Kurt: speciaal om jou blij te maken, zijn we vandaag naar de Met geweest . Nee, natuurlijk niet speciaal om jou blij te maken, we waren dat uiteraard sowieso van plan, net zoals we nog naar het Guggenheim en het MoMa willen gaan (maar niet allemaal op 1 dag). De Met is inderdaad echt gi-gan-tisch, ze overdrijven niet. We hebben er een voormiddag gespendeerd, en dan nog kan je maar een deeltje doen. Nu, er zijn ook grote delen die we niet echt interessant vonden, wegens "been there, done that", zoals het Egyptische & het Grieks-Romeinse gedeelte. We concentreren ons vooral op de moderne kunst en nemen de leidraad van Kurt te hand (waarvoor dank, Kurt). De grote Mao van Warhol was inderdaad een hoogtepunt. De Rothko's, das iets eigenaardig: ik begrijp er helemaal niets van denk ik (er valt waarschijnlijk ook niets te begrijpen), maar hoe langer ik er naar kijk, hoe mooier ik het wel vind. Al kan ik niet helemaal zeggen waarom, hihi . Ik heb maar 1 Kiefer gezien. En ook maar 1 Magritte . We zijn ook in een tijdelijke tentoonstelling binnengelopen van een ontwerper. Creatieve gast! Ben zijn naam wel vergeten . Ah, McQueen geloof ik. Naast de Modern Art waar we dus wat meer tijd aan besteed hebben, zijn we door een aantal andere zalen meer op een drafje gegaan. Een bezoekje aan de Roof Top is ook absoluut de moeite. De huidige exhibition sprak me niet aan, maar het uitzicht over Central Park des te meer. We hebben dat trouwens goed getimed met ons museumbezoek - deze voormiddag was het bewolkt (de eerste keer, gisteren en eergisteren was het weer gewoon perfect), maar als we na de middag buiten stappen, komt de zon terug piepen!
'S Middags iets gaan eten in E.A.T. Cafe - aan de prijzen van de slaatjes, soep, sandwichen te merken, klopt het wel dat de Upper East Side, waar we nu zitten, de chiquere buurten zijn. Dat merken we ook aan de winkels die we passeren als we terug richting downtown lopen: Gucci, Armani, Versace, ... You name it, they've got it. Ter hoogte van 65th street slaan we rechts af Central Park binnen - en lopen er aan de andere kant gewoon weer buiten... Blijkbaar was dat dus een autoweg en geen voetgangersweg, waardoor je niet in het park kunt . Dan maar terug te voet naar 72th street, waar het Dakota building staat waar John Lennon vermoord werd (Yoko Ono zou er nog steeds wonen - belletje trek was echter geen optie door de zware bewaking). Recht daartegenover is wel een ingang in CP, waar een memorial voor John Lennon werd aangebracht (een mozaiek) en waar één of andere geschifte de memorial "bewaakt" alsof het de zijne is. We lopen door tot aan "the lake", waar je met een roeibootje kan varen en Bethesda Fountain, wat blijkbaar een populaire plaats is om trouwfoto's te nemen. We luieren en kuieren een beetje in het park, waar je op bepaalde plaatsen schitterende uitzichtjes hebt op de NY skyline boven de bomen van de groene long die CP is.
Volgende bestemming van deze toch wel lichtjes vermoeiende dag: Bloomingdales. Onderweg passeren we nog de Apple cube - de grootste iWinkel ter wereld denk ik - en springen er uiteraard even binnen om de nieuwe iPad uit te testen . Ik besluit dat ik een computer toch handiger vind. Tis zo precies noch mossel noch gedroogde oester: voor een computer te zijn is dat keyboard toch wel onhandig, en voor een telefoon issie toch wel groot. Wat wel leuk is, zowel aan de voorkant als de achterkant zit een camera, waardoor je dus een foto van jezelf kan nemen terwijl je ziet wat je trekt (tis dus eigenlijk op dat vlak een overprijsde spiegel).
Vooraleer we Bloomingdales binnen gaan, besluiten we dat we zin hebben in een koekje en koffie van Starbucks, en ramp oh ramp, op iedere straathoek zit er één, en hier moeten we gewoon 10 blocks rond lopen voor we er 1 (enfin, 2 eigenlijk, want schuin erover zit er dan nog één) vinden. Maar we hebben chance, want tis happy hour en de frappucinos zijn aan halve prijs .
Bloomingdales: ook al zo gigantisch! Das dus niets voor mij zo'n grote winkels - ik zie me daar gewoon geen beginnen aan. Het assortiment 7-broeken is ook niet zo heel groot, dus ik denk dat ik het eerst eens probeer in een 7 winkel zelf. Steven koopt wel ondergoed van Hugo Boss, wat hier behoorlijk goedkoop is. Allee, "merk"sokken en ondergoed heeft hij dus al . Ik zag er ook nog een schoon mantelke hangen dat 40% afgeprijsd was. Jammer genoeg was de oorspronkelijke prijs 2500$ . Ralph Lauren of zo denk ik (hoe mensen zoveel geld kunnen uitgeven om kleren te hebben met een bekend figuurtje op, beats me...).
Ik koop me nog een topje in de GAP en we wippen ook nog binnen in Victoria's Secret, maar dat is me daar allemaal te suikerspinachtig en tstinkt er van de parfum (heb ik nu goeie hooikoortspilletjes gevonden - de eerste dag niesde ik mijn ogen uit mijn hoofd - moet ik niezen van de parfum ).
We wandelen nog langs de Trump Tower en opnieuw langs dure winkels in Fifth Avenue en keren rond 18u30 terug naar ons hotel voor een beetje platte rust vooraleer we gaan eten. Onze voeten lijken wel platgetrapte pannenkoeken!
Een 2-tal uurtjes later (verdikke, ik ben in slaap gevallen) trekken we onze schoenen weer aan en duiken we de metro in naar Lexington Av, op de hoek met 104th Street. Daar zou volgens Lonely Planet een goeie Mexicaan moeten zijn en daar hebben we wel zin in. Het is trouwens terug in de Upper East Side, de wijk die we vandaag verkend hebben, dus das wel leuk om ook es in verschillende wijken te gaan eten hé. Want volgens mij is het eten rond Times Square nogal toerist-georiënteerd en kan je betere trukken doen wat verder. En LP heeft weer niet gelogen: tis inderdaad een goeie mexicaan! Sangriatje gedronken, nachos gegeten (beter dan die in het HRC!), ... Als je er ooit gaat, moet je de Tacos Camarones eten (tacos met scampi). Die zijn superlekker! Verschillende mensen hebben me gezegd dat het eten in NY niet goed is, maar ik heb dat tot nu toe helemaal niet ondervonden. Alles wat ik tot hiertoe gegeten heb, heeft me echt gesmaakt - in de rest van Amerika is het eten me ook soms tegengevallen, maar hier tot nu toe helemaal niet. Misschien hadden we sjans tot nu toe .
@ma: we vliegen terug met United, dus ik mag toch mijn goesting blijven eten . En die grote M&M op de foto is dus het toegangskaartje van de Met .
Vandaag missen we het ontbijt in het hotel - niet gedoucht geraakt voor 9u dus... Vandaag besluiten we de wijken rond Soho, Chelsea, Meatpacking District, Union Square, ... te verkennen. We nemen de metro Downtown (echt makkelijk - downtown is naar beneden op de kaart, uptown naar boven ), en als we eruit stappen, stoten we op een keileuke winkel, genre die leuke-winkel-in-de-holstraat-waar-ik-de-naam-altijd-van-vergeet, maar met nog veel leukere en veel meer dingen. Ik wil ook zo'n winkel in Waregem!
We volgen opnieuw de wandelroutes uit 100% NY, waardoor we zo'n beetje kriskras in alle straten terechtkomen. En plots doemt daar aan de einder wel niet op ... een 7 winkel! Uh oh, dit loopt gegarandeerd fout af... Ik stel me in een pashokje en een vriendelijke verkoopster brengt jeansbroek na jeansbroek, die - die het jeansmerk kent, zal me begrijpen - allemaal even comfortabel zitten! Ik neem er uiteindelijk 3 mee en ben op slag 520 dollar armer... Tot zover de ramp voor vandaag . Nu ja, das een gemiddelde van 120? per broek - oh ja, in België kosten ze minstens dubbel zoveel, dus eigenlijk is het een koopje (dat vonden die 2 west-vlaamse meisjes ook die broeken stonden te passen)! En daarbij, ze komen eigenlijk van de dollars die mams&paps meegegeven hebben, dus tis helemaal geen ramp als je het zo bekijkt .
We gaan na de vermoeiende broekenslag om de hoek in Ben's Pizza (die nogal populair is) een paar slices pizza eten. Eigenlijk wel leuk, je kiest hoeveel slices je wil en per slice kan je de toppings kiezen! Tis nogal een volks gebeuren - maar lekker!
We vervolgen onze wandeling, door straatjes die zo een TV-show lijken gesprongen te zijn en passeren net op tijd (in de namiddag) langs Magnolia's Bakery, waar ze de overheerlijke cupcakes verkopen uit Sex and the City. Mmm, dat smaakt! In het Meatpacking District, wat duidelijk de hippe buurt van " 't Stad " is - het zit er vol hippe en lekker ruikende eethuizen, vinden we de start van de highline, een nieuw project waarbij een oud spoorwegviaduct getransformeerd werd tot een wandel en luierpark. Het is als wandelen over een balkon met uitzicht op het Meatpacking District en de Hudson rivier. Schitterend initiatief en megaschoon aangelegd. Knap bedacht! (ok, valt het op dat ik fan ben? )
We slenteren ook nog even binnen in de Chelsea Market - NY is echt een walhalla voor de Amerikaanse Foodies - en passeren de altijd druk bezochte bar/bistro Pastis, waar er juist een fotoshoot aan de gang is. Even verder komen we langs een andere fotoshoot, en jawel, het is deze keer "nen bekenden"!!!! Mr. Big uit Sex & the City, jawel!!! Dat is toch al geen klein bier hé . We kuieren verder langs Washington Park, waar we onze vermoeide voeten even laten rusten, luisterend naar de vele straatmuzikanten. Enfin, straatmuzikanten is misschien iets te oneerbiedig - sommigen zijn behoorlijk virtuoos! Er is er zelfs eentje die een hele piano - geen vleugel maar toch een buffetmodel, en Koen zal kunnen beamen dat die niet licht zijn! - naar het park gesleept heeft. Hij speelt dan ook nog eens supermooi - die krijgt nu toch wel een dollar . We lopen ook nog langs het architecturaal interessante Cooper Union Building en beëindigen onze wandeltocht met een passage langs Union Square en het overbekende Flatiron Building, om hem te eindigen aan het Empire State Building, waar we besluiten om er 's avonds op te gaan ipv. overdag.
Het weer was weer fantastisch vandaag, maar volgens de Amerikaanse Frank Deboosere zou het vanaf morgen beginnen keren... nu, wat we gehad hebben, hebben we gehad, niewaar. En we moeten toch nog naar 2 musea - daar heb je geen schoon weer voor nodig .
's Avonds gaan we nog - na een uurtje voetenrust - zoals gezegd naar het Empire State Building. Super! Wat een uitzicht! Het observatory deck is op de 86ste verdieping (man man en ik vond onze vergaderzalen op het 21ste al hoog) en je kijkt er echt over alle andere gebouwen heen. Ook wel goed dat we er niet vanaf dag 1 gegaan zijn - nu herkennen we al behoorlijk wat delen van de stad. Daarna - het is intussen al bijna 22u - begeven we ons terug naar het Meatpacking District, waar we ons na wat rondgeloop (op zoek naar een restaurantje) neervlijen in het populaire Pastis (te zien aan de drukte en de "piepeltjes" die er rond hangen - die naast ons lijkt net op Carrie Bradshaw). Ik eet er Linguine met Vongole en Garlic (stink stink) en het smaakt opnieuw zeer lekker! Beetje prijzig allemaal, maar goed, op tZuid in A'pen is het ook ni goedkoop .
Vandaag gaan we naar Harlem, de van oudsher zwarte 'hood (neighbourhood dus). Maar niet zonder eerst binnen te springen in de diner-next-door voor een uitgebreid ei-worst-bacon-patatten brekkie (ah nee, brekkies waren in Australie, hier zijn het gewoon breakfasts). Dan nemen we de metro way up north (jongens toch, wat is dat met al dat Engels, hihi) voor een nieuwe wandeling door opnieuw een heel nieuwe buurt. Hier geen hoge wolkenkrabbers en weer heel andere types huizen. Veel haar-winkels ook (ja, waar je haar en pruiken kunt kopen). We passeren we ook Abyssinian Church, waar het ons spijtig genoeg niet gelukt is om - goed opletten hé - stoelen te reserveren voor de zondagmis. (Het zijn hier van die gospel-vieringen hé, vandaar.) Reserveren is volgens de website niet meer mogelijk en op mijn e-mail hebben ze niet gereageerd. We gaan toch langsgaan, maar vermoedelijk zal er wel een lange rij staan (en er mogen maar een paar tiental toeristen binnen). Nu, in de LP staan nog een paar adresjes in de buurt ook, dus fingers crossed!
We passeren ondermeer ook langs The Apollo Theater, het wereldberoemde theater, waar alle grote zwarte artiesten opgetreden hebben of begonnen zijn: Ella Fitzgerald, James Brown, ... We kopen alvast 2 tickets voor de Jazz a la carte-show morgenavond. Hopelijk is dat leuk! We passeren ook langs het YMCA - ik had een leuk ideetje voor een foto, maar tis niet gelukt. 's Middags eten we een kleinigheidje en drinken een sangria in een restaurantje dat volgens Steven het gezelligste WC aller tijden heeft. Tis in zijn geheel een gezellig doeningske - er zijn hier toch veel eateries die zeer Europees aandoen en ook lekkere en eenvoudige gerechtjes serveren.
We vervolgen onze weg langs de Grant Memorial (even een beetje geschiedenis: Ulysses Grant was de 18de president van de VS en zou een belangrijke rol gespeeld hebben in de Burgeroorlog en de beëindiging van het slavendom. Hij heeft in elk geval een serieuze tombe gekregen! We wandelen even langs de Hudson om uiteindelijk in Columbia University terecht te komen, waar ondermeer Barack Obama gestudeerd heeft, en waar ze blijkbaar alles in gereedheid aan het brengen zijn voor de proclamatie van dit jaar. We springen ook nog even binnen in St John The Divine, de grootste kerk in de VS en eten een taartje in de Hungaria Pastry Shop, waar volgens ons boekje veel studenten komen, wat niet gelogen blijkt . Wel leuk, bij het geven van je bestelling aan de toog, geef je je naam en als ze jouw bestelling aan tafel willen brengen, roepen ze luid jouw naam om je te vinden . Ik eet er worteltaart - die van mij vind ik beter, maar die glazuur is hier veel beter. Ik denk dat we in België gewoon niet de juiste roomkaas hebben - hier is dat veel steviger, bij ons loopt dat altijd een beetje vind ik. Voor we de metro terug inspringen, lopen we nog even langs Tom's Restaurant, dat bekend zou moeten zijn van de serie Seinfeld, en waar Suzanne Vega haar inspiratie haalde voor de hit "Tom's Diner".
We nemen de metro terug richting Downtown, want we willen nog naar het MoMA. Dat is op vrijdagavond van 16u tot 20u gratis toegang - na die dure jeansbroeken zitten we een beetje op ons geld . En een geluk dat we tijdens het gratis avondje gaan, want de hele 4de verdieping, waar de werken staan die ik zeker wil zien (ja Kurt, diegene die jij doorstuurde), is gesloten tot 20 mei. Ja, nu moeten we wel nog eens terugkomen natuurlijk, hihi... . We zien uiteraard wel nog een hoop beroemde werken of toch beroemde schilders (Cezanne, Picasso, Monet, Dali, Kahlo, Van Gogh, Ensor, ...), maar het is wel een beetje teleurstellend van die 4de verdieping (Warhol, Pollock, Kurt zijn muze (naam even vergeten ), Rothko, ...).
We stappen er terug buiten rond 19u30 en slepen onze vermoeide voeten en benen (man, 2 weken NY zou ik gewoon niet overleven denk ik!) terug naar het hotel voor wat platte rust. Het is duidelijk drukker dan de vorige dagen in de stad - zou dat zijn omdat het weekend begint? Na wat platte rust en een filmpje over een gijzeling in de New Yorkse metro, duiken we de metro opnieuw in richting Tribeca, waar we een Argentijns restaurantje gaan uitproberen. Opnieuw... Lekker! Ik eet er gebakken zalm met mango en guacamole - heel lekker en fris. Steven eet... 1x raden zal genoeg zijn aangezien je al weet dat het een Argentijn is... ja juist, een gigantische steak! De wijn is ook in het noorden van de US wel duur - je betaalt al snel 12$ voor een glas, wat toch wel wat duurder is dan thuis. Maar goed, je kan niet altijd cola drinken newaar, das zo ongezond .
Erna hoppen we opnieuw op de metro tot west village/meatpacking district waar we een beetje proeven van het New Yorkse nachtleven. Iets zegt me dat we het hotelontbijt weer zullen missen morgen .
Speciaal voor de mama een foto van de Wafels & Dinges kar waar we vanavond tegenaan botsen. Voor de anderen: das een slimme Belg die een mobiel wafelkraam begonnen is in NY wat ongelofelijk blijkt aan te slaan.
Nee, we hebben er geen gegeten. Wafels met gehakt en syrup is niet direct mijn ding (ze hebben ook gewone hoor).
We nemen de metro naar het beginpunt van de Brooklyn Bridge om deze te voet over te steken. Het zou mooie zichten over de skyline van Manhattan moeten opleveren, en dat is ook wel zo. Het valt wel op dat de hoge gebouwen in 2 groepen staan, terwijl ik vroeger altijd dacht dat Manhattan van boven tot onder vol skyscrapers stond. Je hebt onderaan (ook wel "in het zuiden" genoemd ) de wolkenkrabbers van het Financial District en omstreken, waar vroeger ook de Twin Towers stonden, en dan in het midden rond Times Square de wolkenkrabbers daar. Ik ga niet zeggen dat het ertussen gebouwen van 2 verdiepingen zijn , maar toch geen gebouwen van 60 verdiepingen ook .
In Brooklyn aangekomen heb je vanuit het park aan de oever van de rivier ook mooi uitzicht over het Financial District (of toch de skyline) en de 2 bruggen: Brooklyn Bridge en Manhattan Bridge. Als je hier zo staat, dan denk je toch wel regelmatig wat dat niet moet geweest zijn als je hier stond ten tijde van de crash in de WTC-torens. Ongetwijfeld stonden er ook mensen vanop al die "uitzichtpuntjes" te kijken hoe die vliegtuigen zich in de wolkenkrabbers boorden. Het moet eigenlijk echt een hel geweest zijn...
Ik geloof dat we vandaag een beetje moe zijn, want er zit niet veel vooruitgang meer in. Er is zoveel te doen en te zien, maar onze benen willen niet meer . 'S middags ploffen we neer in zo'n typische Amerikaanse diner, waar mensen de gekste dingen eten - van die dikke amerikaanse pancakes met bacon, worsten en eieren... Wij houden het bij een veel te grote burger, waar we alletwee een beetje slecht van zijn nadat we hem hebben opgegeten .
We wandelen nog een beetje rond in Brooklyn, en gaan naarde wekelijkse Flea Market. Als je van vintage houdt, is dit echt wel het van het! En ma: die grote brillen vanop die oude foto's, die zijn hier echt weer helemaal in - het is toch gek om zien hoe die kleren en accessoires waar we smakelijk om kunnen lachen op oude foto's opnieuw hip zijn .
Uiteindelijk nemen we de metro terug naar Manhattan en gaan op Union Square binnen in een Best Buy om eens naar de gps'en te kijken. We kopen er uiteindelijk toch geen - ze zijn toch nog wat duur - we gaan nog even twijfelen over wat we gaan doen . Volgens de verkoper passen ook niet steeds Europese kaartjes op deze gps'en, en gaan we ze thuis wel kunnen opladen als ze voorzien zijn voor een 110V netwerk?
Rond 18u keren we terug naar het hotel, om opnieuw onze voeten een uurtje rust te gunnen. We worden echt moe. Na een uurtje vertrekken we weer richting Harlem, want we hebben tickets voor de Jazz a la Carte show in het legendarische Apollo-theater. Gelukkig kunnen we een expresstrein nemen, want het begint al om 20u en het is toch nog redelijk ver.
En amai, dit zijn de best gespendeerde 10 dollars ooit! Wat een show - een 20koppige band, allerlei verschillende solisten, ...! En wat een publiek. Echt fantastisch! Heel blij dat we hier gekomen zijn - als jullie van tijd naar NY komen en een beetje cultuur willen opsnuiven, denk dan aan The Apollo! Misschien hebben wij gewoon ook wel geluk, want blijkbaar is er een 10daagse aan de gang waar ze opnieuw de jazz naar het Apollo willen brengen. Het optreden geeft ons zowaar een nieuwe energieboost, waardoor we besluiten in het hotel het fototoestel te gaan oppikken en nog eens terug te metroën naar Brooklyn voor een nachtelijke view op de skyline! Het wordt toch weer 1u vooraleer we in ons bed belanden. Hopelijk geraken we morgen is een gospel-mis...
De laatste dag New York is al aangebroken, snik snik. Godsvruchtig als we zijn, starten we de dag met een kerkdienst. De gospeldiensten in Harlem schijnen immers nogal de moeite te zijn... Ik had op voorhand een mailtje gestuurd (dat van Kurt geforward) naar The Abyssinian, al stond er op de website van de kerk dat je geen reservaties kon maken, en ze hadden jammer genoeg dan ook niet geantwoord. We besluiten om een uur op voorhand te gaan en te zien wat het wordt. Blijkt dat een uur op voorhand dus ruim onvoldoende is - er stond een rij tot aan de volgende straat! Nu, annabel had al gezegd dat daar vlakbij een andere was, en die stond ook in de LP, dus zijn we daar naartoe gegaan.
Ik moet zeggen dat ik er meer van had verwacht - misschien is het in de Abyssinian toch nog anders. Het was wel leuk om mee te maken hoe die kerkhangers (Afro-Americans) er helemaal in opgaan en luidop "Amen" zitten te roepen en "praise the lord" en rechtzwieren als ze er goesting in hebben, maar er waren in deze kerk echt wel heel veel toeristen. Na een half uurtje gingen er dan nog hele troepjes van die toeristen weg, wat me toch een beetje kwaad maakt - die mensen laten je binnen in hun misdiensten, toon toch een beetje respect door tot het einde te blijven. Het is door dergelijk onbeleefd gedrag dat je op den duur nergens meer binnen mag. Ik sta er telkens versteld van hoe weinig respect mensen soms kunnen opbrengen.
De zangers uit het koor zijn wel goed, en de koster lijkt dolle pret te hebben (die zitten goed zichtbaar boven de priester). Het evangelie wordt gezongen - die gast kan in de opera terecht! Veel applaus achteraf - grappig hé. En amai, de preek, dat was me wel wat! Die tiep maakte hem precies nogal kwaad .
In de namiddag gaan we naar het Guggenheim - alom bekend omwille van de extra-ordinaire architectuur van het gebouw. Geen foto's toegestaan behalve op het gelijkvloers, jammer. Toch een illegale foto of 2 genomen .
Na het Guggenheim wandelen we nog even door Central Park - vandaag is het geen mooi weer, dus een zonnebadje op The Great Lawn zit er niet in... We fietsen nog even langs het gebouw van de United Nations, waar eigenlijk niet echt veel aan te zien is . Maar daardoor doorkruisen we de stad nog even van links naar rechts te voet en komen terug langs de plaatsjes van de eerste dag. De cirkel is rond (melig hé ). Savonds gaan we in een italiaans restaurantje eten - gelet op Veerle's zeer gedetailleerde routebeschrijving (ahum ahum) zou het dat kunnen zijn dat ze bedoelde . De porties waren niet groot, maar wel lekker!
We passeren nog een laatste keer langs het fel verlichte Times Square voor we morgen onze tocht verder zetten.
Bye bye NY - bij leven en welzijn: tot de volgende keer!
Vandaag verlaten we The Big Apple... Het regent ook vandaag, bah. Na een ontbijtje maken we snel onze valies en zoeken we de airport shuttle opnieuw. Na wat over en weer geloop vinden we de bus, en er staat er net eentje klaar, dus dat is makkelijk zat. Op de luchthaven mogen we met de monorail naar de autoverhuur - precies of we zitten in een pretpark! (Ne mens is soms met weinig content hé.) We huren bij Hertz - die hadden zo'n prepaid rate die een stuk goedkoper was dan de rest. We namen een intermediate en krijgen een oerlelijke maar wel praktische auto (de koffer is heel erg groot dus ons gerief kan er makkelijk in). Je moet maar eens googelen om te zien hoe lelijk juist: een Chevrolet HHR - precies een bakkerswagen . Maar er rijden er hier veel rond in die stijl dus we zullen niet opvallen .
Aaaaahhhh, back on the US-roads... We vinden direct de juiste weg (toch zonder gps - we besloten het zonder te proberen, vroeger had niemand dat, newaar...) en zetten koers richting Pennsylvania, naar Lancaster waar er een groot outletcenter is volgens een kennis die een aantal jaar in de States gewoond heeft (precies of we hebben nog geen geld genoeg opgedaan ). Het is ook de buurt waar The Amish wonen, dus misschien kunnen we daar ook nog iets van meepikken. Het is maar een kleine omweg op onze route naar de Niagara Falls, en per slot van rekening hadden we ook de bedoeling om wat te shoppen natuurlijk.
In Tanger Outlet tikken we alvast voor Steven 1 paar reeboks, een Tommy Tshirt, 2 CK hemden en een CK das, en voor mij een Tommy bloesje en truitje en een sjiek CK topje op de kop. Als we het shopping center verlaten, is het aan het gieieieieieieieten dat het gene naam heeft! Amai amai, sjans dat we vorige week in NY waren als het mooi zonnig was en niet nu. Stel je voor!
We checken in in de Days Inn - kamer 3x zo groot als in NY voor 1/3 van de prijs... Tja . En volgens mij is het ontbijt uitgebreider (ik denk dat ik een wafelijzer gezien heb).
Ah, Steven heeft vandaag beslist dat hij minder gaat snoepen en maar 1 stuk vlees meer gaat eten - in het weekend gaat hij zich wel nog laten gaan . En sporten (vandaar de sportschoenen) . Ik geloof dat dat was nadat hij vanmiddag een gi-gan-tische pizza heeft gegeten (echt walgelijk groot) (zie fototje straks). Het begint wel pas na de reis geloof ik, gezien de grote schep pudding hij nam bij het all you can eat buffet vanavond, hihi . Nu, ik ga hetzelfde doen na de reis geloof ik - amerika is niet fijn voor de lijn!
By the way, ik verander stilaan in een smurf. 7 broeken zitten geweldig goed, maar geven ook geweldig hun kleur af - mijn benen zien er na een dag jeansblauw uit (en dat gaat moeilijk af). Hmm, wat zou het effect zijn als ik er bruin zonder zon op smeer (geeft blauw en bruin een nieuw kleurtje?)...
Aha, en het zal je misschien opgevallen zijn dat de blog een nieuw kleurtje heeft - ons motel beschikt zelfs over een gratis echte computer met internet (in het vorige hotel was het 2$ voor 10 minuten ).
Het ontbijtje in dit motel is inderdaad beter dan in dat in NY, en ik had juist gezien, er staat een wafelijzer (ik eet geen wafel hoor, Steven wel). Na een zeer korte verkenningstocht door het andere Outletcenter dat de stad rijk is, besluiten we dat het allemaam ouwe mete kleren zijn en rijden we naar het centrum van Lancaster zelf, waar we een bezoekje brengen aan de bijna-dagelijkse farmers market. We zien er onze eerste Amish-mensen . De vrouwen hebben een wit kapje en doen hun haar in een strakke middenscheiding; jongere mannen hebben precies een jommekekapsel en oudere mannen een baard (die sommige op hygiënische wijze ook in een kapje steken). Foto's heb ik wel niet genomen - ik blijf toch wat schroom hebben om foto's van mensen te nemen alsof ze een toeristische attractie zijn (enfin, dat zijn ze voor ons ook wel, maar dat is niet hun bedoeling).
Even terug een historisch intermezzo: een groot deel van de "plain people", onderverdeeld in de Amish, Mennonites en Brethen, wonen in Dutch Pennsylvania, waar we nu zijn. Dutch betekent niet dat hier Nederlands gesproken wordt of dat het hier halve Hollanders zijn. Nee, Dutch is eigenlijk een verbastering van Deutsch - de "plain people" komen namelijk oorspronkelijk uit de Duitssprekende delen van Europa en zijn meerbepaald terug te brengen naar het 16de eeuwse Zwitserland. In 1525 werd in Zurich een sekte - de Brethen - opgericht. Deze mensen geloofden dat een kerk moest bestaan uit individuen die zich als volwassene lieten dopen. Ze geloven immers dat enkel een volwassene kan beslissen of hij al dan niet gedoopt wil worden. Deze filosofie werd door de overige bevolking kennelijk niet op prijs gesteld, waardoor de anabaptisten (opnieuw gedoopten), zoals ze door hun tegenstanders genoemd werden, vervolgd werden. Sommige anabaptisten werden gekend als Mennonieten - genaamd naar Menno Simons, een Hollandse (ach dus toch ) katholieke priester die één van de eerste leiders van deze groep werd. In 1693 splitste een Zwitserse mennonitische bisschop, genaamd Jacob Ammann, zich af - zijn volgers werden later gekend als de Amish. De eerste kolonie Mennonieten vestigde zich in 1683 in de buurt van Philadelphia en de eerste grotere groepen Amish vestigden zich in het begin van de 18de eeuw in Pennsylvania.
De Amish, Mennonieten en Brethen hebben als gemeenschappelijke filosofie de scheiding van kerk en staat, een bijbelgeoriënteerd leven, vrijwillig volwassen lidmaatschap en een "vergevende liefde" die zich ondermeer vertaald in een bewuste tegenstand tegen de militaire dienst en zelfs tegen rechtzaken. De meeste Brethen en Mennonieten zijn qua uiterlijk niet te onderscheiden van de "Englisher people" (de gewone Amerikaan dus); de Old Order Amish en de Old Order Mennonites zijn qua kledij dus wel duidelijk zichtbaar in het straatbeeld en hebben ook het verbod bepaalde "wereldse" toepassingen te gebruiken, zoals elektriciteit, auto's (ze verplaatsen zich dan ook met paard en kar), fietsen, ... Amish bisschoppen bepalen wat mag en niet - zo mogen traktoren wel gebruikt worden rond de schuur en om stroom te geven aan bepaalde machines, maar niet om op het veld te werken (daar moet alles door manuele arbeid gebeuren). Elektriciteit van batterijen mag wel, maar dus niet de gewone stroom... (De elektrische wagens zijn voor de Amish dan misschien wel een leuke uitvinding - alhoewel, waar moeten ze ze dan opladen...). Enfin, hun leven volgt het principe van "the simple life", een doorgedreven vorm van consuminderen dus...? Ze hebben geen centrale kerk, maar komen elke 2de zondag samen voor een 3uur durende dienst, gevuld met het zingen van hymnes en lezen van het Schrift. Voor de tieners is er een soort van rituele passage tot het volwassendom (rumspringa). Vanaf de leeftijd van 16 laten de ouders hun kinderen vrij om te proeven van het gewone "wereldse" leven. Ze beseffen dat dit kan betekenen dat hun kinderen zich afkeren van het Amish bestaan, maar laten dit toe. Immers, hun filosofie steunt op het feit dat mensen hun eigen keuzes moeten maken. Zelfs al leven de kinderen dus tijdelijk een "losbandig" leven, als ze besluiten om terug te keren tot het geloof, kunnen ze gedoopt worden, waar het merendeel van de tieners dan uiteindelijk ook voor kiest. Het klinkt in theorie heel mooi natuurlijk, maar je kan je afvragen in welke mate die vrijheid om te kiezen ook echte vrijheid is. Kiezen voor een werelds leven betekent immers in de meeste gevallen breken met de familie...
Na het farm marktje gaan we wat rijden door de farmlands van Lancaster county, op zoek naar Amish . Tis precies een game drive op zoek naar wilde beesten "daar daar rijdt er één op zijn koets" of "daar daar kijk een kindje Amish is het gras aan het afrijden" . Foto's nemen vind ik ook hier moeilijk - de Amish mensen zijn oorspronkelijk hier komen wonen voor de rust en te ontsnappen aan de aandacht (vervolging) in hun streken. Ondermeer door de film Witness (starring Harrison Ford) werden ze het slachtoffer van de "Englisher" nieuwsgierigheid en is deze regio één van de meest bezochte in Pennsylvania - beetje ironisch dus.
Smiddags gaan we eten in Millers - één van de restaurants die Smorgasbord aanbieden. Het is een soort ouderwets all you can eat buffet. Wel lekker (en maar 20dollar per persoon)! Maar ik geloof dat ik voor de rest van de dag geen eten meer moet.
Rond 14u zetten we onze kubus met de neus naar het noorden voor een lange rit naar de Niagara Falls... Over de rest van de dag valt dus niet veel te vertellen - we rijden voornamelijk door groene heuvels/bergen en een stuk langs de rivier Susquehanna (ik kende hem ook niet, maar tis wel een grappige naam ). We verlaten de staat Pennsylvania opnieuw en rijden de staat New York binnen. Gps Eva doet haar werk naar behoren en zonder 1x te misrijden komen we aan in de Econolodge in Niagara Falls. Het is al na 21u30 als we aankomen, dus ook over de avond valt niet veel te vertellen .
Hieronder de ingekleurde route (in onze RandMcNally) tot en met vandaag. Je ziet ons achtereenvolgens rijden in New Jersey, Pennsylvania en New York (de staat).
Vandaag de niagara watervalletjes bezocht! Enfin, zeg maar watervallen. Wat een geraas en gedonder! Miljoenen liters water stromen hier per seconde naar beneden. Je hebt eigenlijk 3 watervallen: de amerikaanse, de bridalveil falls en de horseshoe falls - die laatste zijn het meest bekend en liggen aan canadese zijde. Jep jep, we zitten hier vlak op de grens met canada.
We gaan eerst eens te voet gaan zien - via een brug kan je tot op goat island wandelen - een eilandje in het midden van de watervallen, waarop je tot vlak aan de rand van waar het water over de rand gaat kunt wandelen. Amai amai, indrukwekkend. Na een paar uurtjes begeven we ons naar de Maid of the Mist, boten waarmee je tot aan de watervallen vaart (de benedenkant hé). Wel grappig, iedereen krijgt een blauwe plastic poncho en dat blijkt geen overbodige luxe - door het neervallende water wordt er nogal een mist gevormd waar je klieder van wordt . Die Maid of The Mist bootjes bestaan al sinds de jaren 1800, cool hé. Een niet te missen attractie als je hier bent!
Rond een uur of 3 gaan we naar het Hard Rock Cafe voor een cocktail (te onthouden voor thuis: Rum Runner - ja als er maar rum in zit hé - ik zou nog een goeie piraat geweest zijn) en HRC Nachos! Daarna wandelen we de Rainbow Bridge over naar Canada! Van op de Canadese kant heb je een veel mooier zicht op de watervallen. En een leuke bonus is dat we nog een extra stempeltje in ons paspoort hebben .
'S Avonds herhalen we het ritueel nog eens, aangezien de watervallen 's avonds verlicht worden. De douanebeambte bekijkt ons alsof we een beetje gek zijn dat we die wandeling 2x doen . En hij heeft wel gelijk, want savonds hangt er een redelijk dichte mist waardoor we de watervallen niet eens te zien krijgen, hihi. Kunnen we toevoegen aan ons lijstje van "natuurfenomenen die we niet gezien hebben omdat de weergoden ons slecht gezind waren" . Maar we mogen niet echt klagen, want blijkbaar is het hier al een week aan het gieten, en vandaag is het droog gebleven en kwam de zon zelfs piepen!
19 mei - You can't make a scene, if you don't have the green!
Na een ontbijtje in de Econolodge Niagara Falls checken we uit en begeven ons naar de Fashion Outlet hier in de buurt. Ja, dit wordt duidelijk een shoppingreisje. Nu, terwijl je hier bent, moet je het er van nemen hé! Ik koop me alleen een zwarte broek, Steven weeral 2 hemden en - hou je vast - een wit (enfin gebroken wit) linnenachtig Calvin Klein kostuum! Ik weet het, het klinkt ongelofelijk fout en tacky, maar het ziet er wonderbaarlijk goed en sexy (sorry schone zusjes ) uit !
Omdat we gisteren door omstandigheden geen Hard Rock Cafe Tshirt konden kopen, gaan we daarna terug naar daar, en kijk nu toch eens, het is nu toch wel juist middag zeker, dus we moeten wel Fajitas eten . Mmm, en ze zijn lekker! Ik koop me uiteindelijk toch een membercard - hoe stom dat ik dat nog nooit eerder gedaan heb. Overal waar we gaan, zoeken we de HRCs op - ik ben er ondertussen waarschijnlijk al in 30 geweest - en koop ik een Tshirt. Ik had al honderden dollars kunnen uitsparen. Tja, wijsheid komt maar met de jaren zeker... Nu nog een HRC in Belgie (terug) and we're all set! (Zeggen ze hier veel).
Na de middag zetten we onze bak met zijn neus in oostelijke richting terug. We vlammen eerst een stukje door op de tolweg (allee, vlammen met een max van 65 mph :-S) en slaan dan rechts af en nemen een scenic byway in de regio van de Finger Lakes. Er zijn zo 11 langwerpige meren die volgens de legende de vingerafdrukken van "The Great Spirit" zijn van toen hij het land zegende. Volgens geologen zijn ze ontstaan door het constante schuren van gletsjers in de ijstijden en zijn het nu de diepste meren op het continent. De regio is tevens bekend voor zijn vele wineries. Het is een schitterend streek! De huizen langs het meer waar we langs rijden hebben elk hun eigen steigertje, waar ze op het einde gezellige stoelen geïnstalleerd hebbem - super! Het zou iets voor jullie ook zijn, Sofie en Koen: veel wijn en iedereen een boot!
Ah, we hebben ook al 3 wilde herten gezien. Jammer genoeg slechts 1 levende en 2 dooie langs de weg...
We verkennen de regio nog iets verder en gaan naar het Taughannock Falls State Park, waar de hoogste waterval is van oostelijk USA, jaja, zelfs hoger dan de Niagara Falls (maar uiteraard niet zo breed). Tis echt een schitterend streek - waarom loopt iedereen over Yosemite te kwekken, het is hier al zeker even mooi (en rustig!).
We rijden verder naar Ithaca om te overnachten. Het blijkt een gezellig stadje te zijn met een verkeersvrij centrum (vrij zeldzaam in een land waar de auto koning is) - er is een universiteit gevestigd, dus veel studenten op straat. Nice, blij dat we langs hier gekomen zijn!
We slapen een beetje langer vandaag (enfin, we zijn er rond 23u ingekropen en slapen tot 9u - en aangezien we allebei slapen tot de wekker afgaat, hadden we er wel eens nood aan). Na het ontbijtje zetten we eerst koers naar de Cornell University in Ithaca. Volgens de Lonely Planet zouden er op de campus 2 mooie kloven te zien zijn. Het is even zoeken (die campus is nogal groot) - typisch Lonely Planet - ze schrijven dan iets maar er een duidelijk plannetje bij zetten, ho maar. Wel leuk om eens op een Amerikaanse studentencampus rond te lopen. Blijkbaar vertrekken veel studenten naar huis vandaag, want iedereen loopt te zeulen met gerief en mama's en papa's lopen te zoeken in welke dorm zoon- of dochterlief nu ook alweer verbleef. We passeren ook studentenhuizen met namen als delta kappa gamma - das dus niet alleen in de films . De gorge vinden we uiteindelijk toch nog.
We vervolgen onze weg naar het oosten. We hebben een lange rit voor de boeg als we tot aan Cape Cod willen geraken. We zien wel of het lukt of niet. We passeren ondermeer langs de Catskill Mountains - zeer groen beboste regio - en steken de Hudson rivier terug over. We passeren ook in Woodstock, enfin, tis te zeggen, we maken een omweg om naar de weide te gaan waar Woodstock doorging. Dat is niet in de gemeente Woodstock zelf, maar in Bethel, een dorp ongeveer 40 mile van Woodstock verwijderd. De omweg kost ons uiteindelijk een uur door de slechte beschrijving in, ja juist, Lonely Planet. Maar we kunnen er toch een paar minuten de hippie uithangen.
We rijden Connecticut binnen en ... Zucht ... Een file. Waarschijnlijk van de New York City'ers die de stad voor het weekend verlaten. We hoeven niet erg lang op die autostrade te rijden, maar verliezen toch zeker ruim een uur door de file. Dju toch, en we moeten nog zover.
Maaaar, dat kan ons er niet van weerhouden om toch nog een klein omweggetje te maken langs nog maar een HRC, namelijk in Foxwoods. Ik had er nog nooit van gehoord maar had alle HRCs in de buurt opgezocht voor we op reis vertrokken. Het stadje Foxwoods vond ik echter nergens op de kaart, maar tijdens een grondige studie van LP samen met de Rand McNally tijdens een tankbeurt, werd me plots duidelijk dat dat niet de naam van een stadje is, maar van een groot casinoresort, op poten gezet en uitgebaat door Native Americans - indianen dus. Zij die nog een beeld hebben van indianen als in veren rondlopende en rond de totem dansende roodhuiden: je mag dat beeld laten varen. Het is ons al meermaals duidelijk geworden dat het in bepaalde gevallen gewiekste mannen zijn! (Al zit er ook veel armoede en problemen bij bepaalde gemeenschappen). Enfin, het HRC ligt min of meer op onze weg - tis wel een speciale gewaarwording, dat casino ligt echt midden in de bossen, zo goed als in the middle of nowhere. Wel leuk, als we in het HRC toekomen, hoor ik de tafel-toewijs-mevrouw aan de mensen voor me zeggen dat er een wachttijd is van 45 minuten, maar ik zwaai met m'n nieuwe all access kaart en vraag "do you have a table for 2?", mevrouwtje kijkt naar m'n kaartje en lacht vriendelijk en zegt "of course we have!". Megacool, ik voel me precies iemand belangrijk .
Na het eten - het is intussen 21u30 - rijden we toch nog wat verder. Provincetown zal niet meer lukken, maar we willen toch graag op de Cape geraken, zodat we 2 nachten in hetzelfde hotel kunnen blijven en een beetje kunnen chillen. We stranden uiteindelijk rond middernacht in Hyannis en nemen een motel uit het Coupon-boek - zeer vriendelijke eigenaar en het ziet er in orde uit. Het bedje doet deugd! Als het weer nu ook nog wat meewil, zitten we helemaal goed! En anders kunnen we naar het indoor zwembad om te chillen .
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
Vandaag chillen op Cape Cod! We slapen uit en missen het ontbijt - das alvast een goed begin . Als we ons kopje buitensteken is het ... bewolkt . Stom zeg. We ploffen dan maar neer voor een burger (help mijn lijn!!!), en hallelujah, als we terug buiten zijn, komt de zon erdoor! En ze blijft!!! Stilaan wordt de hemel stralend blauw - we hebben sjans. We wandelen langs het haventje naar het strand - schitterend. Tis zo een beetje als in de films - een heel strand bijna voor ons alleen, geen hoogbouw, maar alleen hier en daar zo'n strandhuisje in grijsblauwe tinten. Het is precies iets voor de high society . Het levert me een verbrande rug op (tss, Steven, je kan toch niet goed inwrijven hoor) en zeer verbrande benen-achterkant (ok, ik kan ook niet goed inwrijven), maar ik neem het er graag bij . We verzamelen schelpjes - Steven heeft een project voor ogen voor thuis! Er liggen trouwens keiveel uitgegeten (waarschijnlijk door de vogels) krabbenpoten. Rond 16u30 hoepelen we terug op (tja, echte strandjutters zullen we nooit worden denk ik), we passeren aan Ben&Jerry's en ja... ik (we) laat me verleiden. Milledju, nogmaals: help, mijn lijn! Maar ik eet er het lekkerste ijsje ooit: chocolat chip cookie dough ice cream, vergezeld van 4 chocolat chip cookies (die amerikanen hebben zulke lekkere cookies hé) en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmmmmm....!
Erna laten we ons nog effen in het hotel zwembad en whirlpool ploffen.
'S Avonds gaan we naar Baxter's Boathouse - de kreeft is jammer genoeg uitverkocht, maar we eten clam chowder, fried clams en lobster/crabcakes. Njammie! Morgen gaan we whale watchen - hopelijk laten er zich een paar walvissen van hun beste kant zien. Tis nog niet echt het seizoen, dus duimen maar!
Vandaag rijden we - na een ontbijtje bij het zwembad (klinkt goed he, hihi, klinkt beter dan het is waarschijnlijk), waar we een gesprekje aanknopen met een gepensioneerde politics-professor (jah een pol en soccer, dat ontbrak er nog aan, hehe) die zeer enthousiast vertelde maar daarbij nu en dan stukjes muffin over Steven uitspuugde - ik zat gelukkig aan de overkant van de tafel - enfin, daarna dus reden we naar Provincetown, helemaal aan het tipje van de Cape. Provincetown zou heel erg "arty-farty" moeten zijn en populair bij homo's en lesbiennes. Daarom gaan we natuurlijk niet naar daar - volgens ons boekje en onze hotelmanager zou dat de beste plaats zijn om whalewatching te doen - er is ook altijd een "naturalist" mee - nee, dat is genen die in zijnen bloten rondloopt, maar een walvisonderzoeker - met de boot waar we mee meegaan (ik geloof dat er maar 1 boot is eigenlijk vanuit Provincetown). We hebben een reservatie om 13u30, maar komen er rond 11u45 al aan en ik ga vragen of we met de boot van 12u30 meekunnen nog. Die blijkt gecancelled en net als ik wil betalen voor die van 13u30, zegt de man aan de ticketbalie dat er eigenlijk gisteren noch vandaag walvissen gezien zijn en dat de kans dus zeer klein is dat er vannamiddag zullen zijn. Oei, dat klinkt niet goed, maar gelukkig zegt hij het voor we betalen. Hij raadt ons aan om eens terug te komen als de andere boot terug is. Intussen trekken we het stadje in en kopen we 2 T-shirts en 2 truien .
Wanneer we terugkeren, blijkt dat de morgenvaart toch 2 walvissen gespot heeft en dus zijn de kansen wat gestegen. Zekerheid is er natuurlijk nooit, maar we besluiten het erop te wagen. En... het blijkt een goeie gok! Het duurt enige tijd voor we ze terugvinden (en het is koud op zee! Gelukkig van die gekochte truien), maar wat een gewaarwording om zo'n groot beest naast je boot te zien opduiken! Het zijn 2 humpback whales die we te zien krijgen. Mooi mooi mooi!
Na een dikke 3 uur keren we redelijk verkleumd terug en eens aan wal, gaan we een restaurantje binnen om ons te goed te doen en clam chowder en kreeft!!! Njammie - we worden een beetje vettig ervan en ik stoot mijn potje gesmolten boter ook nog om waardoor de tafel een hoog Flodder gehalte krijgt, maar het smaakt!
Als we er buiten komen is het al na 18u en we moeten nog naar Boston rijden, dus we vertrekken maar. We checken in in The Days Inn, maar omdat die toch wat ver van het centrum liggen, gaan we zien of we morgen niet kunnen verhuizen.
. Nee, natuurlijk niet speciaal om jou blij te maken, we waren dat uiteraard sowieso van plan, net zoals we nog naar het Guggenheim en het MoMa willen gaan (maar niet allemaal op 1 dag). De Met is inderdaad echt gi-gan-tisch, ze overdrijven niet. We hebben er een voormiddag gespendeerd, en dan nog kan je maar een deeltje doen. Nu, er zijn ook grote delen die we niet echt interessant vonden, wegens "been there, done that", zoals het Egyptische & het Grieks-Romeinse gedeelte. We concentreren ons vooral op de moderne kunst en nemen de leidraad van Kurt te hand (waarvoor dank, Kurt). De grote Mao van Warhol was inderdaad een hoogtepunt. De Rothko's, das iets eigenaardig: ik begrijp er helemaal niets van denk ik (er valt waarschijnlijk ook niets te begrijpen), maar hoe langer ik er naar kijk, hoe mooier ik het wel vind. Al kan ik niet helemaal zeggen waarom, hihi 
. We zijn ook in een tijdelijke tentoonstelling binnengelopen van een ontwerper. Creatieve gast! Ben zijn naam wel vergeten 
