Het ontbijtje in dit motel is inderdaad beter dan in dat in NY, en ik had juist gezien, er staat een wafelijzer (ik eet geen wafel hoor, Steven wel). Na een zeer korte verkenningstocht door het andere Outletcenter dat de stad rijk is, besluiten we dat het allemaam ouwe mete kleren zijn en rijden we naar het centrum van Lancaster zelf, waar we een bezoekje brengen aan de bijna-dagelijkse farmers market. We zien er onze eerste Amish-mensen . De vrouwen hebben een wit kapje en doen hun haar in een strakke middenscheiding; jongere mannen hebben precies een jommekekapsel en oudere mannen een baard (die sommige op hygiënische wijze ook in een kapje steken). Foto's heb ik wel niet genomen - ik blijf toch wat schroom hebben om foto's van mensen te nemen alsof ze een toeristische attractie zijn (enfin, dat zijn ze voor ons ook wel, maar dat is niet hun bedoeling).
Even terug een historisch intermezzo: een groot deel van de "plain people", onderverdeeld in de Amish, Mennonites en Brethen, wonen in Dutch Pennsylvania, waar we nu zijn. Dutch betekent niet dat hier Nederlands gesproken wordt of dat het hier halve Hollanders zijn. Nee, Dutch is eigenlijk een verbastering van Deutsch - de "plain people" komen namelijk oorspronkelijk uit de Duitssprekende delen van Europa en zijn meerbepaald terug te brengen naar het 16de eeuwse Zwitserland. In 1525 werd in Zurich een sekte - de Brethen - opgericht. Deze mensen geloofden dat een kerk moest bestaan uit individuen die zich als volwassene lieten dopen. Ze geloven immers dat enkel een volwassene kan beslissen of hij al dan niet gedoopt wil worden. Deze filosofie werd door de overige bevolking kennelijk niet op prijs gesteld, waardoor de anabaptisten (opnieuw gedoopten), zoals ze door hun tegenstanders genoemd werden, vervolgd werden. Sommige anabaptisten werden gekend als Mennonieten - genaamd naar Menno Simons, een Hollandse (ach dus toch ) katholieke priester die één van de eerste leiders van deze groep werd. In 1693 splitste een Zwitserse mennonitische bisschop, genaamd Jacob Ammann, zich af - zijn volgers werden later gekend als de Amish. De eerste kolonie Mennonieten vestigde zich in 1683 in de buurt van Philadelphia en de eerste grotere groepen Amish vestigden zich in het begin van de 18de eeuw in Pennsylvania.
De Amish, Mennonieten en Brethen hebben als gemeenschappelijke filosofie de scheiding van kerk en staat, een bijbelgeoriënteerd leven, vrijwillig volwassen lidmaatschap en een "vergevende liefde" die zich ondermeer vertaald in een bewuste tegenstand tegen de militaire dienst en zelfs tegen rechtzaken. De meeste Brethen en Mennonieten zijn qua uiterlijk niet te onderscheiden van de "Englisher people" (de gewone Amerikaan dus); de Old Order Amish en de Old Order Mennonites zijn qua kledij dus wel duidelijk zichtbaar in het straatbeeld en hebben ook het verbod bepaalde "wereldse" toepassingen te gebruiken, zoals elektriciteit, auto's (ze verplaatsen zich dan ook met paard en kar), fietsen, ... Amish bisschoppen bepalen wat mag en niet - zo mogen traktoren wel gebruikt worden rond de schuur en om stroom te geven aan bepaalde machines, maar niet om op het veld te werken (daar moet alles door manuele arbeid gebeuren). Elektriciteit van batterijen mag wel, maar dus niet de gewone stroom... (De elektrische wagens zijn voor de Amish dan misschien wel een leuke uitvinding - alhoewel, waar moeten ze ze dan opladen...). Enfin, hun leven volgt het principe van "the simple life", een doorgedreven vorm van consuminderen dus...? Ze hebben geen centrale kerk, maar komen elke 2de zondag samen voor een 3uur durende dienst, gevuld met het zingen van hymnes en lezen van het Schrift. Voor de tieners is er een soort van rituele passage tot het volwassendom (rumspringa). Vanaf de leeftijd van 16 laten de ouders hun kinderen vrij om te proeven van het gewone "wereldse" leven. Ze beseffen dat dit kan betekenen dat hun kinderen zich afkeren van het Amish bestaan, maar laten dit toe. Immers, hun filosofie steunt op het feit dat mensen hun eigen keuzes moeten maken. Zelfs al leven de kinderen dus tijdelijk een "losbandig" leven, als ze besluiten om terug te keren tot het geloof, kunnen ze gedoopt worden, waar het merendeel van de tieners dan uiteindelijk ook voor kiest. Het klinkt in theorie heel mooi natuurlijk, maar je kan je afvragen in welke mate die vrijheid om te kiezen ook echte vrijheid is. Kiezen voor een werelds leven betekent immers in de meeste gevallen breken met de familie...
Na het farm marktje gaan we wat rijden door de farmlands van Lancaster county, op zoek naar Amish . Tis precies een game drive op zoek naar wilde beesten "daar daar rijdt er één op zijn koets" of "daar daar kijk een kindje Amish is het gras aan het afrijden" . Foto's nemen vind ik ook hier moeilijk - de Amish mensen zijn oorspronkelijk hier komen wonen voor de rust en te ontsnappen aan de aandacht (vervolging) in hun streken. Ondermeer door de film Witness (starring Harrison Ford) werden ze het slachtoffer van de "Englisher" nieuwsgierigheid en is deze regio één van de meest bezochte in Pennsylvania - beetje ironisch dus.
Smiddags gaan we eten in Millers - één van de restaurants die Smorgasbord aanbieden. Het is een soort ouderwets all you can eat buffet. Wel lekker (en maar 20dollar per persoon)! Maar ik geloof dat ik voor de rest van de dag geen eten meer moet.
Rond 14u zetten we onze kubus met de neus naar het noorden voor een lange rit naar de Niagara Falls... Over de rest van de dag valt dus niet veel te vertellen - we rijden voornamelijk door groene heuvels/bergen en een stuk langs de rivier Susquehanna (ik kende hem ook niet, maar tis wel een grappige naam ). We verlaten de staat Pennsylvania opnieuw en rijden de staat New York binnen. Gps Eva doet haar werk naar behoren en zonder 1x te misrijden komen we aan in de Econolodge in Niagara Falls. Het is al na 21u30 als we aankomen, dus ook over de avond valt niet veel te vertellen .
Hieronder de ingekleurde route (in onze RandMcNally) tot en met vandaag. Je ziet ons achtereenvolgens rijden in New Jersey, Pennsylvania en New York (de staat).
Vandaag de niagara watervalletjes bezocht! Enfin, zeg maar watervallen. Wat een geraas en gedonder! Miljoenen liters water stromen hier per seconde naar beneden. Je hebt eigenlijk 3 watervallen: de amerikaanse, de bridalveil falls en de horseshoe falls - die laatste zijn het meest bekend en liggen aan canadese zijde. Jep jep, we zitten hier vlak op de grens met canada.
We gaan eerst eens te voet gaan zien - via een brug kan je tot op goat island wandelen - een eilandje in het midden van de watervallen, waarop je tot vlak aan de rand van waar het water over de rand gaat kunt wandelen. Amai amai, indrukwekkend. Na een paar uurtjes begeven we ons naar de Maid of the Mist, boten waarmee je tot aan de watervallen vaart (de benedenkant hé). Wel grappig, iedereen krijgt een blauwe plastic poncho en dat blijkt geen overbodige luxe - door het neervallende water wordt er nogal een mist gevormd waar je klieder van wordt . Die Maid of The Mist bootjes bestaan al sinds de jaren 1800, cool hé. Een niet te missen attractie als je hier bent!
Rond een uur of 3 gaan we naar het Hard Rock Cafe voor een cocktail (te onthouden voor thuis: Rum Runner - ja als er maar rum in zit hé - ik zou nog een goeie piraat geweest zijn) en HRC Nachos! Daarna wandelen we de Rainbow Bridge over naar Canada! Van op de Canadese kant heb je een veel mooier zicht op de watervallen. En een leuke bonus is dat we nog een extra stempeltje in ons paspoort hebben .
'S Avonds herhalen we het ritueel nog eens, aangezien de watervallen 's avonds verlicht worden. De douanebeambte bekijkt ons alsof we een beetje gek zijn dat we die wandeling 2x doen . En hij heeft wel gelijk, want savonds hangt er een redelijk dichte mist waardoor we de watervallen niet eens te zien krijgen, hihi. Kunnen we toevoegen aan ons lijstje van "natuurfenomenen die we niet gezien hebben omdat de weergoden ons slecht gezind waren" . Maar we mogen niet echt klagen, want blijkbaar is het hier al een week aan het gieten, en vandaag is het droog gebleven en kwam de zon zelfs piepen!
19 mei - You can't make a scene, if you don't have the green!
Na een ontbijtje in de Econolodge Niagara Falls checken we uit en begeven ons naar de Fashion Outlet hier in de buurt. Ja, dit wordt duidelijk een shoppingreisje. Nu, terwijl je hier bent, moet je het er van nemen hé! Ik koop me alleen een zwarte broek, Steven weeral 2 hemden en - hou je vast - een wit (enfin gebroken wit) linnenachtig Calvin Klein kostuum! Ik weet het, het klinkt ongelofelijk fout en tacky, maar het ziet er wonderbaarlijk goed en sexy (sorry schone zusjes ) uit !
Omdat we gisteren door omstandigheden geen Hard Rock Cafe Tshirt konden kopen, gaan we daarna terug naar daar, en kijk nu toch eens, het is nu toch wel juist middag zeker, dus we moeten wel Fajitas eten . Mmm, en ze zijn lekker! Ik koop me uiteindelijk toch een membercard - hoe stom dat ik dat nog nooit eerder gedaan heb. Overal waar we gaan, zoeken we de HRCs op - ik ben er ondertussen waarschijnlijk al in 30 geweest - en koop ik een Tshirt. Ik had al honderden dollars kunnen uitsparen. Tja, wijsheid komt maar met de jaren zeker... Nu nog een HRC in Belgie (terug) and we're all set! (Zeggen ze hier veel).
Na de middag zetten we onze bak met zijn neus in oostelijke richting terug. We vlammen eerst een stukje door op de tolweg (allee, vlammen met een max van 65 mph :-S) en slaan dan rechts af en nemen een scenic byway in de regio van de Finger Lakes. Er zijn zo 11 langwerpige meren die volgens de legende de vingerafdrukken van "The Great Spirit" zijn van toen hij het land zegende. Volgens geologen zijn ze ontstaan door het constante schuren van gletsjers in de ijstijden en zijn het nu de diepste meren op het continent. De regio is tevens bekend voor zijn vele wineries. Het is een schitterend streek! De huizen langs het meer waar we langs rijden hebben elk hun eigen steigertje, waar ze op het einde gezellige stoelen geïnstalleerd hebbem - super! Het zou iets voor jullie ook zijn, Sofie en Koen: veel wijn en iedereen een boot!
Ah, we hebben ook al 3 wilde herten gezien. Jammer genoeg slechts 1 levende en 2 dooie langs de weg...
We verkennen de regio nog iets verder en gaan naar het Taughannock Falls State Park, waar de hoogste waterval is van oostelijk USA, jaja, zelfs hoger dan de Niagara Falls (maar uiteraard niet zo breed). Tis echt een schitterend streek - waarom loopt iedereen over Yosemite te kwekken, het is hier al zeker even mooi (en rustig!).
We rijden verder naar Ithaca om te overnachten. Het blijkt een gezellig stadje te zijn met een verkeersvrij centrum (vrij zeldzaam in een land waar de auto koning is) - er is een universiteit gevestigd, dus veel studenten op straat. Nice, blij dat we langs hier gekomen zijn!
We slapen een beetje langer vandaag (enfin, we zijn er rond 23u ingekropen en slapen tot 9u - en aangezien we allebei slapen tot de wekker afgaat, hadden we er wel eens nood aan). Na het ontbijtje zetten we eerst koers naar de Cornell University in Ithaca. Volgens de Lonely Planet zouden er op de campus 2 mooie kloven te zien zijn. Het is even zoeken (die campus is nogal groot) - typisch Lonely Planet - ze schrijven dan iets maar er een duidelijk plannetje bij zetten, ho maar. Wel leuk om eens op een Amerikaanse studentencampus rond te lopen. Blijkbaar vertrekken veel studenten naar huis vandaag, want iedereen loopt te zeulen met gerief en mama's en papa's lopen te zoeken in welke dorm zoon- of dochterlief nu ook alweer verbleef. We passeren ook studentenhuizen met namen als delta kappa gamma - das dus niet alleen in de films . De gorge vinden we uiteindelijk toch nog.
We vervolgen onze weg naar het oosten. We hebben een lange rit voor de boeg als we tot aan Cape Cod willen geraken. We zien wel of het lukt of niet. We passeren ondermeer langs de Catskill Mountains - zeer groen beboste regio - en steken de Hudson rivier terug over. We passeren ook in Woodstock, enfin, tis te zeggen, we maken een omweg om naar de weide te gaan waar Woodstock doorging. Dat is niet in de gemeente Woodstock zelf, maar in Bethel, een dorp ongeveer 40 mile van Woodstock verwijderd. De omweg kost ons uiteindelijk een uur door de slechte beschrijving in, ja juist, Lonely Planet. Maar we kunnen er toch een paar minuten de hippie uithangen.
We rijden Connecticut binnen en ... Zucht ... Een file. Waarschijnlijk van de New York City'ers die de stad voor het weekend verlaten. We hoeven niet erg lang op die autostrade te rijden, maar verliezen toch zeker ruim een uur door de file. Dju toch, en we moeten nog zover.
Maaaar, dat kan ons er niet van weerhouden om toch nog een klein omweggetje te maken langs nog maar een HRC, namelijk in Foxwoods. Ik had er nog nooit van gehoord maar had alle HRCs in de buurt opgezocht voor we op reis vertrokken. Het stadje Foxwoods vond ik echter nergens op de kaart, maar tijdens een grondige studie van LP samen met de Rand McNally tijdens een tankbeurt, werd me plots duidelijk dat dat niet de naam van een stadje is, maar van een groot casinoresort, op poten gezet en uitgebaat door Native Americans - indianen dus. Zij die nog een beeld hebben van indianen als in veren rondlopende en rond de totem dansende roodhuiden: je mag dat beeld laten varen. Het is ons al meermaals duidelijk geworden dat het in bepaalde gevallen gewiekste mannen zijn! (Al zit er ook veel armoede en problemen bij bepaalde gemeenschappen). Enfin, het HRC ligt min of meer op onze weg - tis wel een speciale gewaarwording, dat casino ligt echt midden in de bossen, zo goed als in the middle of nowhere. Wel leuk, als we in het HRC toekomen, hoor ik de tafel-toewijs-mevrouw aan de mensen voor me zeggen dat er een wachttijd is van 45 minuten, maar ik zwaai met m'n nieuwe all access kaart en vraag "do you have a table for 2?", mevrouwtje kijkt naar m'n kaartje en lacht vriendelijk en zegt "of course we have!". Megacool, ik voel me precies iemand belangrijk .
Na het eten - het is intussen 21u30 - rijden we toch nog wat verder. Provincetown zal niet meer lukken, maar we willen toch graag op de Cape geraken, zodat we 2 nachten in hetzelfde hotel kunnen blijven en een beetje kunnen chillen. We stranden uiteindelijk rond middernacht in Hyannis en nemen een motel uit het Coupon-boek - zeer vriendelijke eigenaar en het ziet er in orde uit. Het bedje doet deugd! Als het weer nu ook nog wat meewil, zitten we helemaal goed! En anders kunnen we naar het indoor zwembad om te chillen .
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
Vandaag rijden we - na een ontbijtje bij het zwembad (klinkt goed he, hihi, klinkt beter dan het is waarschijnlijk), waar we een gesprekje aanknopen met een gepensioneerde politics-professor (jah een pol en soccer, dat ontbrak er nog aan, hehe) die zeer enthousiast vertelde maar daarbij nu en dan stukjes muffin over Steven uitspuugde - ik zat gelukkig aan de overkant van de tafel - enfin, daarna dus reden we naar Provincetown, helemaal aan het tipje van de Cape. Provincetown zou heel erg "arty-farty" moeten zijn en populair bij homo's en lesbiennes. Daarom gaan we natuurlijk niet naar daar - volgens ons boekje en onze hotelmanager zou dat de beste plaats zijn om whalewatching te doen - er is ook altijd een "naturalist" mee - nee, dat is genen die in zijnen bloten rondloopt, maar een walvisonderzoeker - met de boot waar we mee meegaan (ik geloof dat er maar 1 boot is eigenlijk vanuit Provincetown). We hebben een reservatie om 13u30, maar komen er rond 11u45 al aan en ik ga vragen of we met de boot van 12u30 meekunnen nog. Die blijkt gecancelled en net als ik wil betalen voor die van 13u30, zegt de man aan de ticketbalie dat er eigenlijk gisteren noch vandaag walvissen gezien zijn en dat de kans dus zeer klein is dat er vannamiddag zullen zijn. Oei, dat klinkt niet goed, maar gelukkig zegt hij het voor we betalen. Hij raadt ons aan om eens terug te komen als de andere boot terug is. Intussen trekken we het stadje in en kopen we 2 T-shirts en 2 truien .
Wanneer we terugkeren, blijkt dat de morgenvaart toch 2 walvissen gespot heeft en dus zijn de kansen wat gestegen. Zekerheid is er natuurlijk nooit, maar we besluiten het erop te wagen. En... het blijkt een goeie gok! Het duurt enige tijd voor we ze terugvinden (en het is koud op zee! Gelukkig van die gekochte truien), maar wat een gewaarwording om zo'n groot beest naast je boot te zien opduiken! Het zijn 2 humpback whales die we te zien krijgen. Mooi mooi mooi!
Na een dikke 3 uur keren we redelijk verkleumd terug en eens aan wal, gaan we een restaurantje binnen om ons te goed te doen en clam chowder en kreeft!!! Njammie - we worden een beetje vettig ervan en ik stoot mijn potje gesmolten boter ook nog om waardoor de tafel een hoog Flodder gehalte krijgt, maar het smaakt!
Als we er buiten komen is het al na 18u en we moeten nog naar Boston rijden, dus we vertrekken maar. We checken in in The Days Inn, maar omdat die toch wat ver van het centrum liggen, gaan we zien of we morgen niet kunnen verhuizen.
We beginnen de dag met een hotelwissel - de Days Inn waar we de nacht doorbrachten ligt wel wat heel ver van het centrum van Boston en bovendien roken de kamers wat muffig. We verkassen naar Cambridge, naar een motel wat dichtbij een metrostop ligt - altijd makkelijker, zeker savonds en zo.
Daarna gaan we op verkenning in Boston - we volgen de Freedom Trail, een rode lijn die dwars door de stad loopt en je langs de belangrijkste plaatsen in de geschiedenis van Boston en bij uitbreiding van de hele VS voert. We leren dat het gevecht voor onafhankelijkheid hier begon en Boston dus een grote rol heeft gespeeld in de Amerikaanse revolutie. We passeren ondermeer langs het huis waar de Declaration of Independence werd geopenbaard . En langs de school (enfin, of de plaats waar ze stond) waar Benjamin Franklim hemzelve zijn broek versleten heeft! Het is duidelijk dat hier de geschiedenis van de VS geschreven werd - dat kan je alleen al zien aan het aantal klassen op schoolreis die hier de ronde doen.
Boston (of toch het centrum) is in vergelijking met NY (waar elke wijk op manhattan wel een centrum op zich lijkt) niet zo groot, dus we nemen ook nog de metro naar Harvard! Een legendarische universiteit (de eerste 'college' op amerikaanse bodem geloof ik) waar ondermeer 7 presidenten school liepen. Ook hier wordt alles in gereedheid gebracht om de "class of 2011" de gepaste uitzwaai te geven. Toch wel cool om hier es rond te lopen.
We gaan naar het hotel terug om ons wat op te kalefateren na weer een dagje stadstappen (das precies lastiger dan boswandelingen doen toch) en aangezien ik er niet in slaag voorlopig om mijn all access kaart van het HRC te registreren (door dat te doen zouden we 20$ moeten kunnen recupereren) gaan we niet naar het HRC zoals eerst gedacht, maar rijden we naar The North End van de stad waar heel veel italiaanse restaurants gelegen zijn. Ook hier bevalt het eten weer - het valt echt op dat de eetcultuur langs deze kanten van de VS veel beter is dan in het zuidwesten. Al vind je hier natuurlijk ook overal de grote ketens, er zijn ook restaurantjes waar de smaak primeert! Ik kamp een beetje met migraine-achtige hoofdpijn (misschien zit het met chocoladesaus overgoten ben&jerry ijsje van deze namiddag er voor wat tussen - ik zou beter moeten weten), dus na nog een korte stroll door de stad keren we rond 10u45 terug naar het hotel.
Ai ai, het is al de laatste dag... We landen wel maar donderdag in België, maar daarvoor moeten we hier al woensdagnamiddag 15u14 vertrekken. En aangezien een car rental altijd per 24h is (de rates die ze aanrekenen als je 2u te laat bent zijn schandalig hoog), moeten we al rond 10u30 op de luchthaven zijn...
Vandaag wordt een op-tgemakske-dag - we hebben het gevoel dat we Boston wel min of meer gezien hebben gisteren - en dus slapen we een beetje lang. We gaan nadien nog op zoek naar een Converse Outlet - dan lukt niet echt, maar we passeren wel aan een soort Ierse pub met een terrasje . Aangezien het mooi weer is vandaag, vleien we ons daar neer met een sangria. Hier kan je dus werkelijk overal sangria drinken - way cool. Ik eet er een - let op hé - slaaaaaaaatje! Ja, we gaan vanavond nog eens boefen in het HRC, dus ik moet wat reserves inbouwen hé .
We besluiten nadien naar Cape Ann te rijden, wat niet zo heel erg ver van Boston is en zitten/wandelen daar kortelings op een strand wat rond. Ik geloof dat het hier in de zomermaanden wel druk kan worden - de parking is alleszins vrij groot en kennelijk vragen ze 25$ om te parkeren. Nu staan er maar een 8-tal auto's en is het gratis - gelukkig - 25$ is wel veel voor een parkeerplaats en andere opties zijn hier niet echt (tenzij op iemand zijn oprit, maar misschien vinden de mensen die er wonen dat wel niet zo leuk ).
Na een passage langs het hotel gaan we zoals gepland 's avonds terug naar het centrum van Boston en zetten ons in het HRC. We starten met een cocktail (die Rum Runner is echt lekker - of heb ik dat nou al eens geschreven?) en een bord nachos. Man man, tzijn hier grote borden nachos, en zoveel kaas! Mmm, lekker... We kennen intussen de snelheid van de Amerikaanse bediening, en zeggen dus aan het serveerstertje dat we nog even gaan wachten om onze main course te bestellen. Eigenlijk heb je met een bord nachos om te delen genoeg (ja, zelfs wij met onze rekbare magen), maar we willen er perse nog fajitas bijproppen . In feite is dat walgelijk veel eten, maar goed, tegen we nog eens in een HRC zijn... We nemen ons alletwee voor om een beetje te diëten als we terug thuis zijn, en als we met 2 zijn, zal dat wel lukken. Hopelijk gaan de kilos er snel af aangezien ze er snel bij zijn gekomen . Ik heb er vertrouwen in. En ik zoek mijn baskets toch maar eens terug en start opnieuw met start to run .
Met de D van departure dus . Ik heb echt geen zin om terug te keren - elk reisje heb ik minder zin om terug te keren. Bah, weer naar het werk, al dat gezaag en gedoe - nee, geen zin. Volgende week examen saxofoon, ook helemaal geen zin in! (Ben ik nou niet te oud geworden om tegen mijn zin examen sax te doen?)
Enfin, round-up van wat oorspronkelijk een tussendoor reisje moest zijn maar iets uitgebreider uitgevallen is... Toch een heel andere kant van de States leren kennen weer. New York: ik kan er alleen maar in superlatieven over spreken. Iedereen zou er minstens 1x in zijn leven naartoe moeten. Times Square is natuurlijk het meest gekend, maar vooral de wijken in Lower Manhattan, zoals Tribeca, Meatpacking District, Soho, ... lijken me echt fantastisch om in te wonen (al zijn ze wel onbetaalbaar - mensen moeten hier echt hopen verdienen). Je hebt hier echt alles, het leven biedt je hier alle mogelijkheden die je maar kan bedenken. Schitterend. Ik wil zeker nog eens terugkomen en ook die 4de verdieping in het MoMa zien .
Wat ook opvallend is: in deze streek is het eten echt beter dan bvb in het zuidwesten (al is San Francisco daar een uitzondering). Er is een eetcultuur, eten is hier niet louter iets om in leven te blijven, maar iets om gezellig rond te doen . Je hebt natuurlijk de klassieke steakhouses en burgerrestaurants, maar ook heel wat andere, lekkere restaurants. Die vind je niet direct rond Times Square - je moet er een beetje naar op zoek. Ook in Boston valt de veelheid van gezellige restaurants op. Lekker en veel gegeten dus de voorbije 2,5 weken.
Ja, de VS blijven ons bevallen. Het is werkelijk een aangenaam en makkelijk land om in te reizen. De natuur is overweldigend door zijn grootsheid, de steden zijn aangenaam, ... En wel, ze zeggen soms "de amerikanen moet je erbij nemen", maar ik vind ze eigenlijk - als toerist - heel aangenaam. Ze zijn soms wat over-the-top - al moet ik zeggen dat ik dat hier minder ervaar dan in het zuidwesten - maar altijd erg vriendelijk en behulpzaam. Als je je ergens op straat stelt naar je plattegrondkaartje te staren, vraagt binnen de 30 seconden iemand waar je naartoe wil en of hij je kan helpen.
Jaja, we'll be back!
(ik eet geen wafel hoor, Steven wel). Na een zeer korte verkenningstocht door het andere Outletcenter dat de stad rijk is, besluiten we dat het allemaam ouwe mete kleren zijn en rijden we naar het centrum van Lancaster zelf, waar we een bezoekje brengen aan de bijna-dagelijkse farmers market. We zien er onze eerste Amish-mensen 
