Nee, een mojito app bestaat nog niet
Aha, klinkt goed, die tip van dat thais resto! Kunnen we toope keer naartoe he!
Merci voor de reacties!!! Vandaag een vliegtuigdagje voor de boeg - we vliegen noordwaarts en verlaten patagonie...
Vrijdag: onderwegjes-dag. Vandaag keren we met de bus terug uit Puerto Natales naar El Calafate. Hetzelfde dus als 3 dagen geleden, maar in omgekeerde volgorde . Morgen pas kunnen we dan het vliegtuig naar Salta nemen, omdat het te riskant is om een vlucht te laten aansluiten op een busrit. Vandaag in feite een beetje een "verloren dag" dus, al is het natuurlijk ook wel es toegestaan om te relaxen op reis .
De rit duurt precies iets langer in omgekeerde richting en is precies ook minder aangenaam (ik voel me een beetje wagenziekjes). We komen aan in El Calafate rond 14u30 en slepen onze valiezen naar Amancay Hostel. Blijkbaar hebben ze daar een overboeking, enfin, tis te zeggen op het moment dat ze hun boeking via booking.com van ons binnenkregen, waren ze net uitverkocht, maar ze mogen geen reservaties annuleren van booking.com, dus ze plaatsen ons in een bevriend hostel, waar we de familiekamer krijgen . Ziet er eigenlijk beter uit dan hetgeen we geboekt hadden en we zouden maar dezelfde prijs moeten betalen, dus dat valt mee. De ontvangst is in elk geval heel hartelijk, iedereen wordt begroet met een kus . De man des huizes is kok en je kan er blijkbaar ook eten savonds, dus we gaan es proberen hoe een home made dinner in argentinie smaakt .
In de namiddag slenteren we een beetje rond in het dorpje, eten we wat empanadas en drink ik mijn eerste pisco sour - dat is eigenlijk een typisch chileense cocktail, maar waar ik er gisterenavond 1 wou proberen waren de limoenen juist op. En ik had mezelf nou net de moed ingesproken om er 1 te bestellen. Ja je leest het goed, moed inspreken, want er zit eiwit in . Maar kvond dat ik dat toch eens moest proberen, nu we hier zijn. En twas heel lekker, van dat eiwit smaak of merk je niets . We hangen nog wat in het hostal - het is echt wel zo een hanghostal/b&b . Chillen... . En we kopen een kerststal . Sofie en Koen achterna . Hopelijk overleeft hij de trip naar huis, en dan nog een jaar wachten om hem uit te zetten . Hopelijk hebben we tegen dan al meubels om hem op te zetten, hahaha.
Na het hangen gaan we nog een stapje wandelen, en ontdekken dat hier een vogelreservaat is. Als er vogels zijn, is Steven niet tegen te houden en voor ik het goed en wel besef heeft hij al 2 tickets gekocht. Mooi, heel veel vogels (o.a. flamingo's en veel havik/valkachtigen). Jammer genoeg geen fototoestel met telelens mee (we gingen gewoon een blokje om lopen), alleen mijn foon... We hadden afgesproken in het hostel dat we rond 20u gingen eten, dus we moeten ons nog flink terug haasten na onze natuurzijsprong, om toch maar om 20u15 te arriveren, maar das hier niet zo erg, het eten was toch nog niet klaar . Er zit ook een Duits koppeltje waar we bij gaan zitten. Vriendelijke gasten maar toch niet zoals de amerikanen van 2 dagen geleden. Ik vermoed dat ze ook wel wat jonger zijn dan wij, want ze zijn net afgestudeerd blijkbaar en trekken nu samen 4 maanden door zuid-amerika en een stukje van azie. Waar zo'n gasten het geld halen voor zo'n reizen - beats me. Ze zullen wel goedkoper reizen, maar ze zitten toch in dezelfde hostel en eten vanavond toch hetzelfde eten - wat trouwens heel lekker was.
We sluiten de avond af met een ijsje (voor steven, want ik ben nog aan het nagenieten van die caloriebom van gisterenavond ). Morgen naar Salta - tzou daar warm en droog moeten zijn, maar volgens de weervoorspeller regent het. We hebben jullie duimen dus terug nodig!!
Donderdag: man, de dagen vliegen hier! Tis al donderdag, volgende week zaterdag moeten we al het vliegtuig naar huis terug op . We hebben goed geslapen - ik ben wel een paar keer wakker geworden maar om direct weer verder te slapen. Blijkbaar moet ik midden in de nacht weer liggen lachen hebben - ik weet er zelf niets meer van . We worden wakker rond 8u15 - om 9u moeten we het shuttlebusje nemen naar de ingang van het park, waar we rond 11u zouden moeten opgepikt worden voor een dagje "lazy hiking" (lees: rondgereden worden en alleen maar korte wandelingetjes doen). Ben wel blij dat we gisteren de hike naar de torres gedaan hebben, kzou me anders wel heel erg lui voelen . We worden verwelkomd vanmorgen door 4 paarden die aan ons raam komen piepen . Geen wilde hoor, maar desalniettemin leutig . Aangezien het shuttle busje van de refugio idd al om 9u30 terug aan de ingang van het park is en we pas rond 11u opgepikt worden door een ander, moeten we daar wel even wachten. Beetje stom, maar gelukkig heeft ste de p en de che meegenomen, schijnt de zon en komen er weer een paar condors boven onze hoofden vliegen.
Op het busje waarmee we door het park vliegen (dat laatste duidt vooral op de rijstijl van de chauffeur) zitten 2 chileense madams, 2 braziliaanse koppels, een amerikaans koppel (waarvan de vrouw ook braziliaans is denk ik) en een rare Koreaan die zichzelf constant zit te filmen met een soort iPad en uitleg geeft in zijn filmpje. Der hangt nog precies een waslijn aan zijn iPad ook. Bizar figuur. Het waait vandaag enorm hard! Blij dat we vandaag niet op die rotsen van gisteren moeten klimmen. Man man, op sommige punten heb je het gevoel dat je weg waait. De rit vandaag is ok, maar minder interessant dan hetgeen we gisteren deden. Als je enkel dit doet in het park, dan mis je toch wel iets. Voordeel is wel dat we door het hele park rijden (enfin: zoeven), iets waar je te voet toch enkele dagen zou over doen.Â
Als we aan Lago Grey zijn, is de Koreaan plots vermist. Als ik de Brazilianen goed begrijp, is hij naar ziens op een boot gestapt die een tocht doet op het meer van 3u. En dat terwijl we een uur hadden om er rond te lopen... De slimmerik. Zijn gerief ligt nog op de bus, maar de begeleidster kan het blijkbaar regelen dat hij met een andere bus zal terugkeren - zijn gerief zullen ze aan het hotel afzetten. Domme koreaan. Maar je kan dus maar beter telkens op tijd terug zijn aan de bus . Na deze kleine kink in de kabel vatten we de terugtocht aan naar puerto natales. En tis niet van de poes met ons busje en chauffeur. Het laatste stuk van de weg is geasfalteerd, maar het eerste anderhalf uur is dat niet. Als je vandaag een banaan gegeten hebt, melk gedronken hebt en een bol ijs gegeten hebt, dan heb je na onze rit een bananenmilkshake in je buikie.
We komen ook weer hele kuddes guanoco's tegen (wilde lama's dus) en een soort rare struisvogels.
Rond 19u00 zijn we terug en we checken opnieuw in in de Erratic Rock II (een aanrader). Na een douche verdoen we onze laatste chileense pesos (waarom heeft niet heel de wereld dezelfde munt eigenlijk) aan water en chips en gaan we opnieuw eten in de mesita grande. Normaal gaan we niet 2x in hetzelfde eten als we op reis zijn, maar op die plek is het zodanig gezellig en lekker dat we graag een uitzondering maken!
Morgen terug de bus op naar El Calafate!
Woensdag: vandaag gaan we naar het nationaal park torres del paine, vooral bekend voor de ... torres, jawel, de 3 megagrote massieve granieten torens (rotsen dus). We staan keivroeg op (6u30), krijgen eindelijk nog es eitjes bij het ontbijt, en om 7u30 komt een busje ons ophalen. Het is een 2-tal uurtjes rijden naar het park en onderweg zien we veel guanoco's (of guanaco's, don't know), wat een soort wilde lama's zijn. Aan het park aangekomen moet je eerst aanschuiven om een toegangsticket tot het park te kopen (ongeveer 24⬠pp, die toegangstickets kosten hier echt veel). Je moet ook een briefje invullen met je gegevens op, wat ze in 3 bakken (mannen, vrouwen, kinderen) bijhouden. Als je het park terug verlaat, moet je je terug uitschrijven. We zijn gelukkig redelijk snel van de bus gestapt en staan dus redelijk vooraan het rijtje, waardoor we de eerste shuttlebus naar refugio torres kunnen nemen, onze overnachtingsplaats voor vandaag. We willen vandaag immers nog de hike naar base de las torres ondernemen, een wandeling van 18km die ons tot aan de voet van de torens moet brengen. We reserveren een avondmaal voor vanavond in de refugio en zetten onze 1-nacht-rugzakken in de dorm (de rest van de valiezen lieten we in erratic rock). Iedereen wordt hier te slapen gelegd in kamers van 6. De refugio ziet er heel ok uit, vrij proper sanitair, proper beddegoed en comfy donsdekens en stapelbedden. Rond 11u kunnen we vertrekken op onze hike - die zou normaal een 8-tal uur in beslag nemen volgens de map die we bij de ingang van het park kregen, dus dat moet net lukken om voor zonsondergang terug te zijn. We zijn gewapend met handschoenen, mutsen, dikke trui en jas ... die we al na 5 minuten allemaal uitspelen. De zon schijnt overvloedig en van te stappen krijg je al snel warm natuurlijk. Vooral omdat het hier niet echt plat is... De eerste 2u wandelen (incl een stop van een kwartier om onze meegebrachte pistolets op te eten) is behoorlijk zwaar. Een vrij steile klim zonder platte stukjes tussen. Een uitdaging voor mijn slechte conditie. Na die 2u gaat het middenstuk wat makkelijker, een beetje omhoog, een beetje plat, een beetje omlaag. Het allerlaatste stuk, net voor je de torres bereikt, is dan weer een tandenbreker. Heel erg steil omhoog, phoewie. Maar het uitzicht over de bergen onderweg is adembenemend en eens boven is de view op de torres de klim absoluut de moeite waard. We worden nog eens beloond door een 5-tal condors die rond de torres cirkelen. Sjiek! En we klaarden de klus in iets minder dan 4u, wat ruim een half uur minder is dan hetgeen de map vooropstelde (4,5 heen 3,5 terug). Tvalt dus toch nog enigszins mee met mijn conditie, oef. Rond 15u vatten we de terugtocht aan - deze keer een uitdaging voor de knietjes, want vaak steil naar beneden.Â
Rond 18u zijn we terug in de refugio (Drinken! Douche! Eten! Slapen!), waar we kennis maken met onze kamergenoten: een koppel (onze leeftijd) uit San Francisco (reminder voor mezelf: Kevin en Cassy) en een Duitse diplomaat (Klaus) die op de ambassade in Buenos Aires werkt. Allemaal leuke mensen en vooral met het amerikaanse koppel klikt het wel. We brengen nog de rest van de avond met hen door en drinken samen 3 flessen rode wijn uit . Hele leuke avond - misschien moeten we wat vaker in van die hostels slapen, want het is meestal dan dat je van die leuke ontmoetingen hebt. Ook zo in australie op het einde van onze 3daagse in the red center. Ongelofelijk hoe je een hele avond kan zitten tetteren met mensen die je pas ontmoet hebt. Twas een vermoeiende maar heel aangename dag vandaag en we gaan dan ook tevreden maffen. Met oordoppen, want de amerikaan verontschuldigt zich op voorhand voor het feit dat hij snurkt . En iets voor 23u, want rond dat uur worden de lichten afgelegd - ze wekken hun eigen elektriciteit op met zonne-energie en moeten er dus spaarzaam mee omspringen. Maar op zich geen probleem, want ik had dat gisteren nog gelezen en nog snel een zaklamp gedownload voor het geval dat .
Dinsdag: vandaag staat een busrit naar Puerto Natales in Chili op het programma (Steven: ah dan gaan we daar chili con carne kunnen eten ). Voordeel van de bus is dat je naar buiten kan kijken en het landschap in de gaten kan houden. Tgaat natuurlijk wel veel trager dan het vliegtuig, maar langs de andere kant moet je er ook geen eeuwen op voorhand zijn en moet je achteraf niet staan wachten op je bagage. Wel grappig, op de bus hangt een plakkaat dat je je schoenen niet mag afdoen. Grappig . Voordeel is ook dat je ruim de tijd hebt om nieuwe apps uit te proberen . Resultaat te zien op Picasa .
Gisteren trouwens nog geskypet met het thuisfront - ik wist zelfs niet dat ik online was (was al helemaal vergeten dat ik skype had geinstalleerd op mijn foon), maar plots rinkelde hij en twas de mama en de papa. Toch schitterend die technologie he - aan de andere kant van de wereld min of meer en toch zie en hoor je mekaar perfect.Â
Het landschap is zoals je van Patagonie verwacht: desolaat . Alle beschaving lijkt hier ver weg. Hier alleen maar dorre grassen, het waait hier naar het schijnt veel waardoor de fauna laag-bij-de-gronds is . Een steppelandschap, noemen ze zoiets geloof ik. Misschien ben ik wel een beetje overenthousiast, maar zelfs die eindeloze leegte met de Andes-bergtoppen in de verte vind ik mooi. Kvraag me eigenlijk af hoe ver een mens kan zien - ik heb den indruk dat dat hier heel ver is.
Ik heb me ook zitten bedenken dat het beroep van paaltjeszetter hier behoorlijk lucratief moet zijn. Kiiiiilometerslang staan er aan beide zijden van de weg paaltjes. Wat ze moeten tegenhouden is een raadsel, wat met uitzondering van een handvol schapen ergens en een handvol koeikes ergens anders, zie ik toch geen vee. Ook veel boerderijen zie je niet (een stuk of 3 op gans die lange lange weg ).Â
En dan na een paar uren kilometers vreten, doemt er plots een grote fabriek op, een handvol pink flamingo's in een plasje en rond de hoek een vrij groot stadje - tziet er niet echt de meest aantrekkelijke woonplaats uit. Het gaat van gewone bakstenen huizen naar Europees model over houten chaletjes naar golfplaten bouwsels (golfplaat is hier trouwens wel vaker te zien als bouwmateriaal).
Dan de grens met Chili. Tis lang geleden dat ik een douane gezien heb langs de weg eigenlijk (die van Niagara US en Canada effe niet meegerekend ). Eerst een paspoortcontrolepost van Argentinië die een uit-stempeltje in je paspoort zet. Een paar kilometer verder iedereen de bus uit, inclusief alle bagage, en een in-stempeltje in je paspoort en je bagage door een scanner. Je mag geen groenten, fruit, vlees, vis, enz meenemen in Chili... Tis toch een beetje een grenspost uit de jaren stillekes precies - zoiets als in "rien a declarer".
Waar de bus stopt, is het een beetje een geharrewar - er staan mensjes te wachten die je naar hun hostel willen lokken. Maar plots ontwaar ik een vent met mijn naam op een plakkaat! Weeral . Kzal er maar van genieten want vanaf vrijdag is het weer reisbureau Eva en dat komt niet met ventjes met plakkaten met mijn naam op .Â
In Puerto Natales (waar we nu zijn) waait het behoorlijk hard! Maar vooralsnog schijnt de zon nog. Houden zo. Hierna gaan we naar Salta, wat in het noorden ligt en waar het dus warm zou moeten zijn, maar volgens mijn weervoorspeller regent het daar... Iedereen weer hard duimen dus!
Thanx ook aan iedereen die reacties post - altijd leuk om weten dat mijn uitgebreide schrijfsels gelezen worden . Ah voor de liefhebbers: we logeren hier in Erratic Rock II - morgennacht in een refugio in het park (reminder: oordopjes meenemenen ) Â dan weer een nacht hier.
We halen chileense pesos uit de muur (moeilijk in te schatten hoeveel we er gaan nodig hebben), en wanen ons rijk, want 1⬠is ongeveer 600 pesos. Let vooral op het woordje "wanen" .
Puerto natales is niet zo erg groot en duidelijk backpacker-oriented. Proper stadje, loodrechte-straten maar toch lopen we hier om de haverklap verkeerd . We eten een knoert van een hamburger is de plaatselijke hamburgertent (1 met avocado), maken ons een beetje zorgen om het niet volledig uitgebakken vlees en laten het middelste dus maar liggen, kopen nog wat pistolets en kaas en chips en bananen en water voor morgenmiddag, zoeken of we savonds in de refugio kunnen eten (zou moeten lukken al moet je normaal op voorhand boeken en dat kunnen we niet meer want geen telefoon in de refugio (maar het bureau dat eigenaar is mailt me dat het ok is als we het laten weten van zodra we in de refugio zijn)), wandelen es tot aan het meer, lezen een beetje en zo passeert de namiddag al snel weer. Savonds eten we in la mesita grande, een supercool restaurantje en zeker een aanrader als jullie hier ooit zijn. Hip ook in vergelijking met de rest van de stad. Een lange tafel waar iedereen aan gaat zitten, supertoffe lampjes, hele lekkere houtovenpizza en pasta's. Jep, lekker lekker!
Morgen zal de blog dus niet aangevuld worden - no panic als je niets van ons hoort, want de komende 48u hebben we geen telefoon, geen internet. Morgen al vroeg met busje naar nationaal park, waar we hopelijk voor de middag aankomen want we willen nog een belangrijke wandeling doen, en die duurt ongeveer 7u (en met mijn conditie misschien 8u) en rond 20u begint het hier deze tijd van het jaar donker te worden. Flink doorstappen dus! Overmorgen doen we meer aan hiking voor leegaards en worden we rondgereden naar de belangrijkste zichtjes waar we telkens kortere wandelingen doen. Zo, nu nog wat fotos posten van vandaag en een uiltje vangen!
Maandag: vandaag op het programma staat de Perito Monero gletsjer, niet de grootste maar wel 1 van de mooiste - ik geloof dat het Unesco beschermd is. We dachten dat we er ook zouden op wandelen, maar dat is blijkbaar niet het geval. Vanavond toch maar een boos mailtje naar Riksja Travel, want gisteren ontbrak er ook al een stukje van onze "excursie" (vies woord). Dan boeken we eens een georganiseerd stukje... Tis zoals Roger zegt: wat je zelf doet, doe je meestal beter! Blij dat we maar een paar dagen via een reisgenootschap geboekt hebben . Enfin, we laten het niet aan ons hart komen, want wat we vandaag gezien hebben, is 1 van de mooiste dingen die we ooit al gezien hebben. En tzou me verwonderen als we ooit nog es zoiets moois zullen aanschouwen. Het is eigenlijk nog indrukwekkender vandaag dan gisteren, en die blog van gisteren stond al vol superlatieven. Hoe ik het vandaag moet beschrijven, geen idee. Het is gigantisch! Een perfect zicht op een gletsjer van 5 km breed (en je ziet dat in 1 x he), een muur van blauwachtig ijs die eindigt in het argentinameer en waar je in de lengte 15 a 20 km van kan zien (dan verdwijnt ie achter een bocht). Fantastisch. En niet alleen visueel, maar ook auditief impressionant, want nu en dan vallen grote blokken van dat ijs in het meer, wat gepaard gaat met een geraas - precies donder! En iedereen maar turen in de hoop blokken naar beneden te zien vallen. We hebben een stuk of 4 echt grote zien vallen - it's amazing .
In de loop van de namiddag doen we nog een grappige ontdekking ook. Een paar dagen geleden schreef ik al over een vrouw die met haar moeder op reis was en die we nu en dan tegenkwamen. In de afgelopen dagen zijn we die nog geregeld tegengekomen en nu en dan mee zitten babbelen. Van dag 1 had ik al het gevoel dat ik die mevrouw van ergens kende, maar ik kon ze niet thuisbrengen. Vandaag vroeg ik haar naam, omdat ze ook met riksja travel op stap is en ook een mailtje ging sturen ivm de boottocht van gisteren, en toen zei ze dat ze Mimi Lamoot heet. Toen begon het me stilletjes aan te dagen dat het de vroegere CEO van C&A was, 1 van Belgie's grootste vrouwelijke managers. Momenteel is ze vice-president van Pearle en consoorten (die ook in Argentinie een zetel hebben). En Steven vroeg gisteren wat ze van werk deed. Haar antwoord: "ik doe in brillen." Heerlijk als mensen met een dergelijke carriere toch kennelijk de voetjes op de grond weten te houden. En wij voelen ons natuurlijk mega belachelijk dat het ons 3 dagen heeft gekost voor we door hadden wie het was . Boerekinkels . (en ik vroeg dan nog haar naam!!!) De kans dat we ze nu nog terugzien is super klein - zij trekken nu naar salta maar wij maken nog een ommetje langs torres del paine in chili morgen.Â
Savonds gaan we een pizzatje eten - het etablissement zag er veelbelovend uit maar de pizza is niet veel soeps eigenlijk - iets te Amerikaans. Soit, we sluiten af met een ijsje (ja, als je in Argentinië bent, MOET je ijsjes eten, of toch volgens Steven). We houden ons hoorntje bij om onderweg naar het hotel aan een hond te kunnen geven. Hier zitten immers superveel honden overal langs de weg, brave beestjes die je met grote ogen aankijken als je passeert. Komen we wel geen enkele hond tegen zeker vanavond (behalve 1 loebas die niet geïnteresseerd is in mijn hoorntje). Tmoet weer lukken .Â
Morgen dus met de bus naar Puerto Natales in Chili, om van daaruit het nationaal park Torres del Paine te bezoeken. We slapen er ondermeer in een soort berghut - geen idee of ik er internet zal vinden voor de blog. Jullie zien wel he!
Ah, nog een leuke verrassing als we terug in het hotel kwamen deze namiddag - er lag een pakje met chocolaatjes op bed. Mamsie had laten weten aan het hotel dat we newly weds waren . Tof!
Zondag: vandaag staat dus een boottocht op het programma op het lago Argentino, varen langs de gletsjers. De Belgische met haar mama zitten ook op het busje dat ons 20 minuten te laat komt oppikken (waardoor ik al ene van het lokale agency uit haar bed gebeld heb omdat we schrik hadden dat ze ons waren vergeten ). Blijkbaar zijn die Belgische van Oostende afkomstig, maar wonen ze al enige tijd in Temse. Emigranten dus . We schepen in om 9u en zullen terug aanmeren rond 16u. Tis een trage boot, zeg maar . Het zijn allemaal vrij grote boten die met de toeristen rondvaren - zoals het in lonely planet stond beschreven deel je de mooie zichtjes met 130 van je dichtste vrienden . Doordat het nu geen hoogseizoen is, zit de boot echter verre van vol, waardoor het toch nog goed meevalt en je niet moet drummen voor een front row view . Varen op het meer op zich is al supermooi: het groenachtige water, de woeste bergen en besneeuwde toppen, ... Nu en dan een blauwige ijsschots die voorbijdrijft... Me dunkt is het water hier niet al te warm - die ijsschotsen doen er soms 5 maanden over om te smelten. Ze zijn dan ook wel wat groter dan het gemiddelde ijsblokje in mijn mojito's (mmm). Het eerste hoogtepunt is de xxx-gletsjer (ik ben de naam alweer vergeten - tis niet de perito moreno (waarvan ik intussen ontdekt heb dat hij niet de grootste is, die eer is voor een andere in het gebied, waarvan ik ook de naam alweer vergeten ben - educatieve blog he)) - enfin dat hoogtepunt dus: die gletsjer eindigt in het meer en is daar tot wel meer dan 100m hoog! Straf he - ter vergelijking: de kerktoren in waregem is maar in de 50m hoog. Heel erg mooi en imposant - ook het kleur is super: hele mooie blauwe tinten, hopelijk heb ik er een beetje van kunnen vatten op de foto's. Gelukkig is de zon van de partij (goed geduimd allemaal, dank je).Â
Steven geeft trouwens nog een introductie "hoe snel boel krijgen met je medereizigers". Als een meneer - die naast Steven staat - zijn petje met een zwier wegwaait en in het water vliegt (twaait hier nogal hard waardoor we er als mummies bijlopen - check pics), vindt Steven er niets beter op dan te zeggen: "bye bye". En die mens maar crossen achter zijn klakske .Â
Vervolgens varen we richting de Upsalagletsjer - dat is die tweede van daarnet waar ik de naam niet meer van wist. Das dus de grootste gletsjer - de "straat" er naartoe ligt sinds een drietal jaar bezaaid met ijsblokken, waardoor ze er niet altijd invaren, maar vandaag wel. Suuupermooi. Ik ben net op tijd naar buiten gegaan, waardoor ik een front row view heb, wat hier wel aangenaam is (helemaal vooraan de boot, ik voel me een beetje kate winslet met al die ijsblokken in de buurt ). Tis eigenlijk bijna niet te beschrijven hoe mooi het is, en foto's kunnen dit zeker niet vatten omdat de grootsheid ook 1 van de aspecten is wat het zo mooi maakt. Machtig. De verwachtingen waren hoog, maar ze worden ingelost.Â
Ook daarna, als we terugkeren naar de haven, blijf het mooi - de zon schijnt nu volop, waardoor het water echt groen is (zo wat turkoois maar niet turkoois zoals de zee dat kan zijn, ander turkoois, meer groen dan blauw), en dat in contrast met de donkere bergen. Knap. Rond 16u45 varen we de haven weer binnen - van 9u tot 16u45 op de boot, en dat zonder kotsen deze keer. Knap knap (al is het laatste stuk wel tricky, met een zijwind...) We komen nog een keilieve zwarte poes af als we afgestapt zijn (moesten we nu in Afrika zijn zou dit wel raar geklonken hebben).
Savonds gaan we eten in Don Pinchon - zegt jullie natuurlijk niets maar tis maar voor mijn annalen (oei, dit klinkt ook wat raar - zou het aan die fles Malbec liggen dat ik al rare dingen zeg?). Ik vond het restaurant als zijnde een aanrader op Tripadvisor (lang leve apps en free Wifi) voor Pagagonian lamb (dat zijn die beesten op die grill - ik geloof dat ik er al een foto van gepost heb). Ik wilde al een tijdje dat lam proeven, want dat is duidelijk iets van hier, maar had tot nu toe een beetje schrik, want ja, ik en vlees van ongekende oorsprong... En omdat die parilla zo'n goeie reviews kreeg, zijn we daar maar geweest, en het was inderdaad lekker! Sappig maar krokant aan de buitenkant, veel smaak, ... Veel gepeuzel ook wel, want veel been en veel vet (best woman, als je dit leest, tzou niets voor jou zijn ) - ik hou niet van dat vet, maar dankzij dat vet smaakt het beestje wel lekker natuurlijk. En je mag met je handen eten, altijd een voordeel bij peuzelvlees . Steven sluit de avond nog af met een ... Jawel: helado .
. Morgen pas kunnen we dan het vliegtuig naar Salta nemen, omdat het te riskant is om een vlucht te laten aansluiten op een busrit. Vandaag in feite een beetje een "verloren dag" dus, al is het natuurlijk ook wel es toegestaan om te relaxen op reis 
