Als je iets goeds ziet, geef dan een compliment. Als je iets fouts ziet, bied dan je hulp aan. (Nelson Mandela)
CD&V in Bloeiend Aalter Veroniek Vermeulen
nummer 20
09-09-2012
8 en 9 september 2012
Het beloofde een mooie zomerdag te worden en dat werd het ook. Ruim 300 fietsers verzamelden voor het gemeentehuis. Het Karrewiel was de eerste stopplaats. Het was moeilijk de toevloed aan dorstigen meester te kunnen, maar iedereen was welgezind en had geduld. Na deze stop reden we over de spoorweg richting Aalter-centrum. Het mooie uitzicht, de sfeer en gezelligheid op de Markt is uniek, merkte ik op. De laatste kilometers waren in een mum van tijd gepasseerd. In de tuin werd een aangepaste aperitief aangeboden. Omdat je tijdens het fietsen nooit veel mensen ziet, ben ik bij de ingang van de tuin gaan staan. Daar werd mijn vermoeden duidelijk. Velen had ik tijdens de rit niet gezien en kon ik nu wat tegen praten. Ook waren er die niet gefietst hadden en enkel voor de barbecue kwamen. Werken, kinderen en andere verplichtingen waren allemaal geldige redenen. . De personen die mij het meest bijgebleven zijn zijn zonder twijfel Jan De Crem en zijn vrouw, Tony Andries en mijn beste vriendin Inge met haar man. Die laatste wilden me verrassen met hun komst wat hen gelukt is. Bij het binnengaan werd duidelijk dat er meer volk was dan stoelen. Bijgevolg hebben er een aantal buiten moeten eten. Pieter De Crem stelde ons één voor één voor. Toen hij begon over de 3-tandem dacht ik dat hij zowel Marieke, Dirk als mij zou naar voor roepen, maar ineens viel enkel mijn naam. Bijgevolg heb ik zijn woorden amper gehoord. Het applaus was hartverwarmend. Dirk De Smul is ondertussen een volleerd entertainer en stelde Pieter voor met brio. Na de praktische afspraken rond aanschuiven e.d. volgde een groepsfoto buiten in de tuin. Wat volgde was een sliert hongerigen aan een dubbel buffet en aan de tafels binnen. Bedankt aan mijn vrienden van Aalter Sportief voor de gezellige avond. Bedankt ma en pa voor jullie aanwezigheid. Ik weet dat jullie eerst niet zo voor mijn deelname te vinden waren, maar ben blij dat jullie me nu volledig steunen. De ganse avond voelde ik me gedragen door de zaal. Alle mensen waren tevreden over de fietstocht en het eten. Er was een groepsgevoel. Meer en meer foto's van mijn collega's verschijnen in de Aalterse straten. Ik had gedacht dat de campagne voor minder borden gingen zorgen, maar niets is minder waar. Elke kandidaat wil zich profileren in zijn eigen en zijn buurdorp. Dat vind ik bijzonder jammer. Dat groepsgevoel was dus meteen weg Nu is het elk voor zich! Daar heb ik moeilijkheden mee. Zondag ben ik terug gaan barbecuen, maar dan van de Landelijke Gilden van Groot-Aalter. Wij, Bellem, namen er niet aan deel. Daar wij tweejaarlijks een verlichte boerderijtocht organiseren rond deze periode zouden we ook slechts tweejaarlijks aan deze Dag van Landbouw kunnen deelnemen. We vinden dat wat moeilijk te verantwoorden naar de andere Gilden toe en wensen hen oprecht veel succes met deze organisatie. Land- en tuinbouwers van gans Aalter kwamen samen in Maria-Aalter om bij te praten. Het was leuk veel gekende gezichten te treffen. Voor de kinderen was er een springkasteel en een shminkstand voorzien. Door het warme weer werden geen gezichten maar vooral armen beschilderd. Om me beter bekend te maken bij de mensen die ik niet kende, liet ik mijn schouders gepast beschilderen. Zie foto hiernaast. Het eten smaakte en algauw zetten de eersten zich al op fiets om de georganiseerde zoektocht aan te vatten. Mijn oudste dochter, Lies en ik sprongen dan ook maar snel in het zadel en gingen op pad. Uit de tocht heb ik geleerd dat Maria-Aalter, Wingene en Beernem mooi beboste fiets- en wandelpaden hebben. Ik waande me op vakantie in Frankrijk. De stopplaatsen waren stuk voor stuk pareltjes van boerderijen en ik zag dat vele bedrijven elk een naam hebben. We fietsten rond een militair domein en natuurgebied met speciale koeien (Galloways). De praktische proef nl. petanqueballen in gaten laten rollen had voor vertraging gezorgd zodat de fietsers langzaam terug binnensijpelden in de zaal. De antwoorden werden overlopen en de prijzen uitgedeeld. Ik heb me moeten neerleggen bij de overwinning van mijn dochter. Zij had een prijs en ik niet. Ik was moe, maar ben blij dat ik er geweest ben. Hopende dat ik de aanwezigen heb overtuigd van mijn oprechte interesse in hun bezigheden als verzorgers van het platteland, bond ik de fietsen op mijn auto en vertrok huiswaarts. Het was een onvergetelijk weekend. Bedankt aan alle (vrijwillige) organisatoren en lieve mensen voor de fijne kennismaking.
1 september wordt gekenmerkt als eerst schooldag. Dit jaar viel deze op een zaterdag, dus geen school. Wel is het een startschot voor de campagnes. Zaterdag schoten de verkiezingsborden langs de straten als paddenstoelen uit de grond. Mij zal je nog niet direct zien prijken langs de straatkant, want mijn affiche is nog niet geleverd. Toch ben ik zaterdag ook in gang geschoten. Samen met mijn twee collega-Bellemse kandidaten Marieke en Dirk, zijn we op pad getrokken door Bellem. Met de fiets gaat het nog het gemakkelijkst vooruit, dus allen op ons ros. De straten over Bellembrug werden als eerste verrast met ons bezoekje. Jong, oud, de één al meer te been dan de ander, aan het rusten, aan het werk, niet thuis, ... Het was een boeiende en vermoeiende dag, maar ik heb heel wat mensen leren kennen. We hebben geen deuren tegen onze neuzen gehad, maar sommigen lieten duidelijk te kennen dat ze de voorkeur gaven aan een andere strekking. No problem, want er waren er meer die een babbeltje wilden slaan en hun besognes wilden delen. We schreven alle vragen en opmerkingen zorgvuldig op. Wie we kunnen helpen, helpen we graag. Dat is waar we ons de komende 6 jaar willen voor inzetten. We willen dat Aalter luistert naar en rekening houdt met Bellem. Dus wetende dat de uittredende Bellemse schepen, Tony Andries, niet meer opkomt, moeten we vragen of wij hem mogen opvolgen. Daar Dirk schaafwonden op zijn gezicht vertoonde door een arbeidsongeval, werd al gauw de grap gebruikt dat zijn vrouwen (Marieke en ik) de strijd onder elkaar al aan het voeren zijn. Hilariteit alom! Ook dat Dirk nu eens twee mooie medekandidaten mee heeft, breekt het ijs aan menig deur. Het valt ons alleszins op dat voordeuren niet veel meer opengaan, want de gezichten van de mensen verzwegen dat ze geen bezoek verwachtten en toch zeker niet via de voordeur. Moraal van het verhaal: rijkdom is niet het hebben van veel bezittingen, maar het hebben van heel weinig behoeften.
De laatste weken zijn lang voor de kinderen. Ze verlangen terug naar hun vrienden en andere klasgenoten. De middenweg was een sportkamp in Aalter. Lies nam deel aan de groep Acro van Sano Ritmo Gym en Marieke deed dansen en turnen bij Turnclub Aphrodite. Wetende dat Lies danst bij Time2Dance en in de muziekschool optie Dans, wou ik haar eens wat anders laten proeven. Het hogere niveau van de andere deelnemers liet haar afstappen van haar idee om in de toekomst te turnen. Marieke danste tot vandaag bij Geo Lucky Dance. Zowel turnen als dansen blijkt ze goed te beheersen. Ze kan dus kiezen. Op de kids funhappening van atlektiekclub Halestra liet ik Lies nog proeven van lopen, springen, werpen e.d. want haar juf had gezegd dat ze goed kon lopen. Wat bleek was te verwachten. Tijdens het aanschuiven voor een proef stond madam met haar heupen te wiegen en armbewegingen te maken die niet tot de gevraagde behoorden. De ik-wil-iets-anders-gril was weg. Marieke mocht niet deelnemen wegen te jong, maar kon zien hoe veelzijdig atletiek was. "Ik wil dat ook, mama." was haar reactie. Ik heb me gerealiseerd dat ik judo, volleybal en voetbal maar niet zal laten proeven. Anders wordt dat moeilijk kiezen voor haar en te belastend voor de taxi. Het aanbod in Aalter aan sporten is immens. En daar kinderen (en volwassenen) voldoende moeten bewegen, juich ik dit alleen maar toe. Het nijpt in het Sportpark. Clubs moeten verschillende weken uitwijken voor kampioenschappen of andere evenementen die georganiseerd worden. Noodgedwongen zoeken deze dus naar andere locaties. De scholen zijn daar zeker voor te vinden, want hun accommodatie betekent immers ook reclame voor hen. Een bijkomend voordeel is dat je kan sporten in eigen dorp. En waarom ze niet met de fiets laten gaan sporten? Een heikel punt die fiets, maar niet onhaalbaar. Ik ga ervoor, al is het maar om die taxi op stal te mogen laten staan. Hij rijdt immers ook niet op water. Moraal van het verhaal: sporten is gezond ... als het past
Eén september nadert. Dan schieten velen in gang met hun campagne. Ik wou vooral nu al klaar zijn om tegen 1 september wat meer op mijn gemak te zijn. Niets in minder waar. Het ontwerp voor de Bellem-folder moet zo snel mogelijk de deur uit. Dat wordt dus teksten schrijven en foto's nemen. Met kodak en fiets gewapend doorkruiste ik Bellem. Bij zo'n mooi weer is het niet moeilijk om je een toerist te wanen in eigen dorp. De zonnestralen door Markettebossen maakten van deze plaats een schilderij. De boerderij op het dorp zag er nog nooit zo mooi verlicht uit en een bootje vinden op de Brugse Vaart was een makkie. Het resultaat vind je op mijn website www.veroniekvermeulen.cdenv.be En om te bewijzen dat ik echt overal gezeten heb, vind je op de foto hiernaast. Moraal van het verhaal: Er is niets dat meer rechtstreeks de ziel raakt, dan schoonheid.
Eens de Bellemse feesten eraankomen, weet ik dat mijn verlof er bijna opzit. Ik probeer daardoor nog extra te genieten van mijn vrije dagen. Op vrijdag aten we côte à los in het Karrewiel in gezelschap van vrienden, andere parochianen en de Olympische Spelen-tv. De kwissers in de tent, hebben we dus gesteund van aan de zijlijn. Zaterdagavond was zwaar want ik moest op twee plaatsen tegelijk zijn. Mijn man, Benny, is een fietsfanaat en had afgesproken met zijn club Aalter Sportief om een tocht van 160 km te maken. Ik, dansfanaat, had afgesproken om te dansen op het dorpsplein met mijn dansclub Time2Dance. Het probleem lag erin hoe we dit allemaal konden combineren. Mijn strakke planning is volledig in de soep gedraaid, maar we zijn er overal geraakt. Hij happy, de kids happy, ik minder happy. Controlefreak als ik ben, was de trappistenbar mijn uitvalsbasis om terug te ontspannen. Met dank aan de muziek, de sfeer en de leuke mensen! Zondag was er de sneukeltoer die we oversloegen wegens vaakluizen. Toch zijn we 's avonds de sfeer gaan opsnuiven op het dorp. Iedereen was zichtbaar moe, maar tevreden. We sloten de avond af, samen met de organisatoren tijdens hun opruimactiviteiten. Woensdag was een wielerhoogdag voor het dorp, nl de parochianenkoers. De uren ervoor had ik zelf ook mijn stalen ros bestegen om Bellem volledig te verkennen. Jawel, ik heb me verplaatst als toerist in eigen dorp en alle mooie plekjes gefotografeerd. Wat wonen we toch mooi! En de benen zaten goed. Toen het startschot in de namiddag gegeven werd voor de Originele categorie van 10 km had ik spijt dat ik niet aan de startlijn stond. Ik zou, verkleed als boerin of zo, dat wel hebben zien zitten. Chapeau voor het feestcomité Testedoene. Dat zij voor de Bellemnaar en allen daarbuiten zoiets groots kunnen samenboxen. Ik heb tonnen respect voor deze vrijwilligers. Echt goed gedaan! Op pompelmoeskermis organiseren ze een boerenmarkt waar wij, Landelijke Gilde Bellem, graag onze steen aan bijdragen. Wij verzorgen de veeprijskamp en de oldtimertractorentocht alsook een demonstratie van één of andere landbouwmachine. Ik verklap nog niks :-p De andere koersen heb ik aan me voorbij laten gaan wegens hoogdagbezoeken. Mijn tante Simonne, 90 jaar, heb ik getrakteerd op Bellemsche briochen en mijn pépé Etienne, 97 jaar, op een rustig bezoek. Meestal ontmoet ik mijn pépé op grote geboorterecepties of jubilea. Hij was zichtbaar tevreden met mijn bezoek, alsook tante Simonne. Ik ben thuisgekomen met het gevoel dat ik ook zo oud wil worden. Beiden zijn ze kranig. De ene wat positiever tegenover de kwaaltjes dan de ander, maar bovenal blij dat ik opkom voor de belangen van de mens in eigen dorp.
Moraal van het verhaal: daar alleen kan liefde wonen
daar alleen is 't leven zoet
waar men stil en ongedwongen
alles voor elkander doet.
Om iedereen samen te krijgen om mijn 35ste verjaardag te vieren, hebben we moeten puzzelen. Het werd 4 augustus. Eerst aperitieven bij mij thuis om dan te vertrekken richting Eurocity. Na een stevige maaltijd kon iedereen een bowl gooien. Het was best spannend. Omdat we met onze bende nogal wat creativiteit hebben, worden de cadeaus steeds persoonlijker. Hierbij vind je wat ik kreeg. Ook een mapje met foto's werd me aangeboden met foto's die ik misschien nog zou kunnen gebruiken tijdens mijn campagne (gecensureed). Geniet maar mee. Moraal van het verhaal: echte vrienden herken je aan de tijd die ze aan je besteden
Terug van weggeweest. In een ander land, streek of dorp kan je altijd ideeën opdoen over hoe zij het hun inwoners beter kunnen maken. Tijdens een fietstochtje in Frankrijk door de bossen stonden borden over hoeveel km je nog te gaan hebt om naar een volgend dorpje te geraken. Op pick-nickplaatsen stond heel duidelijk dat de natuur gerespecteerd moest worden en het afval in de vuilnisbak hoort. Ik dacht aan de Kraenepoel. Zou er geen picknickgelegenheid kunnen komen door er aangepaste banken te plaatsen? Of een educatief spel in Poekebos over planten en dieren waarbij de kinderen spelenderwijs leren. Of een historische route in Poekekasteel met een spelboekje voor de kids waarin ze oplossingen moeten vinden in de verschillende kamers en zo de geschiedenis ervan leren. Toeristisch kan het in Aalter nog heel wat beter. Het is niet omdat we tussen de Leiestreek en het Meetjesland vallen, dat er hier niets te beleven kan vallen. Pijlen met daarop "bakker, apotheek, café, restaurant en benzinestation" zijn ons goed van pas gekomen. Om nog maar te zwijgen van de speelstad of het zwembad dat we zochten. De gps vond niet alles! Fiets- en wandeltoerisme moet een boost krijgen in Aalter. Wij hebben ook heel mooie plekjes die mogen gezien worden. De batterijen zijn opgeladen om daarvoor te gaan. Moraal van het verhaal: het gras is groener aan de overkant. Het komt erop neer het graszaad te vinden om aan jouw kant hetzelfde te bekomen.
Wat is het moeilijk om je eigen foto te kiezen uit een ganse reeks. Maar het is beslist. Ook al ben ik nog niet tevreden over mijn ogen, mijn ... Moraal van het verhaal: wat is het moeilijk om jezelf mooi te vinden
De fase van het opstellen en opmaken van een folder is ingegaan. Waarvoor sta ik? En waarom? Het in tekst gieten van deze antwoorden vormt toch enkele momenten werk. Waar gaan we plakkaten zetten en affiches hangen? Ken ik mensen die dat willen? Algauw vonden we een aantal heel enthousiaste mense. Dat had ik niet direct gedacht, maar het doet deugd. Samen met Marieke Wulleman en Dirk Maes gaan we voor een beter Bellem, dus daar zal onze affiche meermaals te bewonderen zijn. Slogan? Pfff, niet gemakkelijk. Kan jij helpen? {Bellem inbegrepen} ?
Ook nog even vermelden dat de organisatoren van Rockiosk een dikke pluim verdienen voor hun organisatie. Chapeau!
Maandag hebben mijn jongste dochter Marieke en ik Lies (oudste dochter) afgezet op danskamp in De Panne. Van deze rit hebben we gebruik gemaakt om een dagje aan zee door te brengen. Veel wolken en veel wind was wat we zagen en voelden. Op de terugweg begon de zon dan toch te schijnen, dus draaiden we af naar Oostende. Hiernaast vind je het bewijs dat ik er geweest ben. Klik er eens op. 's Avonds nog het vuurwerk in Aalter-Brug meegepikt, zonder wind en met de warme harten van de inwoners, een zonnig einde van de dag.
Moraal van het verhaal: de zon hoef je niet ver te zoeken
Dat Belgisch regenweer gaat toch over in de zomermaanden? Niet dus. Menig Aalternaar zag het niet zitten om eens langs te komen naar Den Hert. Ik begrijp hen, maar ze hebben toch wel wat gemist. Door wateroverlast kon onze DJ (brandweerman) niet aanwezig zijn, maar eigenlijk was dat niet nodig. Het was heel gezellig. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen; zelfs iemand die in mijn straat woont. Man, man ... En dit is nog maar het begin van mijn kennismakingsronde. Laat maar komen grietje Moraal van het verhaal: de wereld eindigt niet aan je buitendeur
Vandaag werden we allen samen verwacht voor de groeps- en individuele foto's. Het was heel onwennig, maar we stonden er allemaal voor en moesten erdoor. Het was ook gelegenheid om de anderen uit de lijst van cd&v en nva te leren kennen. Het was heel gezellig en gemoedelijk. Moraal van het verhaal: samen komen is een begin, samen blijven leidt tot vooruitgang, samen werken leidt tot succes
Na het uitdelen van de kaartjes met "de vinger aan de pols", komt het tweede gedeelte van de precampagne nl het uitwerken van die avond. Het belooft alvast leuk te worden. Toch worden op voorbereidingen de verschillen tussen de organisatoren duidelijk. De één is creatief, de ander eerder voorzichtig. De mix maakt dat het iets uniek zal worden. Eveneens wordt er duidelijk wat de prioriteiten zijn onder elkaar: de één wil gaan voor de ideeën, de andere voor de gezelligheid en ik denk dan aan de kids die er ook zullen zijn (ook al zijn er veel op kamp met de Chiro) en zich moeten amuseren. Laten we alvast reserveren, in ons agenda, dat de zon aanwezig moet zijn. Moraal van het verhaal: zie illustratie hiernaast.
Na de laatste deliberatie ben ik rechtstreeks richting schoonheidsinstituut gereden. Alleen al die zweetparels van mijn gezicht houden, zou al fijn zijn. De gelaatsverzorging zorgde zoals verwacht voor verfrissing. En verjonging zei de dame, want ze heeft mijn huid gevoed zodat ik mijn leeftijd niet zal kunnen verraden. Nu de outfit nog kiezen en ik kan zaterdag de nodige foto's laten maken die het Aalters straatbeeld zullen versieren. Moraal van het verhaal: ik werk aan het fraaie uitzicht van uw gemeente voor september en oktober.
Dag lezer Zaterdag 23 juni waren er opendeurdagen en aansluitend schoolfeest van de Taborschool in Bellem. Lies en Marieke moesten er elk aanwezig zijn om hun kunnen te demonstreren. Lies speelde poppenkast en Marieke speelde in een paar hoekjes in haar klasje. Ik was wat laat bij Marieke om haar af te halen en zag hoe nog wat ouders, kinderen en juffen zich bogen over iets. Het bleek een poesje te zijn. Iemand had het gevonden op de parking aan de school. Uitgezet. Iedereen was vertederd door het mooie snoetje, maar niemand kon hem een thuis geven. Daar iedereen al volop aan het opruimen was, dacht ik wat ik kon doen. Mijn broer en schoonbroer hebben een boerderij. Daar zal dat katje wel terechtkunnen. Ik belde mijn schoonmoeder. Ze stemde in. Nu heeft het poesje een thuis bij oma en opa. Maar ik vrees dat mijn schoonzussen, na het zien van dat snoetje, ook wel een thuis voor "hem" zouden hebben. Ja, het is een katertje. Zolang het maar gewenst is en goed verzorgd wordt. Eind goed, al goed.
Moraal van het verhaal: als je poezen hebt, laat ze steriliseren zodat ze niet kunnen kweken.
De dienst Dierenwelzijn van de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid pleit ervoor om meer katten te laten steriliseren
om zo de overbevolking in de asielen terug te dringen. Jaarlijks stijgt
de Belgische kattenpopulatie met 6%. Het zijn in de eerste plaats de katteneigenaren zelf die mee kunnen helpen door hun huisdier te laten steriliseren. @ http://www.belgium.be/nl/leefmilieu/biodiversiteit_en_natuur/dierenwelzijn/huisdieren/
Tijdens de examentoezichten blijf ik bezig met hoe ik de Aalternaar kan bereiken. Een website zou mijn ideeën kunnen bevatten waarvan ik het webadres op mijn affiches publiceer. Niet slecht. Bellem is een plattelandsgemeente en moet dat ook blijven. Misschien iets met koeien of fietsen? Ik probeer een indeling te maken van mijn gedachten en noteer ze kort op een kladblad dat eigenlijk voor de leerlingen bestemd is. Ideeën genoeg, maar de uitvoering? Er is nog tijd! Moraal van het verhaal: Helemaal niets is goed, een beetje is een beetje beter.
Beste sympathisant Welkom op mijn blog. Via deze weg wil ik regelmatig mijn lief en leed delen als verkiezingskandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen in Aalter. Het krantenartikel in Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad gaven alvast het startschot. Veel leesplezier.
. De personen die mij het meest bijgebleven zijn zijn zonder twijfel Jan De Crem en zijn vrouw, Tony Andries en mijn beste vriendin Inge met haar man. Die laatste wilden me verrassen met hun komst wat hen gelukt is. 
