Donderdag: man, de dagen vliegen hier! Tis al donderdag, volgende week zaterdag moeten we al het vliegtuig naar huis terug op . We hebben goed geslapen - ik ben wel een paar keer wakker geworden maar om direct weer verder te slapen. Blijkbaar moet ik midden in de nacht weer liggen lachen hebben - ik weet er zelf niets meer van . We worden wakker rond 8u15 - om 9u moeten we het shuttlebusje nemen naar de ingang van het park, waar we rond 11u zouden moeten opgepikt worden voor een dagje "lazy hiking" (lees: rondgereden worden en alleen maar korte wandelingetjes doen). Ben wel blij dat we gisteren de hike naar de torres gedaan hebben, kzou me anders wel heel erg lui voelen . We worden verwelkomd vanmorgen door 4 paarden die aan ons raam komen piepen . Geen wilde hoor, maar desalniettemin leutig . Aangezien het shuttle busje van de refugio idd al om 9u30 terug aan de ingang van het park is en we pas rond 11u opgepikt worden door een ander, moeten we daar wel even wachten. Beetje stom, maar gelukkig heeft ste de p en de che meegenomen, schijnt de zon en komen er weer een paar condors boven onze hoofden vliegen.
Op het busje waarmee we door het park vliegen (dat laatste duidt vooral op de rijstijl van de chauffeur) zitten 2 chileense madams, 2 braziliaanse koppels, een amerikaans koppel (waarvan de vrouw ook braziliaans is denk ik) en een rare Koreaan die zichzelf constant zit te filmen met een soort iPad en uitleg geeft in zijn filmpje. Der hangt nog precies een waslijn aan zijn iPad ook. Bizar figuur. Het waait vandaag enorm hard! Blij dat we vandaag niet op die rotsen van gisteren moeten klimmen. Man man, op sommige punten heb je het gevoel dat je weg waait. De rit vandaag is ok, maar minder interessant dan hetgeen we gisteren deden. Als je enkel dit doet in het park, dan mis je toch wel iets. Voordeel is wel dat we door het hele park rijden (enfin: zoeven), iets waar je te voet toch enkele dagen zou over doen.Â
Als we aan Lago Grey zijn, is de Koreaan plots vermist. Als ik de Brazilianen goed begrijp, is hij naar ziens op een boot gestapt die een tocht doet op het meer van 3u. En dat terwijl we een uur hadden om er rond te lopen... De slimmerik. Zijn gerief ligt nog op de bus, maar de begeleidster kan het blijkbaar regelen dat hij met een andere bus zal terugkeren - zijn gerief zullen ze aan het hotel afzetten. Domme koreaan. Maar je kan dus maar beter telkens op tijd terug zijn aan de bus . Na deze kleine kink in de kabel vatten we de terugtocht aan naar puerto natales. En tis niet van de poes met ons busje en chauffeur. Het laatste stuk van de weg is geasfalteerd, maar het eerste anderhalf uur is dat niet. Als je vandaag een banaan gegeten hebt, melk gedronken hebt en een bol ijs gegeten hebt, dan heb je na onze rit een bananenmilkshake in je buikie.
We komen ook weer hele kuddes guanoco's tegen (wilde lama's dus) en een soort rare struisvogels.
Rond 19u00 zijn we terug en we checken opnieuw in in de Erratic Rock II (een aanrader). Na een douche verdoen we onze laatste chileense pesos (waarom heeft niet heel de wereld dezelfde munt eigenlijk) aan water en chips en gaan we opnieuw eten in de mesita grande. Normaal gaan we niet 2x in hetzelfde eten als we op reis zijn, maar op die plek is het zodanig gezellig en lekker dat we graag een uitzondering maken!
Morgen terug de bus op naar El Calafate!
Woensdag: vandaag gaan we naar het nationaal park torres del paine, vooral bekend voor de ... torres, jawel, de 3 megagrote massieve granieten torens (rotsen dus). We staan keivroeg op (6u30), krijgen eindelijk nog es eitjes bij het ontbijt, en om 7u30 komt een busje ons ophalen. Het is een 2-tal uurtjes rijden naar het park en onderweg zien we veel guanoco's (of guanaco's, don't know), wat een soort wilde lama's zijn. Aan het park aangekomen moet je eerst aanschuiven om een toegangsticket tot het park te kopen (ongeveer 24⬠pp, die toegangstickets kosten hier echt veel). Je moet ook een briefje invullen met je gegevens op, wat ze in 3 bakken (mannen, vrouwen, kinderen) bijhouden. Als je het park terug verlaat, moet je je terug uitschrijven. We zijn gelukkig redelijk snel van de bus gestapt en staan dus redelijk vooraan het rijtje, waardoor we de eerste shuttlebus naar refugio torres kunnen nemen, onze overnachtingsplaats voor vandaag. We willen vandaag immers nog de hike naar base de las torres ondernemen, een wandeling van 18km die ons tot aan de voet van de torens moet brengen. We reserveren een avondmaal voor vanavond in de refugio en zetten onze 1-nacht-rugzakken in de dorm (de rest van de valiezen lieten we in erratic rock). Iedereen wordt hier te slapen gelegd in kamers van 6. De refugio ziet er heel ok uit, vrij proper sanitair, proper beddegoed en comfy donsdekens en stapelbedden. Rond 11u kunnen we vertrekken op onze hike - die zou normaal een 8-tal uur in beslag nemen volgens de map die we bij de ingang van het park kregen, dus dat moet net lukken om voor zonsondergang terug te zijn. We zijn gewapend met handschoenen, mutsen, dikke trui en jas ... die we al na 5 minuten allemaal uitspelen. De zon schijnt overvloedig en van te stappen krijg je al snel warm natuurlijk. Vooral omdat het hier niet echt plat is... De eerste 2u wandelen (incl een stop van een kwartier om onze meegebrachte pistolets op te eten) is behoorlijk zwaar. Een vrij steile klim zonder platte stukjes tussen. Een uitdaging voor mijn slechte conditie. Na die 2u gaat het middenstuk wat makkelijker, een beetje omhoog, een beetje plat, een beetje omlaag. Het allerlaatste stuk, net voor je de torres bereikt, is dan weer een tandenbreker. Heel erg steil omhoog, phoewie. Maar het uitzicht over de bergen onderweg is adembenemend en eens boven is de view op de torres de klim absoluut de moeite waard. We worden nog eens beloond door een 5-tal condors die rond de torres cirkelen. Sjiek! En we klaarden de klus in iets minder dan 4u, wat ruim een half uur minder is dan hetgeen de map vooropstelde (4,5 heen 3,5 terug). Tvalt dus toch nog enigszins mee met mijn conditie, oef. Rond 15u vatten we de terugtocht aan - deze keer een uitdaging voor de knietjes, want vaak steil naar beneden.Â
Rond 18u zijn we terug in de refugio (Drinken! Douche! Eten! Slapen!), waar we kennis maken met onze kamergenoten: een koppel (onze leeftijd) uit San Francisco (reminder voor mezelf: Kevin en Cassy) en een Duitse diplomaat (Klaus) die op de ambassade in Buenos Aires werkt. Allemaal leuke mensen en vooral met het amerikaanse koppel klikt het wel. We brengen nog de rest van de avond met hen door en drinken samen 3 flessen rode wijn uit . Hele leuke avond - misschien moeten we wat vaker in van die hostels slapen, want het is meestal dan dat je van die leuke ontmoetingen hebt. Ook zo in australie op het einde van onze 3daagse in the red center. Ongelofelijk hoe je een hele avond kan zitten tetteren met mensen die je pas ontmoet hebt. Twas een vermoeiende maar heel aangename dag vandaag en we gaan dan ook tevreden maffen. Met oordoppen, want de amerikaan verontschuldigt zich op voorhand voor het feit dat hij snurkt . En iets voor 23u, want rond dat uur worden de lichten afgelegd - ze wekken hun eigen elektriciteit op met zonne-energie en moeten er dus spaarzaam mee omspringen. Maar op zich geen probleem, want ik had dat gisteren nog gelezen en nog snel een zaklamp gedownload voor het geval dat .
Dinsdag: vandaag staat een busrit naar Puerto Natales in Chili op het programma (Steven: ah dan gaan we daar chili con carne kunnen eten ). Voordeel van de bus is dat je naar buiten kan kijken en het landschap in de gaten kan houden. Tgaat natuurlijk wel veel trager dan het vliegtuig, maar langs de andere kant moet je er ook geen eeuwen op voorhand zijn en moet je achteraf niet staan wachten op je bagage. Wel grappig, op de bus hangt een plakkaat dat je je schoenen niet mag afdoen. Grappig . Voordeel is ook dat je ruim de tijd hebt om nieuwe apps uit te proberen . Resultaat te zien op Picasa .
Gisteren trouwens nog geskypet met het thuisfront - ik wist zelfs niet dat ik online was (was al helemaal vergeten dat ik skype had geinstalleerd op mijn foon), maar plots rinkelde hij en twas de mama en de papa. Toch schitterend die technologie he - aan de andere kant van de wereld min of meer en toch zie en hoor je mekaar perfect.Â
Het landschap is zoals je van Patagonie verwacht: desolaat . Alle beschaving lijkt hier ver weg. Hier alleen maar dorre grassen, het waait hier naar het schijnt veel waardoor de fauna laag-bij-de-gronds is . Een steppelandschap, noemen ze zoiets geloof ik. Misschien ben ik wel een beetje overenthousiast, maar zelfs die eindeloze leegte met de Andes-bergtoppen in de verte vind ik mooi. Kvraag me eigenlijk af hoe ver een mens kan zien - ik heb den indruk dat dat hier heel ver is.
Ik heb me ook zitten bedenken dat het beroep van paaltjeszetter hier behoorlijk lucratief moet zijn. Kiiiiilometerslang staan er aan beide zijden van de weg paaltjes. Wat ze moeten tegenhouden is een raadsel, wat met uitzondering van een handvol schapen ergens en een handvol koeikes ergens anders, zie ik toch geen vee. Ook veel boerderijen zie je niet (een stuk of 3 op gans die lange lange weg ).Â
En dan na een paar uren kilometers vreten, doemt er plots een grote fabriek op, een handvol pink flamingo's in een plasje en rond de hoek een vrij groot stadje - tziet er niet echt de meest aantrekkelijke woonplaats uit. Het gaat van gewone bakstenen huizen naar Europees model over houten chaletjes naar golfplaten bouwsels (golfplaat is hier trouwens wel vaker te zien als bouwmateriaal).
Dan de grens met Chili. Tis lang geleden dat ik een douane gezien heb langs de weg eigenlijk (die van Niagara US en Canada effe niet meegerekend ). Eerst een paspoortcontrolepost van Argentinië die een uit-stempeltje in je paspoort zet. Een paar kilometer verder iedereen de bus uit, inclusief alle bagage, en een in-stempeltje in je paspoort en je bagage door een scanner. Je mag geen groenten, fruit, vlees, vis, enz meenemen in Chili... Tis toch een beetje een grenspost uit de jaren stillekes precies - zoiets als in "rien a declarer".
Waar de bus stopt, is het een beetje een geharrewar - er staan mensjes te wachten die je naar hun hostel willen lokken. Maar plots ontwaar ik een vent met mijn naam op een plakkaat! Weeral . Kzal er maar van genieten want vanaf vrijdag is het weer reisbureau Eva en dat komt niet met ventjes met plakkaten met mijn naam op .Â
In Puerto Natales (waar we nu zijn) waait het behoorlijk hard! Maar vooralsnog schijnt de zon nog. Houden zo. Hierna gaan we naar Salta, wat in het noorden ligt en waar het dus warm zou moeten zijn, maar volgens mijn weervoorspeller regent het daar... Iedereen weer hard duimen dus!
Thanx ook aan iedereen die reacties post - altijd leuk om weten dat mijn uitgebreide schrijfsels gelezen worden . Ah voor de liefhebbers: we logeren hier in Erratic Rock II - morgennacht in een refugio in het park (reminder: oordopjes meenemenen ) Â dan weer een nacht hier.
We halen chileense pesos uit de muur (moeilijk in te schatten hoeveel we er gaan nodig hebben), en wanen ons rijk, want 1⬠is ongeveer 600 pesos. Let vooral op het woordje "wanen" .
Puerto natales is niet zo erg groot en duidelijk backpacker-oriented. Proper stadje, loodrechte-straten maar toch lopen we hier om de haverklap verkeerd . We eten een knoert van een hamburger is de plaatselijke hamburgertent (1 met avocado), maken ons een beetje zorgen om het niet volledig uitgebakken vlees en laten het middelste dus maar liggen, kopen nog wat pistolets en kaas en chips en bananen en water voor morgenmiddag, zoeken of we savonds in de refugio kunnen eten (zou moeten lukken al moet je normaal op voorhand boeken en dat kunnen we niet meer want geen telefoon in de refugio (maar het bureau dat eigenaar is mailt me dat het ok is als we het laten weten van zodra we in de refugio zijn)), wandelen es tot aan het meer, lezen een beetje en zo passeert de namiddag al snel weer. Savonds eten we in la mesita grande, een supercool restaurantje en zeker een aanrader als jullie hier ooit zijn. Hip ook in vergelijking met de rest van de stad. Een lange tafel waar iedereen aan gaat zitten, supertoffe lampjes, hele lekkere houtovenpizza en pasta's. Jep, lekker lekker!
Morgen zal de blog dus niet aangevuld worden - no panic als je niets van ons hoort, want de komende 48u hebben we geen telefoon, geen internet. Morgen al vroeg met busje naar nationaal park, waar we hopelijk voor de middag aankomen want we willen nog een belangrijke wandeling doen, en die duurt ongeveer 7u (en met mijn conditie misschien 8u) en rond 20u begint het hier deze tijd van het jaar donker te worden. Flink doorstappen dus! Overmorgen doen we meer aan hiking voor leegaards en worden we rondgereden naar de belangrijkste zichtjes waar we telkens kortere wandelingen doen. Zo, nu nog wat fotos posten van vandaag en een uiltje vangen!
Maandag: vandaag op het programma staat de Perito Monero gletsjer, niet de grootste maar wel 1 van de mooiste - ik geloof dat het Unesco beschermd is. We dachten dat we er ook zouden op wandelen, maar dat is blijkbaar niet het geval. Vanavond toch maar een boos mailtje naar Riksja Travel, want gisteren ontbrak er ook al een stukje van onze "excursie" (vies woord). Dan boeken we eens een georganiseerd stukje... Tis zoals Roger zegt: wat je zelf doet, doe je meestal beter! Blij dat we maar een paar dagen via een reisgenootschap geboekt hebben . Enfin, we laten het niet aan ons hart komen, want wat we vandaag gezien hebben, is 1 van de mooiste dingen die we ooit al gezien hebben. En tzou me verwonderen als we ooit nog es zoiets moois zullen aanschouwen. Het is eigenlijk nog indrukwekkender vandaag dan gisteren, en die blog van gisteren stond al vol superlatieven. Hoe ik het vandaag moet beschrijven, geen idee. Het is gigantisch! Een perfect zicht op een gletsjer van 5 km breed (en je ziet dat in 1 x he), een muur van blauwachtig ijs die eindigt in het argentinameer en waar je in de lengte 15 a 20 km van kan zien (dan verdwijnt ie achter een bocht). Fantastisch. En niet alleen visueel, maar ook auditief impressionant, want nu en dan vallen grote blokken van dat ijs in het meer, wat gepaard gaat met een geraas - precies donder! En iedereen maar turen in de hoop blokken naar beneden te zien vallen. We hebben een stuk of 4 echt grote zien vallen - it's amazing .
In de loop van de namiddag doen we nog een grappige ontdekking ook. Een paar dagen geleden schreef ik al over een vrouw die met haar moeder op reis was en die we nu en dan tegenkwamen. In de afgelopen dagen zijn we die nog geregeld tegengekomen en nu en dan mee zitten babbelen. Van dag 1 had ik al het gevoel dat ik die mevrouw van ergens kende, maar ik kon ze niet thuisbrengen. Vandaag vroeg ik haar naam, omdat ze ook met riksja travel op stap is en ook een mailtje ging sturen ivm de boottocht van gisteren, en toen zei ze dat ze Mimi Lamoot heet. Toen begon het me stilletjes aan te dagen dat het de vroegere CEO van C&A was, 1 van Belgie's grootste vrouwelijke managers. Momenteel is ze vice-president van Pearle en consoorten (die ook in Argentinie een zetel hebben). En Steven vroeg gisteren wat ze van werk deed. Haar antwoord: "ik doe in brillen." Heerlijk als mensen met een dergelijke carriere toch kennelijk de voetjes op de grond weten te houden. En wij voelen ons natuurlijk mega belachelijk dat het ons 3 dagen heeft gekost voor we door hadden wie het was . Boerekinkels . (en ik vroeg dan nog haar naam!!!) De kans dat we ze nu nog terugzien is super klein - zij trekken nu naar salta maar wij maken nog een ommetje langs torres del paine in chili morgen.Â
Savonds gaan we een pizzatje eten - het etablissement zag er veelbelovend uit maar de pizza is niet veel soeps eigenlijk - iets te Amerikaans. Soit, we sluiten af met een ijsje (ja, als je in Argentinië bent, MOET je ijsjes eten, of toch volgens Steven). We houden ons hoorntje bij om onderweg naar het hotel aan een hond te kunnen geven. Hier zitten immers superveel honden overal langs de weg, brave beestjes die je met grote ogen aankijken als je passeert. Komen we wel geen enkele hond tegen zeker vanavond (behalve 1 loebas die niet geïnteresseerd is in mijn hoorntje). Tmoet weer lukken .Â
Morgen dus met de bus naar Puerto Natales in Chili, om van daaruit het nationaal park Torres del Paine te bezoeken. We slapen er ondermeer in een soort berghut - geen idee of ik er internet zal vinden voor de blog. Jullie zien wel he!
Ah, nog een leuke verrassing als we terug in het hotel kwamen deze namiddag - er lag een pakje met chocolaatjes op bed. Mamsie had laten weten aan het hotel dat we newly weds waren . Tof!
Zondag: vandaag staat dus een boottocht op het programma op het lago Argentino, varen langs de gletsjers. De Belgische met haar mama zitten ook op het busje dat ons 20 minuten te laat komt oppikken (waardoor ik al ene van het lokale agency uit haar bed gebeld heb omdat we schrik hadden dat ze ons waren vergeten ). Blijkbaar zijn die Belgische van Oostende afkomstig, maar wonen ze al enige tijd in Temse. Emigranten dus . We schepen in om 9u en zullen terug aanmeren rond 16u. Tis een trage boot, zeg maar . Het zijn allemaal vrij grote boten die met de toeristen rondvaren - zoals het in lonely planet stond beschreven deel je de mooie zichtjes met 130 van je dichtste vrienden . Doordat het nu geen hoogseizoen is, zit de boot echter verre van vol, waardoor het toch nog goed meevalt en je niet moet drummen voor een front row view . Varen op het meer op zich is al supermooi: het groenachtige water, de woeste bergen en besneeuwde toppen, ... Nu en dan een blauwige ijsschots die voorbijdrijft... Me dunkt is het water hier niet al te warm - die ijsschotsen doen er soms 5 maanden over om te smelten. Ze zijn dan ook wel wat groter dan het gemiddelde ijsblokje in mijn mojito's (mmm). Het eerste hoogtepunt is de xxx-gletsjer (ik ben de naam alweer vergeten - tis niet de perito moreno (waarvan ik intussen ontdekt heb dat hij niet de grootste is, die eer is voor een andere in het gebied, waarvan ik ook de naam alweer vergeten ben - educatieve blog he)) - enfin dat hoogtepunt dus: die gletsjer eindigt in het meer en is daar tot wel meer dan 100m hoog! Straf he - ter vergelijking: de kerktoren in waregem is maar in de 50m hoog. Heel erg mooi en imposant - ook het kleur is super: hele mooie blauwe tinten, hopelijk heb ik er een beetje van kunnen vatten op de foto's. Gelukkig is de zon van de partij (goed geduimd allemaal, dank je).Â
Steven geeft trouwens nog een introductie "hoe snel boel krijgen met je medereizigers". Als een meneer - die naast Steven staat - zijn petje met een zwier wegwaait en in het water vliegt (twaait hier nogal hard waardoor we er als mummies bijlopen - check pics), vindt Steven er niets beter op dan te zeggen: "bye bye". En die mens maar crossen achter zijn klakske .Â
Vervolgens varen we richting de Upsalagletsjer - dat is die tweede van daarnet waar ik de naam niet meer van wist. Das dus de grootste gletsjer - de "straat" er naartoe ligt sinds een drietal jaar bezaaid met ijsblokken, waardoor ze er niet altijd invaren, maar vandaag wel. Suuupermooi. Ik ben net op tijd naar buiten gegaan, waardoor ik een front row view heb, wat hier wel aangenaam is (helemaal vooraan de boot, ik voel me een beetje kate winslet met al die ijsblokken in de buurt ). Tis eigenlijk bijna niet te beschrijven hoe mooi het is, en foto's kunnen dit zeker niet vatten omdat de grootsheid ook 1 van de aspecten is wat het zo mooi maakt. Machtig. De verwachtingen waren hoog, maar ze worden ingelost.Â
Ook daarna, als we terugkeren naar de haven, blijf het mooi - de zon schijnt nu volop, waardoor het water echt groen is (zo wat turkoois maar niet turkoois zoals de zee dat kan zijn, ander turkoois, meer groen dan blauw), en dat in contrast met de donkere bergen. Knap. Rond 16u45 varen we de haven weer binnen - van 9u tot 16u45 op de boot, en dat zonder kotsen deze keer. Knap knap (al is het laatste stuk wel tricky, met een zijwind...) We komen nog een keilieve zwarte poes af als we afgestapt zijn (moesten we nu in Afrika zijn zou dit wel raar geklonken hebben).
Savonds gaan we eten in Don Pinchon - zegt jullie natuurlijk niets maar tis maar voor mijn annalen (oei, dit klinkt ook wat raar - zou het aan die fles Malbec liggen dat ik al rare dingen zeg?). Ik vond het restaurant als zijnde een aanrader op Tripadvisor (lang leve apps en free Wifi) voor Pagagonian lamb (dat zijn die beesten op die grill - ik geloof dat ik er al een foto van gepost heb). Ik wilde al een tijdje dat lam proeven, want dat is duidelijk iets van hier, maar had tot nu toe een beetje schrik, want ja, ik en vlees van ongekende oorsprong... En omdat die parilla zo'n goeie reviews kreeg, zijn we daar maar geweest, en het was inderdaad lekker! Sappig maar krokant aan de buitenkant, veel smaak, ... Veel gepeuzel ook wel, want veel been en veel vet (best woman, als je dit leest, tzou niets voor jou zijn ) - ik hou niet van dat vet, maar dankzij dat vet smaakt het beestje wel lekker natuurlijk. En je mag met je handen eten, altijd een voordeel bij peuzelvlees . Steven sluit de avond nog af met een ... Jawel: helado .
Zaterdag: vandaag vliegen we van Ushuaia naar El Calafate. Het is grappig, Argentinie is zo een groot land en toch kom je een beetje constant dezelfde mensen tegen. Een West-Vlaamse mevrouw met haar (denken we) behoorlijk op leeftijd zijnde moeder die we voor het eerst zagen aan de receptie van ons hotel in Ushuaia, een Duits gezin trio, die ook op het busje zaten dat terugkeerde vanuit het nationaal park Tierra del Fuego, een koppel dat ook meeging met de pinguins: en allemaal zitten ze vandaag ook op de vlucht naar El Calafate .
Onze vlucht is al om 12u45, dus veel meer dan een beetje uitslapen, ontbijten, een kort wandelingetje en ons valies pakken is er niet bij. Om 14u30 landen we in El Calafate - verdikke we kregen toch geen sandwich op de vlucht, alleen een mueslireep en een fruitsapje . Mijn valies komt er als 1 van de eerste uit, dat van Steven als 1 van de laatste (altijd stressy). En zowaar, in de inkomhal staat een madam met een plakkaat met mijn naam op! Zowaar de eerste keer in onze reiscarriere denk ik . Geen gedoe met bussen of taxi's en zoeken wat de beste maar ook meest economische manier is om uit de luchthaven weg te geraken. Op de transferbus zit een bende Italianen warvan we stellig hopen dat ze niet in ons hotel zitten, want het zijn er die we liever niet constant tegenkomen. Vooral die ene dan toch - ik begin al te vermoeden dat hij licht mentaal gehandicapt is, wat me toch ook zou verwonderen voor iemand die alleen (in een groep weliswaar) op reis is. Maar het blijkt niet het geval. Wij logeren in Hosteria Schilling, een hosteria waar het plafond behangen is met meme-behang , charmant maar tmeeste ziet eruit alsof het wel es aan renovatie toe is. Maar met een gezellig salonske en dicht bij het centrum.
We wandelen in de namiddag wat door het stadje, drinken een glaasje (of zeg maar glas) Malbec vergezeld van empanadas, ... Ja, er zijn slechtere dingen in het leven . Vandaag schijnt de zon hier overvloedig - laat ons hopen en duimen dat het zo blijft. Tis hier natuurlijk geen 30 graden, maar alles is toch zoveel mooier als de zon schijnt. Morgen staat een boottocht langs de gletsjers op het programma - het water is hier echt groen - supermooi in contrast met die ruwe bergen en geelachtige savanne. En overmorgen wandelen op een van de grootste gletsjers ter wereld (of de grootste? Moet ik nog es lezen). De foto's zijn veelbelovend - tzal erop of eronder zijn dus, want ik kijk er echt super naar uit.Â
We kopen nog wat postkaartjes en rond 18u keren we terug naar het hotel. Savonds wordt het een moeilijke keuze tussen de vele restaurants in het stadje. Ik eet opnieuw een pasta - tklinkt afgezaagd maar ik eet dan ook heel graag pasta, en in argentinie maken ze er supergoeie, met dank aan de vroegere italiaanse immigranten. Zeg nu zelf, waar kan je bij ons een huisgemaakte ravioli vinden (al at ik vanavond iets anders gevulds, maar de naam ontsnapt me) voor maar een 12 a 13� Voila.
Morgen vroeg uit de veren, dus vanavond er redelijk vroeg onder.
Vrijdag: qua vakantieritme zit het hier zeker goed - ik kan amper onthouden welke dag we zijn en kom bij het schrijven van mijn blog tot de conclusie dat het al vrijdag is. Argh, wat gaat de tijd hier snel! En amai, we zijn al bijna een week hubby and wife, hihihi. Voorlopig vind ik het nog raar om Steven "mijn man" te noemen, na 13 jaar "mijn vriend" te hebben gezegd.
Qua opstaanuur is het wat minder vakantiegevoel, want de wekker gaat af om 7u, jakkes! We hebben gisterenavond nog gedoucht dus we maken er ons vanaf met een kattenwasje vanmorgen, eten snel nog een ontbijtje (dat ze extra vroeg hebben klaargezet, ocharme), en staan stipt om 7u45 bij het kantoor van Pira Tour om aan onze pinguindag te beginnen. Eerst hebben we een rit van anderhalf uur voor de boeg naar Estancia Harberton - ik geloof dat ik daar gisteren al over getypt heb. Een mooie rit die ons ook het binnenland van dit zuidelijke deel van argentinie laat zien. Bij aankomst springen we op een speedboot en zetten koers naar Martillo Island waar een pinguinkolonie gedurende enkele maanden per jaar resideert. Pira tour is effectief de enige die een licentie heeft om aan boord van het eiland te gaan, want een reservaat is. Ze mogen max 20 personen per keer meenemen en max 4 keer per dag aan wal gaan. Ze doen ook biologisch onderzoek naar de pinguins, of hoe heet dat? Op het eiland zitten 2 soorten pinguins - enfin, eigenlijk zitten er 3: er is per ongeluk 1 koningspinguin ook terechtgekomen op het eiland. Ze weten niet waar hij vandaan komt, maar verdwaald is hij in elk geval. Wel zielig eigenlijk, terwijl de andere pinguins paartjes vormen om samen te nesten, zit hij er eenzaam en alleen. Het bezoek aan het eiland is fantastisch! Je kan echt superdicht bij die beesten komen! Schitterend! Het waait er wel nogal hard - mijn quechuavestje komt goed van pas . We blijven ongeveer een uur op het eiland en zien er als bonus ook nog een paar zeehonden of zeeleeuwen opduiken . Mooi mooi. We kunnen nog een bezoekje brengen aan het museumpje van de harberton ranch, wat waarschijnlijk meer een verplicht nummertje is, want echt veel is er niet te zien (voornamelijk skeletten van zeezoogdieren).
Rond 13u zijn we al terug in Ushuaia stad, waar we nog een beetje rondkuieren en koffie met taartje gaan eten (enkel Steven eet een taartje - het gaat hier vermoedelijk sowieso de verkeerde kant op met mijn kilos, dus toch een beetje controle trachten te houden ). In de namiddag houden we wat platte rust in het hotel. We zijn nog niet helemaal binnen of het begint te regenen - gelukkig was het de voorbije 2 dagen beter! Naar het schijnt kan het weer hier zeer snel omslaan - een beetje als Belgie dus . Savonds gaan we opnieuw in het stadje eten. De prijsvan het eten is hier vergelijkbaar met belgie (alhoewel, de steaks die je hier krijgt voor zo'n 15⬠zijn merkelijk groter dan in belgie! En als je er salade of patat bij wil moet je dat apart bestellen, want die eten hier echt gewoon hompen vlees zonder meer . Enfin, eten dus vergelijkbaar, maar lokale wijnen zijn hier spotgoedkoop. Je kan een hele fles wijn krijgen op restaurant voor zo'n 80 peso, 14⬠dus. Dan kan je toch geen plat waterke drinken he ? Ik eet ravioli met kingkrab in een roomsausje, man man, dat komt hier echt niet goed met mijn dieet .
Donderdag: Tierra del Fuego! Internet werkt blijkbaar effe niet in ons hotel, dus blog zal wat achter lopen. Zucht. We staan op rond 8u30 (vroeg he), en na een ontbijtje (stelt niet veel voor maar er is wel vers fruitsap - goed veel vitamine c voor mijn valling) en een bezoekje aan de supermarkt voor een picknick, gaan we om 10u met een busje naar het nationaal park Tierra del Fuego. We doen er een 4u durende trail, voornamelijk langs de kustlijn (het Beagle Channel). Supermooi! Als we vertrekken is het nog wat bewolkt, maar vrij snel klaart het wat uit en al vrij snel vliegen onze vesten uit . De zon geeft warmte, en al is het vlak aan het water frisser, tussen de bomen is het ideaal. Heel mooi hier, het doet enerzijds een beetje aan the Shire denken (van in lord of the rings he) en ook een beetje aan het land van de Elfen en soms doen de bergen ook aan Mordor denken . Indrukwekkende natuur. En vooral heel erg stil! De rotsen en het water lijken wat groenig, zeker als de zon erop schijnt. Ik geloof dat ik nog nooit in zo'n mooi kader gepicknickt heb . Een condor zien we jammer  genoeg niet, wel wat rare vogels, een soort havik en een familie woodpeckers. Echt zoals die in de tekenfilm he: een knalrood hoofd, kuifje, en maar in de boom hakken van jewelste!Â
Na de trail voert het busje (zelfde busje, andere driver) ons nog naar een ander uitzichtpuntje, waarna we weer richting ushuaia keren. We laten ons afzetten in het centrum, want we willen nog een boottocht boeken voor morgen en het is intussen al 15u30. We besluiten toch met Pira Tour te gaan - ze varen niet helemaal door het Beagle kanaal, maar varen wel naar het eiland (in het Beagle kanaal) waar de pinguins zitten en naar ik vernomen heb zijn zij de enigen die aan land mogen gaan tot bij de pinguins. We hebben nog nooit pinguins in het wild gezien, dus dat lijkt ons wel geinig! Wel is ons intussen al duidelijk geworden dat je centen moet neertellen om dieren in het wild te kunnen zien... Er is gelukkig nog plaats op de ochtendtrip (er mogen max 18 personen mee per keer). Et slechte nieuws is wel dat we om 7u50 al aan de haven moeten staan... Ai caramba!
We wandelen nog wat door het stadje, slaan opnieuw een picknick in voor morgen (touristil niet vergeten nemen!), Steven eet nog een ijsje (Argentijnen zijn echte ijs-gekken) en keren rond 17u terug naar het hotel voor een beetje platte rust (en blog schrijven die niet online geraakt).
SAvonds gaan we terug met de taxi naar het centrum (ik heb nog nooit zo dikwijls een taxi genomen denk ik) en eten we een tenedor libre, een soort all you can eat buffet met een parilla (grill dus). Lekker. Het is nogal een populair spel blijkbaar, ze draaien er behoorlijk wat services op een avond denk ik (altijd interessant bij een buffet dat er een grote omzet is).Â
We zijn moe moe moe - combinatie van de vele buitenlucht en de valling denk ik - dus gaan we op tijd slapen, zijnde rond 22u45. Morgen opstaan om 7u, bah . Alles voor de pinguins he .Â
Ps: moest veerle of gunther dit lezen, ik heb geen berichtje kunnen sturen naar emile voor zijn verjaardag, maar heb er wel aan gedacht. Wensen jullie hem een late heppie burtdei van ons ?
Woensdag: vandaag vliegen we naar Ushuaia. De vlucht is om 15u, dus we kunnen op het gemakje ontbijten en ons valies, dat zelfs na 2 dagen al helemaal ontploft is in onze hotelkamer, terug samenproppen. In het doorgaan had ik kweenihoeveel plaats over en nu kan het al bijna niet meer dicht... Tzal dat gestolen dekentje zijn.Â
Ik ben trouwens opgestaan met een verkoudheid, kan je het je inbeelden? Maanden in koud belgie zonder en 1 dag in 30 graden en ik loop te snotteren. We proberen nog uit te vissen hoe we best naar de luchthaven kunnen (een andere dan bij aankomst) en besluiten dat een taxi de beste keuze moet zijn. (Voor zij die nog komen, dat is het ook denk ik - de bus is veel goedkoper (3 peso voor 2 of zo), maar grote valiezen zien ze daar niet graag; een shuttle is rond de 75peso en de taxi kostte er uiteindelijk 41). We strollen nog wat door BA, maar echt tijd om iets te bezoeken is er niet meer. Ik scheur ook nog mijn 7-broek aan mijn valies - tis maar een klein scheurtje, hopelijk blijft het zo, dan is het misschien nog te herstellen .Â
Onze nieuwbakken paraplu kan toch niet in onze valies, en wordt op de luchthaven dus ook ingecheckt, want die mag niet in handbagage. Ik ben es benieuwd of hij er langs de andere kant weer uit zal komen . We vertrekken om 15u en zullen om 19u45 landen in Ushuaia - er is een tussenstop in Trelew (dat zagen we niet toen we boekten), maar we moeten er niet af en normaal stopt hij daar maar een half uurtje. Op het vliegtuig zit ik naast een oud madamke - maar echt een oud he, we hadden haar al zien aankomen in haar rolstoel en je zag ze bijna niet zitten. Neem ik mij een humo bij mij voor te lezen en terwijl ik in de lonely planet zit te bladeren pakt ze ineens mijn humo uit het vakje voor me. Ik zeg dat het in het nederlands is, maar dat geeft blijkbaar niet, ze gaat naar de prentjes kijken... Ze haalt er zelfs speciaal haar bril voor uit haar sjakos, een procede dat toch ook al gauw 10 minuten in beslag neemt. Kvraag me af wat ze vond van "het gat van de wereld". En al een chance dat ik de P of de Che niet uitgehaald had om in te bladeren .
Rond 19u30 komen we aan in Ushuaia - daar komen we tot de ontdekking dat er waarschijnlijk een bende fotomodellen op het vliegtuig zat: allemaal grote meiden met heel lang haar en superdun - moet bijna wel. Achteraf beklaagt Steven het zich dat hij geen foto genomen heeft om te kunnen stoefen bij William . We nemen de taxi naar het hotel - van 30 naar 15 graden - al valt die 15 eigenlijk nog goed mee. Het hotel (Hosteria del Recodo voor we geinteresseerden) valt heel goed mee. We hebben een beetje het gevoel in Oostenrijk beland te zijn. Enige nadeel is dat het een beetje buiten het centrum ligt, maar een taxiritje kost maar 4 a 5â¬.
sAvonds gaan we nog iets eten in het centrum, bij Moustacchio, die ook in de Lonely Planet staat. Het is een parilla, vrij letterlijk te nemen hier: de beesten worden in 2 helften boven het vuur gegrild - wat ervoor zorg dat het hier overal heerlijk ruikt. Ze hebben hier uiteraard ook veel vis en zeevruchten, en ik doe me te goed aan king krab. Je ziet hier ook veel restaurants waar die monsters in een aquarium zitten. Het smaakt heeeerlijk! We wandelen nadien nog wat door het stadje (want nu behoorlijk rustig is - het hoogseizoen is hier eerder in december-januari, wanneer het schoolvakantie is voor de argentijnen), en nemen rond 23u een taxi terug. Morgen willen we het nationaal park Tiera del Fuego bezoeken. Die naam (vuurland) komt trouwens van de oorspronkelijke bewoners, die - hoewel het hier behoorlijk koud kan zijn in de winter (juli-augustus dus) - bijna zonder kleren rondliepen. Reden zou geweest zijn dat ze geen huizen of shelters hadden, waardoor ze kledij (of dierenhuiden) niet konden drogen en het dus kouder was met natte kleren dan zonder. Om warm te blijven stookten ze overal vuurtjes, tot zelfs op hun kanoes toe. Vandaar... Vuurland dus.
Ps: als ik mijn valies terug opendoe, ontdek ik nog een andere reden waarom het moeilijker dicht geraakte. Ste steekt niet alleen vuile sokken en onderbroeken in de linnenzak van mijn valies, maar ook vuile kleren
Dinsdag: verdere verkenning van BA na ontbijtje in het hotel. We vertrekken richting recoleta, naar het cemeterio recoleta, waar alle beroemde argentijnen begraven liggen. De aankoop van de paraplu gisteren bleek een schot in de roos, want vandaag worden we een hele dag vergezeld van een straaaaalende zon en dit bij zo'n 28 graden: schitterend weer dus - en daar gaat mijn egaal zonnebank gebruinde lijfje . Nu, het cemeterio recoleta dus. De graftombes zijn gigantisch! Kleine huizen waar hele families in en onder begraven liggen. Ook evita perron ligt er. De tombes moeten normaal onderhouden worden door de familie, maar aangezien in sommige gevallen iedereen in de tombe ligt, zijn sommige echt vervallen. Door ontbrekende ramen kan je je hoofd naar binnen steken en letterlijk de kisten in etages boven elkaar zien liggen. Voer voor een griezelfilm! Ik zie de zombies al uit die dingen kruipen. Ook de typische appartementengraven zijn er (voor de iets minder rich and famous veronderstel ik) - als je daar omoe of opoe wil bezoeken moet je de ladder op, want tzijn hoge appartementjes. In 1 van de appartementjes op ooghoogte ontbreekt het deurtje en ja, je kan de kist zien staan. Lu gu ber!
Na het kerkhof zoeken we de feria artisanal, maar vinden ze niet - tzou een soort marktje met artisanale dingetjes moeten zijn. Daarom vervolgen we onze weg naar het museo nacional de bellas artes - gratis inkom en toch wel wat bekende namen (degas, monet, manet, renoir, gauguin, ...). We wandelen nadien nog verder naar de floralis generica, een grote stalen constructie die een bloem voorstelt en die smorgens open gaat en savonds terug dicht. Omdat het intussen al 13u30 is en onze magen knorren, willen we terug naar het centrum (nu zitten we wat in het noorden). We besluiten de bus te proberen, wat zonder een plannetje van het bussysteem een nogal gecompliceerde bedoening blijkt. Bovendien kan je enkel betalen met munten, waar we er niet genoeg van hebben, maar van de vriendelijke meneer mogen we met 2 voor de prijs van 1: "un regalo della casa" . Eigenlijk zijn die bussen wel goedkope sightseeing voertuigen. Een normaal ticketje voor onze rit zou slechts 1,10 peso gekost hebben, wat overeenkomt met ongeveer 20 eurocent. Na onze maagjes gevuld te hebben (lekkere canelones del dia), wandelen we nog langs het hotel (om onze paraplu en trui binnen te leggen wegens behoorlijk werkloos vandaag ), het palacio del congreso en de congreso wijk, door de winkelstraten (verkeersvrij, wat een welkome afwisseling is) en naar de puerto madero - een modern gebied aan het water. Hier een loftje hebben lijkt me wel leuk . BA heeft duidelijk vele gezichten: moderne venues, wijken met kleine straatjes, in kostuum gehulde en in iPhones brullende heren, en andere heren die met hun hele hebben en houden in een winkelkarretje op een bank liggen te slapen, al dan niet omringt door een walm van bier en wiet. Tis een stad waar je moet leren van houden, denk ik, het mooie ligt niet voor het rapen zoals in een stad als barcelona, maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Als we tegen de avond toe naar huis aan het wandelen zijn bvb, komen we op een straathoek tangodansers aan het werk tegen. Machtig, in een drukke winkelstraat Carlos Gardel's Por Una Cabeza te mogen horen en voelen. Ons initiele plan is om vanavond nog een tangoshow op te zoeken (het blijft moeilijk: waar kan je goeie tango zien zonder in een -dure- toeristenval te lopen?), maar na het bezoek aan een parilla (argentijnse grill) waar Steven een kloefer van een biefstuk binnenwerkt (en ikzelf een ravioli ), besluiten we dat we vandaag al genoeg kms afgelegd hebben en bovendien is het al te laat om de show te zien die we vooropgesteld hadden. Dus: als iemand op dat gebied goeie tips heeft, laat maar komen, want binnen 2,5 weken zijn we hier nog een avond .Â
Ps1: De essentie van tango volgens steven: de meneren proberen de mevrouwen pootje lap te doen en de mevrouwen moeten er proberen over te stappen.
Ps2: Als we savonds zitten te eten, stopt er plots een politiewagen en blijft staan met blauwe zwaailichten. Een andere politieman die in de buurt te voet patrouilleert, komt het restaurant binnen en begeeft zich richting keuken. Enkele ogenblikken later komt hij terug ... Met een zak vol eten .
Ps3: als het hengsel van de deur van het restaurant waar we savonds zitten kapot is, zijn er obers nodig om het te proberen op te lossen. Uiteindelijk is het de kok die m.b.v. een tang het probleem onder controle krijgt. Ja, het doet me hier wel op meer vlakken aan Turkije denken soms .
Ps4: Rum is hier niet duur. Dat opent perspectieven.
Zondag: dag van vertrek naar Argentinie - 20u luchthavens en vliegtuigen voor de boeg. Het voelt een beetje onwezenlijk aan: om 5u smorgens staan we nog te shaken op de dansvloer (man ik heb me geamuseerd: aan al die twijfelt aan trouwen: doen, het is superleuk!), om 11u zitten we nog samen aan het ontbijt en savonds stappen we op het vliegtuig. Normaal leeft een mens altijd een beetje naar zijn verlof toe, terwijl nu natuurlijk den trouw hetgene was waar we naar uitkeken. Tvoelt wat onwezenlijk aan dus, maar we gaan ervoor . Vermelden aan mevrouw aan de check-in-balie dat we pas getrouwd zijn levert ons geen upgrade op , maar ik heb toch chance met de plaats op het vliegtuig. We zitten in het middengedeelte met 4 stoelen, ik aan het gangpad en de rij voor ons heeft maar 3 stoelen, waardoor ik mijn benen kan strekken . We vertrekken stipt op tijd, ze komen gelukkig al snel met het eten en rond 22u30 trek ik mijn deken over mijn hoofd en dommel in. Even goed als in een bed slaap je natuurlijk niet, maar het is toch al 7u belgische tijd als ik terug echt wakker word, wat dus een succes mag genoemd worden! Na nog een ontbijtje komen we om 5u30 lokale tijd (9u30 thuis) aan in sao paolo (brazil), waar we 3 uren later onze aansluiting hebben naar buenos aires. En ik ben weer een dekentje rijker (twordt zo een beetje een sport ). Om 11u30 plaatselijke tijd komen we dan uiteindelijk aan in BA. Onze bagage is mee - altijd een opluchting! Wel sneu voor amerikanen, canadezen en aussies: omdat argentijnen een visum moeten aanvragen om naar die landen te reizen, moeten zij bij aankomst ook een "fee" betalen overeenkomstig de kosten voor het visum - toch ongeveer een 100usd . We wisselen nog onze meegebrachte $ op de luchthaven, zodat we tickets kunnen kopen voor een shuttle, die ons aan ons hotel afzet (ibis hotel obelisk voor de geinteresseerden). Het is intussen toch al 15u30 (we moesten vrij lang aanschuiven in de bank voor onze dollars te wisselen), dus we trekken de stad in op verkenning. Onze eerste aankoop: paraplu. Idd, het is hier warm (30 graden en dus t-shirtjesweer) Â maar het regent dat het giet nu en dan. We wandelen naar het playa de 25 mayo, waar ondermeer het roze paleis staat, bekend van de balkonscene van evita perron. Dit is ook het plein waar wekelijks de moeders nog komen protesteren om hun verdwenen kinderen. We vervolgen onze weg richting san telmo, een meer volkse tangobuurt - er zijn idd veel plaatsen waar ze tangoshows geven. Moeten we misschien morgenavond maar es naartoe, al zou ik eigenlijk liever es in een echte milonga gaan piepen (waar "echte" mensen tango dansen, en dus niet zo'n eerder toeristische show gegeven wordt). 's Avonds (rond 19u, wat naar argentijnse normen zeer vroeg is denk ik) gaan we naar ... Jawel, het hard rock cafe, waar we ons opnieuw te goed doen aan cocktails, nachos en fajitas . Het mag niet ontbreken he. Rond 22u verlaten we het HRC, en ondanks de uurtjes slaap op het vliegtuig zijn we allebei doodmoe. En waarschijnlijk heb ik toch wat teveel staan springen op de dansvloer, want mijn kuiten zijn berestijf!! Zonder overdrijven: ongeveer 10 seconden nadat steven zijn hoofd op zijn kussen gelegd heeft, ontsnapt er een grol!! Het getrouwde leven is vermoeiend blijkbaar .
Onze eerste impressie van BA: nogal druk, veel verkeer, veel uitlaatgassen - een echte grootstad. Het gevoel dat ik in zuid-amerika ben heb ik nog niet - al is argentinie natuurlijk waarschijnlijk best wel een atypisch zuidamerikaans land. Mijn voorgevoel is dat we hier te kort gaan zijn om de echte spirit te ontdekken. Maar de natuur in patagonie stond hoger op ons prioriteitenlijstje, en een mens moet keuzes maken he.Â
Wistjedatje: mensen schuiven mooi in een rijtje aan als ze op de bus staan te wachten.Â
Ja ja, het is bijna zover! Morgen de Grote Dag en zondag het vliegtuig op! Al zijn het dan wittebroodsweken, jullie mogen uiteraard ook meegenieten . Jullie kennen het systeem al: ik probeer zoveel mogelijk te posten en jullie lezen zoveel mogelijk. De foto's volgen dan een 5-tal jaar later .
. We hebben goed geslapen - ik ben wel een paar keer wakker geworden maar om direct weer verder te slapen. Blijkbaar moet ik midden in de nacht weer liggen lachen hebben - ik weet er zelf niets meer van 
. We worden wakker rond 8u15 - om 9u moeten we het shuttlebusje nemen naar de ingang van het park, waar we rond 11u zouden moeten opgepikt worden voor een dagje "lazy hiking" (lees: rondgereden worden en alleen maar korte wandelingetjes doen). Ben wel blij dat we gisteren de hike naar de torres gedaan hebben, kzou me anders wel heel erg lui voelen 
