30/05/’11

Een afwisseling vandaag J. Vorige week zijn we enkele Nederlanders tegengekomen hier in Kigoma. We zijn wat aan de praat geraakt en wat bleek, de vrouw in het gezelschap is een ex-heamodialyse verpleegkundige. Ze vroeg of het misschien mogelijk was om eens met ons mee te gaan naar het ziekenhuis voor een dag. Nadat we het op stage gevraagd hadden, en het geen probleem bleek te zijn, kwam ze vandaag mee en heeft ze op pediatrie, gynaecologie en chirurgie en vrouwen geneeskunde kunnen meedraaien. Ze was ons heel dankbaar dat we haar die kans gegeven hebben!

Na stage zijn we op de bank geld gaan afhalen omdat het tijd werk om ons verblijf bij Jeanke te betalen. En nog eventjes naar Hope of Nations (waar we onze kleren hebben laten maken) om alles te passen en te laten aanpassen ;-). Hier en daar moesten nog wat verstelwerken gedaan worden maar mijn kleed dat ik liet maken voor mijn mama was klaar en zag er goed uit! (ja mama, ik weet dat je nieuwsgierig bent nu, maar je moet maar leren wachten tot 18 juni, al kan ik je zeggen je gaat het mooi vinden J).

Nog een souvenirtje voor papa zoeken (dat is niet zo simpel) en helaas pindakaas voor al de rest, maar jullie hebben mij als souvenir J.

Zo, ik ga vandaag nog eens op tijd naar bed want na die zware safari heb ik er nood aan. Al wil ik nog een beetje leren voor ECG omdat dat voor mij toch ook belangrijk is.

Dikke zoenen

Stijn XxX

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters  

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters  

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters  

19/05/’11

Verandering van dienst doet nieuwe wegen opengaan. Na anderhalve week vrouwengeneeskunde te zien, was ik er enorm op uitgekeken. De verhalen van andere studenten deden me snakken naar iets nieuws, met uitdaging en verzorging. Het enige dat we afgelopen week gedaan hadden was infusen prikken en medicatie geven. Voor de rest zaten we veel op onze kont en hadden we weinig te doen.

Gynaecologie en chirurgie leek ons stukken boeiender! Vandaag was het dan zover, we konden eindelijk naar deze afdeling gaan en na het ochtendtoilet (dat hier doorgaat voor het wassen/poetsen van de vloer) hebben we wat uitleg gegeven aan de nieuwe verpleegkundige over spierpijnen en behandelingen ervan en het vertalen van de bijsluiter van de pijnstiller “Tramadol”.

Oh god, die Afrikanen spreken nog slechter Engels dan mij, zo binnensmonds en zo onverstaanbaar. Soms lacht ik mee zonder echt te weten waarom, soms knik ik ja zonder echt begrepen te hebben wat er gezegd werd/gevraagd werd. Het is een vreemde situatie vind ik.

Tijdens de tour van de dokter had ik een serieus probleem. De dokter vroeg veel dingen aan zijn studenten en aan Esther en mij die we, ooit in de opleiding wel eens geleerd hadden, maar die we niet meer echt voor de geest konden halen. De vage details zijn vaak wel blijven hangen, maar het hele verhaal er rond is niet altijd terug op te roepen in mijn computer. Gek toch, hoe snel je vergeet.

Nu ja, de dokter kan niet van ons verwachten dat wij gynaecologen in spé zijn. De hoeveelheid gynaecologie die we gekregen hebben is haast te verwaarlozen, al moeten we wel zeggen dat het pas geleden is van in mei. Och ja, de taalbarrière is de oorzaak van het hele “niet verstaan wat de dokter zegt/bedoeld” fenomeen.

Een heerlijk plonsje na stage in het meer zou onze dag afmaken. De plons hebben we gehad, maar het opdrogen was er teveel aan. Dat zou niet meer lukken, want eens we in het zonneke (dat achter de wolken doorpriemde) lagen, kwamen dikke, donkere wolken opzetten en kregen we plensige waterdruppels op ons nog niet volledig opgedroogde lijf en zijn we gaan schuilen in de plaatselijke sunside pub om op zen Afrikaans een soda te drinken J

Een rustig avondje, met Madonna in de hoofdrol op Zoë haar PC en een ontplofte/doorgebrande verlengkabel waren de hoogtepunten. Achja, nog 1 dag en we kunnen bekomen van alle emoties, zowel op stage als de ontplofte kabel.

Van emoties gesproken. Hard/moeilijk nieuws vandaag. Het babytje dat we samen op de wereld gezet hebben is vannacht helaas overleden. Met spijt en toch serieus wat ontgoocheling dropen we af en hopen dat de baby gelukkig is daar waar hij nu is.

Xxx

Stijn

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters  

17/05/’11

Er zat een enorm saaie stagedag aan te komen. Toen we deze morgen aankwamen op de stageplaats, kwam er niet eens een goedemorgen uit de mond van de nachtverpleegkundige en de dagverpleegkundige zei ook niet eens iets tegen ons. Esther en ik zijn dan maar uit onszelf beginnen te poetsen en we hebben de hele tijd niemand gezien. Onze verpleegkundige ging haar sociale contacten onderhouden bij haar collega’s. Ja hallo! De patiënten vroegen van alles in het Swahili aan ons en Esther en ik wisten niet wat men bedoelde en hadden het heel moeilijk om erop te reageren. Uiteindelijk zijn we naar een andere afdeling gegaan om eventjes te kijken en van daaruit met de andere studenten naar de materniteit gegaan. Kleine ‘boeleke’ en pas bevallen dames en we hadden geluk, er stonden 2 vrouwen op bevallen. We bleven er wat rondhanden en gingen van de ene vrouw naar de andere om alles op de voet mee te volgen. Wat duurt dat wachten toch lang. Uiteindelijk was het zover en begon de bevalling.

Je moet weten dat de verpleegkundige/vroedvrouw tot het laatste wachten om de patiënt bij te staan en ook de arts doet weinig eraan. Uiteindelijk begon de vrouw te persen. Ze lag plat op haar rug met haar voeten op gelijke hoogte als haar heupen waardoor de baby als het ware omhoog uit het geboortekanaal zou moeten komen. Je zag van ver dat dit niet zou lukken maar als nieuwe student is het moeilijk om daar tegenin te gaan en daar iets van te zeggen. We kregen ook te horen dat de dokter eigenlijk geen echte gynaecoloog is maar een assistent. Hij was duidelijk zenuwachtig en we vermoeden dat het zijn eerste bevalling was. Toen hij merkte dat de baby er niet uit kon komen (mede door de verkeerde ligging van de moeder) knipte hij de vrouw in met een zeer botte schaar. Een verschrikkelijk vies zicht en het leek mij enorm pijnlijk. Ik voelde me niet goed en werd wat misselijk maar bleef me vermannen omdat ik niets wou missen van het hele gebeuren. Toen na veel vijven en zessen uiteindelijk het hoofdje zichtbaar was en uit de schede tevoorschijn kwam bleek de navelstreng rond het hoofdje te zitten. De assistent probeerde hem wat losser te krijgen maar al gauw werd duidelijk dat het een kwestie van minuten werd omdat hij al blauw/paars begon uit te slaan. Het bleef maar duren en de moeder kon niet hard genoeg persen en de baby bleef zitten. Ik kreeg het moeilijk en dacht dat de kleine het niet zou halen omdat het veel te lang duurde. Ik moest even gaan zitten. Van mijn mede studenten kreeg ik te horen dat uiteindelijk de vroedvrouw de kleine uit de schede getrokken heeft en hem onmiddellijk naar de premature room bracht om hem te helpen. Hij had duidelijk uurstof nodig, huilde niet en er waren heel wat secreties/slijmen in zijn longen. Inderdaad, zijn longen, het was een stevige jongen. Aspireren lukte niet omdat er geen zuigkracht stond op die aspirator, niet moeilijk als je bedenkt dat er een luchtlek in zit. De vroedvrouw verliet de kamer en wij hadden allemaal het gevoel dat de kleine het niet zou halen. Ik nam de beademingsballon om zuurstof in zijn kleine longetjes te blazen maar had schrik hem pijn te doen en de slijmen dieper in zijn longen te blazen. Uiteindelijk zette we hem ook nog zuurstof op en begon de kleine wat te kuchen. De vroedvrouw kwam nog eventjes binnen en enkele studenten zijn de dokter gaan roepen die de kleine onderzocht en ons verzekerde dat hij het goed maakte. Hij ademde goed en zijn hartje klopte. De slijmen zouden hem waarschijnlijk een longinfectie kunnen geven maar ze gaan hem antibiotica geven. Onze missie is geslaagd en we hebben de kleine in leven kunnen houden door als groep ervoor te zorgen dat onze praktijk nu werd toegepast op een miniscuul klein en kwetsbaar wezentje.

Het was een hele ervaring voor ons. Vreemd, emotioneel en niet gemakkelijk maar de opluchting van “hij leeft” was zo groot dat we met een goed gevoel onze stagedag konden afsluiten. Morgen gaan we kijken hoe onze kleine spruit het maakt en laten we hopen dat hij het zeer goed gaat doen!

Nog een weetje: de kleine is als blanke geboren. Enkel zijn balzak en penis zijn zwart bij de geboorte. Een vreemd zicht toch wel J

’s Avonds is er nog een kameraad van Jean-Michel langsgekomen. Hij studeert verpleegkunde en ik was, mede door een stageopdracht, nieuwsgierig naar hoe de opleiding verpleegkunde in Tanzania eruit ziet en wat het verschil is met België.

Er zijn enkele belangrijke verschillen maar voornamelijk gelijken ze erg op elkaar.

Groetjes

Stijn

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters  

8/5/’11

Weer een vreselijke nacht gehad. In deze bus valt niet te slapen. Veel te warm, geen plaats en ik was ziek. Buikpijn, spierpijn, misselijkheid en hevige diarree. Op een bepaald moment ben ik op mijn hurken naast de bus gaan zitten en mijn darmen letterlijk laten leegvloeien! Wat een opluchting! Het klinkt misschien goor, maar het deed echt wel deugd.

Toen we uiteindelijk na 33uur in Kigoma aankwamen waren we allemaal opgelucht dat we eindelijk in ons huisje terecht gingen komen. Met de taxi naar Mujiwema(het huisje) wat zoveel betekent als mooi dorp.

Er zijn nog 6 andere studenten uit St-Niklaas die nog tot donderdag hier blijven en stage deden als vroedvrouw, leerkracht, verpleegkundige…

Een heerlijke douche later en een sobere maaltijd kruipen we nog even bij elkaar, klaar om straks onder de lakens(oh nee, erop want het weer is te warm hier) te kruipen.

30-11--0001 om 00:00 geschreven door Stijn Peeters