Bestoft, moe maar zo fier als... staan we uiteindelijk oog in oog met de Kathedraal van Santiago de Compostela. We hebben het gedaan … zo voelt het aan. Het voelt goed ..

Onze bucketlist krijgt er weer een vinkje bij.

De eerste emotie kwam toen we op een 10 tal km van Compostela uit het Eucalyptusbos kwamen en beelden zagen van achtergelaten stapschoenen. Het is een van de rituelen in de laatste kilometers.

Twee zussen lieten hun schoenen en een pet, als symbool van een overleden vriend, achter.

We stappen verder en stellen ons aan de heuvel van vreugde voor hoe de vroegere pelgrims zich voelden toen ze vanaf dat punt voor het eerst Compostela konden zien.

Als we de stad binnenwandelen verdwijnt snel de mythe en de symboliek. Het is een zielloze grootstad zoals zovele anderen in Europa. Tot we aan de Kathedraal komen en in elkaars armen vallen... De emotie zit in ons, niet in de stad !!