Ik ben een Hindoe. Later volgde ik godsdienst op school. Wat moest je anders volgen als je gelovig was? Alleen klikte het niet zo met die leerkracht. Ik vond haar maar wat van de toren blazen en ze noemde mij een leugenaar. Niet met zoveel woorden, maar jong als ik was, ik zag de beschuldiging in haar ogen, terwijl ze zei dat ze me niet geloofde. Ik had met stift gekleurd in mijn schrift en niet met potlood en dat was de regel. Stiften mochten niet, potloden wel. Het was een potlood, juffrouw, zo vertelde ik. Ik liet haar zelfs het potlood zien. Een dik fluo-geel kleurtje dat veel weg had van een markeerstift wanneer de kleur op het papier kwam. Ze durfde mij niet te straffen, maar ik vermoed dat ze dat graag wilde.

Ik ben een Hindoe. Ik ging zedenleer volgen, want wat moest je anders volgen als de leerkracht godsdienst de pest aan je had? Ik wilde mijn plechtige communie doen, want ik was nog steeds gelovig, maar daarvoor moet je catechese volgen gedurende twee jaar. Waarom niet net zoals met mijn eerste communie naar de parochie gaan? De priester in Haacht weigerde mij omdat ik zedenleer volgde op school. Voor het eerst voelde ik mij niet meer welkom in de kerk. Was ik verbannen, een verschoppeling, omwille van een leerkracht? Het was niet God zelf die me afgewezen had, het waren de mensen, de parochie, de priester, de kerk. Mijn eerste confrontatie met het instituut kerk.

Ik ben een Hindoe. Nog wat later kwam ik terecht in een groepering, geen sekte, maar een soort van gebedsgroep van Hindoes. Devotees van een Indische guru. Hun viering was een echte viering, een feest met muziek en zang. Ik keerde het instituut kerk de rug toe en keek God weer in het aangezicht. Geen vooroordelen meer, geen veroordelen meer. Gewoon uitleven in het geloof. Wekelijks kwamen we eenmaal samen. Iedereen welkom. Geen entreegeld, geen stoeltjesgeld, geen offerande, alleen een doosje met een gleuf voor een vrije gift, indien men daar behoefte aan had. Geen verplichtingen, men mocht komen, men moest niks. Nee, geen sekte, gewoon een groep mensen die komen en gaan als zij dat zelf willen.

Ik ben een Hindoe. Ik bid tot Vishnu, Brahma, Krishna, Rama, Lakshmi, Saraswati, Radha, Sita, Ganesha, Subramanyam, Parvathi en vooral tot Shiva, de vernietiger. Ik heb respect voor elk ander geloof. Bidden voor mij houdt in zingen: Bhajans, mantra's en chanten van Gods namen, van mahamantra's. De Vedas zijn mijn Bijbel. Mijn kerk is een tempel, mijn klooster heet ashram. Mijn priester is een guru. Vanuit mijn geloof wordt mij geleerd om tolerant te zijn voor iedereen en met iedereen liefdevol om te gaan. Soms draag ik een hoofddoek. Niet omdat het moet maar omdat het mag. Mijn paternoster is een mala met 108 kralen, elke kraal 1 mantra, 16 keer rond per dag. In mijn huis branden wierook en kaarsen en hangen afbeeldingen van mijn Deva's en Devi's (Goden en Godinnen). Ik spendeer mijn avonden niet voor de tv, maar met meditatie. Ga me nu niet anders bekijken. Ik ben altijd al hindoe geweest. Dit staat zo aangegeven op mijn profiel vanaf dag 1 dat ik het aangemaakt heb. Ik zal niet sterven voor mijn Goden, maar ik zal mijn leven aan hen weiden. Ik zal geen haat uitdragen in hun naam, maar liefde. Een hindoe leeft naar vijf waarden: prema (liefde), shanti (vrede), sathya (waarheid), dharma (juist gedrag/right conduct: dekt de lading beter dan het Nederlands) en ananda (gelukzaligheid) wat voortvloeit uit de eerste vier. De hindoes zien elk levend wezen als goddelijk, een deel van god met een goddelijke vonk vanbinnen: de ziel, die zij in eenieder aanbidden. Allen zijn we deel van de Goden en zij zijn deel van ons, samen zijn we één en deel van alles en alles is een deel van ons, alles onderling verbonden.