sinds onze feitelijke scheiding heb ik geprobeerd mijn leven weer op de rails te zetten. De echtscheidingsprocedure is aan de gang, het wordt definitief in januari. Gelukkig is het geen vechtscheiding geworden, maar toch, zoiets is nooit plezant. Heb zelfs een zeer goed contact met mijn bijna-ex. Zien elkaar nog regelmatig, mailen en chatten ook af en toe. En hoe vreemd het ook mag lijken, we zijn op een heel eerlijke manier begaan met elkaars geluk. Bovendien is haar relatie met onze dochter enorm verbeterd, het zijn vriendinnen geworden. Dochter zit nu ook op kot in Gent, dus ben ik helemaal alleen thuis.
Kort na onze feitelijke scheiding heb ik iemand leren kennen waar ik passioneel verliefd op ben geworden. We hebben nochtans totaal verschillende achtergronden, maar ik zag het enorm zitten en ook zij was bereid om er hard aan te werken en het te doen slagen. We moesten onze momenten samen vaak stelen, je weet wel, elk een eigen huis, een dochter, een job... maar goed, we hadden een soort evenwicht gevonden met ontmoetingen halverwege de week en in het weekend. We hadden helemaal dezelfde interesses. Alleen over de temperatuur van het douchewater verschilden we van mening. Enfin, een echte soulmate dus. We hebben enkele heerlijke en intense maanden samen gehad... tot ze twee dagen geleden belde dat ze onze relatie niet meer zag zitten. Ze had meer dan genoeg aan haar leventje alleen, aan haar huis, haar tuin, haar dochter en verkoos het nu uit te maken liever dan nog enkele maanden te proberen en me dan nog meer te moeten kwetsen. Ik verdiende dit niet, zei ze, maar ik zit er toch wel mee. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik had zo veel plannen voor onze toekomst samen gemaakt en het klikte zo goed, we waren echt gelukkig met elkaar. Ik begrijp steeds minder van de vrouwelijke psychologie. Twee keer in één jaar het deksel op de neus krijgen is toch echt wel van het goeie te veel. Ik ben Caroline verloren en nu ook Ria...The same old story, l'histoire se répète...ik sta er weer alleen voor. Gelukkig heb ik nog deze blog waar ik het weer allemaal van me af kan schrijven.
ben het hele verlengde weekend alleen aan zee gebleven. Mijn dochter bleef thuis om te studeren. Ook ging ze naar Gent, op zoek naar een kot voor later dit jaar. Ze heeft zich steeds sterk gehouden de eerste weken van onze scheiding, maar nu begint het ook aan haar te knagen, zoals te verwachten was. Ze verwijt mijn vrouw dat ze voor een ander gezin heeft gekozen en haar eigen man en dochter heeft achtergelaten. Overmorgen wordt mijn dochter 18 jaar. Zou haar mooiste verjaardag moeten zijn, maar met die domper van een scheiding... Ze heeft me vandaag een zeer pakkend sms'je gestuurd met enkele suggesties van verjaardagscadeau's. Ze eindigde haar lijstje met: ... maar het liefst van al zou ik mijn oude mama terughebben. Ook nog eens gaan eten met m'n vrouw gisterenavond. Hoewel ze zegt dat ze gelukkig is bij haar nieuwe vriend, zag ze er niet echt gelukkig uit. Ik ben bang dat ze weer in een nieuwe depressie verzeilt. Ze denkt nooit meer aan het verleden, ze heeft echt de voorbije dertig jaar uit haar geheugen en uit haar geweten geschrapt. Niemand die begrijpt hoe dat mogelijk is. Intussen blijft het moeilijk wennen aan het alleen zijn. Ook het besef dat WIJ, SAMEN, ONS... begrippen zijn die ik uit mijn leven moet schrappen, is pijnlijk hard en ontnuchterend. Ik probeer er het beste van te maken, van dag tot dag, met vallen en opstaan en met steun van mijn dochter, maar die heeft nu zelf veel steun nodig.
moederdag 2007, de veertiende dag van onze scheiding. Vandaag nog even langsgeweest op haar appartement. Het onafwendbare komt steeds dichterbij. Zij houdt meer en meer van haar nieuwe vriend, ik ben volledig uit haar leven gebannen. Ze weet zeker dat ze mij niet terugwil, maar is ook nog niet zeker genoeg of ze hem wel wil voor de rest van haar leven. Bizarre situatie, maar echt onhoudbaar voor mij. Ik kan zo geen maanden zitten toezien hoe haar relatie met die ander groeit of evolueert. Ik heb het onderwerp echtscheiding ter sprake gebracht, om een beetje duidelijkheid te scheppen naar ons allemaal. Ze had het zo vroeg niet verwacht, maar geeft toe dat het er uiteindelijk toch van gekomen zou zijn. Dan volgt het pijnlijk hoofdstuk van de verdeling, alles waarvoor ik 30 jaar lang heb gewerkt... er zijn geen winnaars behalve de fiscus in ons geval. Moeilijk voor te stellen dat ja na dertig jaar huwelijksleven met elkaar praat als boekhouders of advokaten. Waar is het gevoel gebleven? Al mijn inspanningen om haar tot rede te brengen zijn mislukt, al mijn tranen zijn verspild, alle woorden vervlogen, alle brieven onbegrepen en onbeantwoord gebleven. Ik hoop oprecht voor haar dat ze de juiste keuze heeft gemaakt, want ik zie haar nog steeds graag, zelfs bij al de woede en opstandigheid die ik nu ervaar.
Het is vandaag de zevende dag van mijn alleen-zijn. Ik denk nu vaak terug aan vroeger, aan toen we elkaar pas kenden. Gek dat je vaak kleine details tientallen jaren kunt onthouden en dat ze plots heel helder voor je geest komen: de geur van een parfum of spray, het aanvoelen van de stof van een jurk, de kleur van een trui... Kleine maar blijkbaar toch belangrijke zaken. Stuk voor stuk ervaringen die je nooit opnieuw kunt beleven. Het zijn die herinneringen die een relatie op langere termijn inhoud geven en tastbaar maken, kleine dingetjes die je samen hebt beleefd. Ik kan me niet voorstellen dat je die ooit nog met een ander kunt beleven. Met het verglijden van de jaren zijn we daarvoor wellicht te nuchter geworden. Nu houden die herinneringen uit het verleden me overeind, maar ooit zal ik toch naar het heden moeten terugkeren.
ze is nu sinds maandag verhuisd. Omdat ik dat niet wilde meemaken, ben ik voor twee dagen naar zee getrokken. Dochter is ook achtergekomen met haar vriend. We hebben de vader-dochterband wat aangehaald op een aangename manier om de zorgen wat te vergeten. Je weet wel: cocktailtje gaan drinken, stukje gaan eten, wat gewandeld op de dijk, alle knokse boetieks in en uit gelopen... En nadien weer een nieuwe ontgoocheling: ik ben er achter gekomen dat ze reeds de eerste dag na de verhuis bij haar nieuwe vlam zat. Ik had gehoopt dat ze een beetje afstand van ons allebei zou nemen om na te denken, maar nee dus. Ik denk nu dat het veel beter zou zijn mocht ze zo snel mogelijk bij haar nieuwe vriend intrekken. Pas dan komt er duidelijkheid voor iedereen. De situatie zoals ze nu is, is gewoon niet houdbaar. Mijn onvoorwaardelijke liefde voor haar begint nu ook wat te tanen en staat op een waakvlammetje, nog niet helemaal uit maar op een laag pitje. De realiteit begint langzaam tot me door te dringen: ze heeft een ander en komt niet meer terug.
vrij banale, rimpelloze dag vandaag. Even op klantenbezoek geweest deze voormiddag en daarna alleen weer aan mijn bureau achter de laptop. Wat ik het liefst doe nu is rondrijden met de auto. De snelweg op, in hoge vaart op het linkervak en de muziek loeihard (nog steeds Spinvis). Het lijkt alsof ik het lot wil tarten en op zoek ben naar een kick om opnieuw te voelen dat ik leef. Misschien moet je daarvoor tot op het randje van de dood om dat gevoel terug te vinden. Heb gezien dat vrouwtje de headset ook aan de kant heeft gelegd, ze zal behoorlijk wat gaan skypen met haar nieuwe vlam. De zoveelste steek door m'n hart. En toch merk ik dat je stilaan immuun kunt worden voor de pijn. Krijg continu mailtjes van haar vrienden die het ook niet meer begrijpen. Ik sta verder van haar af dan ooit en dat maakt me heel verdrietig. Moet nu nog eerst een interview uitschrijven tegen morgen. Zal m'n gedachten moeten dwingen naar dat scherm en m'n vingers op het klavier proberen te houden.
heb vandaag een nieuwe beslissing genomen: wanneer mijn vrouw vertrekt, volgende week maandag dus, geef ik haar mijn trouwring mee. Niet omdat ik snel even wat wil flikflooien met andere vrouwen, maar gewoon omdat ik sterk in het huwelijk en de symboliek errond geloof. 30 jaar geleden heeft ze me die ring over de vinger geschoven met de belofte van liefde en trouw. Van die twee begrippen blijft echter niets meer over en ik wil niet met 'valse' of misleidende symbolen rondlopen. Mocht ze ooit terug komen, kan ze die ring terug over mijn vinger schuiven voor een nieuwe start en in het andere geval heb ik er toch niets meer aan. Ik krijg stilaan weer grip op mijn leven en neem m'n toekomst in eigen hand. Op het moment van de verhuis zal ik niet thuis zijn, zou een té emotioneel moment zijn.
vandaag een redelijk goeie dag gehad alles wel beschouwd. Heb nochtans een afspraak met een klant gemist door een zwaar ongeval op de autosnelweg. Maar eventjes 4 uur stilgestaan in een monsterfile vlak voor Peruwelz. Heb de huidige toestand zo goed als geaccepteerd en me neergelegd bij het onvermijdelijke. Volgende week maandag trekt ze in in haar appartement en sta ik er alleen voor met onze dochter. Mijn nieuw leven alleen is bijna begonnen, zal me helemaal anders moeten organiseren. De twee buitenlandse uitwisselingsstudenten die we deze week in huis hebben, zorgen ook voor de nodige verstrooing. Alle andere gevoelens hebben plaats gemaakt voor berusting, op het randje van de onverschilligheid.
zijn vandaag naar ons appartement aan de kust getrokken. Prachtig weer, heb wat op een terrasje gezeten en oude kennissen teruggezien. Heb ook een goed gesprek gehad met onze buur, een vriend die ook door een scheiding gegaan is. Hij Is nu gelukkig samen met een ander, de beste vriendin van m'n vrouw. Zij heeft ze nog aan elkaar gekoppeld notabene. Door zijn wedervaren is hij een beetje een ervaringsdeskundige zou je kunnen zeggen. Hij heeft me een aantal goede tips gegeven met betrekking tot onze huidige relatieproblemen. Zijn visie: weg met dat schuldgevoel en zelfmedelijden. Als een relatie spaakloopt, dan is het geen kwestie van de schuld te zoeken en te kwantificeren, de ene heeft nooit 20% schuld en de andere 80%. Je bent met twee en als de ene eens minder praat, dan is het aan de ander om het gesprek op gang te trekken en later misschien andersom. Schuld is dus 50-50, dit heft zichzelf op en kan verder buiten beschouwing gelaten worden. Ook geen schuldgevoel omdat ik niet gekozen heb om de problemen op te lossen via een andere vrouw, maar mijn schat deed dit wel via een andere man. Hij heeft me ook aangeraden om zo snel mogelijk mijn eigen leven weer op de rails te zetten. De pijn en het verdriet zijn groot en zullen nog lang blijven, maar ik moet vanaf vandaag mijn eigen leven terug in handen nemen. Ook proberen veel onder de mensen te komen, vroegere activiteiten en hobbies weer opnemen. Hij heeft me ook aangeraden om haar niet op alle mogelijke en onmogelijke manieren terug te willen winnen, dat zou haar nog vlugger definitief in de armen van de ander drijven. Ik heb dus besloten, als ik het kan volhouden tenminste, om zo gewoon mogelijk proberen te doen en elke dag te nemen zoals hij komt. We zien wel wat de toekomst brengt. Schat, als je dit leest hoop ik dat je het niet te hard of te koel vindt. Eigenlijk probeer ik nu te doen wat je me zelf al twee weken probeert duidelijk te maken. Hopelijk ben ik nu niet even up en morgen weer down.
heb vanavond met m'n liefste vrouwtje een fles wijn gekraakt. We hebben gepraat, gelachen en gehuild. Misschien is alles nog niet verloren en kan ik haar nog voor me terugwinnen. Maar 't zal wel tijd kosten. 'k heb blijkbaar wel een sterke concurrent waar ik moet tegen opboksen. Eerst had ik gedacht van helemaal geen hoop meer te koesteren op een eventuele hereniging, kwestie van geen tweede keer alle pijn te moeten doorstaan. Maar een leven zonder sprankeltje hoop is het leven niet waard. We zien dus wel wat de toekomst brengt, zonder overdreven verwachtingen, en we nemen elke dag zoals hij komt. Ze komt ook elke donderdag langs om haar was, en meteen ook de onze, te doen. Da's alweer een dag om naar uit te kijken. En terwijl de wasmachine draait kunnen we een filmpje bekijken, glaasje drinken en wat bijpraten.
