De laatste dag New York is al aangebroken, snik snik. Godsvruchtig als we zijn, starten we de dag met een kerkdienst. De gospeldiensten in Harlem schijnen immers nogal de moeite te zijn... Ik had op voorhand een mailtje gestuurd (dat van Kurt geforward) naar The Abyssinian, al stond er op de website van de kerk dat je geen reservaties kon maken, en ze hadden jammer genoeg dan ook niet geantwoord. We besluiten om een uur op voorhand te gaan en te zien wat het wordt. Blijkt dat een uur op voorhand dus ruim onvoldoende is - er stond een rij tot aan de volgende straat! Nu, annabel had al gezegd dat daar vlakbij een andere was, en die stond ook in de LP, dus zijn we daar naartoe gegaan.
Ik moet zeggen dat ik er meer van had verwacht - misschien is het in de Abyssinian toch nog anders. Het was wel leuk om mee te maken hoe die kerkhangers (Afro-Americans) er helemaal in opgaan en luidop "Amen" zitten te roepen en "praise the lord" en rechtzwieren als ze er goesting in hebben, maar er waren in deze kerk echt wel heel veel toeristen. Na een half uurtje gingen er dan nog hele troepjes van die toeristen weg, wat me toch een beetje kwaad maakt - die mensen laten je binnen in hun misdiensten, toon toch een beetje respect door tot het einde te blijven. Het is door dergelijk onbeleefd gedrag dat je op den duur nergens meer binnen mag. Ik sta er telkens versteld van hoe weinig respect mensen soms kunnen opbrengen.
De zangers uit het koor zijn wel goed, en de koster lijkt dolle pret te hebben (die zitten goed zichtbaar boven de priester). Het evangelie wordt gezongen - die gast kan in de opera terecht! Veel applaus achteraf - grappig hé. En amai, de preek, dat was me wel wat! Die tiep maakte hem precies nogal kwaad .
In de namiddag gaan we naar het Guggenheim - alom bekend omwille van de extra-ordinaire architectuur van het gebouw. Geen foto's toegestaan behalve op het gelijkvloers, jammer. Toch een illegale foto of 2 genomen .
Na het Guggenheim wandelen we nog even door Central Park - vandaag is het geen mooi weer, dus een zonnebadje op The Great Lawn zit er niet in... We fietsen nog even langs het gebouw van de United Nations, waar eigenlijk niet echt veel aan te zien is . Maar daardoor doorkruisen we de stad nog even van links naar rechts te voet en komen terug langs de plaatsjes van de eerste dag. De cirkel is rond (melig hé ). Savonds gaan we in een italiaans restaurantje eten - gelet op Veerle's zeer gedetailleerde routebeschrijving (ahum ahum) zou het dat kunnen zijn dat ze bedoelde . De porties waren niet groot, maar wel lekker!
We passeren nog een laatste keer langs het fel verlichte Times Square voor we morgen onze tocht verder zetten.
Bye bye NY - bij leven en welzijn: tot de volgende keer!
Vandaag verlaten we The Big Apple... Het regent ook vandaag, bah. Na een ontbijtje maken we snel onze valies en zoeken we de airport shuttle opnieuw. Na wat over en weer geloop vinden we de bus, en er staat er net eentje klaar, dus dat is makkelijk zat. Op de luchthaven mogen we met de monorail naar de autoverhuur - precies of we zitten in een pretpark! (Ne mens is soms met weinig content hé.) We huren bij Hertz - die hadden zo'n prepaid rate die een stuk goedkoper was dan de rest. We namen een intermediate en krijgen een oerlelijke maar wel praktische auto (de koffer is heel erg groot dus ons gerief kan er makkelijk in). Je moet maar eens googelen om te zien hoe lelijk juist: een Chevrolet HHR - precies een bakkerswagen . Maar er rijden er hier veel rond in die stijl dus we zullen niet opvallen .
Aaaaahhhh, back on the US-roads... We vinden direct de juiste weg (toch zonder gps - we besloten het zonder te proberen, vroeger had niemand dat, newaar...) en zetten koers richting Pennsylvania, naar Lancaster waar er een groot outletcenter is volgens een kennis die een aantal jaar in de States gewoond heeft (precies of we hebben nog geen geld genoeg opgedaan ). Het is ook de buurt waar The Amish wonen, dus misschien kunnen we daar ook nog iets van meepikken. Het is maar een kleine omweg op onze route naar de Niagara Falls, en per slot van rekening hadden we ook de bedoeling om wat te shoppen natuurlijk.
In Tanger Outlet tikken we alvast voor Steven 1 paar reeboks, een Tommy Tshirt, 2 CK hemden en een CK das, en voor mij een Tommy bloesje en truitje en een sjiek CK topje op de kop. Als we het shopping center verlaten, is het aan het gieieieieieieieten dat het gene naam heeft! Amai amai, sjans dat we vorige week in NY waren als het mooi zonnig was en niet nu. Stel je voor!
We checken in in de Days Inn - kamer 3x zo groot als in NY voor 1/3 van de prijs... Tja . En volgens mij is het ontbijt uitgebreider (ik denk dat ik een wafelijzer gezien heb).
Ah, Steven heeft vandaag beslist dat hij minder gaat snoepen en maar 1 stuk vlees meer gaat eten - in het weekend gaat hij zich wel nog laten gaan . En sporten (vandaar de sportschoenen) . Ik geloof dat dat was nadat hij vanmiddag een gi-gan-tische pizza heeft gegeten (echt walgelijk groot) (zie fototje straks). Het begint wel pas na de reis geloof ik, gezien de grote schep pudding hij nam bij het all you can eat buffet vanavond, hihi . Nu, ik ga hetzelfde doen na de reis geloof ik - amerika is niet fijn voor de lijn!
By the way, ik verander stilaan in een smurf. 7 broeken zitten geweldig goed, maar geven ook geweldig hun kleur af - mijn benen zien er na een dag jeansblauw uit (en dat gaat moeilijk af). Hmm, wat zou het effect zijn als ik er bruin zonder zon op smeer (geeft blauw en bruin een nieuw kleurtje?)...
Aha, en het zal je misschien opgevallen zijn dat de blog een nieuw kleurtje heeft - ons motel beschikt zelfs over een gratis echte computer met internet (in het vorige hotel was het 2$ voor 10 minuten ).
Het ontbijtje in dit motel is inderdaad beter dan in dat in NY, en ik had juist gezien, er staat een wafelijzer (ik eet geen wafel hoor, Steven wel). Na een zeer korte verkenningstocht door het andere Outletcenter dat de stad rijk is, besluiten we dat het allemaam ouwe mete kleren zijn en rijden we naar het centrum van Lancaster zelf, waar we een bezoekje brengen aan de bijna-dagelijkse farmers market. We zien er onze eerste Amish-mensen . De vrouwen hebben een wit kapje en doen hun haar in een strakke middenscheiding; jongere mannen hebben precies een jommekekapsel en oudere mannen een baard (die sommige op hygiënische wijze ook in een kapje steken). Foto's heb ik wel niet genomen - ik blijf toch wat schroom hebben om foto's van mensen te nemen alsof ze een toeristische attractie zijn (enfin, dat zijn ze voor ons ook wel, maar dat is niet hun bedoeling).
Even terug een historisch intermezzo: een groot deel van de "plain people", onderverdeeld in de Amish, Mennonites en Brethen, wonen in Dutch Pennsylvania, waar we nu zijn. Dutch betekent niet dat hier Nederlands gesproken wordt of dat het hier halve Hollanders zijn. Nee, Dutch is eigenlijk een verbastering van Deutsch - de "plain people" komen namelijk oorspronkelijk uit de Duitssprekende delen van Europa en zijn meerbepaald terug te brengen naar het 16de eeuwse Zwitserland. In 1525 werd in Zurich een sekte - de Brethen - opgericht. Deze mensen geloofden dat een kerk moest bestaan uit individuen die zich als volwassene lieten dopen. Ze geloven immers dat enkel een volwassene kan beslissen of hij al dan niet gedoopt wil worden. Deze filosofie werd door de overige bevolking kennelijk niet op prijs gesteld, waardoor de anabaptisten (opnieuw gedoopten), zoals ze door hun tegenstanders genoemd werden, vervolgd werden. Sommige anabaptisten werden gekend als Mennonieten - genaamd naar Menno Simons, een Hollandse (ach dus toch ) katholieke priester die één van de eerste leiders van deze groep werd. In 1693 splitste een Zwitserse mennonitische bisschop, genaamd Jacob Ammann, zich af - zijn volgers werden later gekend als de Amish. De eerste kolonie Mennonieten vestigde zich in 1683 in de buurt van Philadelphia en de eerste grotere groepen Amish vestigden zich in het begin van de 18de eeuw in Pennsylvania.
De Amish, Mennonieten en Brethen hebben als gemeenschappelijke filosofie de scheiding van kerk en staat, een bijbelgeoriënteerd leven, vrijwillig volwassen lidmaatschap en een "vergevende liefde" die zich ondermeer vertaald in een bewuste tegenstand tegen de militaire dienst en zelfs tegen rechtzaken. De meeste Brethen en Mennonieten zijn qua uiterlijk niet te onderscheiden van de "Englisher people" (de gewone Amerikaan dus); de Old Order Amish en de Old Order Mennonites zijn qua kledij dus wel duidelijk zichtbaar in het straatbeeld en hebben ook het verbod bepaalde "wereldse" toepassingen te gebruiken, zoals elektriciteit, auto's (ze verplaatsen zich dan ook met paard en kar), fietsen, ... Amish bisschoppen bepalen wat mag en niet - zo mogen traktoren wel gebruikt worden rond de schuur en om stroom te geven aan bepaalde machines, maar niet om op het veld te werken (daar moet alles door manuele arbeid gebeuren). Elektriciteit van batterijen mag wel, maar dus niet de gewone stroom... (De elektrische wagens zijn voor de Amish dan misschien wel een leuke uitvinding - alhoewel, waar moeten ze ze dan opladen...). Enfin, hun leven volgt het principe van "the simple life", een doorgedreven vorm van consuminderen dus...? Ze hebben geen centrale kerk, maar komen elke 2de zondag samen voor een 3uur durende dienst, gevuld met het zingen van hymnes en lezen van het Schrift. Voor de tieners is er een soort van rituele passage tot het volwassendom (rumspringa). Vanaf de leeftijd van 16 laten de ouders hun kinderen vrij om te proeven van het gewone "wereldse" leven. Ze beseffen dat dit kan betekenen dat hun kinderen zich afkeren van het Amish bestaan, maar laten dit toe. Immers, hun filosofie steunt op het feit dat mensen hun eigen keuzes moeten maken. Zelfs al leven de kinderen dus tijdelijk een "losbandig" leven, als ze besluiten om terug te keren tot het geloof, kunnen ze gedoopt worden, waar het merendeel van de tieners dan uiteindelijk ook voor kiest. Het klinkt in theorie heel mooi natuurlijk, maar je kan je afvragen in welke mate die vrijheid om te kiezen ook echte vrijheid is. Kiezen voor een werelds leven betekent immers in de meeste gevallen breken met de familie...
Na het farm marktje gaan we wat rijden door de farmlands van Lancaster county, op zoek naar Amish . Tis precies een game drive op zoek naar wilde beesten "daar daar rijdt er één op zijn koets" of "daar daar kijk een kindje Amish is het gras aan het afrijden" . Foto's nemen vind ik ook hier moeilijk - de Amish mensen zijn oorspronkelijk hier komen wonen voor de rust en te ontsnappen aan de aandacht (vervolging) in hun streken. Ondermeer door de film Witness (starring Harrison Ford) werden ze het slachtoffer van de "Englisher" nieuwsgierigheid en is deze regio één van de meest bezochte in Pennsylvania - beetje ironisch dus.
Smiddags gaan we eten in Millers - één van de restaurants die Smorgasbord aanbieden. Het is een soort ouderwets all you can eat buffet. Wel lekker (en maar 20dollar per persoon)! Maar ik geloof dat ik voor de rest van de dag geen eten meer moet.
Rond 14u zetten we onze kubus met de neus naar het noorden voor een lange rit naar de Niagara Falls... Over de rest van de dag valt dus niet veel te vertellen - we rijden voornamelijk door groene heuvels/bergen en een stuk langs de rivier Susquehanna (ik kende hem ook niet, maar tis wel een grappige naam ). We verlaten de staat Pennsylvania opnieuw en rijden de staat New York binnen. Gps Eva doet haar werk naar behoren en zonder 1x te misrijden komen we aan in de Econolodge in Niagara Falls. Het is al na 21u30 als we aankomen, dus ook over de avond valt niet veel te vertellen .
Hieronder de ingekleurde route (in onze RandMcNally) tot en met vandaag. Je ziet ons achtereenvolgens rijden in New Jersey, Pennsylvania en New York (de staat).
Vandaag de niagara watervalletjes bezocht! Enfin, zeg maar watervallen. Wat een geraas en gedonder! Miljoenen liters water stromen hier per seconde naar beneden. Je hebt eigenlijk 3 watervallen: de amerikaanse, de bridalveil falls en de horseshoe falls - die laatste zijn het meest bekend en liggen aan canadese zijde. Jep jep, we zitten hier vlak op de grens met canada.
We gaan eerst eens te voet gaan zien - via een brug kan je tot op goat island wandelen - een eilandje in het midden van de watervallen, waarop je tot vlak aan de rand van waar het water over de rand gaat kunt wandelen. Amai amai, indrukwekkend. Na een paar uurtjes begeven we ons naar de Maid of the Mist, boten waarmee je tot aan de watervallen vaart (de benedenkant hé). Wel grappig, iedereen krijgt een blauwe plastic poncho en dat blijkt geen overbodige luxe - door het neervallende water wordt er nogal een mist gevormd waar je klieder van wordt . Die Maid of The Mist bootjes bestaan al sinds de jaren 1800, cool hé. Een niet te missen attractie als je hier bent!
Rond een uur of 3 gaan we naar het Hard Rock Cafe voor een cocktail (te onthouden voor thuis: Rum Runner - ja als er maar rum in zit hé - ik zou nog een goeie piraat geweest zijn) en HRC Nachos! Daarna wandelen we de Rainbow Bridge over naar Canada! Van op de Canadese kant heb je een veel mooier zicht op de watervallen. En een leuke bonus is dat we nog een extra stempeltje in ons paspoort hebben .
'S Avonds herhalen we het ritueel nog eens, aangezien de watervallen 's avonds verlicht worden. De douanebeambte bekijkt ons alsof we een beetje gek zijn dat we die wandeling 2x doen . En hij heeft wel gelijk, want savonds hangt er een redelijk dichte mist waardoor we de watervallen niet eens te zien krijgen, hihi. Kunnen we toevoegen aan ons lijstje van "natuurfenomenen die we niet gezien hebben omdat de weergoden ons slecht gezind waren" . Maar we mogen niet echt klagen, want blijkbaar is het hier al een week aan het gieten, en vandaag is het droog gebleven en kwam de zon zelfs piepen!
19 mei - You can't make a scene, if you don't have the green!
Na een ontbijtje in de Econolodge Niagara Falls checken we uit en begeven ons naar de Fashion Outlet hier in de buurt. Ja, dit wordt duidelijk een shoppingreisje. Nu, terwijl je hier bent, moet je het er van nemen hé! Ik koop me alleen een zwarte broek, Steven weeral 2 hemden en - hou je vast - een wit (enfin gebroken wit) linnenachtig Calvin Klein kostuum! Ik weet het, het klinkt ongelofelijk fout en tacky, maar het ziet er wonderbaarlijk goed en sexy (sorry schone zusjes ) uit !
Omdat we gisteren door omstandigheden geen Hard Rock Cafe Tshirt konden kopen, gaan we daarna terug naar daar, en kijk nu toch eens, het is nu toch wel juist middag zeker, dus we moeten wel Fajitas eten . Mmm, en ze zijn lekker! Ik koop me uiteindelijk toch een membercard - hoe stom dat ik dat nog nooit eerder gedaan heb. Overal waar we gaan, zoeken we de HRCs op - ik ben er ondertussen waarschijnlijk al in 30 geweest - en koop ik een Tshirt. Ik had al honderden dollars kunnen uitsparen. Tja, wijsheid komt maar met de jaren zeker... Nu nog een HRC in Belgie (terug) and we're all set! (Zeggen ze hier veel).
Na de middag zetten we onze bak met zijn neus in oostelijke richting terug. We vlammen eerst een stukje door op de tolweg (allee, vlammen met een max van 65 mph :-S) en slaan dan rechts af en nemen een scenic byway in de regio van de Finger Lakes. Er zijn zo 11 langwerpige meren die volgens de legende de vingerafdrukken van "The Great Spirit" zijn van toen hij het land zegende. Volgens geologen zijn ze ontstaan door het constante schuren van gletsjers in de ijstijden en zijn het nu de diepste meren op het continent. De regio is tevens bekend voor zijn vele wineries. Het is een schitterend streek! De huizen langs het meer waar we langs rijden hebben elk hun eigen steigertje, waar ze op het einde gezellige stoelen geïnstalleerd hebbem - super! Het zou iets voor jullie ook zijn, Sofie en Koen: veel wijn en iedereen een boot!
Ah, we hebben ook al 3 wilde herten gezien. Jammer genoeg slechts 1 levende en 2 dooie langs de weg...
We verkennen de regio nog iets verder en gaan naar het Taughannock Falls State Park, waar de hoogste waterval is van oostelijk USA, jaja, zelfs hoger dan de Niagara Falls (maar uiteraard niet zo breed). Tis echt een schitterend streek - waarom loopt iedereen over Yosemite te kwekken, het is hier al zeker even mooi (en rustig!).
We rijden verder naar Ithaca om te overnachten. Het blijkt een gezellig stadje te zijn met een verkeersvrij centrum (vrij zeldzaam in een land waar de auto koning is) - er is een universiteit gevestigd, dus veel studenten op straat. Nice, blij dat we langs hier gekomen zijn!
We slapen een beetje langer vandaag (enfin, we zijn er rond 23u ingekropen en slapen tot 9u - en aangezien we allebei slapen tot de wekker afgaat, hadden we er wel eens nood aan). Na het ontbijtje zetten we eerst koers naar de Cornell University in Ithaca. Volgens de Lonely Planet zouden er op de campus 2 mooie kloven te zien zijn. Het is even zoeken (die campus is nogal groot) - typisch Lonely Planet - ze schrijven dan iets maar er een duidelijk plannetje bij zetten, ho maar. Wel leuk om eens op een Amerikaanse studentencampus rond te lopen. Blijkbaar vertrekken veel studenten naar huis vandaag, want iedereen loopt te zeulen met gerief en mama's en papa's lopen te zoeken in welke dorm zoon- of dochterlief nu ook alweer verbleef. We passeren ook studentenhuizen met namen als delta kappa gamma - das dus niet alleen in de films . De gorge vinden we uiteindelijk toch nog.
We vervolgen onze weg naar het oosten. We hebben een lange rit voor de boeg als we tot aan Cape Cod willen geraken. We zien wel of het lukt of niet. We passeren ondermeer langs de Catskill Mountains - zeer groen beboste regio - en steken de Hudson rivier terug over. We passeren ook in Woodstock, enfin, tis te zeggen, we maken een omweg om naar de weide te gaan waar Woodstock doorging. Dat is niet in de gemeente Woodstock zelf, maar in Bethel, een dorp ongeveer 40 mile van Woodstock verwijderd. De omweg kost ons uiteindelijk een uur door de slechte beschrijving in, ja juist, Lonely Planet. Maar we kunnen er toch een paar minuten de hippie uithangen.
We rijden Connecticut binnen en ... Zucht ... Een file. Waarschijnlijk van de New York City'ers die de stad voor het weekend verlaten. We hoeven niet erg lang op die autostrade te rijden, maar verliezen toch zeker ruim een uur door de file. Dju toch, en we moeten nog zover.
Maaaar, dat kan ons er niet van weerhouden om toch nog een klein omweggetje te maken langs nog maar een HRC, namelijk in Foxwoods. Ik had er nog nooit van gehoord maar had alle HRCs in de buurt opgezocht voor we op reis vertrokken. Het stadje Foxwoods vond ik echter nergens op de kaart, maar tijdens een grondige studie van LP samen met de Rand McNally tijdens een tankbeurt, werd me plots duidelijk dat dat niet de naam van een stadje is, maar van een groot casinoresort, op poten gezet en uitgebaat door Native Americans - indianen dus. Zij die nog een beeld hebben van indianen als in veren rondlopende en rond de totem dansende roodhuiden: je mag dat beeld laten varen. Het is ons al meermaals duidelijk geworden dat het in bepaalde gevallen gewiekste mannen zijn! (Al zit er ook veel armoede en problemen bij bepaalde gemeenschappen). Enfin, het HRC ligt min of meer op onze weg - tis wel een speciale gewaarwording, dat casino ligt echt midden in de bossen, zo goed als in the middle of nowhere. Wel leuk, als we in het HRC toekomen, hoor ik de tafel-toewijs-mevrouw aan de mensen voor me zeggen dat er een wachttijd is van 45 minuten, maar ik zwaai met m'n nieuwe all access kaart en vraag "do you have a table for 2?", mevrouwtje kijkt naar m'n kaartje en lacht vriendelijk en zegt "of course we have!". Megacool, ik voel me precies iemand belangrijk .
Na het eten - het is intussen 21u30 - rijden we toch nog wat verder. Provincetown zal niet meer lukken, maar we willen toch graag op de Cape geraken, zodat we 2 nachten in hetzelfde hotel kunnen blijven en een beetje kunnen chillen. We stranden uiteindelijk rond middernacht in Hyannis en nemen een motel uit het Coupon-boek - zeer vriendelijke eigenaar en het ziet er in orde uit. Het bedje doet deugd! Als het weer nu ook nog wat meewil, zitten we helemaal goed! En anders kunnen we naar het indoor zwembad om te chillen .
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
.
