Ik wil het hier echter niet hebben over politieke onlusten, terrorisme, oorlog en andere termen van zo'n zwaar kaliber. Het lijkt me eerder interessant om de dagelijkse angsten onder de loep te nemen. 

Als volleerd fantast is 'angst' een vaste klant in mijn verbeeldingsbestand. Zeker bij het slapen gaan. Als ik aan anderen vraag: 'Aan wat denk je als je in bed ligt en wil slapen?', dan krijg ik vaak als antwoord: 'Aan niets.' Dat kan toch niet?? Ik heb het meermaals geprobeerd, zonder succes. Je hoofd leegmaken, aan niets denken, een zwarte, gedachteloze muur waar je als een debiel tegenaan kijkt. Wie kan dat? Want bij mij is dat een ongecontroleerd zootje gedachten dat van het ene naar het andere slingert zonder al te veel samenhang. Er wordt ook gezegd dat je dromen bepaald kunnen worden door je laatste gedachten. Niks van aan!! Scarlett Johansson heeft mij nog altijd geen tong gedraaid! Over haar zou ik ook wel het één en ander kunnen vertellen maar dan zou ik iets teveel afwijken. Help het mij gerust herinneren. 

Daar lig ik dan, in mijn bed naast dé vrouw. Ogen gesloten, op mijn zij, benen wat opgetrokken met wat lakens ertussen om geen pijn te hebben aan mijn knieën. En dan begin ik te denken. Niet over het werk, eigenlijk bijna nooit over het werk. God zij dank! Vaak niet eens over de gebeurtenissen van de dag want wat legt het af om daar nog over na te denken. Op zo'n momenten wil ik plezant denken, ontspannen denken en fantaseren. Niet over seks want ik garandeer je dat dit niet echt bevorderlijk is voor de slaap. Heb ik van horen zeggen natuurlijk. Nee, dan fantaseer ik meestal over heldenverhalen waarbij ik vanzelfsprekend de hoofdrol speel. Het redden van de vrouw in kwestie (dat kan, bij toeval, wel eens Scarlett zijn) is dan mijn enige opdracht en die vervul ik met brio. Handig dat ik zelf het scenario kan schrijven en dus bepaal wat ik, de held, kan en moet doen. Hier kom ik dan terug op het hoofdthema van deze dag: angst. 

In mijn heldenverhaal ben ik onbevreesd, ken ik elke gevechtstechniek, heb ik een gespierde torso die menig vrouwenhart sneller zou doen slaan en slaag ik er keer op keer in om de mooie deerne uit de klauwen van het boosaardig brein te redden. Dat lukt me dan ook meestal voor ik net in slaap val. Daar is de eerste confrontatie met angst: een tegenstander die jou of een ander bedreigd. Hoe reageer je? Ik heb zelf geen flauw idee al vermoed ik wel dat ik eerder zou kiezen voor de vluchtreactie. In tegenstelling tot Supersteba die onbevreesd voor de vechtreactie kiest. In het echte leven zal mijn zelfbehoud wel prioritair zijn. Of dat van mijn naasten. Maar vechten? Nog nooit gedaan. Eén enkele keer een klap op mijn kop gehad door een toenmalige maat op café. Want hij verveelde zich en ik zat naast hem... Paf! Laat ons zeggen dat ik het gevaar eerder zal mijden. Ben ik dan een angsthaas? Misschien wel al noem ik mezelf dan liever 'verstandig'.

Mijn persoonlijke angsten kunnen zich op verschillende manieren uiten. De vecht- of vluchtreactie moet zelden tot nooit toegepast worden. Maar die kleine, vaak voorkomende angsten zijn wel nefast voor mijn hart. Ik steek de schuld dan ook op mijn verbeelding en fantasie. Een goede thriller of horrorfilm kan mij altijd bekoren. Die bekijk ik ook alleen omdat dé vrouw dit niet verdragen kan ('alleen' in de vorm van met-niemand-anders, ik bekijk ze niet om haar te ambeteren). Laat op de avond, zoveel mogelijk lichten uit en onderuit zakken voor een portie rauwe horror. Zalig!! Geen probleem ook tijdens de film. Tot ik dan de TV uitzet en buiten nog een sigaretje ga roken. De omgevingsgeluiden worden automatisch gekoppeld aan wat er zich afspeelde in de film. De muur achter mij biedt mij dan ook een soort onbewuste veiligheid. Ik weet ook dat er niets is, hoe zou het in godsnaam ook kunnen dat die man met messen als vingers plots in Assenede op mijn terras zou staan? En toch... de gedachte dat ik mij omdraai en terug in de donkere mond van de nacht kijk om dan een silhouet te zien... Of om niets te zien als ik de achterdeur achter mij sluit, sleutel van het slot doe en me dan omdraai in de woonkamer... dan verwacht ik ergens dat die bizarre horrorfiguur daar toch zou staan! Bij het opgaan van de trap kan mijn been plots vastgegrepen worden en word ik naar beneden gesleurd om daar gevierendeeld te worden, bloedspatten tot op het plafond. Fantasie kan iets raar doen met een mens.

Iedereen kent het wel: je loopt in een steeg of straat die slecht verlicht is. Er is niemand anders te zien en je passeert af en toe een donkere leegte tussen de huizen. Weet je wat je doet? Inderdaad, je gaat toch dat ietsje rapper stappen. 

Bij het lezen van een boek van mijn grote idool hangt mijn been in het begin uit bed. Nonchalant, rustig boekje lezen, beetje ontspannen. Een uur later ligt mijn been in bed, onder de dekens. Monsters onder het bed? Je weet maar nooit toch?

Je ligt in de zetel en kijkt TV, leest een boek, zit te tokkelen op je smartphone of kijkt wat luidruchtige porno (met je handen zedig naast je in de zetel) en je kijkt opeens naar het raam. Zag je nu iets? Hoorde je iets? De gordijnen zijn open (of er zijn geen gordijnen) en de donkerte achter het glas lijkt je aan te staren. Je voelt je bekeken en op een gegeven moment ben je iets minder op je gemak. Met de gordijnen dicht is het vast beter... of je doet je broek toch maar terug aan en zet de TV op het sportkanaal.

Een tijdje geleden werd ik door dé vrouw aangevallen toen ik ging gaan slapen. Stilletjes sloop ik de slaapkamer binnen om haar niet te wekken en nog voor ik de bedrand bereikte sprong ze recht en vlogen er armen mijn richting uit (het zou mijn tweede gevecht geweest zijn) om mij een pak slaag te geven. Gelukkig kon ik de furie nog net tot rede brengen. Twee minuten later snurkte ze zich een weg door dromenland. Bizar toch? Tegelijk ook fascinerend!

Bij deze heb ik weer wat persoonlijke informatie vrijgegeven. Of was dit ook maar een brokje fantasie?

Ik ben wel benieuwd naar het volgende:

- aan wat denken jullie bij het slapengaan? 

- wat zijn jullie meest frequente angsten?

Uiteraard kan dit in alle anonimiteit, beste Lezer.

Enkel de echte helden durven hun naam te vermelden 

Steba