September 2018 Voorlopig is deze blog afgesloten daarom zal
het meest recente vanaf nu achteraan staan.
28-09-2018
Dag 8
Vandaag stappen we vanaf
het hospitaal van Orbigo een 20tal km naar Astorga waar we dan later
het bisschoppelijk paleis gaan bezoeken. Gisteren vroeg in bed, een
goede nachtrust en de vermoeidheid van gisteren is grotendeels
vergeten. Nu gaan we ontbijten.
.
Een wandeling van 18.8km ,
sommigen beweren zelfs 20km, hebben we in een sneltempo tot een goed
einde gebracht. Daarna een douche en een slaatje en we kunnen er weer
tegen. Het bisschoppelijk paleis is prachtig.
We zijn in een
verwachtingsvolle stemming. De tocht van deze dag wordt aangekondigd
als een van de mooiste. Wat betreft de natuur maar ook qua symboliek
en bezinning. Vandaag laten we ook de steen, die we van huis
meenamen, achter aan het Cruz de Ferro op de hoogvlakte van Monte
Irago. Straks meer ...
.......
Voor we op pad gingen naar het Cruz de Ferro zijn we nog even tot de kathedraal gestapt.
De tocht heeft alle
verwachtingen ingelost. Prachtige natuur in vele variaties. Klimmen
door bossen. Klimmen door open ruimtes tussen de bergketens. In een
oud en stemmig kerkje een eerste bezinningsmoment. Onze gids heeft
een prachtige hoge baritonstem die hij heel goed beheerst. Hierdoor
krijgen de bezinningsteksten nog een extra dimensie.
Dan komt het speciale
ogenblik : het neerleggen van het meegebrachte steentje aan de
Cruz de Ferro. Het vervolg is een afdaling om U tegen te zeggen.
Onderweg trekken we nog voorbij typische fleurige dorpjes. We blijven
dalen tot Molinaseca. Dan zijn we 1000m lager gekomen dan het punt
Cruz de Ferro. We overnachten nu in Ponferrada.
Voor we vertrekken willen
we eerst een gelukkige verjaardag wensen aan LORE en OLIVE.
Vandaag wordt het een
steile klimtocht. 14 km blijvend stijgen, klimmen en bergop. Alhoewel
alles tot nu toe vlot verlopen is zijn we voor dit stuk toch een
beetje bang.
De temperatuur zal weer
stijgen richting 30°.
.........
Het is een zware inspanning geworden.
Maar met trots stonden we drie uur later in O Cebreiro, een van de
oudste pelgrimrefugia gelegen in de autonome regio Galicië. Het
prachtige kerkje Santa Maria la Real zou de oudst bewaarde
kerk zijn van de route. Speciaal, vooral voor Katelijne, is de
figuur van St. Franciscus die hier in deze kerk centraal staat. Ze
kon dan ook niet nalaten op een kaart met tekst van St. F een
pelgrimsstempel te drukken en deze kaart via de plaatselijke postbus
op te sturen naar Zuster Aleidis. De tocht was een
aaneenschakeling van prachtige vergezichten op de omliggende bergen.
We denken hiermee de laatste moeilijke
klip te hebben overwonnen. Morgen wacht ons een lange trip over een
pad met weinig hoogteverschil.
Boven op de top staan.. en zich koning
weten
al dat zwoegen, zuchten, zweten is
vergeten
als ik in de diepte de weg kan zien die
is overwonnen
Deze morgen geen tijd gehad om wat te
schrijven omdat het ontbijt laat was en het vertrekuur vroeg.
De als vlak aangekondigde etappe was
toch nog vrij pittig. 200 hoogtemeters maar dan als een zaagtand
profiel. Omhoog, omlaag en dan weer omhoog met dan een stuk plat
enz.. tot de laatste 5 km dan ging het gestaag bergaf. En de laatste
km echt steil naar beneden.
Stilaan stapelen de kilometers zich op
in onze knieën, de kilometers worden schijnbaar langer en elke berg
lijkt tweemaal hoger dan in het begin. Maar toch.. eenmaal het einde
van de dagtrip bereikt verdwijnt de vermoeidheid weer heel snel.
Vóór het avondeten, in een passend
bezinningsmoment, kregen we in een goed verwoord relaas een overzicht
van de voorbije dagen. Treffend was de zin : Hoe een groep
'vreemden' op enkele dagen een groep 'vrienden' werden.
Morgen beginnen we aan het laatste stuk
met aankomst in Santiago. Elke kilometer zal ons een stuk dichter bij
ons ultieme einddoel brengen. De gesprekken bij het avondmaal gingen
vooral over de vraag: welke emoties gaan we morgen voelen.
Ik hoop dat deze vraag ons deze nacht
niet wakker houdt.
Bestoft, moe maar zo fier als... staan
we uiteindelijk oog in oog met de Kathedraal van Santiago de
Compostela. We hebben het gedaan zo voelt het aan. Het voelt goed
..
Onze bucketlist krijgt er weer een
vinkje bij.
De eerste emotie kwam toen we op een
10 tal km van Compostela uit het Eucalyptusbos kwamen en beelden
zagen van achtergelaten stapschoenen. Het is een van de rituelen in
de laatste kilometers.
Twee zussen lieten hun schoenen en een
pet, als symbool van een overleden vriend, achter.
We stappen verder
en stellen ons aan de heuvel van vreugde voor hoe de vroegere
pelgrims zich voelden toen ze vanaf dat punt voor het eerst
Compostela konden zien.
Als we de stad binnenwandelen verdwijnt
snel de mythe en de symboliek. Het is een zielloze grootstad zoals
zovele anderen in Europa. Tot we aan de Kathedraal komen en in
elkaars armen vallen... De emotie zit in ons, niet in de stad !!
Het oude stadsdeel van Santiago is zeer stemmig vooral rond de kathedraal.
We hebben onze prestatie gevierd met een aangename wandeling in het oude Santiago de Compostela.
In de pelgrimsviering om 12 uur waren we getuige van de sensatie van Compostela. De Botafumeiro. Ik heb dit gefilmd maar tussen de massa volk was dat heel moeilijk. Je krijgt een beter beeld op https://www.youtube.com/watch?v=lJp86UtJV2Y (vanaf 1:30)
Op internet kan je het volgende lezen:
Tijdens een Heilig Jaar (als 25 juli op een zondag valt) is de
Botafumerio (letterlijk in Galicisch: Rookverspreider) een van de
bekendste en populairste symbolen van de Kathedraal van Santiago de
Compostela. Volgens de legende werd het eerste wierookvat in de 11e eeuw
gemaakt vanuit hygiënisch oogpunt. In de middeleeuwen kwamen vermoeide
pelgrims na het voltooien van de Camino bijeen in de kathedraal en om de
ophoping van lichaamsgeuren (een broedplaats voor epidemieën) tegen te
gaan, werd er een groot wierookvat gebruikt. In de zestiende eeuw werd,
dankzij een gift van koning Lodewijk XI van Frankrijk, het middeleeuws
artefact vervangen door een nieuw, ook van zilver, wierookvat. Het werd
gestolen door Napoleons troepen in 1809 tijden de Spaanse
Onafhankelijkheidsoorlog. Het wierookvat van Lodewijk XI werd daarom in
1851 vervangen door het huidige en minder opzichtig exemplaar. De
botafumeiro is begin 2006 na 155 jaar gerestaureerd. De botafumeiro wordt heen en weer geslingerd door de dwarsbeuk die in
beweging wordt gebracht door acht mannen de tiraboleiros - met behulp
van een katrolsysteem. Het begin en het eind van de zwaai wordt
uitgevoerd door de voornaamste kerkdienaar die ook het tempo bepaalt.
De botafumeiro weegt 53 kg en is anderhalve meter hoog. Het kan tot
een hoogte van 20 meter en met 70 kilometer per uur worden geslingerd.
De botafumeiro kan worden bewonderd tijdens speciale hoogmissen
Mijn nieuwe hoed zal ik vanaf nu met trots dragen op elke wandeling !!
Klik op de link hieronder om onze aankomst aan de kathedraal te zien
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
