Dinsdag: verdere verkenning van BA na ontbijtje in het hotel. We vertrekken richting recoleta, naar het cemeterio recoleta, waar alle beroemde argentijnen begraven liggen. De aankoop van de paraplu gisteren bleek een schot in de roos, want vandaag worden we een hele dag vergezeld van een straaaaalende zon en dit bij zo'n 28 graden: schitterend weer dus - en daar gaat mijn egaal zonnebank gebruinde lijfje . Nu, het cemeterio recoleta dus. De graftombes zijn gigantisch! Kleine huizen waar hele families in en onder begraven liggen. Ook evita perron ligt er. De tombes moeten normaal onderhouden worden door de familie, maar aangezien in sommige gevallen iedereen in de tombe ligt, zijn sommige echt vervallen. Door ontbrekende ramen kan je je hoofd naar binnen steken en letterlijk de kisten in etages boven elkaar zien liggen. Voer voor een griezelfilm! Ik zie de zombies al uit die dingen kruipen. Ook de typische appartementengraven zijn er (voor de iets minder rich and famous veronderstel ik) - als je daar omoe of opoe wil bezoeken moet je de ladder op, want tzijn hoge appartementjes. In 1 van de appartementjes op ooghoogte ontbreekt het deurtje en ja, je kan de kist zien staan. Lu gu ber!
Na het kerkhof zoeken we de feria artisanal, maar vinden ze niet - tzou een soort marktje met artisanale dingetjes moeten zijn. Daarom vervolgen we onze weg naar het museo nacional de bellas artes - gratis inkom en toch wel wat bekende namen (degas, monet, manet, renoir, gauguin, ...). We wandelen nadien nog verder naar de floralis generica, een grote stalen constructie die een bloem voorstelt en die smorgens open gaat en savonds terug dicht. Omdat het intussen al 13u30 is en onze magen knorren, willen we terug naar het centrum (nu zitten we wat in het noorden). We besluiten de bus te proberen, wat zonder een plannetje van het bussysteem een nogal gecompliceerde bedoening blijkt. Bovendien kan je enkel betalen met munten, waar we er niet genoeg van hebben, maar van de vriendelijke meneer mogen we met 2 voor de prijs van 1: "un regalo della casa" . Eigenlijk zijn die bussen wel goedkope sightseeing voertuigen. Een normaal ticketje voor onze rit zou slechts 1,10 peso gekost hebben, wat overeenkomt met ongeveer 20 eurocent. Na onze maagjes gevuld te hebben (lekkere canelones del dia), wandelen we nog langs het hotel (om onze paraplu en trui binnen te leggen wegens behoorlijk werkloos vandaag ), het palacio del congreso en de congreso wijk, door de winkelstraten (verkeersvrij, wat een welkome afwisseling is) en naar de puerto madero - een modern gebied aan het water. Hier een loftje hebben lijkt me wel leuk . BA heeft duidelijk vele gezichten: moderne venues, wijken met kleine straatjes, in kostuum gehulde en in iPhones brullende heren, en andere heren die met hun hele hebben en houden in een winkelkarretje op een bank liggen te slapen, al dan niet omringt door een walm van bier en wiet. Tis een stad waar je moet leren van houden, denk ik, het mooie ligt niet voor het rapen zoals in een stad als barcelona, maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Als we tegen de avond toe naar huis aan het wandelen zijn bvb, komen we op een straathoek tangodansers aan het werk tegen. Machtig, in een drukke winkelstraat Carlos Gardel's Por Una Cabeza te mogen horen en voelen. Ons initiele plan is om vanavond nog een tangoshow op te zoeken (het blijft moeilijk: waar kan je goeie tango zien zonder in een -dure- toeristenval te lopen?), maar na het bezoek aan een parilla (argentijnse grill) waar Steven een kloefer van een biefstuk binnenwerkt (en ikzelf een ravioli ), besluiten we dat we vandaag al genoeg kms afgelegd hebben en bovendien is het al te laat om de show te zien die we vooropgesteld hadden. Dus: als iemand op dat gebied goeie tips heeft, laat maar komen, want binnen 2,5 weken zijn we hier nog een avond .Â
Ps1: De essentie van tango volgens steven: de meneren proberen de mevrouwen pootje lap te doen en de mevrouwen moeten er proberen over te stappen.
Ps2: Als we savonds zitten te eten, stopt er plots een politiewagen en blijft staan met blauwe zwaailichten. Een andere politieman die in de buurt te voet patrouilleert, komt het restaurant binnen en begeeft zich richting keuken. Enkele ogenblikken later komt hij terug ... Met een zak vol eten .
Ps3: als het hengsel van de deur van het restaurant waar we savonds zitten kapot is, zijn er obers nodig om het te proberen op te lossen. Uiteindelijk is het de kok die m.b.v. een tang het probleem onder controle krijgt. Ja, het doet me hier wel op meer vlakken aan Turkije denken soms .
Ps4: Rum is hier niet duur. Dat opent perspectieven.
Zondag: dag van vertrek naar Argentinie - 20u luchthavens en vliegtuigen voor de boeg. Het voelt een beetje onwezenlijk aan: om 5u smorgens staan we nog te shaken op de dansvloer (man ik heb me geamuseerd: aan al die twijfelt aan trouwen: doen, het is superleuk!), om 11u zitten we nog samen aan het ontbijt en savonds stappen we op het vliegtuig. Normaal leeft een mens altijd een beetje naar zijn verlof toe, terwijl nu natuurlijk den trouw hetgene was waar we naar uitkeken. Tvoelt wat onwezenlijk aan dus, maar we gaan ervoor . Vermelden aan mevrouw aan de check-in-balie dat we pas getrouwd zijn levert ons geen upgrade op , maar ik heb toch chance met de plaats op het vliegtuig. We zitten in het middengedeelte met 4 stoelen, ik aan het gangpad en de rij voor ons heeft maar 3 stoelen, waardoor ik mijn benen kan strekken . We vertrekken stipt op tijd, ze komen gelukkig al snel met het eten en rond 22u30 trek ik mijn deken over mijn hoofd en dommel in. Even goed als in een bed slaap je natuurlijk niet, maar het is toch al 7u belgische tijd als ik terug echt wakker word, wat dus een succes mag genoemd worden! Na nog een ontbijtje komen we om 5u30 lokale tijd (9u30 thuis) aan in sao paolo (brazil), waar we 3 uren later onze aansluiting hebben naar buenos aires. En ik ben weer een dekentje rijker (twordt zo een beetje een sport ). Om 11u30 plaatselijke tijd komen we dan uiteindelijk aan in BA. Onze bagage is mee - altijd een opluchting! Wel sneu voor amerikanen, canadezen en aussies: omdat argentijnen een visum moeten aanvragen om naar die landen te reizen, moeten zij bij aankomst ook een "fee" betalen overeenkomstig de kosten voor het visum - toch ongeveer een 100usd . We wisselen nog onze meegebrachte $ op de luchthaven, zodat we tickets kunnen kopen voor een shuttle, die ons aan ons hotel afzet (ibis hotel obelisk voor de geinteresseerden). Het is intussen toch al 15u30 (we moesten vrij lang aanschuiven in de bank voor onze dollars te wisselen), dus we trekken de stad in op verkenning. Onze eerste aankoop: paraplu. Idd, het is hier warm (30 graden en dus t-shirtjesweer) Â maar het regent dat het giet nu en dan. We wandelen naar het playa de 25 mayo, waar ondermeer het roze paleis staat, bekend van de balkonscene van evita perron. Dit is ook het plein waar wekelijks de moeders nog komen protesteren om hun verdwenen kinderen. We vervolgen onze weg richting san telmo, een meer volkse tangobuurt - er zijn idd veel plaatsen waar ze tangoshows geven. Moeten we misschien morgenavond maar es naartoe, al zou ik eigenlijk liever es in een echte milonga gaan piepen (waar "echte" mensen tango dansen, en dus niet zo'n eerder toeristische show gegeven wordt). 's Avonds (rond 19u, wat naar argentijnse normen zeer vroeg is denk ik) gaan we naar ... Jawel, het hard rock cafe, waar we ons opnieuw te goed doen aan cocktails, nachos en fajitas . Het mag niet ontbreken he. Rond 22u verlaten we het HRC, en ondanks de uurtjes slaap op het vliegtuig zijn we allebei doodmoe. En waarschijnlijk heb ik toch wat teveel staan springen op de dansvloer, want mijn kuiten zijn berestijf!! Zonder overdrijven: ongeveer 10 seconden nadat steven zijn hoofd op zijn kussen gelegd heeft, ontsnapt er een grol!! Het getrouwde leven is vermoeiend blijkbaar .
Onze eerste impressie van BA: nogal druk, veel verkeer, veel uitlaatgassen - een echte grootstad. Het gevoel dat ik in zuid-amerika ben heb ik nog niet - al is argentinie natuurlijk waarschijnlijk best wel een atypisch zuidamerikaans land. Mijn voorgevoel is dat we hier te kort gaan zijn om de echte spirit te ontdekken. Maar de natuur in patagonie stond hoger op ons prioriteitenlijstje, en een mens moet keuzes maken he.Â
Wistjedatje: mensen schuiven mooi in een rijtje aan als ze op de bus staan te wachten.Â
Ja ja, het is bijna zover! Morgen de Grote Dag en zondag het vliegtuig op! Al zijn het dan wittebroodsweken, jullie mogen uiteraard ook meegenieten . Jullie kennen het systeem al: ik probeer zoveel mogelijk te posten en jullie lezen zoveel mogelijk. De foto's volgen dan een 5-tal jaar later .
. Nu, het cemeterio recoleta dus. De graftombes zijn gigantisch! Kleine huizen waar hele families in en onder begraven liggen. Ook evita perron ligt er. De tombes moeten normaal onderhouden worden door de familie, maar aangezien in sommige gevallen iedereen in de tombe ligt, zijn sommige echt vervallen. Door ontbrekende ramen kan je je hoofd naar binnen steken en letterlijk de kisten in etages boven elkaar zien liggen. Voer voor een griezelfilm! Ik zie de zombies al uit die dingen kruipen. Ook de typische appartementengraven zijn er (voor de iets minder rich and famous veronderstel ik) - als je daar omoe of opoe wil bezoeken moet je de ladder op, want tzijn hoge appartementjes. In 1 van de appartementjes op ooghoogte ontbreekt het deurtje en ja, je kan de kist zien staan. Lu gu ber!
, maar ik heb toch chance met de plaats op het vliegtuig. We zitten in het middengedeelte met 4 stoelen, ik aan het gangpad en de rij voor ons heeft maar 3 stoelen, waardoor ik mijn benen kan strekken 
