vandaag in de wagen wat naar de radio geluisterd. Meestal is dat dan StuBru. Hoorde plots de song Smalfilm van de Nederlandse band Spinvis. Hoewel die gasten al sinds 2002 bezig zijn, had ik er nog nooit van gehoord. Een echte revelatie, 't was alsof ik reeds 40 jaar naar 'mijn' muziek op zoek was en ze nu plots had gevonden. Een moment van inzicht, inspiratie, herkenning en verbondenheid. Heb intussen reeds al hun songs beluisterd en herken er helemaal mezelf en mijn situatie in. Nederlandstalige rock, poëtische teksten, vaak heel vervreemdend en onvoorspelbaar. In hun muziek lappen ze ook alle conventies aan hun laars. En ik die Monza reeds zo goed vond...dit is nog onnoemelijk veel beter. Sorry Stijn. Blijkt dat ze vorig jaar een optreden gegeven hebben in België in samenwerking met Studio Brussel. Sneu dat ik dat gemist heb. Misschien spreekt die muziek me momenteel zo aan omdat de teksten bijna unaniem over vervreemding gaan.
er is weer een dag voorbij. Heb me al wat beter op mijn werk kunnen concentreren en op die manier mijn sombere gedachten kunnen blokkeren. Daarnet nog een grote kartonnen doos zien staan in de garage. Heb het haar nog niet gevraagd, maar ik vrees dat die bedoeld is voor de nakende verhuis. Samen met het feit dat ze vanavond het huurcontract voor haar appartement gaat tekenen, maakt dit het wel erg pijnlijk tastbaar. Er is geen weg terug, haar vertrek is een vaststaand feit. Gelukkig heb ik morgen weinig tijd om te piekeren, ben op klantenbezoek aan de andere kant van het land. Weg van m'n zorgen.
vandaag opgestaan met zeer wisselende stemming. We slapen nog steeds in hetzelfde bed terwijl de aftelling loopt naar de dag van haar vertrek. Machteloosheid overheerst. Met even alleenwonen kan ik nog leven, maar overspel is toch even iets anders. Ik zie het zo voor mij, en ze ontkent het ook niet echt, het zal geen week duren vooraleer de internet-lover haar een bezoekje brengt op haar appartement en een eerste weekendje blijft slapen. Na "Kroniek van een aangekondigde dood" is er nu "Kroniek van een aangekondigd overspel". Tot nu toe is het bij wat onschuldig kussen en knuffelen gebleven, zegt ze. Hoewel ik ook met dergelijke ontrouw reeds last heb, weet ik zo goed als zeker dat ze me ook in bed zal bedriegen, wat ze niet echt ontkent. Ik weet niet wat ik daar mee aan moet. Een beetje man zou zeggen:"ik apprecieer je eerlijkheid, er zijn nog geen potten gebroken, maar als je met hem naar bed gaat, dan HEB je gekozen, dan hoeft het voor mij niet meer". Maar zelfs dat kan ik niet, I'm not man enough, geen ballen genoeg aan mijn lijf waarschijnlijk...ofwel is mijn liefde voor haar te groot. Vergeven zou ik waarschijnlijk kunnen, maar wat met het vergeten?
heb de laatste dagen vaak stilletjes zitten huilen, alleen voor de TV, terwijl jij boven zat. Best zielig voor een volwassen man. En 't zijn dan nog onnozele programma's als "Extreme Makeover- Home Edition" die het 'm doen. Hoezeer gevoelens daar ook op een slijmerige Amerikaanse manier worden opgevoerd, als ik zie hoe die sukkelaars daar een nieuw huis en een nieuwe toekomst krijgen, komen ook mijn andere emoties naar boven en is het hek van de dam. Positieve noot: Chris Van Den Durpel krijgt me ook nu nog aan het lachen. Herken gewoon mezelf niet meer, ik die altijd alles wist en overal zeker van was, blakend van zelfvertrouwen, ik die in een fractie van een seconde beslissingen kon nemen waar ik achteraf nooit spijt van had...dat is allemaal weg. Moest me even van de hart. En nu: back to work.
for the record: ik ben geen emotioneel exhibitionist en wil me met deze blog niet voordoen als meelijwekkend slachtoffer van een onrechtvaardige wereld... Ik heb nog het meeste schuld aan het spaaklopen van onze verhouding. Ik ben een zeer gevoelig iemand, maar kan mijn gevoelens niet genoeg uiten... er is teveel stilte geweest van mijn kant. Ik hoop enkel dat m'n blog me zal helpen om mijn evenwicht te behouden t!jdens het verwerkingsproces en om de frustraties van me af te schrijven. En er zullen ook leuke en opbeurende berichtjes verschijnen!
age is a state of mind.
Ik mag dan wel 53 zijn van lijf en leden... in 't koppeke is dat niet meer dan 25. Vandaar dat ik het grondig vertik om me in het 'seniorenhokje' te laten pushen. Trouwens, diegene die de term 'senior' bedacht heeft voor mensen zoals wij mogen ze voor mijn part verplichte en onbetaalde gemeenschapsdienst laten verrichten in een tehuis voor dementerende bejaarden, stel je voor. Ik loop nog regelmatig met mijn iPod rond en geniet evenveel van de Red Hot Chilipeppers of van Coldplay als mijn dochter van 18. Voordeel van mijn leeftijd is wel dat daar ongestraft een vleugje Mozart bij mag of een paar oude knakkers zoals the Doors of de Stones.
Tot voor enkele dagen was mijn leven perfect. Ik had alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn. Een vrouw waar ik zielsveel van hou, een schat van een dochter, een leuk huis en vakantieoptrekje, een boeiende job als zelfstandig consultant, het bijna decadente genoegen om van thuis uit te kunnen werken, een ruime financiële zekerheid, een zeer bevredigend sociaal leven... enfin, je weet wel, zoiets wat je vaak enkel in de glossy magazines vindt. Bijna te mooi om waar te zijn.
Ik had dus alles...tot mijn schat me zei dat ze even afstand wou nemen, een tijdje alleen gaan wonen, de dingen op een rijtje zetten. Ze had via de chat iemand ontmoet, virtueel én in vlees en bloed, en was er verliefd op geworden. Ze staat voor een hartverscheurende keuze. Ik bespaar jullie de gevoelens die sinds die dag door mijn hart en hoofd zijn geraasd maar angst, woede, vertwijfeling, liefde, haat, hoop, wanhoop... ze zaten allemaal in het pakket. Binnen enkele weken vertrekt ze, na 30 jaar huwelijk nota bene. We hopen hier met ons tweetjes dat ze uiteindelijk kiest voor haar gezin, met haar voeten weer op de grond terechtkomt en terug bij ons intrekt na haar bezinningsperiode. Natuurlijk hebben we in die 30 jaar onze hoogtes en laagtes gekend, maar wat mij betreft is de eindbalans steeds positief geweest. Maar ze voelde een gemis en dat heeft een ander nu in mijn plaats ingevuld. We hebben van beide kanten fouten gemaakt, dus internet is zeker niet de oorzaak van onze scheiding, eerder een symptoom.
de bedoeling van deze blog? Toch andere koppels waarschuwen voor het te laat is en wijzen op het sluipend gevaar van uit de hand lopende chatgewoontes binnen een vaste relatie. Bij de minste onraad: grab that computer and throw it out of the window... Verder wil ik regelmatig mijn gevoelens rond deze periode van scheiding neerpennen, mijn ervaringen met het leven als alleenstaande vader (hopelijk slechts van korte duur), mijn ups & downs, de kleine dagelijkse dingen...maar het liefst van al zou ik jullie binnen enkele maanden kunnen melden dat het allemaal weer goedgekomen is tussen ons!
Schat, als je meeleest, weet dat we veel van je houden.Please, laat ons niet te lang in onzekerheid.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
