Binnenkort is het hier weer kermis. Vrienden zullen me terug meevragen, zoals elk jaar, zeker nu er een nieuwe atractie is. Vorig jaar ben ik met mijn liefje geweest, ik voelde me niet helemaal op me gemak omdat ik wist dat de kans bestond dat jij daar zou rondlopen. Wanneer niemand het zag, keek ik vlug rondom me om jou in de gaten te houden. Maar ik heb je niet gezien. Zal het mij echt blijven lukken om je te ontlopen? Wil ik dat wel? Was het leven maar makkelijker Gisteren heb ik hancock gezien, de film met Will Smith. Daarin kwam er een stuk voor over het lot, en dat die twee mensen tot elkaar werden aangetrokken, toch wel een beetje ongewild. Want wanneer ze samen waren verzwakte de anderen. Toen moest ik zo denken aan jou en mij.. terwijl mijn liefje naast me lag! Vreselijk gevoel had ik toen, maar wat er in de film werd gezegd, was jammer genoeg de waarheid die ik niet kan ontkennen. Hoe moet ik jou in godsnaam loslaten? Wat is hét ultieme middel? Hoh, ik denk dat niemand daar een antwoord op weet.
Zoals het liedje 'I still' zegt van de backstreet boys: "I try to fight it, but I can't deny it. Instead of moving on, I refuse to see
that I keep coming back"
Zal ik maar geduldig wachten op het moment waar ik je zal zien? Maar hoelang zal dit nog duren? Ik wil niet meer wachten, ik wacht al 10 jaar... Verlos mij, dat is alles wat ik vraag.
