Vaarwel was mijn laatste woord tegen jou. En eerlijk? Ik voelde me vrij. Er
kwam een gloed van rust en kalmte over me heen op dat moment. Met hoop
keek ik naar de toekomst dat ik je kon loslaten, want ik had vaarwel
gezegd.
Waarom blijven mijn dromen mij dan uit mijn slaap
houden? Jij blijft mijn dromen binnendringen zonder dat ik je ook maar
kan tegenhouden. Je dringt ze binnen en je laat me angstig wakker
worden, vol met vragen. De zogenaamde waarom vragen waar niemand
antwoord op weet. Is er een onderliggende woede dat in me rust en wacht
om naar buiten te komen, of is het verdriet?
Sterker ben ik er
wel van geworden, van je vaarwel te zeggen. Maar men onderbewustzijn
laat mij niet toe om je los te laten. Mijn dromen kan ik niet
beheersen, anders had ik je al lang verbannen. Ik voel me beter,
zelfzekerder en vooral, niet meer angstig om je tegen te komen. Negeren
zou ik je doen, want wat ik nu heb.. Daar heb ik alles voor over; ik
ben gelukkig en jij gaat daar geen stokje voor steken. Blijf mijn
dromen maar binnendringen, het gevecht win je toch niet. Misschien kan
ik je niet loslaten in mijn dromen, maar in de realiteit ben ik je
allang vergeten. In de realiteit heb ik je al vaarwel gezegd, en dat is
wat telt, toch?
