Wij zijn Goele en Roland, we zijn sinds 30/1/2012 de trotse ouders van Janne Nardos, een Ethiopisch dochtertje. Na 5 jaren wachten, mochten we ze eindelijk in onze armen sluiten! Ons geluk is nu compleet!!
Donderdag werd ons meisje 11 maanden! Een dag die vol blijdschap had moeten zitten werd overschaduwd door vrijdag (ons ventje was toen 2 maanden overleden) en door vandaag (ons ventje zou 11 maanden zijn geworden). Ture was dus twee dagen jonger dan Janne... Het is echt moeilijk, mooie momenten, herinneringen, dagen van verdriet... alles door elkaar.
Ben gisteren naar de dokter geweest... heb goed kunnen babbelen met hem! Hopelijk kan ik nu stillekes aan alles een plaats geven. Het is zo moeilijk! Ik wil helemaal klaar zijn als Janne komt!
Soms denk ik: "Het gaat goed met me"... maar niks is minder waar! Het gaat gewoon niet goed. Onverwerkt verdriet komt iedere dag meer en meer naar boven drijven... en ik kan er niet altijd over praten! Alles zit opgekropt... Het verdriet om Ture vindt nergens een weg naar buiten..., het zit ergens ingekapseld door nieuwe dingen... andere verdrietige mensen in de buurt die ik niet met mijn verdriet wil lastigvallen, Janneke (waar ik heel dankbaar om ben), ... wat moet ik toch doen? Ik verlies mezelf weer in eten! En dat terwijl ik zo fier was op de 20 kg die ik was afgevallen... Ik weet niet hoe ik er bovenop moet komen...
Bruk is heeft een verzoekschrift in gediend om Janne haar dossier te koppelen aan dat van Ture. Dan zou ik maar één keer hoeven afreizen. We weten nog niet of dit in orde komt. In ieder geval is het dossier op de rechtbank en loopt het alvast zoals het moet lopen.
Hopelijk weten we op het einde van de week meer...
Een vrouw verliest haar enige zoon. In haar wanhoop en verdriet zoekt ze de Boeddha op, om te vragen of hij haar zoon weer tot leven kan brengen. Maar de Boeddha gaat niet eens op haar verzoek in. Wel zegt hij: Brengt u mij een mosterdzaadje uit een huis dat nooit verdriet heeft gekend. Dat kunnen we gebruiken om het verdriet uit uw leven te verdrijven.
De vrouw gaat direct op pad, zoekend naar zo'n magisch zaadje. Maar welk huis ze ook binnengaat om haar vraag te stellen, steeds opnieuw blijkt dat ieder huis zijn eigen verdriet kent of gekend heeft. De verhalen van de inwoners, van vorsten tot bedelaars, raken de vrouw diep. Vaak blijft ze een tijdje om hen te troosten. Ze denkt bij zichzelf: Wie is er beter in staat om deze arme, ongelukkige mensen te helpen dan ik, die zelf ongelukkig ben?
Door haar betrokkenheid bij andere raakt haar eigen verlies meer en meer op de achtergrond. Gaandeweg vergeet ze waarom ze op pad is gegaan, en vergeet ze zelfs het magische mosterdzaadje, dat niettemin het verdriet uit haar leven verdreven had.
Vandaag om 13.27u rinkelde de telefoon: ik mag terug mama worden van een dochtertje van 11 maanden! Ze komt uit Almaz Ashene, en ze heet Nardos. Wij zullen haar Janne noemen! We zijn superblij , maar het voelt ook een beetje raar....
Ture, Dikke kus van je mama, we zullen je nooit vergeten!
Vandaag hebben we het bericht gekregen dat we opnieuw een toewijzing kunnen krijgen en dat ze er alles aan doen om dit zo snel mogelijk te doen!!!! Toch weer iets om naar uit te kijken...
Wel een heel raar gevoel om te zien dat er geen toewijzing achter mijn naam op de lijst staat... Juist of Tureke gewist is...
een maand geleden... onze wereld stortte in... Ture, een engeltje
Zoals een vlinder kwam jij ons leven in gefladderd... mooie en zachte bewegingen, rank en slank, niet van ons weg te slaan...
Je mooie, grote ogen zochten onze ogen.... Je mooie grote ogen, die als een echt fotomodel de camera volgden... Je mooie grote ogen waarin we konden verdrinken... Je mooie grote ogen... Je mooie grote ogen...
Al lachend noemden we je "chips-oor", omdat je van die lange, malse oorlelletjes had... Je haren roken zo lekker, echt Afrikaans... Je velletje rook zo zalig lekker en blonk zo mooi...
Je paste gewoon perfect bij ons, en wij bij jou! Alles was klaar om je te ontvangen, je te omarmen, en nooit meer los te laten...
En toen gebeurde het.... je liet ons los... je was zo ziek dat je het gevecht hebt opgegeven om tot bij ons te komen... We konden niks voor je doen, je was zo ver weg...
Zoals een vlinder fladderde je terug ons leven uit... mooie en zachte bewegingen, rank en slank, ver weg uit ons bestaan... maar voor altijd in ons hart.
Nog steeds het gevoel van onmacht, boosheid, verdriet! Het zijn helse weken geweest, een rollercoaster van gevoelens... Er zijn vele vragen geweest die door ons hoofd spookten... Dit is hetgene wat we tot nu toe weten:
Ture is gestorven in het ziekenhuis (longontsteking), vandaag hebben we de overlijdensakte gekregen... Het moeilijke is: we hebben geen grafje hier, (we mochten hem niet naar hier overbrengen omdat hij nog niet officieel van ons was), we hebben dus geen plekje waar we naar toe kunnen gaan. Dat is het moeilijkste... We hebben wel een herinneringsplekje gemaakt met foto's, een beertje en kaarsjes... We gaan ook een levensboompje planten en ik heb een zilveren hartje laten maken met zijn naam er in en een kaars met zijn naam. Zo hebben we toch nog iets...
En hoe hard het ook is: we moeten denken aan een nieuwe toewijzing... want mijn vonnis verloopt in april, en ik moet zowiezo een nieuw MO doen (één gesprek met psycholoog en één met de maatschappelijk assistent). Dus alles moet heel snel gaan. Op zich is dat ook goed, want het wachten zal hééééééél lang duren, nog langer dan de vorige keer denk ik, en dan bedoel ik niet letterlijk, maar op gebied van mijn gevoel... Toch ook een dubbel gevoel, ik wil graag een nieuwe toewijzing, maar op dit moment zou dat raar zijn en pijnlijk...
We zullen wel zien hoe het loopt, ik heb heel veel steun van iedereen rondom mij en ook van mijn facebook-adoptievriendjes.. dus dank je wel allemaal!!!
