Snoek op de roofvisdag (zondag 7 november 2004)

De snoekclub van Runkelen (visvijvers De Heidemeren) organiseert vandaag haar jaarlijkse roofvisdag, in samenwerking met enkele gekende roofvishengelaars. Er zijn ook standjes waar je terecht kan voor kunstaas, hengels en ander visgerei en je kan je er zelfs een nieuwe (Belgische) visboot aanschaffen.

Aan het water kan je terecht voor demonstraties. In één van de hengelaars herken ik mijn oude vriend Rohnny. Hij is aan de slag met een baitcaster met reel en kunstaas. Vissen met een reel is nog niet echt mijn ding want zelf heb ik er nog geen. Even oefenen Rohnny? Natuurlijk. Ik krijg, onafgezien van een piepklein pruikje, het kunstaas toch een aardig eindje weggezet en breng de Rapala Husky Jerk met enkele bewegingen vanuit de pols, in beweging. Tijdens het binnendraaien van het kunstaas na de derde worp zie ik vanuit mijn ooghoeken hoe een snoek praktisch voor mijn voeten een aanval inzet op de Husky Jerk. De aanslag is meteen raak. De baitcaster kromt zich en even later kunnen we een mooi snoekje op de kant brengen en samen met Rohnny vereeuwigen op de foto. Aangezien we geen echt fototoestel bij de hand hebben, moet het dan maar gebeuren met het cameraatje van de GSM.

Op snoek (zaterdag 20 november)

Het etentje en bijhorende drank van de voorbije avond zit nog wat in mijn botten wanneer omstreeks zeven uur de wekker afloopt, doch voor het overige voel ik me uitzonderlijk fit. Tijd voor een dagje snoekvissen.

Het plasje ligt er tamelijk rustig bij en er zijn reeds enkele hengelaars aan de slag. Wat ik onmiddellijk doorheb is dat we vandaag niet in slaap zullen vallen... het is koud.

Ik besluit om te vissen met een getakeld aasvisje. De tijd van de enkele haak of de gefleurde tripple ligt ver achter me. Een haak door het neusgaatje van de aasvis en een tweede langs het rugvinnetje volstaan om bij een aanbeet razendsnel te slaan. Bijna altijd zal de snoek mooi vooraan in de bek gehaakt zijn zodat je hem of haar ongeschonden kan terugzetten.

Veel actie lijkt er niet in te zitten vandaag en de uren vorderen. Ik besluit om een tijdje met kunstaas aan de slag te gaan. Een Rapala jointed moet hier ook vis op de kant kunnen brengen en anders zal een spinner die klus wel klaren. Prachtige voornemens, maar vandaag ben ik weer wat lui en besluit na een tijdje opnieuw over te schakelen op een getakelde aasvis.

Geen slecht idee blijkt. De dobber verdwijnt als een bliksem onder water en luttele seconden later kan ik de strijd aanbinden met een prachtige snoek die na landing 82 cm op de meetlat aangeeft en daarbij nog zeer proper vooraan in de bek is gehaakt zodat hij ongeschonden van zijn avontuur kan bekomen in de diepte van het rustige water.

Her en der wordt ondertussen nog een snoekje gehaakt. Een collega-visser rechts van mij weet waarempel een snoekbaars van 75 centimeter te haken op kunstaas.

Snoek, wedstrijd en een zalig middagmaal (zaterdag 27 november 2004)

Het is roofviswedstrijd bij de snoekclub van Runkelen, waarbij ik me onlangs heb aangesloten. Deze club hanteert de slogan "vangen en terugzetten" zeer strikt en gelijk hebben ze. Enkel op die manier behoudt je een goed roofvisbestand dat op zijn beurt zorgt voor menig prachtig visuur.

Ik ben al vroeg aan de vijver en heb nog ruimschoots de tijd voor een paar koffietjes die deugd doen op zo een vroege zaterdagmorgen.

Wanneer omstreeks 9 uur het startsein wordt gegeven gaan heel wat deelnemers onmiddellijk aan de gang met kunstaas. Zelf hou ik het voorlopig bij een getakelde aasvis.

Het visje zwemt geen twee minuten zijn rondjes, of de dobber wordt met kracht onder water getrokken. Snel tel ik tot tien, draai de lijn ondertussen strak, voel vis en sla aan. Een stevig buigende hengel is het resultaat. De vis laat zich inmiddels niet onbetuigd en gaat een paar keren goed door de molenslib. Uiteindelijk kunnen we een mooi snoekje van 73 cm landen dat na een paar circussprongetjes toch ongeschonden terug kan worden gezet.

Hetzelfde scenario van verleden week herhaalt zich ook nu. Welk kunstaas ik ook probeer, een aanbeet blijft uit. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Fons ondertussen een flinke snoek haken op een plug. Na meting blijkt deze de toch respectabele lengte van 94 centimeter te bereiken.

Ik besluit om het maar opnieuw met getakeld aas te proberen en waarachtig, de aasvis is nog niet te water of de dobber verdwijnt. Een snoekje van 60 centimeter kan even later tijdelijk het natte voor het droge wisselen.

Wanneer omstreeks 12 uur het eindsignaal van de eerste ronde weerklinkt, begint het binnen in mij aardig te rommelen. Van snoekvissen krijg je een reuzenhonger. Geen probleem bij deze club: een gratis middagmaal, inclusief soep en drankje zorgt voor de versterking van de inwendige mens. Het vogelnestje smaakt prima en doet vergeten dat de namiddagsessie een dode mus wordt.

Snippersnoek (vrijdag 3 december 2004)

Morgen zal er van vissen,  naar alle waarschijnlijkheid niet veel in huis komen. Ik besluit om mijn snipperdag "op te offeren" voor een dagje snoeken.

Het plasje ligt er rustig bij en een winterzonnetje maakt het leven best aangenaam. Je moet dan wel niet zoals ik, in de schaduw gaan plaatsnemen.

Niet alleen de plas straalt rust uit, maar ook de roofvis. Nergens enig teken van jacht te bespeuren. Plug noch getakelde aasvis blijken enige uitkomst te bieden. Kort in de oever bemerkt Jean-Pierre plots een paar snoeken die daar apathisch lijken te dromen van betere tijden. Onze aanwezigheid lijkt hen niet te storen.

Ik besluit een getakelde aasvis in hun buurt aan te bieden en af te wachten.

Wanneer ik een halfuurtje later de aasvis wat wil verplaatsen voel ik weerstand en de top van de hengel begint  leven te vertonen. Een korte aanslag volgt. Een snoekje van 53 centimeter kan even later worden geland en voorzichtig terug gezet.

Een verwarde visdag (zaterdag 11 december 2004)

Het is nog pikkedonker als mijn GSM mij waarschuwt dat het tijd is wakker te worden. Alhoewel... veel haast heb ik niet vandaag en het snoekwater ligt bij wijze van spreken aan de voordeur, in vergelijking met de afstanden die we regelmatig afleggen om een visje aan te haak te kunnen slaan. Het vrouwtje heeft gezorgd voor een thermos warme koffie en de boterhammen zijn ook al klaar. Een deel van het snoekgerei heb ik vorige avond al in de wagen geladen.

Aan het snoekwater zijn al een paar collega's aan de gang. Navraag leert dat Jean-Pierre verleden donderdag een prima visdag heeft gehad met vijf snoeken als resultaat. Vandaag heeft hij er ook al eentje aan de kant gekregen.

Ik besluit aan de overzijde plaats te nemen. Eén getakelde aasvis gaat te water. De andere hengel wordt voorzien van een nieuw aangeschafte Tsunami plug. Fons had me gemaild dat deze pluggen werpen als een speer en ik kan hem geen ongelijk geven. Ook de prijs van deze snoekenjagers valt goed mee.

Naarmate de voormiddag vordert neemt evenwel de twijfel toe. Nergens valt enige jacht van snoek te bespeuren en nergens wordt ook maar één enkele roofridder geland.

Ik besluit het wat dieper te proberen. Mijn aasvis moet nu wel pal tegen de bodem rondzwemmen. Tijd voor het zoveelste kopje koffie. Plots begint mijn dobber als een sneltrein over het water te schaatsen. Even denk ik aan een opgejaagde aasvis, maar dat kan niet. Gelijktijdig hoor ik Jean-Pierre roepen "je hebt er eentje aan". Ogenblikkelijk draai ik de lijn strak, voel vis en sla aan. De hengel (een goedkope standaard karperhengel) buigt prachtig door en laat de snoek geen enkele kans. Een mooie tachtiger maakt kennis met het landingsnet en is netjes in de bek gehaakt. Bij het openen van het kieuwdeksel maakt hij echter een verwoede poging om zich te bevrijden. Het resultaat is een verwarde snoekvisser en een in het landingsnet verwarde snoek. Ik begrijp het niet maar een stukje landingsnet zit tussen het kieuwdeksel en is onmogelijk los te krijgen zonder het net door te knippen. Onder het motto van "liever een kapot landingsnet dan een dode snoek" wordt het dyneemaschaartje ingezet om een aanval op het landingsnet te beginnen. Ook het kabeltje wordt doorgeknipt waarna de snoek zonder problemen kan worden verlost van het overblijvende stukje net. De resterende haak kan nu ook zonder problemen worden verwijderd. Om de snoek niet nodeloos te laten lijden wordt hij voorzichtig teruggezet en wordt afgezien van de geplande foto waarvoor Jean-Pierre als model zou optreden.

Ik besluit om het nog even te proberen met de Tsunami minnow. Ik heb haar pas maar vindt haar nu al een schatje. De snoek blijkbaar ook, want ondanks de passiviteit, wordt de plug plots op nog geen meter voor mijn voeten gegrepen door een prachtig exemplaar. Helaas resulteert één en ander in een losser.

Wanneer wat later de lijn van mijn levendaashengel strak loopt en een ongelooflijk sterke vis door de slip giert, doch een naar schatting 60 centimeter lang exemplaartje het natte voor de droge wisselt, kan de verwarring niet meer stuk. De snoek blijkt zich buiten de bek te hebben gehaakt. Vandaar natuurlijk de kracht.

Het dagje snoeken zit er weer op. Tijd voor een videetje met kroketten.

Over lossers en loslaters (donderdag 30 december 2004)

Het wordt vandaag onherroepelijk de laatste visdag van het jaar en het zal een snoekdag worden. Deze week is voor velen een vakantieperiode en dat is te merken wanneer ik aan het water kom. Ik ben inderdaad niet de enige visser vandaag.

Ik besluit om in de nabijheid van de bodem te vissen. De dobber wordt als dusdanig afgesteld en de getakelde voorn gaat te water.

Vooraleer ik het goed besef krijg ik een eerste aanbeet. De dobber gaat als een racebootje over het water. Tijd om aan te slaan. Een blijkbaar mooie snoek biedt goed weerstand. En dan plots niets meer. Verbouwereerd draai ik de lijn binnen. Te snel geslagen? Of is het takeltje misschien iets te klein voor de grotere aasvis? Wat later van hetzelfde laken een broek. Ze hebben iets tegen mij en lachen me vanonder het wateroppervlak hartelijk uit. Ondertussen vangt een collega in een hoekje aan de overzijde twee mooie snoekjes met amper een minuutje tussenpauze.

Na de middag besluit ik mijn kans te wagen op één van de diepere stukken van de plas. Na het zoveelste kopje koffie merk ik plots dat mijn dobber zich enkele meters heeft verplaatst. Voorzichtig draai ik de dyneemalijn strak. Mijn vermoeden wordt bevestigd: ongetwijfeld roofvis aan de lijn. Een aanslag resulteert in een zich danig verwerende tegenstander. Wat gaat het worden: lossen of een begroeting op de oever? De tweede stelling wordt gelukkig ingevuld en de onthaaktang kan zijn werk doen. Niet echt naar de zin van vriend snoek die me als nieuwjaarsgeschenk een danig bloedende rechterhand bezorgt. Ondanks dit kleine misverstand wordt hij met liefde teruggezet en zelfs nog even gereanimeerd door Jean Pierre.

Wanneer ik even later links van mij "een jacht" opmerk is mijn besluit snel genomen. Een  blankvoorn gaat op dezelfde plaats te water. Een goede beslissing: een tiental minuutjes later volgt aanbeet nummer vier. Wat zich voorheen bijna steeds in een hanger heeft vertaald,  resulteert vandaag in de derde losser. Dan toch een te kleine takel? Het winnende team is vandaag ongetwijfeld de club der loslaters.

13-03-2006 om 21:16 geschreven door Eddy