My life ... Zweedse Verbinding Verenigd Koninkrijk
De laatste maand heb ik maar aan een paar zaken belang gehecht. Opvervlakkig gedoe, instant geluk en taal. Taal, waarom? Omdat ik welgeteld op 2 plaatsen Vlaams kan denken en zijn. Dat is hier en in mijn eigen gedachten. Ik tel de luttele woorden van de gewilligen hier niet mee want met woorden communiceer je niet ... Daar heb je zinnen voor nodig. Sorry, voor de weinige artikels en berichten maar als je het druk hebt met te overleven, heb je geen tijd voor andere gedachten. Dat wil niet zeggen dat ik niet gedacht heb, meer dan anders
Ik zit hier mentaal alleen, fysisch omringt door honderden mensen - eerlijke, niet zo eerlijke, mooie, lelijke, rijke, nog rijkere, ... - geen mogelijkheid om jezelf te zijn, om iets bekend te ervaren of dergelijke. Een bureau, bed, stoel, nachttafel en een kast kunnen niet als thuis aanvoelen. Daar heb je mensen voor nodig, mensen:
*die je vragen stellen, *die je begrijpen, *die weten wanneer je alleen wil zijn, *en wanneer niet, *die hun eigen mening niet opdringen, *die weten dat ik impulsief ben, *die niet constant hersenloos aandacht vragen *die iets van zich laten weten, als je het nodig hebt, *die zeggen dat je speciaal bent - ook al is dat niet, *die ..............................................................................................
Ik vraag me af of ik naar huis wil, of wil ik gewoon iets anders. Ben ik na 3 weken en een paar dagen verveeld en wil ik daarmee iets anders. Ik weet het niet. Ik leef nu constant op school, een grote school in mijn ogen maar met zo weinig karakter en goede lessen. Een school waar je gewoon een nummer bent. OK, niet tijdens de les, maar daarbuiten word je beken als een vreemdeling. Deze 4 gebouwen, afgeladen vol met studenten leven allemaal voor zichzelf. Een voor allen, en de rest voor niemand. Of ben ik de rest? De eenzame erasmusser uit het al even schitterende België ...
Life sucks, and does it beat the alternative? Het alternatief is volledig voor uzelf in te vullen, voor mij is dat nu de grote zonde van ijs die te wachten staat in de diepvriezer. Ik zal nooit, iets anders zeggen - sorry, maar zo ben ik niet
Ik zit nu een kleine 600 kilometer van mijn (t)huis verwijderd. Ik heb me exact een half uur eenzaam gevoel, en dat heeft mijn zakdoek ook gemerkt. Die dag was 2 dagen geleden, en sindsdien: only happy thoughts. Mijn leven bevond zich voor enkele dagen in 2 koffers (ja oké, en een laptoptas) en dan sta je bij alles een stil. Is dit nu mijn leven? in 2 miezerige koffers? Uiteindelijk is het zo, en daar moet je jezelf over zetten.
Mijn kamer begint een beetje als thuis aan te voelen, op school weet ik sommige zaken al zijn (zeker nog niet alles). Maar op deze regenachtige avond, is er 1 ding en dat klinkt overal even vertrouwd en dat is het tikken van de regen tegen het raam van mijn kamer. Ik betrap me er nu nog op, dat ik er bewust naar luister. Ieder zijn ding.
Vandaag heb ik de eerste dag les gevolgd in het Engels. Best spannend, en ook wel leerrijk. Het was wel choquant dat de andere (engelstalige) studenten vrij tam waren. De lector (of moet ik tutor zeggen) deed zijn best om grappig te zijn (in het merendeel van de tijd lukt dat ook), en nodige regelmatig uit tot discussie. En dat is nu de angst van elke leerkracht; een klas die niet meewerkt. Je lesvoorbereiding mag nog zo goed in orde zijn, je materiaal gelamineerd tot in de oneindigheid. Als de leerlingen/studenten niet willen dan valt je les in het water. Tot zover de mijmeringen van een perfectionistische stagiair die waarschijnlijk nooit fulltime zal lesgeven.
Veel mensen storen zich eraan, als ik er openlijk voor uitkom dat ik voor leerkracht lager onderwijs studeer, zonder ooit de intentie te hebben om les te geven. Waarom? is dan ook een veelgestelde vraag aan mij. Zo herriner ik mij overlaatst, een maand of 2 geleden, nog een studente die nogal onbegripvol reageerde op het feit dat ik 3 maanden in het buitenland ging studeren. Toen heb ik wel steun gevonden bij enkele van mijn medestudenten. <<Als dat zijn keuze is, moet je die toch respecteren zeker!>> klonk het galmend door het klaslokaal. --- En toen werd alles terug stil in de klas. De gezichten werden omgedraaid, terug richting het grote, groene scherm (ook wel het bord genaamd) en de aandacht was weer voor de volle 100% aan de educatieve/didactische/pedagogische slaaf vooraan in de klas.
Om allé clichés in ere te houden: Gelukkig Nieuwjaar & mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Oké, 2 dagen te laat - mijn excuses daarvoor. De reden waarom het een aantal dagen stil is geweest, is omdat ik 4 en halve dag (de halve dag niet vergeten) ziek in bed gelegen heb. En wat doe je als je in bed ligt: nadenken, gedachten vastleggen, praktische problemen oplossen, ...
Voor de chronologische lezer, de vorige keer zat ik nog in een 'hartverscheurende' discordia met wie ik oudejaar zou doorbrengen. Op een puur rationele (en ietwat zelfbewuste) manier koos ik voor een kant die ik te lang verwaarloosd heb. Op 30 december kwam aan deze keuze onverwacht een einde. Ja kijk, het leven is hard en dat is voor mij net hetzelfde als voor u. Nu is het wachten op volgend jaar om nog eens verticaal eindejaar mee te maken.
Van de andere kant (van een practical joke gesproken) duurt het nog 3 dagen voor ik aan mijn avontuur begin. Gisteren alle technische zaken nog eens gecontroleerd: zendingsbrief klaargelegd, webcam en micro getest, kleren nog eens geteld, valiezen gezocht (& gevonden).
Ik had nog 1 gedachtenspinsel dat de afgelopen dagen in mijn hoofd zich ontwikkelde; het fenomeen HOKJESDENKEN. In mijn omgeving (lees: vroegere-lagere-school-omgeving) is het begrip homosexualiteit sterk doordrongen. Voor veel personen zijn alle mannelijke hetero's, sterke stoere mannen die van niets bang hebben en hetero-vrouwen zijn de jonkvrouwen die smeken om mannelijke aandacht (op welke manier dan ook). Natuurlijk lopen er van deze personen rond, maar als je de wereld indeelt in 2 groepen (welke zullen wel duidelijk zijn zeker) kan je geen passende omschrijving formuleren waarin iedereen gelijkwaardig is omschreven.
Misschien zal ik wat concreter in detail treden. Bepaalde personen in mijn omgeving vinden alle homo's nichten, die in het openbaar (groot detail) marcellekes dragen, zweren bij de kleur roze en met gemanicuurde (esthetische) nagels rondlopen. En daar sta je dan, als outcast. Ik ben er zeker van dat er meer a-typische personen rondlopen dan andere. In de meeste situaties maak ik er geen probleem uit, want mijn vrienden zijn er heel openlijk in, maar als je ziet hoe oudere personen hierover denken. Dat is een intrieste opvatting.
Citaat: 'Gelukkig heeft de derde leeftijd nog een opvoeding gehad - de jeugd van tegenwoordig daarentegen'. Denk er het uwe van, ik hoop dat mijn verhaal duidelijk was.
