Geen persoonlijk verhaal maar het volgende las ik op 26/12 in de krant: Een meisje van veertien is door een engel van de dood gered. Dat meent althans de moeder van het kind, Colleen Banton uit het Amerikaanse Mint Hill. Volgens de moeder kwam de wonderbaarlijke genezing er na dagenlang bidden om een wonder. De veertienjarige Chelsea was naar het ziekenhuis gebracht met een longontsteking. Volgens de artsen had het meisje geen kans om nog te genezen. Chelsea was veertien jaar geleden te vroeg geboren. Ze groeide op met een ontwikkelingsstoornis. De longontsteking was maar één van de gevolgen van de problemen waarmee Chelsea door de vroeggeboorte kampte. Terwijl de ouders bij het ziekenbed van het meisje waakten, voltrok zich het wonder. Een lichtflits (zie foto) verscheen op de bewakingscamera's. Binnen het uur sterkte het kind weer aan. De artsen noemden de genezing een raadsel.

Ook Colleen Banton kan het herstel van haar dochter nauwelijks bevatten. Maar ze heeft een duidelijke verklaring. "We hadden er ons bij neergelegd dat we Chelsea zouden verliezen en dat we dus een kerst zonder haar zouden vieren. Maar we hebben dagen gebeden om de hulp van God. En dat is wat we kregen. Er verscheen een engel die mijn kind heeft gered", aldus de moeder in een interview met NBC News. Drie op vier Amerikanen zou in het bestaan van engelen geloven. "Of het vooral democraten of republikeinen zijn, is niet bekend", besluit de reportage op de Amerikaanse nieuwszender.

Dit bericht heeft in feite niets met spiritualiteit te maken maar ik moet het even van me afschrijven. Al dagen aan een stuk heb ik het er moeilijk mee en twijfelde ik of ik het hier wel zou neerpennen. Op 22 november is een forumvriendin van mij overleden na een zwaar gevecht tegen kanker, ze is net geen 36 mogen worden. Vreselijk vind ik het, afschuwelijk… 

Ze was veel te jong, zat nog boordevol plannen en deed zoveel goede dingen voor de mensen en de maatschappij. Waarom moet zo iemand zo vroeg gaan? Waarom? De eeuwige vraag waar niemand ooit een antwoord op krijgt. Ik heb haar niet persoonlijk gekend maar via het konijnenforum hebben we talloze verhalen gedeeld en we konden zo om elkaars verhalen en konijnen lachen. En nu is ze er niet meer. 

Tot mijn eigen verbazing heb ik het er heel moeilijk mee, ondanks het feit dat ik haar nooit persoonlijk ontmoet heb. Is het omdat zij ongeveer dezelfde leeftijd had? Vind ik het gewoon heel onrechtvaardig? Misschien wel beide… 

Ik vond dat we met het forum iets voor de familie moesten doen en dan heb ik besloten deze kaart te ontwerpen met haar mooiste en ontroerendste foto’s. Vooral die met het konijn op haar ziekbed vind ik erg bijzonder. Daniëlle zelf zou stomverbaasd zijn dat ze zo gemist wordt, zo een persoon was ze. Ter info: Bibi is haar overleden konijn, nu zijn ze weer samen.