Hm, het is weer lang geleden dat ik nog iets geplaatst heb, wereldse gebeurtenissen slorpen nog steeds heel veel van mijn tijd op. 

De laatste dagen kan ik echter moeilijk de slaap vatten en de slaap zelf is vaak woelig, net als mijn dromen. In feite droom ik steeds hetzelfde, meerdere malen per nacht en nachten aan een stuk. Enkel de locatie verandert telkens. 

De droom begint met mezelf in een groot gebouw, de ene keer is het een zwembad, de andere keer een bibliotheek enz. Ik ben er alleen, het is er muisstil en daar geniet ik van. Ik weet niet juist waarmee ik bezig ben maar ik heb papieren bij me. Na enige tijd komt er iemand aangewandeld (man? vrouw?) en die neemt plaats tegenover mij. Hij/zij kijkt me echter niet aan en doet zijn best om zijn gezicht te verstoppen, hij/zij draagt ook volledig zwart. Zwarte broek, zwarte sweater en zwarte pet. Ik voel me niet op mijn gemak, krijg een knot in mijn maag en hou hem/haar stiekem in het oog. Dan wordt de knot in mijn maag plots erger en ik raak in paniek. Ik krijg sterk het gevoel dat ik moet zoeken en begin het hele gebouw door te rennen. Naar wie of naar wat ik moet zoeken, weet ik niet. 

Ineens besef ik dat ik al mijn spullen onbewaakt heb achtergelaten en vlug ren ik weer naar mijn zitplaats. Om tot de ontdekking te komen dat alles gestolen is! Mijn papieren waarmee ik bezig was, mijn gsm, mijn paspoort, geld… 

Dan word ik wakker en als ik weer in slaap val, begint de droom van vooraf aan. Ik weet niet goed welke verklaring ik hier in moet zoeken. Die papieren die gestolen worden, is dit mijn manuscript? Of zie ik het te letterlijk en is het in werkelijkheid mijn ware zelf/eigenwaarde die ik laat stelen? Mijn kansen op onafhankelijkheid en het vinden van persoonlijke vervulling? Wie moet de dief dan voorstellen? Familie? En waar ben ik precies naar op zoek? Geluk, succes, iemand? 

Het feit dat het in de droom niet verklaard wordt, kan een teken zijn dat ik te hoge eisen aan mezelf stel en het onbereikbare najaag. Hopelijk wordt het me in de komende tijd duidelijker.

Geen persoonlijk verhaal maar het volgende las ik op 26/12 in de krant: Een meisje van veertien is door een engel van de dood gered. Dat meent althans de moeder van het kind, Colleen Banton uit het Amerikaanse Mint Hill. Volgens de moeder kwam de wonderbaarlijke genezing er na dagenlang bidden om een wonder. De veertienjarige Chelsea was naar het ziekenhuis gebracht met een longontsteking. Volgens de artsen had het meisje geen kans om nog te genezen. Chelsea was veertien jaar geleden te vroeg geboren. Ze groeide op met een ontwikkelingsstoornis. De longontsteking was maar één van de gevolgen van de problemen waarmee Chelsea door de vroeggeboorte kampte. Terwijl de ouders bij het ziekenbed van het meisje waakten, voltrok zich het wonder. Een lichtflits (zie foto) verscheen op de bewakingscamera's. Binnen het uur sterkte het kind weer aan. De artsen noemden de genezing een raadsel.

Ook Colleen Banton kan het herstel van haar dochter nauwelijks bevatten. Maar ze heeft een duidelijke verklaring. "We hadden er ons bij neergelegd dat we Chelsea zouden verliezen en dat we dus een kerst zonder haar zouden vieren. Maar we hebben dagen gebeden om de hulp van God. En dat is wat we kregen. Er verscheen een engel die mijn kind heeft gered", aldus de moeder in een interview met NBC News. Drie op vier Amerikanen zou in het bestaan van engelen geloven. "Of het vooral democraten of republikeinen zijn, is niet bekend", besluit de reportage op de Amerikaanse nieuwszender.

Dit bericht heeft in feite niets met spiritualiteit te maken maar ik moet het even van me afschrijven. Al dagen aan een stuk heb ik het er moeilijk mee en twijfelde ik of ik het hier wel zou neerpennen. Op 22 november is een forumvriendin van mij overleden na een zwaar gevecht tegen kanker, ze is net geen 36 mogen worden. Vreselijk vind ik het, afschuwelijk… 

Ze was veel te jong, zat nog boordevol plannen en deed zoveel goede dingen voor de mensen en de maatschappij. Waarom moet zo iemand zo vroeg gaan? Waarom? De eeuwige vraag waar niemand ooit een antwoord op krijgt. Ik heb haar niet persoonlijk gekend maar via het konijnenforum hebben we talloze verhalen gedeeld en we konden zo om elkaars verhalen en konijnen lachen. En nu is ze er niet meer. 

Tot mijn eigen verbazing heb ik het er heel moeilijk mee, ondanks het feit dat ik haar nooit persoonlijk ontmoet heb. Is het omdat zij ongeveer dezelfde leeftijd had? Vind ik het gewoon heel onrechtvaardig? Misschien wel beide… 

Ik vond dat we met het forum iets voor de familie moesten doen en dan heb ik besloten deze kaart te ontwerpen met haar mooiste en ontroerendste foto’s. Vooral die met het konijn op haar ziekbed vind ik erg bijzonder. Daniëlle zelf zou stomverbaasd zijn dat ze zo gemist wordt, zo een persoon was ze. Ter info: Bibi is haar overleden konijn, nu zijn ze weer samen.

Na het verlies van Shiny bleef ik het moeilijk hebben. Hoewel ik opnieuw verlangde naar het gezellige geknabbel en geratel, miste ik haar ook nog enorm. 

Toch begon het na een tijdje te kriebelen en wilde ik weer een lief snoetje verwelkomen dat ik gelukkig kon maken. En op 18 november was het dan zo ver. In de winkel zag ik Misty zitten, een sepia hamster  (ook wel lichtgrijze genoemd). Wederom een erg speciaal kleurtje dus, net als Mocca en Shiny. 

Ik stak mijn hand in de bak en zij kwam spontaan snuffelen, de keuze was dus vlug gemaakt. Thuisgekomen gaat het tam maken véél vlotter dan ik ooit had durven hopen en dan ik ooit heb meegemaakt. Ze komt dadelijk uit mijn hand eten, stapt er zelfs spontaan op en mag al iedere dag in de speelbak. Ik vermoed dat we heel vlug een band zullen opbouwen. 

Hier volgen enkele foto’s, meer foto’s en bio vind je op mijn knagers site.

De eerste droom over de pelikaan gebeurde in de nacht van donderdag 20 op vrijdag 21 november. Ik stond op mijn terras in de hoop dat ik nog eens natuurfoto’s van vogels kon maken. Beneden voor de garage hoorde ik geritsel. Toen ik naar beneden keek, schrok ik erg! Het zijn sowieso grote vogels maar het exemplaar wat daar zat was van in de dinosaurustijd of zo. Ze was gigantisch groot en vervolgens begon ze te klapperen met de vleugels om op te stijgen. Ik wilde het zo graag fotograferen maar het leek alsof ik bevroren was, ik kon me niet meer bewegen. De vogel landde in de boom van de buren en hield me sterk in de gaten. Toen werd ik wakker. 

Volgens ‘Vogels, hemelse boodschappers’ moet ik af en toe spontaan dingen doen en niet vasthouden aan mijn starre manier van doen. Ik ben inderdaad iemand die graag 100% voorbereid aan iets begint maar daardoor wordt mijn plezier soms beperkt. Waarschijnlijk komt dit voort uit angst(en). Er is een gebied in mijn leven waarin ik flexibeler moet zijn omdat ik het natuurlijke stromen van creativiteit blokkeer door star vast te houden aan één manier van werken. Voor mij is het niet een gebied maar veel gebieden… Volgens ‘Luisteren naar dieren’ is de pelikaan een symbool van het veerkrachtig te boven komen van de moeilijkste levensomstandigheden. Hoe zwaar het leven soms is, ik kom het altijd wel te boven. 

De volgende droom vond plaats tijdens de nacht van 22 op 23 november. De nacht voordien had ik heel slecht geslapen, nauwelijks eigenlijk omdat Fluffy een zware gasaanval had. Ik was erg bang haar te verliezen, gelukkig is ze er dankzij medicatie en buikmassage doorheen gekomen. 

Mijn droom ging niet over haar maar over Bolleke, het haantje dat ik als tiener had en met wie ik ook een heel speciale band had, net als met Fluffy. Ik droomde dat mijn vader het gaas uit het hok van Bolleke en zijn kippen had genomen en toch kwamen ze er niet uit. Toen ik hem riep was hij zo blij mij te zien en dat was natuurlijk wederzijds. Ik knuffelde hem plat en we genoten allebei met volle teugen. Het gevoel dat deze droom mij gaf was heerlijk, ik voelde weer zijn zachte veertjes en de band die we hadden. Zo een diep warm gevoel… ik mis hem nog steeds. Hij is al meer dan 15 jaar dood en toch blijft hij bijzonder. 

Of dit ook een spirituele betekenis heeft, weet ik niet. Volgens ‘Luisteren naar dieren’ is de haan een symbool van hernieuwd optimisme en creativiteit en helpt mij te verzoenen met mijn eigen merkwaardige excentriciteiten. Die boodschap had ik nodig!

Tjonge, dit heb ik nog nooit gezien. Ik voer de vogels hier op het muurtje van mijn terras en ik ben veel vogels gewend. Ze komen dan ook in grote aantallen: merels, mussen, roodborstjes, winterkoninkjes en turkse tortels. En zelfs muizen . 

Maar een ekster… nee nog nooit gezien hier! Ik wist niet dat ze in de winter ook zaden en vruchten eten. Al 3 dagen na elkaar komt deze mooie ekster dus mee eten. Schuw is hij wel, een foto maken was dan ook een momentopname met heel veel geluk! Heel bijzonder dus !

Vreemd is wel de verklaring als totemdier. Ik vind het eigenlijk niet op mij van toepassing maar misschien zie ik het zelf niet en zou een buitenstaander het wel zien.

Volgens ‘Luisteren naar dieren’ is het een teken dat ik occulte kennis bezit maar ze niet of niet effectief gebruik.
Volgens ‘Hemelse boodschappers’ echter moet ik niet zo berusten in mijn leven door alles toe te schrijven aan het lot of aan "zo is het leven nu eenmaal". 

Ik vind van mezelf dat ik absoluut niet zo ben. Ik leg me nooit zomaar neer bij feiten en werk hard om een job te vinden en mijn dromen te realiseren. Langzaamaan beginnen die trouwens vorm te krijgen.
Ook kan het betekenen dat ik keuzes vanuit een verkeerd gevoel maak: angst i.p.v. uit mijn hart. Tja, ik weet het niet, zal het eens met mijn vriendin overleggen.

Feit blijft dat ik erg blij ben om van zo dichtbij een ekster gezien te hebben 

Enkele nachten geleden droomde ik dat een hamster uit mijn handen viel, dat is alles wat ik me nog kan herinneren, de kleur heb ik niet kunnen zien. 

Van de volgende droom weet ik niet eens zeker of het wel een droom was. Misschien zat ik op het randje van in slaap vallen en was ik dus nog half wakker. Feit is dat ik een donkersepia hamster zag (toevallig ook een favoriete kleur) en ik had al een naam voor haar: Candy (naar kandijsuiker) met als bijnaam Wombatje vanwege de gelijkenis. Ik vrees dat de wens de vader van de gedachte is .

Edit: ca. 2 jaar na deze droom is mijn wens uitgekomen. Ik heb haar alleen niet Candy maar Mika genoemd .