Als je iets goeds ziet, geef dan een compliment. Als je iets fouts ziet, bied dan je hulp aan. (Nelson Mandela)
CD&V in Bloeiend Aalter Veroniek Vermeulen
nummer 20
09-09-2012
8 en 9 september 2012
Het beloofde een mooie zomerdag te worden en dat werd het ook. Ruim 300 fietsers verzamelden voor het gemeentehuis. Het Karrewiel was de eerste stopplaats. Het was moeilijk de toevloed aan dorstigen meester te kunnen, maar iedereen was welgezind en had geduld. Na deze stop reden we over de spoorweg richting Aalter-centrum. Het mooie uitzicht, de sfeer en gezelligheid op de Markt is uniek, merkte ik op. De laatste kilometers waren in een mum van tijd gepasseerd. In de tuin werd een aangepaste aperitief aangeboden. Omdat je tijdens het fietsen nooit veel mensen ziet, ben ik bij de ingang van de tuin gaan staan. Daar werd mijn vermoeden duidelijk. Velen had ik tijdens de rit niet gezien en kon ik nu wat tegen praten. Ook waren er die niet gefietst hadden en enkel voor de barbecue kwamen. Werken, kinderen en andere verplichtingen waren allemaal geldige redenen. . De personen die mij het meest bijgebleven zijn zijn zonder twijfel Jan De Crem en zijn vrouw, Tony Andries en mijn beste vriendin Inge met haar man. Die laatste wilden me verrassen met hun komst wat hen gelukt is. Bij het binnengaan werd duidelijk dat er meer volk was dan stoelen. Bijgevolg hebben er een aantal buiten moeten eten. Pieter De Crem stelde ons één voor één voor. Toen hij begon over de 3-tandem dacht ik dat hij zowel Marieke, Dirk als mij zou naar voor roepen, maar ineens viel enkel mijn naam. Bijgevolg heb ik zijn woorden amper gehoord. Het applaus was hartverwarmend. Dirk De Smul is ondertussen een volleerd entertainer en stelde Pieter voor met brio. Na de praktische afspraken rond aanschuiven e.d. volgde een groepsfoto buiten in de tuin. Wat volgde was een sliert hongerigen aan een dubbel buffet en aan de tafels binnen. Bedankt aan mijn vrienden van Aalter Sportief voor de gezellige avond. Bedankt ma en pa voor jullie aanwezigheid. Ik weet dat jullie eerst niet zo voor mijn deelname te vinden waren, maar ben blij dat jullie me nu volledig steunen. De ganse avond voelde ik me gedragen door de zaal. Alle mensen waren tevreden over de fietstocht en het eten. Er was een groepsgevoel. Meer en meer foto's van mijn collega's verschijnen in de Aalterse straten. Ik had gedacht dat de campagne voor minder borden gingen zorgen, maar niets is minder waar. Elke kandidaat wil zich profileren in zijn eigen en zijn buurdorp. Dat vind ik bijzonder jammer. Dat groepsgevoel was dus meteen weg Nu is het elk voor zich! Daar heb ik moeilijkheden mee. Zondag ben ik terug gaan barbecuen, maar dan van de Landelijke Gilden van Groot-Aalter. Wij, Bellem, namen er niet aan deel. Daar wij tweejaarlijks een verlichte boerderijtocht organiseren rond deze periode zouden we ook slechts tweejaarlijks aan deze Dag van Landbouw kunnen deelnemen. We vinden dat wat moeilijk te verantwoorden naar de andere Gilden toe en wensen hen oprecht veel succes met deze organisatie. Land- en tuinbouwers van gans Aalter kwamen samen in Maria-Aalter om bij te praten. Het was leuk veel gekende gezichten te treffen. Voor de kinderen was er een springkasteel en een shminkstand voorzien. Door het warme weer werden geen gezichten maar vooral armen beschilderd. Om me beter bekend te maken bij de mensen die ik niet kende, liet ik mijn schouders gepast beschilderen. Zie foto hiernaast. Het eten smaakte en algauw zetten de eersten zich al op fiets om de georganiseerde zoektocht aan te vatten. Mijn oudste dochter, Lies en ik sprongen dan ook maar snel in het zadel en gingen op pad. Uit de tocht heb ik geleerd dat Maria-Aalter, Wingene en Beernem mooi beboste fiets- en wandelpaden hebben. Ik waande me op vakantie in Frankrijk. De stopplaatsen waren stuk voor stuk pareltjes van boerderijen en ik zag dat vele bedrijven elk een naam hebben. We fietsten rond een militair domein en natuurgebied met speciale koeien (Galloways). De praktische proef nl. petanqueballen in gaten laten rollen had voor vertraging gezorgd zodat de fietsers langzaam terug binnensijpelden in de zaal. De antwoorden werden overlopen en de prijzen uitgedeeld. Ik heb me moeten neerleggen bij de overwinning van mijn dochter. Zij had een prijs en ik niet. Ik was moe, maar ben blij dat ik er geweest ben. Hopende dat ik de aanwezigen heb overtuigd van mijn oprechte interesse in hun bezigheden als verzorgers van het platteland, bond ik de fietsen op mijn auto en vertrok huiswaarts. Het was een onvergetelijk weekend. Bedankt aan alle (vrijwillige) organisatoren en lieve mensen voor de fijne kennismaking.
. De personen die mij het meest bijgebleven zijn zijn zonder twijfel Jan De Crem en zijn vrouw, Tony Andries en mijn beste vriendin Inge met haar man. Die laatste wilden me verrassen met hun komst wat hen gelukt is. 
