een geel boekje hebben om Tanzania binnen te komen en zijn we alle 4 ongeschikt bevonden voor een vaccinatie tegen Cholera. Er is een medische tegenindicatie blijkt. Maar dat zegt men bij iedereen, maar deze vaccinatie is verplicht om bepaalde landen binnen te komen, of er moest een medische tegenindicatie zijn. Zodus, corrupt als iets, zijn we er niet tegen beschermd. Nu, mij hoor je niet klagen. 2 prikjes in mijn arm, 't was genoeg want ik weet er nu nog van.
Gele Koorts, genaamd naar de gele kleur die sommige personen krijgen nadat ze gestoken zijn door een mug die besmet is met het gele koorts virus is, is een ziekte waarvan de symptomen erg verschillend zijn. Gaande van een grieperig gevoel tot een dodelijke afloop. Dus toch maar best het zekere voor het onzeker.
Polio was de 2de inenting die in orde moest gebracht worden voor mij. Een ziekte die de zenuwbanen aantast en verlamming kan doen optreden, nog meer bij volwassenen dan bij kinderen.
Hepatitis A, daar had ik de eerste inenting al voor gehad, hoefde nu nog niet in orde gebracht te worden aangezien ik 6 maanden moet wachten na de eerste inenting, heb ik nog eventjes de tijd.
Het was een gelukkig weerzien tussen ons 4. Het was al een tijdje geleden dat we nog hebben kunnen bijpraten aangezien de stage ertussen viel. We mochten met zen allen binnen bij de dokter die ons wat meer uitleg gaf over de risico's en hoe we ons moesten beschermen. Ook een zeer nuttige brochure kregen we mee met onderandere een opsomming van de nodig medicatie. Toen hij de uitleg aan het geven was, was zijn stagiair bezig met de vaccins op te trekken waardoor we de dokter haast niet meer verstonden omdat hij zo stil aan het vertellen was. Nu, we hadden het boekje met de info he. Na de uitleg moesten er 3 naar buitengaan om de vaccinaties en eventuele vertrouwelijke vragen nog te kunnen stellen aan de arts. Niet dat ik die had, op dat moment toch nog niet, ik vermoed dat, hoe dichter mei komt, hoe meer ik er ga hebben. Maar dat zijn zorgen voor later denk ik dan maar. Zo, 2 prikjes later voel ik de eerste nevenwerkingen van mijn vaccinatie tegen Gele Koorts. Ik heb een ietwat grieperig gevoel en moest Dafalgan of Paracetamol slikken zei hij. Maar ik vroeg me af, wat is dan het verschil ;-)
Oh ja, we hebben ook nog een voorschrift gekregen om onze anti-malaria pillen te gaan halen, die in totaal, zo'n 250 euro zullen kosten. Zou er een apotheek zijn die wilt sponsoren? Blijkbaar zijn die pillen in Nederland iets goedkoper, dus misschien is het verstandig om toch eens een uitstapje te maken naar Maastricht...
Nu is het uitkijken naar 24 januari. Dan krijgen we de studenten die naar Tanzania op inleefreis gegegaan zijn te horen. Ik kijk ernaar uit, naar hun verhalen, zodat ik me kan opwarmen aan hun verhalen en hun ervaringen! Spannend!!!!!!
Maar goed, genoeg voor nu ;-)
Tot de volgende
Stijn xx
29-12-2010 om 19:26
geschreven door Stijn Peeters
15-12-2010
Tickets zijn geboekt!
Hehe, eindelijk is het zover. Na wat problemen ivm de boeking van de tickets, is het zover. Iedereen heeft zijn ticket en kan normaal gezien vertrekken naar Tanzania. Toch zijn er nog enkele belangrijke zaken die er moeten gebeuren.
Eerst en vooral moeten we nog stage doen in België. Ik werk deze en volgende week de stage van intensieve zorgen af en begin na nieuwjaar op daghospitaal/oncologie aan de 2de stage van dit academiejaar. Dan mogen we, na lange tijd, nog eens plaatsnemen achter de schoolbanken voor een 5tal weken les, gevolgd door examens. Hiertussendoor werken we nog aan onze bachelorproef, die deel uit maakt van onze opleiding verpleegkunde en dan zijn we mei en is het voor ons zover. Dan breekt voor ons "de dag" aan waarop we vertrekken naar het Afrikaanse Tanzania voor 7 weken stage in een lokaal hospitaal.
Wie zijn we? - Ine - Zoë - Laura - Diana - Pauline - Esther - Stijn
7 laatstejaarsstudenten verpleegkunde die naar Afrika trekken om het verplichte onderdeel "cultuur en zorg" af te werken. We kunnen alleen maar zeggen dat alles nog heel spannend en nieuw is voor ons. We hebben ongelofelijk veel vragen, waarop we nog geen antwoord hebben en die we, al dan niet, pas daar te weten zullen komen. Ach, we zullen het maar wat op ons af laten komen zeker. Eens we daar zijn zal het wel loslopen?...
Via deze weg wil ik jullie, vrienden, familie, kennissen op de hoogte houden van de gebeurtenissen aan de andere kant van de evenaar, maar hoop ik ook, af en toe wat nieuws te krijgen van het thuisfront ;-)
Hierbij alvast enkele belangrijke data:
27 december gaan we met zen allen naar het tropisch instituut in het Jessa ziekenhuis in Hasselt voor vaccinaties en uitleg 24 januari komen we samen om naar de verhalen van de studenten die 2 weken op inleefreis gingen naar Tanzania te beluisteren en hopelijk al veel informatie krijgen over het land en de bevolking
Zo, tot snel allemaal!!!
Stijn
15-12-2010 om 21:23
geschreven door Stijn Peeters
30-11--0001
30/05/'11
30/05/11
Een afwisseling vandaag J. Vorige week zijn we enkele Nederlanders tegengekomen hier in Kigoma. We zijn wat aan de praat geraakt en wat bleek, de vrouw in het gezelschap is een ex-heamodialyse verpleegkundige. Ze vroeg of het misschien mogelijk was om eens met ons mee te gaan naar het ziekenhuis voor een dag. Nadat we het op stage gevraagd hadden, en het geen probleem bleek te zijn, kwam ze vandaag mee en heeft ze op pediatrie, gynaecologie en chirurgie en vrouwen geneeskunde kunnen meedraaien. Ze was ons heel dankbaar dat we haar die kans gegeven hebben!
Na stage zijn we op de bank geld gaan afhalen omdat het tijd werk om ons verblijf bij Jeanke te betalen. En nog eventjes naar Hope of Nations (waar we onze kleren hebben laten maken) om alles te passen en te laten aanpassen ;-). Hier en daar moesten nog wat verstelwerken gedaan worden maar mijn kleed dat ik liet maken voor mijn mama was klaar en zag er goed uit! (ja mama, ik weet dat je nieuwsgierig bent nu, maar je moet maar leren wachten tot 18 juni, al kan ik je zeggen je gaat het mooi vinden J).
Nog een souvenirtje voor papa zoeken (dat is niet zo simpel) en helaas pindakaas voor al de rest, maar jullie hebben mij als souvenir J.
Zo, ik ga vandaag nog eens op tijd naar bed want na die zware safari heb ik er nood aan. Al wil ik nog een beetje leren voor ECG omdat dat voor mij toch ook belangrijk is.
Dikke zoenen
Stijn XxX
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
26/05/'11
Heeft vandaag en gisteren geen tijd (en geen goesting) gehad om jullie een verslag te geven van de afgelopen dagen omdat er niet erg veel gebeurd is. Wat staat er te gebeuren?
Dit weeken een safari in het Nationaal park van Katavi in Tanzania (zoek het maar eens op op internet ;-))
Ik zie jullie terug volgende week maandag of dinsdag!!!
xxx
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
boottocht en Hilltop 22/5/'11 foto 1: Pauline met de zonsondergang foto 2: Zebra in Hilltop Hotel (ze lopen daar gewoon rond op het hele domein, ze kunnen zelfs tot aan het restaurant komen) foto 3: Jack Dawson alias Stijn Peeters in soort van Titanic decor in het Hilltop Hotel, wachtend op een taxi foto 4: Met Zoë vanvoor in een Taxi (in totaal 8 man in een taxi voor 5)
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
19/5/'11
19/05/11
Verandering
van dienst doet nieuwe wegen opengaan. Na anderhalve week vrouwengeneeskunde te
zien, was ik er enorm op uitgekeken. De verhalen van andere studenten deden me
snakken naar iets nieuws, met uitdaging en verzorging. Het enige dat we
afgelopen week gedaan hadden was infusen prikken en medicatie geven. Voor de
rest zaten we veel op onze kont en hadden we weinig te doen.
Gynaecologie
en chirurgie leek ons stukken boeiender! Vandaag was het dan zover, we konden
eindelijk naar deze afdeling gaan en na het ochtendtoilet (dat hier doorgaat
voor het wassen/poetsen van de vloer) hebben we wat uitleg gegeven aan de
nieuwe verpleegkundige over spierpijnen en behandelingen ervan en het vertalen
van de bijsluiter van de pijnstiller Tramadol.
Oh god, die
Afrikanen spreken nog slechter Engels dan mij, zo binnensmonds en zo
onverstaanbaar. Soms lacht ik mee zonder echt te weten waarom, soms knik ik ja
zonder echt begrepen te hebben wat er gezegd werd/gevraagd werd. Het is een
vreemde situatie vind ik.
Tijdens de
tour van de dokter had ik een serieus probleem. De dokter vroeg veel dingen aan
zijn studenten en aan Esther en mij die we, ooit in de opleiding wel eens
geleerd hadden, maar die we niet meer echt voor de geest konden halen. De vage
details zijn vaak wel blijven hangen, maar het hele verhaal er rond is niet
altijd terug op te roepen in mijn computer. Gek toch, hoe snel je vergeet.
Nu ja, de
dokter kan niet van ons verwachten dat wij gynaecologen in spé zijn. De
hoeveelheid gynaecologie die we gekregen hebben is haast te verwaarlozen, al
moeten we wel zeggen dat het pas geleden is van in mei. Och ja, de taalbarrière
is de oorzaak van het hele niet verstaan wat de dokter zegt/bedoeld fenomeen.
Een
heerlijk plonsje na stage in het meer zou onze dag afmaken. De plons hebben we
gehad, maar het opdrogen was er teveel aan. Dat zou niet meer lukken, want eens
we in het zonneke (dat achter de wolken doorpriemde) lagen, kwamen dikke,
donkere wolken opzetten en kregen we plensige waterdruppels op ons nog niet
volledig opgedroogde lijf en zijn we gaan schuilen in de plaatselijke sunside
pub om op zen Afrikaans een soda te drinken J
Een rustig
avondje, met Madonna in de hoofdrol op Zoë haar PC en een
ontplofte/doorgebrande verlengkabel waren de hoogtepunten. Achja, nog 1 dag en
we kunnen bekomen van alle emoties, zowel op stage als de ontplofte kabel.
Van emoties
gesproken. Hard/moeilijk nieuws vandaag. Het babytje dat we samen op de wereld
gezet hebben is vannacht helaas overleden. Met spijt en toch serieus wat
ontgoocheling dropen we af en hopen dat de baby gelukkig is daar waar hij nu
is.
Xxx
Stijn
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
17/5/'11
17/05/11
Er zat een
enorm saaie stagedag aan te komen. Toen we deze morgen aankwamen op de
stageplaats, kwam er niet eens een goedemorgen uit de mond van de
nachtverpleegkundige en de dagverpleegkundige zei ook niet eens iets tegen ons.
Esther en ik zijn dan maar uit onszelf beginnen te poetsen en we hebben de hele
tijd niemand gezien. Onze verpleegkundige ging haar sociale contacten
onderhouden bij haar collegas. Ja hallo! De patiënten vroegen van alles in het
Swahili aan ons en Esther en ik wisten niet wat men bedoelde en hadden het heel
moeilijk om erop te reageren. Uiteindelijk zijn we naar een andere afdeling
gegaan om eventjes te kijken en van daaruit met de andere studenten naar de
materniteit gegaan. Kleine boeleke en pas bevallen dames en we hadden geluk,
er stonden 2 vrouwen op bevallen. We bleven er wat rondhanden en gingen van de
ene vrouw naar de andere om alles op de voet mee te volgen. Wat duurt dat
wachten toch lang. Uiteindelijk was het zover en begon de bevalling.
Je moet
weten dat de verpleegkundige/vroedvrouw tot het laatste wachten om de patiënt
bij te staan en ook de arts doet weinig eraan. Uiteindelijk begon de vrouw te
persen. Ze lag plat op haar rug met haar voeten op gelijke hoogte als haar
heupen waardoor de baby als het ware omhoog uit het geboortekanaal zou moeten komen.
Je zag van ver dat dit niet zou lukken maar als nieuwe student is het moeilijk
om daar tegenin te gaan en daar iets van te zeggen. We kregen ook te horen dat
de dokter eigenlijk geen echte gynaecoloog is maar een assistent. Hij was
duidelijk zenuwachtig en we vermoeden dat het zijn eerste bevalling was. Toen
hij merkte dat de baby er niet uit kon komen (mede door de verkeerde ligging
van de moeder) knipte hij de vrouw in met een zeer botte schaar. Een
verschrikkelijk vies zicht en het leek mij enorm pijnlijk. Ik voelde me niet
goed en werd wat misselijk maar bleef me vermannen omdat ik niets wou missen
van het hele gebeuren. Toen na veel vijven en zessen uiteindelijk het hoofdje
zichtbaar was en uit de schede tevoorschijn kwam bleek de navelstreng rond het
hoofdje te zitten. De assistent probeerde hem wat losser te krijgen maar al
gauw werd duidelijk dat het een kwestie van minuten werd omdat hij al
blauw/paars begon uit te slaan. Het bleef maar duren en de moeder kon niet hard
genoeg persen en de baby bleef zitten. Ik kreeg het moeilijk en dacht dat de
kleine het niet zou halen omdat het veel te lang duurde. Ik moest even gaan
zitten. Van mijn mede studenten kreeg ik te horen dat uiteindelijk de
vroedvrouw de kleine uit de schede getrokken heeft en hem onmiddellijk naar de
premature room bracht om hem te helpen. Hij had duidelijk uurstof nodig, huilde
niet en er waren heel wat secreties/slijmen in zijn longen. Inderdaad, zijn
longen, het was een stevige jongen. Aspireren lukte niet omdat er geen zuigkracht
stond op die aspirator, niet moeilijk als je bedenkt dat er een luchtlek in
zit. De vroedvrouw verliet de kamer en wij hadden allemaal het gevoel dat de
kleine het niet zou halen. Ik nam de beademingsballon om zuurstof in zijn
kleine longetjes te blazen maar had schrik hem pijn te doen en de slijmen
dieper in zijn longen te blazen. Uiteindelijk zette we hem ook nog zuurstof op en
begon de kleine wat te kuchen. De vroedvrouw kwam nog eventjes binnen en enkele
studenten zijn de dokter gaan roepen die de kleine onderzocht en ons verzekerde
dat hij het goed maakte. Hij ademde goed en zijn hartje klopte. De slijmen
zouden hem waarschijnlijk een longinfectie kunnen geven maar ze gaan hem
antibiotica geven. Onze missie is geslaagd en we hebben de kleine in leven
kunnen houden door als groep ervoor te zorgen dat onze praktijk nu werd
toegepast op een miniscuul klein en kwetsbaar wezentje.
Het was een
hele ervaring voor ons. Vreemd, emotioneel en niet gemakkelijk maar de
opluchting van hij leeft was zo groot dat we met een goed gevoel onze
stagedag konden afsluiten. Morgen gaan we kijken hoe onze kleine spruit het
maakt en laten we hopen dat hij het zeer goed gaat doen!
Nog een
weetje: de kleine is als blanke geboren. Enkel zijn balzak en penis zijn zwart
bij de geboorte. Een vreemd zicht toch wel J
s Avonds
is er nog een kameraad van Jean-Michel langsgekomen. Hij studeert verpleegkunde
en ik was, mede door een stageopdracht, nieuwsgierig naar hoe de opleiding
verpleegkunde in Tanzania eruit ziet en wat het verschil is met België.
Er zijn
enkele belangrijke verschillen maar voornamelijk gelijken ze erg op elkaar.
Groetjes
Stijn
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
8/5/'11
8/5/11
Weer een
vreselijke nacht gehad. In deze bus valt niet te slapen. Veel te warm, geen
plaats en ik was ziek. Buikpijn, spierpijn, misselijkheid en hevige diarree. Op
een bepaald moment ben ik op mijn hurken naast de bus gaan zitten en mijn
darmen letterlijk laten leegvloeien! Wat een opluchting! Het klinkt misschien
goor, maar het deed echt wel deugd.
Toen we uiteindelijk
na 33uur in Kigoma aankwamen waren we allemaal opgelucht dat we eindelijk in
ons huisje terecht gingen komen. Met de taxi naar Mujiwema(het huisje) wat
zoveel betekent als mooi dorp.
Er zijn nog
6 andere studenten uit St-Niklaas die nog tot donderdag hier blijven en stage
deden als vroedvrouw, leerkracht, verpleegkundige
Een
heerlijke douche later en een sobere maaltijd kruipen we nog even bij elkaar,
klaar om straks onder de lakens(oh nee, erop want het weer is te warm hier) te
kruipen.
30-11--0001 om 00:00
geschreven door Stijn Peeters
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden (foto's, brieven, gedachten, persoonlijke stukjes...)
Wel, de reis zal er als volgt uitzien:
