Helaas presteert België meestal maar weinig op het songfestival. Desondanks blijf ik hopen dat ik ooit eens de gelegenheid zal krijgen om het spektakel eens live te kunnen bijwonen in Brussel.
Iemand die het enkele jaren geleden wel heel goed deed voor België op het songfestival was Loïc Nottet. Laatst vroeg ik me af hoe het met Loïc zou gaan en ik zocht hem eens op in mijn Genius-app. Hij heeft een album uit. Leuk.
Maar ook daar gaat dit artikel niet over.
'Mud Blood' was een titel van één van zijn nieuwe liedjes die bij mij in het oog sprong en dus ging ik eens luisteren en de lyrics bekijken.
Dat doe ik altijd als ik een nummer goed vind. En of ik het goed vind!
Ik vind het 'pijnlijk raak'.
Omdat ik niet de minste intentie heb om het copy right te schenden, ga ik de songtekst niet citeren, maar vertalen.
Dit artikel gaat over hoe ik de tekst interpreteer en waarom ik deze tekst 'pijnlijk raak' vind.
De meesten onder ons zullen de term 'Mud Blood' wel kennen uit de reeks 'Harry Potter'. In deze reeks wordt Mud Blood of Modderbloedje gebruikt als scheldwoord voor een heks of tovenaar die niet van zuiver bloed is. Ik denk dat Loïc evenmin zin had om een schending van het copy right op zijn geweten te hebben en dat zijn 'Mud Blood' dan ook niets te maken heeft met heksen en tovenaars uit 'Harry Potter'.
De modder waar het over gaat in dit lied, is volgens mij een soort van vervuiling, bezoedeling van zowel lichaam en geest van de moderne Westerse mens. Wat volgt is mijn eigen interpretatie en analyse van de tekst.
'We gaan verliezen omdat we kiezen', zeggen de twee eerste regels van de eerste strofe. Hier zit het al meteen raak. We hebben de illusie dat we vrij zijn omdat we keuzes kunnen maken. Dat vertellen we onszelf elke dag. We zijn vrij om te kiezen, maar de bittere waarheid is vaak dat we keuzes moeten maken die we liever niet zouden moeten maken. Elke keuze houdt automatisch een beperking in. Kies je voor optie 1, dan is optie 2 vaak meteen uitgesloten. Elke keer dat we een keuze maken, verliezen we andere mogelijkheden. Tot zover de illusie dat keuze gelijk staat aan vrijheid. Keuzes houden beperkingen in. Zo simpel is het. Wie weloverwogen keuzes maakt, weet vaak zeer goed wat hij/zij laat liggen en waarom, maar we kunnen nooit alle gevolgen van onze keuzes van te voren inschatten. Vrijheid om te kiezen? Vergeet het maar. Elke keer je kiest, verlies je iets. En kiezen moeten we allemaal. Vroeg of laat. En meestal komt dat moment waarop we moeten kiezen veel te vroeg. Na amper twee regels zijn we al een illusie armer. Auw!
'Te zeggen dat wij de beste zijn, maar we zien er net zo uit als de rest' zijn de volgende twee regels. Hier raken we een ander pijnpunt: ego. We vinden onszelf heel wat, tegenwoordig. Dagelijks word je geconfronteerd met de zelfingenomenheid van anderen. Dagelijks hoor je verhalen van anderen die vertellen hoe fantastisch ze wel niet zijn in dit en hoe goed ze dat hebben opgelost. Vaardigheden worden overschat en kennis wordt uit proportie geblazen. Als je dat iedere dag hoort, dan is het haast onmogelijk om er niet zelf aan mee te gaan doen. We meten onszelf een gigantisch ego aan. We zijn het beste in van alles en nog wat. Niemand is beter dan we zelf zijn. Deze leugen maken we onszelf wijs en we zoeken en vinden logische argumenten om te bewijzen dat we nog gelijk hebben ook! Zodoende blazen we ons eigen ego kilometers de lucht in en de schade die we daarbij aanrichten, verliezen we uit het oog. Die is toch al lang niet meer te overzien. Waarom zouden we nog proberen? Dat een groot ego grote schade aanricht, moet niet in vraag gesteld worden, want wie houdt er nu van een egotripper? Niemand! Waar het ego hoogtij viert, is geen plaats meer voor liefde en vroeg of laat vallen we door de mand. Want de waarheid is dat niemand beter is dan iemand anders. Het ego werd gevoed met een leugen en krijgt een grote deuk wanneer de leugen instort. Het ego blijven voeden met deze leugen, is een gok en de inzet is onze eigenwaarde en ons zelfvertrouwen. Eenmaal het ego enkele deuken gekregen heeft, zijn we de inzet kwijt. Wat overblijft is schijn of schaamte. Een betere visie om hiernaar te kijken, is de volgende: ieder mens is uniek en heeft talent(en), maar dat maakt niet dat iemand beter is dan een ander. Dit maakt net dat we van elkaar kunnen leren, zo lang we maar enige nederigheid weten te bewaren. We zijn dus net zoals iedereen. AUW!
'We willen die kroon en we willen hem nu zodat we de egoïstische koningen kunnen zijn van een waardeloos koninkrijk'. Het kan nauwelijks nog beschamender worden dan dit, jongens! We lopen niet alleen te beweren dat we beter zijn dan anderen, we willen er nog erkenning voor krijgen, ook! De kroning is wat iemand erkenning geeft als koning. De kroon staat dus symbool voor erkenning in mijn interpretatie en die erkenning, die willen we wel nu meteen! Natuurlijk zal niemand erkennen dat jij de beste van al bent. De enige die daar erkenning voor zal hebben, dat ben je zelf. Zodanig kroon je jezelf tot de egoïstische koning van een waardeloos koninkrijk. Een koninkrijk van één is uiteraard compleet waardeloos. Wie de kroon past, zette hem op, of toch niet? AUW! Weer raak!
'Daarom zijn we krankzinnig. We nemen modder om te ontsnappen want het leven is hard.' Ja, het lijkt me logisch dat alleen een krankzinnige koning wilt zijn over een koninkrijk van één persoon. Dus we zijn wel degelijk compleet krankzinnig geworden met z'n allen. Dat het leven hard is, weten we allemaal en dat we daar soms aan willen ontsnappen, is nog niet onbegrijpelijk, maar de figuurlijke modder die we tot ons nemen om daartoe te komen, is ronduit walgelijk. De modder in mijn interpretatie is vuiligheid. Junkfood, drank, drugs, tabak, consumeren, social media, tv, radio, gokken, shoppen, computerspelletjes en ander nutteloos tijdverdrijf. We stoppen niet alleen ons lichaam vol vuiligheid om aan het harde leven te ontkomen, maar ook onze geest.
Nu ga ik er even de intro bijhalen die ik in eerste instantie heb overgeslagen. 'We hebben demonen, demonen die vastzitten in ons bloed, ja, we hebben drugs binnen in ons hart, ja, we eten de modder om vrij te zijn.' Als bloed staat voor ons lichaam, als hart staat voor geest en emoties, als drugs staat voor verslaving in het algemeen en als modder staat voor vuiligheid, wat krijg je dan? Demonen, plaaggeesten, klopgeesten of kortom alle miserie van ons harde leven die langs alle kanten op ons afkomt, kruipen niet in je kleren. Ze tasten onze gezondheid en ons welzijn aan en we trachten daaraan te ontsnappen door onszelf vol te stoppen met vuiligheid en allerlei verslavingen te ontwikkelen: junk food, drugs, drank, tabak, koffie, shoppen, hersenloos zappen op tv, scrollen op facebook of twitter zonder echt te zien wat er staat, spelletjes te spelen op diezelfde social media, gadgets verzamelen, kopen, kopen, kopen en nog eens kopen. Ieder heeft wel zo zijn eigen pet peeves, kleine eigenaardige, lichtjes irritante gewoontes, die eigenlijk een zwakte inhouden. Alleen zijn het niet langer kleine, irritante gewoontes, we zijn erin geslaagd om ons er helemaal door in beslag te laten nemen. We zijn bezoedeld en vervuild met spreekwoordelijke modder, omdat we het echte leven niet meer aankunnen of aan willen kunnen.
Dan maar naar het refrein, misschien is er hoop... 'Dus, in onze aderen stroomt modderbloed. We nemen allerlei soorten drugs. Dat is onze manier om te doen alsof dat we genieten van het leven dat we hebben.' Niet dus, geen hoop. Alleen maar vuiligheid. We hebben onszelf bezoedeld met verslavingen en rotzooi en we hebben het zo ver laten komen dat het in ons lichaam ingebakken is. Het is onze manier om te doen alsof we van het leven genieten. We hebben onszelf wijsgemaakt dat van het leven genieten niets meer of minder is dan ons bezighouden met te vluchten van het echte leven. De social media vervangen werkelijk menselijk contact. Goedkoop entertainment moet onze geest weghouden van ellende, maar het houdt ons ook weg van wat echt en werkelijk goed is in het leven: liefde en vriendschappen, echte banden met anderen. Kopen en consumeren omdat het ons wordt voorgehouden dat we daar gelukkig van worden, dat is toch genieten van het leven? Nee! Genieten van het leven, is leven in het moment, hier en nu, en niet met ons hoofd voor een scherm plakken of onze huizen vol waardeloze voorwerpen stouwen. Genieten is om je heen kijken en de wereld ervaren, de mensen rondom je ervaren.
AUW! AUW! AUW! RAAK!
Wacht, er is nog een stukje refrein over! 'Soms doet het pijn om te bidden tot God en andere heiligen. We hebben modderbloed.' Tja... Als we onszelf zo hoog de lucht in geprezen hebben en onszelf tot koning gekroond hebben van een eenmansrijk, dan doet het pijn om nederig te zijn. Om te bidden tot God of een hoger wezen, moeten we onszelf nederig opstellen, maar dat kunnen we niet meer omdat ons ego ons dan parten gaat spelen. Je hoeft het zelfs niet in de letterlijke zin van het woord 'bidden' te bekijken. Gewoon nederig zijn is, doet pijn omdat we zo vervuild zijn door ons eigen opgeblazen ego! AUW! Die is toch wel 'pijnlijk raak', niet?
Uiteindelijk volgt de tweede strofe. Misschien kondigt die een betere wereld aan? Zou je willen! 'Alles draait om hoe we eruit zien. We praten over onszelf ook al klinken we dan geobsedeerd. Dat een ander zich uit(drukt), daar zouden we ons niet minder van aan kunnen trekken. We willen je uitschakelen als in een spelletje schaak.' Dat zowat alles in deze moderne wereld draait om looks, schijn en oppervlakkigheden, dat is wat ik noem een open deur intrappen. Als het maar lijkt dat we gelukkig zijn en van het leven genieten. Eigenlijk impliceert dit onrechtstreeks dat we het ook nog proberen te verstoppen, al die vuiligheid die we nodig hebben om onze dag door te komen: pillen, drank, drugs, junk food, shoppen, consumeren, hersenloos tijdverdrijf, social media om echte menselijke interactie te vervangen. Wie van ons heeft niet iets waarvan we denken dat we het echt nodig hebben? Niemand, als je het mij vraagt, maar omdat we de schijn moeten hoog houden, zit er niets anders op dan het lekker in het geniep te doen. 'Als anderen weten dat ik niet zonder dit of dat kan, dan zullen ze me nooit erkennen als de beste, en ik wil toch wel de beste zijn, dus daarom houd ik het geheim.' Herkenbaar, misschien. Dit zorgt ervoor dat we genoodzaakt zijn om constant met niets anders bezig te zijn dan met onszelf. Daarom hebben we nauwelijks nog tijd of aandacht voor wat anderen zeggen of doen, ook niet als iemand zijn diepste gevoelens of angsten aan ons zou kenbaar maken. Het is ons probleem niet en we hebben zelf al genoeg problemen. Je kunt de ander maar beter uitschakelen, want dat is beter voor jou. Ieder ander wordt een vijand die je moet uitschakelen. Om dat te kunnen doen, gaan we strategisch te werk. We wikken en wegen wat we tegen wie zeggen en wat we achterhouden. We zetten anderen tegen elkaar op, zodat we zelf ontzien worden. We leven het leven alsof we schaak spelen en de rest van de wereld is onze tegenstander. AUWIE!
'We zijn moddereters. We hebben modderbloed en we nemen allerlei soorten drugs.' Eten kunnen we hier beter zien als gebruiken, consumeren. We consumeren en gebruiken rotzooi, vuiligheid, modder, het slijk der aarde. We hebben onszelf bezoedeld en vervuild. We zijn compleet verhangen allerlei verslavingen. Wat mij uiteindelijk brengt tot het inzicht achter deze songtekst: the opposite of addiction is connection. Dit lijkt vergezocht op het eerste zicht, maar het vertelt ons eigenlijk alles wat we moeten weten om het tij te keren. Wanneer we onze moderne verslavingen aan technologie, dom entertainment, valse banden over de social media, ongezond eten, drugs, materialisme en verrot koopgedrag laten varen en opnieuw verbinding zoeken met de echte wereld en de mensen om ons heen, dan verandert alles.
Wie gaat ervoor? Wie is dapper genoeg om zich zo kwetsbaar op te stellen en zich te laten raken door het echte leven? Wat is het echte leven? Volgens mij is het dit: de geur van de lucht, de zang van de vogels, de aanraking van een geliefde, de steun van een vriend, een luisterend oor, een schouderklopje, een glimlach, het zien van de natuur, het leven in het moment, hier en nu, want nu is het enige dat telt en het komt nooit meer terug. Laten we het aan ons voorbij gaan met onze neus aan een scherm gekleefd of met een hamburger tussen de tanden, of nemen we het ervan, zoals het komt? De keuze is aan jou. Ja, als je die keuze maakt, verlies je weer wat anders, maar misschien is dat wel het verliezen waard? Only time will tell.
