Met heel wat goeie raad en handige tips van paardenliefhebbers en een paar ervaren ruiters sta ik, gewapend met m'n oude rijlaarzen, een versleten broek en een toque op het hoofd klaar voor mijn eerste les. Mijn einddoel: een rit in galop langs de schuimende kustlijn. Maar om niet onvoorbereid aan dit avontuur te beginnen, volg ik eerst een korte cursus paardrijden. En zoals iedereen wel weet: alle begin is moeilijk...
Tijdens de basislessen leer ik de juiste houding aannemen: de teugels onder de pink en als het ware losjes vasthouden maar tevens toch nog contact houden met de mond van het paard, een rechte rug, handen laag, de tippen van mijn laarzen op de stijgbeugels, de benen lang maken en de hielen naar onderen duwen. Het resultaat van deze beginlessen zijn heel erg stramme spieren en een pijnlijke bips, en m'n angst om van een paard te vallen is nog niet volledig weggeëbd.
De eerste lessen waren voor mij ietwat vermoeiend. Eerst en vooral moet je op je houding letten, het paard ook nog aansporen, de juiste signalen geven én ook nog eens zorgen dat je treffelijk in het zadel blijft. Een hele klus dus... Op mijn allereerste les draf begint het paard langzaam te lopen, maar als beginnende ruiter lijkt dit toch onwaarschijnlijk snel. Het vergt nogal wat coördinatie om op het juiste ogenblik eventjes recht te gaan staan in de stijgbeugels, om je handen laag te houden zonder je vast te klampen aan het zadel, het paard toch te blijven aansporen en je niet met een plof te laten vallen in het zadel. Het is moeilijker dan verwacht (het lijkt makkelijk, tot je het allemaal zelf moet doen) maar met opperste concentratie en na veel oefenen krijg ik het toch stilaan onder de knie. Even doorbijten dus, maar de voldoening achteraf is groot.
Paarden zijn prachtige dieren maar tevens ook indrukwekkend en ze hebben ieder hun eigen willetje. Een paard moet weten wie de baas is. Van mijn onwennigheid maken ze maar al te graag misbruik, en ze doen vaak gewoon hun zin. De manegepaarden zijn bovendien een beetje lui. Ik leer ze goed aan te sporen door hard met de hielen in de flanken van het dier te duwen of met de zweep een stevige tik in de hals of op het achterwerk te geven.
En dan als kers op de taart, mag ik een wandeling door de duinen en langs het strand gaan maken!! Een tikje nerveus leid ik mijn 10 jaar oude paard, Oscar, aan de teugels vanuit de stallen naar buiten. Alle andere ruiters zijn ook klaar voor de rit en de paarden staan één voor één ongeduldig te wachten. De manege ligt gedeeltelijk in de polders, omringd door weilanden en weg van alle drukte. Het uitzicht is indrukwekkend en voor mij ook erg rustgevend. Na een paar kilometer gaat de brede polderweg over in een smal duinpad. De uitgestrekte vlakte maakt plaats voor hoge duinen. Vanaf nu stappen alle paarden op een rij achter elkaar. Het is helemaal niet nodig dat ik mijn paard leiding geef, want hij volgt braaf de andere ruiters. Het lijkt wel of de paarden de zee nog sneller horen en ruiken dan wij. Ze versnellen hun pas en zodra de zee en het strand in zicht zijn, wordt overgegaan tot een lichte draf. Even ben ik wel wat in paniek, de schrik om er af te vallen, laat me nog altijd niet volledig los. Maar zodra mijn paard en ik het mulle zand inruilen voor de natte ondergrond, geef ik mij helemaal over. Het ruisen van de zee in m'n oren, die bries, het opspattende water, het uitzicht en de indrukwekkende snelheid laten mij eventjes alles vergeten en doen me zalig wegdromen....
