ze is nu sinds maandag verhuisd. Omdat ik dat niet wilde meemaken, ben ik voor twee dagen naar zee getrokken. Dochter is ook achtergekomen met haar vriend. We hebben de vader-dochterband wat aangehaald op een aangename manier om de zorgen wat te vergeten. Je weet wel: cocktailtje gaan drinken, stukje gaan eten, wat gewandeld op de dijk, alle knokse boetieks in en uit gelopen... En nadien weer een nieuwe ontgoocheling: ik ben er achter gekomen dat ze reeds de eerste dag na de verhuis bij haar nieuwe vlam zat. Ik had gehoopt dat ze een beetje afstand van ons allebei zou nemen om na te denken, maar nee dus. Ik denk nu dat het veel beter zou zijn mocht ze zo snel mogelijk bij haar nieuwe vriend intrekken. Pas dan komt er duidelijkheid voor iedereen. De situatie zoals ze nu is, is gewoon niet houdbaar. Mijn onvoorwaardelijke liefde voor haar begint nu ook wat te tanen en staat op een waakvlammetje, nog niet helemaal uit maar op een laag pitje. De realiteit begint langzaam tot me door te dringen: ze heeft een ander en komt niet meer terug.
vrij banale, rimpelloze dag vandaag. Even op klantenbezoek geweest deze voormiddag en daarna alleen weer aan mijn bureau achter de laptop. Wat ik het liefst doe nu is rondrijden met de auto. De snelweg op, in hoge vaart op het linkervak en de muziek loeihard (nog steeds Spinvis). Het lijkt alsof ik het lot wil tarten en op zoek ben naar een kick om opnieuw te voelen dat ik leef. Misschien moet je daarvoor tot op het randje van de dood om dat gevoel terug te vinden. Heb gezien dat vrouwtje de headset ook aan de kant heeft gelegd, ze zal behoorlijk wat gaan skypen met haar nieuwe vlam. De zoveelste steek door m'n hart. En toch merk ik dat je stilaan immuun kunt worden voor de pijn. Krijg continu mailtjes van haar vrienden die het ook niet meer begrijpen. Ik sta verder van haar af dan ooit en dat maakt me heel verdrietig. Moet nu nog eerst een interview uitschrijven tegen morgen. Zal m'n gedachten moeten dwingen naar dat scherm en m'n vingers op het klavier proberen te houden.
heb vandaag een nieuwe beslissing genomen: wanneer mijn vrouw vertrekt, volgende week maandag dus, geef ik haar mijn trouwring mee. Niet omdat ik snel even wat wil flikflooien met andere vrouwen, maar gewoon omdat ik sterk in het huwelijk en de symboliek errond geloof. 30 jaar geleden heeft ze me die ring over de vinger geschoven met de belofte van liefde en trouw. Van die twee begrippen blijft echter niets meer over en ik wil niet met 'valse' of misleidende symbolen rondlopen. Mocht ze ooit terug komen, kan ze die ring terug over mijn vinger schuiven voor een nieuwe start en in het andere geval heb ik er toch niets meer aan. Ik krijg stilaan weer grip op mijn leven en neem m'n toekomst in eigen hand. Op het moment van de verhuis zal ik niet thuis zijn, zou een té emotioneel moment zijn.
vandaag een redelijk goeie dag gehad alles wel beschouwd. Heb nochtans een afspraak met een klant gemist door een zwaar ongeval op de autosnelweg. Maar eventjes 4 uur stilgestaan in een monsterfile vlak voor Peruwelz. Heb de huidige toestand zo goed als geaccepteerd en me neergelegd bij het onvermijdelijke. Volgende week maandag trekt ze in in haar appartement en sta ik er alleen voor met onze dochter. Mijn nieuw leven alleen is bijna begonnen, zal me helemaal anders moeten organiseren. De twee buitenlandse uitwisselingsstudenten die we deze week in huis hebben, zorgen ook voor de nodige verstrooing. Alle andere gevoelens hebben plaats gemaakt voor berusting, op het randje van de onverschilligheid.
zijn vandaag naar ons appartement aan de kust getrokken. Prachtig weer, heb wat op een terrasje gezeten en oude kennissen teruggezien. Heb ook een goed gesprek gehad met onze buur, een vriend die ook door een scheiding gegaan is. Hij Is nu gelukkig samen met een ander, de beste vriendin van m'n vrouw. Zij heeft ze nog aan elkaar gekoppeld notabene. Door zijn wedervaren is hij een beetje een ervaringsdeskundige zou je kunnen zeggen. Hij heeft me een aantal goede tips gegeven met betrekking tot onze huidige relatieproblemen. Zijn visie: weg met dat schuldgevoel en zelfmedelijden. Als een relatie spaakloopt, dan is het geen kwestie van de schuld te zoeken en te kwantificeren, de ene heeft nooit 20% schuld en de andere 80%. Je bent met twee en als de ene eens minder praat, dan is het aan de ander om het gesprek op gang te trekken en later misschien andersom. Schuld is dus 50-50, dit heft zichzelf op en kan verder buiten beschouwing gelaten worden. Ook geen schuldgevoel omdat ik niet gekozen heb om de problemen op te lossen via een andere vrouw, maar mijn schat deed dit wel via een andere man. Hij heeft me ook aangeraden om zo snel mogelijk mijn eigen leven weer op de rails te zetten. De pijn en het verdriet zijn groot en zullen nog lang blijven, maar ik moet vanaf vandaag mijn eigen leven terug in handen nemen. Ook proberen veel onder de mensen te komen, vroegere activiteiten en hobbies weer opnemen. Hij heeft me ook aangeraden om haar niet op alle mogelijke en onmogelijke manieren terug te willen winnen, dat zou haar nog vlugger definitief in de armen van de ander drijven. Ik heb dus besloten, als ik het kan volhouden tenminste, om zo gewoon mogelijk proberen te doen en elke dag te nemen zoals hij komt. We zien wel wat de toekomst brengt. Schat, als je dit leest hoop ik dat je het niet te hard of te koel vindt. Eigenlijk probeer ik nu te doen wat je me zelf al twee weken probeert duidelijk te maken. Hopelijk ben ik nu niet even up en morgen weer down.
heb vanavond met m'n liefste vrouwtje een fles wijn gekraakt. We hebben gepraat, gelachen en gehuild. Misschien is alles nog niet verloren en kan ik haar nog voor me terugwinnen. Maar 't zal wel tijd kosten. 'k heb blijkbaar wel een sterke concurrent waar ik moet tegen opboksen. Eerst had ik gedacht van helemaal geen hoop meer te koesteren op een eventuele hereniging, kwestie van geen tweede keer alle pijn te moeten doorstaan. Maar een leven zonder sprankeltje hoop is het leven niet waard. We zien dus wel wat de toekomst brengt, zonder overdreven verwachtingen, en we nemen elke dag zoals hij komt. Ze komt ook elke donderdag langs om haar was, en meteen ook de onze, te doen. Da's alweer een dag om naar uit te kijken. En terwijl de wasmachine draait kunnen we een filmpje bekijken, glaasje drinken en wat bijpraten.
vandaag in de wagen wat naar de radio geluisterd. Meestal is dat dan StuBru. Hoorde plots de song Smalfilm van de Nederlandse band Spinvis. Hoewel die gasten al sinds 2002 bezig zijn, had ik er nog nooit van gehoord. Een echte revelatie, 't was alsof ik reeds 40 jaar naar 'mijn' muziek op zoek was en ze nu plots had gevonden. Een moment van inzicht, inspiratie, herkenning en verbondenheid. Heb intussen reeds al hun songs beluisterd en herken er helemaal mezelf en mijn situatie in. Nederlandstalige rock, poëtische teksten, vaak heel vervreemdend en onvoorspelbaar. In hun muziek lappen ze ook alle conventies aan hun laars. En ik die Monza reeds zo goed vond...dit is nog onnoemelijk veel beter. Sorry Stijn. Blijkt dat ze vorig jaar een optreden gegeven hebben in België in samenwerking met Studio Brussel. Sneu dat ik dat gemist heb. Misschien spreekt die muziek me momenteel zo aan omdat de teksten bijna unaniem over vervreemding gaan.
er is weer een dag voorbij. Heb me al wat beter op mijn werk kunnen concentreren en op die manier mijn sombere gedachten kunnen blokkeren. Daarnet nog een grote kartonnen doos zien staan in de garage. Heb het haar nog niet gevraagd, maar ik vrees dat die bedoeld is voor de nakende verhuis. Samen met het feit dat ze vanavond het huurcontract voor haar appartement gaat tekenen, maakt dit het wel erg pijnlijk tastbaar. Er is geen weg terug, haar vertrek is een vaststaand feit. Gelukkig heb ik morgen weinig tijd om te piekeren, ben op klantenbezoek aan de andere kant van het land. Weg van m'n zorgen.
vandaag opgestaan met zeer wisselende stemming. We slapen nog steeds in hetzelfde bed terwijl de aftelling loopt naar de dag van haar vertrek. Machteloosheid overheerst. Met even alleenwonen kan ik nog leven, maar overspel is toch even iets anders. Ik zie het zo voor mij, en ze ontkent het ook niet echt, het zal geen week duren vooraleer de internet-lover haar een bezoekje brengt op haar appartement en een eerste weekendje blijft slapen. Na "Kroniek van een aangekondigde dood" is er nu "Kroniek van een aangekondigd overspel". Tot nu toe is het bij wat onschuldig kussen en knuffelen gebleven, zegt ze. Hoewel ik ook met dergelijke ontrouw reeds last heb, weet ik zo goed als zeker dat ze me ook in bed zal bedriegen, wat ze niet echt ontkent. Ik weet niet wat ik daar mee aan moet. Een beetje man zou zeggen:"ik apprecieer je eerlijkheid, er zijn nog geen potten gebroken, maar als je met hem naar bed gaat, dan HEB je gekozen, dan hoeft het voor mij niet meer". Maar zelfs dat kan ik niet, I'm not man enough, geen ballen genoeg aan mijn lijf waarschijnlijk...ofwel is mijn liefde voor haar te groot. Vergeven zou ik waarschijnlijk kunnen, maar wat met het vergeten?
heb de laatste dagen vaak stilletjes zitten huilen, alleen voor de TV, terwijl jij boven zat. Best zielig voor een volwassen man. En 't zijn dan nog onnozele programma's als "Extreme Makeover- Home Edition" die het 'm doen. Hoezeer gevoelens daar ook op een slijmerige Amerikaanse manier worden opgevoerd, als ik zie hoe die sukkelaars daar een nieuw huis en een nieuwe toekomst krijgen, komen ook mijn andere emoties naar boven en is het hek van de dam. Positieve noot: Chris Van Den Durpel krijgt me ook nu nog aan het lachen. Herken gewoon mezelf niet meer, ik die altijd alles wist en overal zeker van was, blakend van zelfvertrouwen, ik die in een fractie van een seconde beslissingen kon nemen waar ik achteraf nooit spijt van had...dat is allemaal weg. Moest me even van de hart. En nu: back to work.
for the record: ik ben geen emotioneel exhibitionist en wil me met deze blog niet voordoen als meelijwekkend slachtoffer van een onrechtvaardige wereld... Ik heb nog het meeste schuld aan het spaaklopen van onze verhouding. Ik ben een zeer gevoelig iemand, maar kan mijn gevoelens niet genoeg uiten... er is teveel stilte geweest van mijn kant. Ik hoop enkel dat m'n blog me zal helpen om mijn evenwicht te behouden t!jdens het verwerkingsproces en om de frustraties van me af te schrijven. En er zullen ook leuke en opbeurende berichtjes verschijnen!
age is a state of mind.
Ik mag dan wel 53 zijn van lijf en leden... in 't koppeke is dat niet meer dan 25. Vandaar dat ik het grondig vertik om me in het 'seniorenhokje' te laten pushen. Trouwens, diegene die de term 'senior' bedacht heeft voor mensen zoals wij mogen ze voor mijn part verplichte en onbetaalde gemeenschapsdienst laten verrichten in een tehuis voor dementerende bejaarden, stel je voor. Ik loop nog regelmatig met mijn iPod rond en geniet evenveel van de Red Hot Chilipeppers of van Coldplay als mijn dochter van 18. Voordeel van mijn leeftijd is wel dat daar ongestraft een vleugje Mozart bij mag of een paar oude knakkers zoals the Doors of de Stones.
Tot voor enkele dagen was mijn leven perfect. Ik had alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn. Een vrouw waar ik zielsveel van hou, een schat van een dochter, een leuk huis en vakantieoptrekje, een boeiende job als zelfstandig consultant, het bijna decadente genoegen om van thuis uit te kunnen werken, een ruime financiële zekerheid, een zeer bevredigend sociaal leven... enfin, je weet wel, zoiets wat je vaak enkel in de glossy magazines vindt. Bijna te mooi om waar te zijn.
Ik had dus alles...tot mijn schat me zei dat ze even afstand wou nemen, een tijdje alleen gaan wonen, de dingen op een rijtje zetten. Ze had via de chat iemand ontmoet, virtueel én in vlees en bloed, en was er verliefd op geworden. Ze staat voor een hartverscheurende keuze. Ik bespaar jullie de gevoelens die sinds die dag door mijn hart en hoofd zijn geraasd maar angst, woede, vertwijfeling, liefde, haat, hoop, wanhoop... ze zaten allemaal in het pakket. Binnen enkele weken vertrekt ze, na 30 jaar huwelijk nota bene. We hopen hier met ons tweetjes dat ze uiteindelijk kiest voor haar gezin, met haar voeten weer op de grond terechtkomt en terug bij ons intrekt na haar bezinningsperiode. Natuurlijk hebben we in die 30 jaar onze hoogtes en laagtes gekend, maar wat mij betreft is de eindbalans steeds positief geweest. Maar ze voelde een gemis en dat heeft een ander nu in mijn plaats ingevuld. We hebben van beide kanten fouten gemaakt, dus internet is zeker niet de oorzaak van onze scheiding, eerder een symptoom.
de bedoeling van deze blog? Toch andere koppels waarschuwen voor het te laat is en wijzen op het sluipend gevaar van uit de hand lopende chatgewoontes binnen een vaste relatie. Bij de minste onraad: grab that computer and throw it out of the window... Verder wil ik regelmatig mijn gevoelens rond deze periode van scheiding neerpennen, mijn ervaringen met het leven als alleenstaande vader (hopelijk slechts van korte duur), mijn ups & downs, de kleine dagelijkse dingen...maar het liefst van al zou ik jullie binnen enkele maanden kunnen melden dat het allemaal weer goedgekomen is tussen ons!
Schat, als je meeleest, weet dat we veel van je houden.Please, laat ons niet te lang in onzekerheid.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
