Haar. Niet de vrouw die elke morgen naast me wakker wordt. Niet de dame in de winkelstraat met het té korte rokje en iets teveel make-up. Niet het meisje dat zigzaggend met haar fietsje een eerste toertje maakt in de wijk. Niet de oude dame die geduldig de kleine centjes in haar veel te grote portefeuille zoekt om cash te betalen in de supermarkt, met een lange, ongeduldige rij achter haar. Nee, het gaat hier simpelweg om haargroei, de beharing die ieder van ons treft. Gezichtshaar (de baard is in, bij mannen toch... hopelijk nooit bij vrouwen), okselhaar (verspreiding van de lichaamsgeur om het vrouwelijk geslacht te lokken), wenkbrauwhaar (de grenspolitie van het oog), neushaar (de filters van de longen), schaamhaar (blijkbaar ook een geurverleider van de andere sekse dus vanaf nu doen alle vrijgezellen hun broek open op de komende KLJ-fuif... uhu), schouder- en rughaar (dit had vroeger een functie, nu hebben we kledij... helaas moet dit nog verteld worden aan de leidinggevende van de haarproductie) en natuurlijk ons hoofdhaar (noemen wij dat zo?). En daar gaat het hier om. Niet over de nieuwste trends in het schaamhaarscheren, helaas. Hoofdhaar dus!

Ik begin hierover omdat ik recent geconfronteerd werd met een kort filmpje van mezelf waarbij de smartphone het bovenste deel van mijn schedel in beeld bracht. Natuurlijk wist ik wel dat ik licht kalend was maar ik schrok toch even. Dat is helemaal niet 'licht' kalend!! Minstens een diameter van 8-10 centimeter. Een behoorlijke uitdunning van mijn ooit zo weelderige haardos. Die confrontatie met de realiteit kon ik op mijn 35ste blijkbaar moeilijk relativeren. Wat een ijdeltuit ben ik toch!!

De dag nadien dacht ik er verder over na. Lag het aan de belichting? Had ik het misschien niet zo goed gezien? Kon en kan iedereen dat goed zien? Het zelfvertrouwen nam een kleine duik in het bad van de onzekerheid. Dus moest ik het een reddingsboei gooien. Dat zou iedereen in mijn geval doen, want ik reageer helemaal niet overdreven. Zeker niet!

Zoals zo vaak zou google wel raad brengen. En ja hoor, het duurde niet lang of ik had verschillende opties als reddingsboei. Stoppels tatoeëren op de getroffen zone... euhm, nee. Haarimplantaten! Toch maar niet. Al kon je hier en daar wel een gratis consult krijgen. En dan kwam ik bij een spuitbus. Ja, een eenvoudige spuitbus die de nog aanwezige haren aanzienlijk zou verdikken zodat alles weer mooi bedekt zou zijn. € 30 en het probleem zou opgelost zijn. Ziedaar mijn reddingsboei!! Even kijken om het te bestellen (zonder te overleggen met dé vrouw natuurlijk). Want zij zou dit een impulsieve aankoop noemen. Ha, wat impulsief?? Na wat geklik en lichte ergernis ben ik klaar om te bestellen. Wat is nu € 30 om mij beter te voelen? Anderen betalen honderden euro's voor make-up, mascara, lippenstift en eyeliner (meer kan ik er niet opnoemen). Dan is € 30 eigenlijk maar een peulschil hé. Veel van de vrouwelijke lezers zullen nu denken: 'Als je het zo bekijkt, heeft hij eigenlijk wel gelijk.' Maar ik wijk af, mijn excuses. Terug naar mijn beeldscherm waar de spuitbus (een zwarte, héél stijlvol) verleidelijk naar me kijkt. Alles aanduiden, gegevens invullen, bla bla bla... Ah, en het kleur kiezen. Hmm, keuze uit 8 kleuren. Ben ik nu lichtbruin of donkerbruin? Ik kan toch moeilijk met het verkeerde kleur rondlopen? Straks moet ik toch nog advies vragen aan dé vrouw. Nog wat googelen naar de verschillen tussen licht- en donkerbruin en ik besluit vol voor donkerbruin te gaan. Dus ik klik vol enthousiasme op het vakje 'Kleur kiezen'. En weet je wat er verschijnt? Eén enkel woord. Eén woord, meer niet. 'Wit'. Ik staar naar het scherm en klik 15 keer op 'Wit'. Natuurlijk komt er plots niet 'Donkerbruin' op. Er gebeurt helemaal niks. Pagina herladen... niks. Internet opnieuw openen, alles gefrustreerd opnieuw invullen... niks. 'Wit'. Ik zeg wat onbeduidende woorden tegen mezelf en sluit de hele retezooi af. 

Na een tijdje besef ik pas dat het helemaal zo erg niet is. Dat had dé vrouw ook al gezegd. Maar wie gelooft nu de zin: 'Het valt wel mee.' Juist, niemand. Ik trek het zelfvertrouwen uit het blijkbaar ondiepe bad van onzekerheid, droog het even af en hang het triomfantelijk rond mijn nek. Ik wrijf door mijn haren en lach wat in mezelf. Idioot. Ik overleg wel even met dé vrouw wanneer de kapster aan huis komen. Beetje inkorten, kuif weg en als een man van mijn leeftijd omgaan met kaalheid. Sterk zijn. En die verleidelijke spuitbus? Geen haar op mijn hoofd dat daar nog aan denkt. Al zal ik dat spreekwoord binnen een paar jaar niet meer kunnen gebruiken.

Steba