De afgelopen dagen hebben zich vrijwel integraal afgespeeld in Brussel. Voor de onwetende (daarom niet minder gewaardeerde) lezer, ik ben reeds enkele jaren animator in onze hoofdstad, bij een kredietinstelling -wiens naam ik weiger te noemen. Als 17jarige idealist ben ik daar begonnen, onderaan de ladder als animator. Doorheen de jaren, heb ik me opgewerkt tot hoofd-monitor. Veel blabla, maar weinig ruimte voor innovatie en verbetering.
Ik sta nu 3 werkdagen verder, (nog 4 te gaan) en ik heb er helemaal geen zin in. Ik werk er met 2 bevolkingsgroepen (sommigen zullen me verwijten een separatist te zijn), maar er zijn essentiële verschillen tussen de genoemde groepen. Zelf kan het me niet schelen of België één blijft, of in twee verdeeld wordt. Kortweg: discussie gesloten - dit heeft nog altijd geen invloed op mijn (niet zo radicale) politieke keuze.
Om terug te beginnen over mijn 'werk', mijn baas is 'a queer person'. Dit buiten beschouwing gelaten, is het ook een bewoner van de andere landsgedeelte. Zoals daarnet gezegd was ik 3,5 jaar geleden een idealist. Dit ben ik nog meer. Wanneer ik die persoon in een van de sofa's zie liggen (tijdens het werk) vraag ik me af: waarom? Ik ga hier verder niet op in, denk er het jouwe van. Ik ken ook anderstalige sympathieke mensen. Zwart-wit denken is makkelijk, maar grijs-denken is een uitdaging. (zoals meerdere malen gezegd op een afdelingsvergadering op school: doe eens de oefening!)
Voor de rest, het inpakken is gedaan. Nog 8 dagen!
Poging II: vlak na het afwerken van het vorige hoofdstuk - dat nu definitief is verdwenen. Bij deze mijn poging om dit zo snel en doorgrond mogelijk het afgelopen werk op te bouwen.
- Vandaag was het kerstmis (in mijn ogen: uitbundig vreetfestijn) - In mijn ogen ben ik agnost. Ik weet niet wat te denken - of dat god al bij al bestaat. Een toevlucht zoeken in de wetenschap lijkt mij een normale reactie hierop. - Doet me terugdenken aan de lessen Religie ~Zingeving~Levensbeschouwing. µ (sorry voor het gebrek aan namen) beweerde dat zij met iedereen goed overweg kon - zeker met allochtonen. Als pittig detail: µ was zeer kieskeurig, kwestie van vrienden.
- Ik verafschuw mondaine mensen (zoals µ) maar ik betrap me af en toe op dezelfde gedachten. Ik droom ook van een prestigeuze auto, idem huis en dito pc. Hoogmoed voor de val, en voor een paar mensen zal de val diep zijn.
- Wat brengt de onmiddellijke toekomst: 6 werkdagen, een hoop ongepaste en ondoordachte vragen (over diverse thema's), selecteren-inpakken-uitpakken en nog beslissen met die ik oudejaar ga doorbrengen.
rS Wouter, Wouter nog iemand iets drinken? Sorry van de opsomming, maar mijn hoofd stond niet naar een uitgebreide prozatekst.
Veel heb ik nog niet verteld over mijn persoonlijke tijdsbestedingen. Mijn leven draait rond verschillende assen: judo, school, literatuur & cultuur, Birmingham, straffen ontlopen - bevestiging vragen. De start is altijd moeilijk, je weet nooit waar je gedachtengang je brengt. In een inleiding zeg je meestal wat je allemaal gaat zeggen, en als kwestie van herhaling/verwerking ga je dan alles nog eens dunnetjes herhalen. De essentie van alles, herleiden tot enkele regels.
Vandaag was hechtisch. Ik heb ontdekt dat mensen altijd mensen zijn en zeker niet snel gaan veranderen. De mens heeft nood aan gezag, autoriteit maar dit is ook het eerste waar hij zich tegen verzet. Valt de druk van buitenaf weg, dan blijft er niet veel meer over - dan een klein, bijna onzichtbaar moreel besef. Mensen zijn gemeen als je niet kijkt, ikzelf ook (en zeker tegen bepaalde personen). Namen noemen is not-done, zelf heb ik er geen flauw idee van wie dit leest, een verdwaalde blogger, een zielsverwant, mensen die ik ken of morgen tegenkom in de winkel.
Maar soit, om terug te komen. De kern van de mens is slecht, vraagt om constante sturing maar verzet zich tegelijkertijd daar ook "heftig" tegen. Kritiek geven is simpel, verbeteringen aanbrengen moeilijk. Zelf voel ik me een idealist - het beeld dat ik van de realiteit heb, is regelmatig anders dan de waarheid die eruit komt. Soms zie/voel ik geen verschil tussen mijn (ideale) hersenspinsels overdag en mijn ongecontroleerde dromen 's nachts.
Vandaag heb ik mijn portie cultuur opgesnoven, een theaterstuk met een doorzichtige opbouw - monologische onderwijsleergesprekken en oeroude clichés die gemanipuleerd worden door een pluralistische visie. [Om even terug te komen op daarnet, als ik het stuk zou moeten herschrijven. God weet wat er dan zou van worden, waarschijnlijk zou ik onbenullige details veranderen als zinswendingen of klerencombinaties.] Wat was de les die het mij geleerd heeft: een persoon die hemel en aarde verzet om bij iemand te zijn, krijgt het deksel op zijn neus vlak voor de eindstreep. Onderliggend moreel: de mens is van nature slecht. Behalve dan die paar mensen, die er rondlopen. Eigenlijk zijn het geen mensen, het zijn engelen in vermomming die verloren gaan in deze drukke samenleving. Nu is het aan jou, om na te denken welk soort persoon jij bent!
Ben je iemand die alles probeert goed te doen, of iemand die daar geen oog voor heeft. Doe jij je best, of laat jij je best doen? In functie van ieders zelfbeeld, zal er wel een eenzijdige keuze gemaakt worden, geen probleem voor mij. Ik ben ook niet de braafste en zeker niet de beste. Rechtstreeks naar de hemel gaan is geen doel voor mij, maar hopelijk wel een beloning.
Als kwestie van didactisch/pedagogische herhaling vat ik even de vorige tekst samen: De mens is van nature voor een stuk gedoemd om het slechte pad te bewandelen, ik ben een idealist en ik vraag me af wie mijn blog leest.
Mezelf in 3 woorden omschrijven dat kan ik niet, eender welke poging zou nutteloos zijn. Denken in hokjes is niet mijn ding, het is het ding van iedereen anders. Enkele woorden die door mijn hoofd flitsen (ter voordele van de beeldvorming van de mede-lezer): idealist, perfectionist, criticus, cynist, ... Elk woord dekt een semantische lading, maar niets is gegeneraliseerd of enkel juist. Ik ben de ganse mix van zowel alle goede als alle slechte kwaliteiten.
Onlangs tijdens een van mijn levensontdekkende ervaringen, ontdekte ik dat het eerste woordje van de kinderen-van-nu, IK is. In mijn tijd - ja ik lees en schrijf al even - was dit nog het onbeduidende woordje boom. De hedendaagse methode is genaamd: maan-roos-vis. 3 klankzuivere woorden die het vervolg zijn na het leren van het alomduidende woord IK. Daar ook hetgeen wat me echt 'stoort'. Ik word uitgesloten vanaf het begin (voor de aandachtige lezer, een mooie doordenker). Ik is voor iedereen anders, een boom blijft een boom nietwaar?
Elke mens heeft een creatieve plaats - deze is voor mij altijd anders. Meestal is dat overal, behalve thuis. Een inval of een briljant idee op de bus - een rekening die eraan moet geloven en ineens gedoemd is om een belangrijk onderdeel te worden in mijn leven. Dat papiertje dan enkele weken later in mijn broekzak terugvinden, EN dan blij zijn dat mijn moeder het niet ontdekt heeft. Soms vraag ik me toch af: weet mijn moeder meer over mij, dan ik denk dat ze weet? In hoever kan zij haar eigen vlees en bloed inschatten - lezen - interpreteren en begrijpen?
Er zijn twee zaken die als een paal boven water staan; je sterft en je word herhaaldelijk bedrogen. Voor bedrog zijn er meerdere mogelijkheden. 1) Je weet dat je bedrogen wordt/gaat worden, dus je handelt ernaar. 2) Je weet niets, en je komt er ook nooit achter. 3) Je weet niets, maar krijgt achteraf een koude, venijnige messteek in je rug. Die zindert als de kleine toch penetrante pijn van een nagel die je te kort afknipt.
Nu dat is niet het enige wat me bezighoud deze nacht. Ik vraag me ook af, wat volgend jaar? Ja, ik studeer nog verder - maar wat/hoe/met wie/waar/waarom? is allemaal nog duidelijk (wordt vervolgd). Doe ik mijn zin, volg ik de arbeidsmar(k)t of luister ik naar die ene (overbodige) persoon die evenveel afweet van studeren als ik afweet van een kl*te singstar? Leadzanger in wording of toch liever pedagoog? The scent of nicotin in the night. Choose the good side, that turns bad or directly the bad?
Ten opzichte van de laatste keer is de dag nacht geworden en omgekeerd. Ik ben een nieuw dagboek begonnen, heb banden gesmeed, heb banden gebroken, ... Soms vraag ik me af, of ik wel goed bezig ben. Who cares, ik vraag me ook af waarom ik dit doe (uit verveling zeker). Het is nu 22.21 en ik heb geen ruk te doen. Ik heb net alle foto's van op msn bekeken en omgedraaid, de blog gelezen van een veel te extrovert iemand en dan nog maar eens besloten om hier nog eens te typen.
Het meest rare zal zijn, dat ik binnen dit en een klein kwartier ga geconfronteerd worden met mijn luttele berichten uit het verleden. Zou er iemand op gereageerd hebben, toch zeker niet de persoon waarvan ik het denk en helemaal niet hetgene wat ik zou willen. Dat is ook wat me stoort aan verwachtingen (en toch leer ik het zelf ook niet af). Hoe meer verwachtingen je hebt, hoe teleurgestelder je kan worden.
De persoon die tegen mij zegt: "Ik kan de wereld aan", die lach ik inwendig zo hard uit dat het davert in China. Misschien een mooie zaak om dit terug aan te vullen, als ik weer eens niet te doen heb (I'll consider that)
Leven is experimenteren met vanalles sociale rollen, schrijfstijlen, stigma's ... Soms lukt dit, soms merk je na een dag of een kleine week dat het mislukt is.
Als iemand vraagt aan mij: "Wie ben ik' Is mijn antwoord in het vervolg: "De persoon ie je niet tegen het hart wil stoten" 2 emoties gaan nu door me heen, gedreven door een enorme mate van adrenaline. Die gevoelens zijn jaloezie en vernedering. Klinkt zwaarwichtig, maar je kan niet voelen wat ik voel, ik kan het je enkel proberen te beschrijven. Wat als 1 van de zeven hoofdzonden een deugd wordt en omgekeerd (Dante) Alles is een deugd als je het maar in 'mate' doet.
Een verslag van alles wat ik doe, dat kan iedereen schrijven. Gebeurtenissen kan iedereen weergeven, mijn gevoelens en emoties niet. Ik zie nu ook de gitaar centraal in mijn kamer staan pronken, klaar om er de zuiverste klanken uit te rammen. (Had ik dat niet gezegd?)
IGNORANCE IS strength,gisteren ging ik voor de lyrische - filosofische look, vandaag maximal destruction en volgens de regels van de martial arts met een minimum aan inspanning.
Er zijn slechts een paar mensen die van dit bestaan afweten, voel u vrij om uw mening te uiten. Benieuwd wat er seffes nog in me opkomt.
Misschien ben ik wel iemand anders dan je heel je 'leven' hebt voorgesteld. Voor hoeverre je een definitie van leven geven natuurlijk. Mensen zijn niet wie ze zijn, ze zijn corporatistische wezens die enkel over lijken gaan als het hen uitkomt, op een morgen hoop ik dat ik hun dàt lijk kan presenteren.
Ik zou mijn diepste dromen willen waarmaken door tegen bepaalde mensen nu te zeggen wat ik denk. Ik ken mezelf (als enige) en dat doe ik op dit moment toch niet, tot op een onbewaakt moment Pro Justitiae
Nog nooit zoveel zin gehad om nu te vertrekken op uitwisseling e daarna nooit meer terug te komen. Nog 1,5 jaar en dan is het tijd voor een nieuw leven. Vive la solitude :(
Negatie komt van 2 kanten, in sommige gevallen komt het maar van één. Tijdens een spel worden voorkeuren duidelijk gemaakt. (Homo Ludens - Verdeel en Heers) Judgement Day
