Vandaag rijden we - na een ontbijtje bij het zwembad (klinkt goed he, hihi, klinkt beter dan het is waarschijnlijk), waar we een gesprekje aanknopen met een gepensioneerde politics-professor (jah een pol en soccer, dat ontbrak er nog aan, hehe) die zeer enthousiast vertelde maar daarbij nu en dan stukjes muffin over Steven uitspuugde - ik zat gelukkig aan de overkant van de tafel - enfin, daarna dus reden we naar Provincetown, helemaal aan het tipje van de Cape. Provincetown zou heel erg "arty-farty" moeten zijn en populair bij homo's en lesbiennes. Daarom gaan we natuurlijk niet naar daar - volgens ons boekje en onze hotelmanager zou dat de beste plaats zijn om whalewatching te doen - er is ook altijd een "naturalist" mee - nee, dat is genen die in zijnen bloten rondloopt, maar een walvisonderzoeker - met de boot waar we mee meegaan (ik geloof dat er maar 1 boot is eigenlijk vanuit Provincetown). We hebben een reservatie om 13u30, maar komen er rond 11u45 al aan en ik ga vragen of we met de boot van 12u30 meekunnen nog. Die blijkt gecancelled en net als ik wil betalen voor die van 13u30, zegt de man aan de ticketbalie dat er eigenlijk gisteren noch vandaag walvissen gezien zijn en dat de kans dus zeer klein is dat er vannamiddag zullen zijn. Oei, dat klinkt niet goed, maar gelukkig zegt hij het voor we betalen. Hij raadt ons aan om eens terug te komen als de andere boot terug is. Intussen trekken we het stadje in en kopen we 2 T-shirts en 2 truien .
Wanneer we terugkeren, blijkt dat de morgenvaart toch 2 walvissen gespot heeft en dus zijn de kansen wat gestegen. Zekerheid is er natuurlijk nooit, maar we besluiten het erop te wagen. En... het blijkt een goeie gok! Het duurt enige tijd voor we ze terugvinden (en het is koud op zee! Gelukkig van die gekochte truien), maar wat een gewaarwording om zo'n groot beest naast je boot te zien opduiken! Het zijn 2 humpback whales die we te zien krijgen. Mooi mooi mooi!
Na een dikke 3 uur keren we redelijk verkleumd terug en eens aan wal, gaan we een restaurantje binnen om ons te goed te doen en clam chowder en kreeft!!! Njammie - we worden een beetje vettig ervan en ik stoot mijn potje gesmolten boter ook nog om waardoor de tafel een hoog Flodder gehalte krijgt, maar het smaakt!
Als we er buiten komen is het al na 18u en we moeten nog naar Boston rijden, dus we vertrekken maar. We checken in in The Days Inn, maar omdat die toch wat ver van het centrum liggen, gaan we zien of we morgen niet kunnen verhuizen.
We beginnen de dag met een hotelwissel - de Days Inn waar we de nacht doorbrachten ligt wel wat heel ver van het centrum van Boston en bovendien roken de kamers wat muffig. We verkassen naar Cambridge, naar een motel wat dichtbij een metrostop ligt - altijd makkelijker, zeker savonds en zo.
Daarna gaan we op verkenning in Boston - we volgen de Freedom Trail, een rode lijn die dwars door de stad loopt en je langs de belangrijkste plaatsen in de geschiedenis van Boston en bij uitbreiding van de hele VS voert. We leren dat het gevecht voor onafhankelijkheid hier begon en Boston dus een grote rol heeft gespeeld in de Amerikaanse revolutie. We passeren ondermeer langs het huis waar de Declaration of Independence werd geopenbaard . En langs de school (enfin, of de plaats waar ze stond) waar Benjamin Franklim hemzelve zijn broek versleten heeft! Het is duidelijk dat hier de geschiedenis van de VS geschreven werd - dat kan je alleen al zien aan het aantal klassen op schoolreis die hier de ronde doen.
Boston (of toch het centrum) is in vergelijking met NY (waar elke wijk op manhattan wel een centrum op zich lijkt) niet zo groot, dus we nemen ook nog de metro naar Harvard! Een legendarische universiteit (de eerste 'college' op amerikaanse bodem geloof ik) waar ondermeer 7 presidenten school liepen. Ook hier wordt alles in gereedheid gebracht om de "class of 2011" de gepaste uitzwaai te geven. Toch wel cool om hier es rond te lopen.
We gaan naar het hotel terug om ons wat op te kalefateren na weer een dagje stadstappen (das precies lastiger dan boswandelingen doen toch) en aangezien ik er niet in slaag voorlopig om mijn all access kaart van het HRC te registreren (door dat te doen zouden we 20$ moeten kunnen recupereren) gaan we niet naar het HRC zoals eerst gedacht, maar rijden we naar The North End van de stad waar heel veel italiaanse restaurants gelegen zijn. Ook hier bevalt het eten weer - het valt echt op dat de eetcultuur langs deze kanten van de VS veel beter is dan in het zuidwesten. Al vind je hier natuurlijk ook overal de grote ketens, er zijn ook restaurantjes waar de smaak primeert! Ik kamp een beetje met migraine-achtige hoofdpijn (misschien zit het met chocoladesaus overgoten ben&jerry ijsje van deze namiddag er voor wat tussen - ik zou beter moeten weten), dus na nog een korte stroll door de stad keren we rond 10u45 terug naar het hotel.
Ai ai, het is al de laatste dag... We landen wel maar donderdag in België, maar daarvoor moeten we hier al woensdagnamiddag 15u14 vertrekken. En aangezien een car rental altijd per 24h is (de rates die ze aanrekenen als je 2u te laat bent zijn schandalig hoog), moeten we al rond 10u30 op de luchthaven zijn...
Vandaag wordt een op-tgemakske-dag - we hebben het gevoel dat we Boston wel min of meer gezien hebben gisteren - en dus slapen we een beetje lang. We gaan nadien nog op zoek naar een Converse Outlet - dan lukt niet echt, maar we passeren wel aan een soort Ierse pub met een terrasje . Aangezien het mooi weer is vandaag, vleien we ons daar neer met een sangria. Hier kan je dus werkelijk overal sangria drinken - way cool. Ik eet er een - let op hé - slaaaaaaaatje! Ja, we gaan vanavond nog eens boefen in het HRC, dus ik moet wat reserves inbouwen hé .
We besluiten nadien naar Cape Ann te rijden, wat niet zo heel erg ver van Boston is en zitten/wandelen daar kortelings op een strand wat rond. Ik geloof dat het hier in de zomermaanden wel druk kan worden - de parking is alleszins vrij groot en kennelijk vragen ze 25$ om te parkeren. Nu staan er maar een 8-tal auto's en is het gratis - gelukkig - 25$ is wel veel voor een parkeerplaats en andere opties zijn hier niet echt (tenzij op iemand zijn oprit, maar misschien vinden de mensen die er wonen dat wel niet zo leuk ).
Na een passage langs het hotel gaan we zoals gepland 's avonds terug naar het centrum van Boston en zetten ons in het HRC. We starten met een cocktail (die Rum Runner is echt lekker - of heb ik dat nou al eens geschreven?) en een bord nachos. Man man, tzijn hier grote borden nachos, en zoveel kaas! Mmm, lekker... We kennen intussen de snelheid van de Amerikaanse bediening, en zeggen dus aan het serveerstertje dat we nog even gaan wachten om onze main course te bestellen. Eigenlijk heb je met een bord nachos om te delen genoeg (ja, zelfs wij met onze rekbare magen), maar we willen er perse nog fajitas bijproppen . In feite is dat walgelijk veel eten, maar goed, tegen we nog eens in een HRC zijn... We nemen ons alletwee voor om een beetje te diëten als we terug thuis zijn, en als we met 2 zijn, zal dat wel lukken. Hopelijk gaan de kilos er snel af aangezien ze er snel bij zijn gekomen . Ik heb er vertrouwen in. En ik zoek mijn baskets toch maar eens terug en start opnieuw met start to run .
Met de D van departure dus . Ik heb echt geen zin om terug te keren - elk reisje heb ik minder zin om terug te keren. Bah, weer naar het werk, al dat gezaag en gedoe - nee, geen zin. Volgende week examen saxofoon, ook helemaal geen zin in! (Ben ik nou niet te oud geworden om tegen mijn zin examen sax te doen?)
Enfin, round-up van wat oorspronkelijk een tussendoor reisje moest zijn maar iets uitgebreider uitgevallen is... Toch een heel andere kant van de States leren kennen weer. New York: ik kan er alleen maar in superlatieven over spreken. Iedereen zou er minstens 1x in zijn leven naartoe moeten. Times Square is natuurlijk het meest gekend, maar vooral de wijken in Lower Manhattan, zoals Tribeca, Meatpacking District, Soho, ... lijken me echt fantastisch om in te wonen (al zijn ze wel onbetaalbaar - mensen moeten hier echt hopen verdienen). Je hebt hier echt alles, het leven biedt je hier alle mogelijkheden die je maar kan bedenken. Schitterend. Ik wil zeker nog eens terugkomen en ook die 4de verdieping in het MoMa zien .
Wat ook opvallend is: in deze streek is het eten echt beter dan bvb in het zuidwesten (al is San Francisco daar een uitzondering). Er is een eetcultuur, eten is hier niet louter iets om in leven te blijven, maar iets om gezellig rond te doen . Je hebt natuurlijk de klassieke steakhouses en burgerrestaurants, maar ook heel wat andere, lekkere restaurants. Die vind je niet direct rond Times Square - je moet er een beetje naar op zoek. Ook in Boston valt de veelheid van gezellige restaurants op. Lekker en veel gegeten dus de voorbije 2,5 weken.
Ja, de VS blijven ons bevallen. Het is werkelijk een aangenaam en makkelijk land om in te reizen. De natuur is overweldigend door zijn grootsheid, de steden zijn aangenaam, ... En wel, ze zeggen soms "de amerikanen moet je erbij nemen", maar ik vind ze eigenlijk - als toerist - heel aangenaam. Ze zijn soms wat over-the-top - al moet ik zeggen dat ik dat hier minder ervaar dan in het zuidwesten - maar altijd erg vriendelijk en behulpzaam. Als je je ergens op straat stelt naar je plattegrondkaartje te staren, vraagt binnen de 30 seconden iemand waar je naartoe wil en of hij je kan helpen.
Jaja, we'll be back!
.
. Ik heb echt geen zin om terug te keren - elk reisje heb ik minder zin om terug te keren. Bah, weer naar het werk, al dat gezaag en gedoe - nee, geen zin. Volgende week examen saxofoon, ook helemaal geen zin in! (Ben ik nou niet te oud geworden om tegen mijn zin examen sax te doen?)
Enfin, round-up van wat oorspronkelijk een tussendoor reisje moest zijn maar iets uitgebreider uitgevallen is... Toch een heel andere kant van de States leren kennen weer. New York: ik kan er alleen maar in superlatieven over spreken. Iedereen zou er minstens 1x in zijn leven naartoe moeten. Times Square is natuurlijk het meest gekend, maar vooral de wijken in Lower Manhattan, zoals Tribeca, Meatpacking District, Soho, ... lijken me echt fantastisch om in te wonen (al zijn ze wel onbetaalbaar - mensen moeten hier echt hopen verdienen). Je hebt hier echt alles, het leven biedt je hier alle mogelijkheden die je maar kan bedenken. Schitterend. Ik wil zeker nog eens terugkomen en ook die 4de verdieping in het MoMa zien 
