Als je iets goeds ziet, geef dan een compliment. Als je iets fouts ziet, bied dan je hulp aan. (Nelson Mandela)
CD&V in Bloeiend Aalter Veroniek Vermeulen
nummer 20
14-10-2012
Afwachten
Donderdag postte ik de laatste Bellemfolders in de straten rond Bellem. Een pak viel van me af. Vrijdag zou een rustige dag worden. Wat opkuisen thuis en werken voor school ... totdat ik de garage dweilde. Een doos met nog zo'n 300 Bellemfolders kwam ik tegen. O nee, lichte paniek. Dat mag ik niet laten liggen. Dus na wat telefoontjes naar Marieke en Dirk, ging ik weer op pad. Tegen 13 uur was ik klaar. Eén ding ergerde me. Waar is mijn gsm? Zaterdag heb ik me dan wijselijk rustig gehouden. 's Avonds was gereserveerd voor een uitstap met een aantal vriendinnen naar het Sportpaleis. Milk Inc was super. Nadien hebben we nog iets gedronken. Je kan al raden dat het niet vroeg was. 6u15 ging mijn wekker af, want om 7u werd ik verwacht in kiesbureau 15 in Bellem. De sfeer was rustig en correct. Om 8u stipt gingen beide stembureaus hier open. Een grote meute passeerde tussen 8 en 9 uur. De tweede meute tussen 11 en 12. De derde meute tussen 13 en 14 uur. Handen hadden de bijzitters tekort. Stemcomputers die dienst weigerden, mensen die hulp nodig hadden bij zowel het stemmen in het hokje als het inscannen in de urne. Mijn handen en geweten vonden dat dit niet zo verder kon. Ik heb de voorzitter mijn hulp aangeboden. De ganse ploeg stemde toe. Een PV werd daarvoor opgemaakt. Ook de getuige van Groen hielp mee met het valideren van de kaarten. Daardoor heb ik heel wat mensen niet gezien. Praten met hen mag sowieso niet. Open VLD maakte moeilijkheden van onze hulp, maar we staan recht in onze schoenen. Het was pompen of verzuipen. Ons kiesbureau werd gesloten met slechts 12 afwezigen. Een record naar 't schijnt. Vanaf 15u werd opnieuw het bureau correct en rustig afgesloten. Ondertussen hadden mijn man en enkele vrienden de verkiezingsborden in Bellem afgebroken. Het herfstlandschap mag weer volledig tot zijn recht komen. In het Karrewiel wachtten ze me al op. De tranen kwamen vanzelf. Opluchting ... het is voorbij. Thuis praatten we nog wat na en volgden we de score op via www.vlaanderenkiest.be Spannend want de ene keer ben ik er net bij en de andere keer net niet. We wachten af! Moraal van het verhaal: wees uw vijanden dankbaar voor de les in tolerantie, zelfbeheersing en geduld.
