Vandaag is een redelijk positieve dag. Heb een mooie dag achterwege, bijna niet aan jou gedacht en veel gelachen. Zingen helpt eigenlijk wel. Daarnet nog een super mooi liedje meegezongen en ik voelde me terug goed, omdat het liedje over pure liefde ging, iets wat ik momenteel heb met de man van mijn leven. Iets waarvoor ik al mijn kracht zou gebruiken en vechten tot mijn dood, en als ik dan nog zou kunnen vechten voor wat ik nu heb, dan zou ik het doen. Ik heb iets waarvoor iemand leeft, en waarvoor je niet zou opgeven. Het is het vechten tegen jou meer dan waard.
Mijn keuze zou snel gemaakt zijn wanneer ik ooit zou moeten kiezen tussen jou of mijn vriend. Ik zou geen seconde twijfelen! Nooit, never, jamais! Ik zou nooit kiezen voor jou, ook al is mijn verlangen zo groot om afscheid te nemen, het blijft nee. Ik leef liever met de gedachte, met de nachtmerries dan mijn leven op dit moment kwijt te geraken. Ik ben gelukkig, zonder jou. Ik zou geruster zijn moest ik je achterwege kunnen laten, maar ik neem je liever als een last mee in mijn leven dan mijn gelukkige leven momenteel te vernietigen.
Ik heb al enorm veel pogingen achter de rug om je te vergeten, maar wanneer ik niet aan jou denk en ik dus volmaakt gelukkig ben, dan ben ik wel degelijk bij de man van mijn leven. Ik mag niet opgeven, moet sterk blijven doorgaan. Het lukt misschien nooit, maar dan moet ik me realiseren aan wat ik nu heb, op dit moment. Dat dit iets is om voor te leven, en ik mij niet mag laten neerhalen door jou in mijn hoofd.
Ik ga sterk doorzetten, en wanneer ik even breek, dan heb je misschien even gewonnen in mijn hoofd, maar dan sta ik terug recht en ga ik door, tot het eind.
Ik verlang er echt naar om jou op een dag tegen te komen, gewoon omdat ik die akelige gebeurtenis achterwege wil hebben. Want elke dag kijk ik om me heen uit schrik dat de kans bestaat om je tegen te komen. Ik zou verstijven, mijn hart zou tilt slaan, en niet op de goede manier. Ik zou instorten, dat is zeker. Ik zal me sterk houden vanbuiten maar vanbinnen zal ik dan sterven. Zeker wanneer ik je alleen tegen kom. Maar dat is eigenlijk net wat ik precies wil. Jou alleen tegen komen, even instorten vanbinnen. Want ik denk er sterk aan dat dit de enige manier zal zijn. Je gewoon zien, instorten en daarna verder gaan. Ik zal pijn hebben, maar die pijn zal wel weer over gaan want ik heb mensen om me heen die me steunen. Als ik je eindelijk ben tegen gekomen, dan kan ik dat ook zeggen tegen mijn geliefde, hij zal me ondersteunen, hij zal dat wel begrijpen. Mijn hoofd is zo verdeeld, je opzoeken wil ik echt niet, maar langs de andere kant wil ik je zo graag zien gewoon om dat achterwege te hebben. Daar wacht ik nu al 2 jaar op. Mensen die jou ook kennen hebben je ook al gezien, twee keer zelfs. Waarom ik dan niet? Zou ik het misschien toch niet aankunnen, zou het lot dat tegenhouden? Als het lot dat zou tegenhouden om te voorkomen dat ik lijdt, dan is het fout bezig want nu is de onwetendheid gewoon ondraaglijk. Ik vraag me af of jij soms nog aan me denkt, wanneer er iemand over straat loopt die op me lijkt, zou je dan denken dat ik het echt ben? Want zo denk ik wel. Ik dacht je vandaag gezien te hebben, maar ik was fout, nogmaals een ware illusie. Eerst schrik, daarna opluchting maar daarna terug ontgoocheling. Ik lig zo in de knoop met mezelf, weet niet wat ik met jou wil. We hebben afgesproken om elkaar als volslagen vreemden te behandelen wanneer we elkaar tegen komen, zou je dat echt doen? Heb je het misschien al gedaan? Wie weet heb jij me al zoveel gezien, maar ik heb jou nooit gevonden met mijn ogen. Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, maar wat als die tijd tussen ons blijft stilstaan?
Wie weet is morgen dé dag dat ik jou tegenkom. Daar heb ik op voorhand al schrik voor, en ergens kijk ik er ook naar uit. Was dit alles maar voorbij, want ik wil niet dat de dood rust betekent. Zo lang wil ik niet wachten.
Misschien tot morgen, (ergens hopelijk tot morgen) G.
