Wij zijn Goele en Roland, we zijn sinds 30/1/2012 de trotse ouders van Janne Nardos, een Ethiopisch dochtertje. Na 5 jaren wachten, mochten we ze eindelijk in onze armen sluiten! Ons geluk is nu compleet!!
Donderdag werd ons meisje 11 maanden! Een dag die vol blijdschap had moeten zitten werd overschaduwd door vrijdag (ons ventje was toen 2 maanden overleden) en door vandaag (ons ventje zou 11 maanden zijn geworden). Ture was dus twee dagen jonger dan Janne... Het is echt moeilijk, mooie momenten, herinneringen, dagen van verdriet... alles door elkaar.
Ben gisteren naar de dokter geweest... heb goed kunnen babbelen met hem! Hopelijk kan ik nu stillekes aan alles een plaats geven. Het is zo moeilijk! Ik wil helemaal klaar zijn als Janne komt!
Soms denk ik: "Het gaat goed met me"... maar niks is minder waar! Het gaat gewoon niet goed. Onverwerkt verdriet komt iedere dag meer en meer naar boven drijven... en ik kan er niet altijd over praten! Alles zit opgekropt... Het verdriet om Ture vindt nergens een weg naar buiten..., het zit ergens ingekapseld door nieuwe dingen... andere verdrietige mensen in de buurt die ik niet met mijn verdriet wil lastigvallen, Janneke (waar ik heel dankbaar om ben), ... wat moet ik toch doen? Ik verlies mezelf weer in eten! En dat terwijl ik zo fier was op de 20 kg die ik was afgevallen... Ik weet niet hoe ik er bovenop moet komen...
Bruk is heeft een verzoekschrift in gediend om Janne haar dossier te koppelen aan dat van Ture. Dan zou ik maar één keer hoeven afreizen. We weten nog niet of dit in orde komt. In ieder geval is het dossier op de rechtbank en loopt het alvast zoals het moet lopen.
Hopelijk weten we op het einde van de week meer...
Een vrouw verliest haar enige zoon. In haar wanhoop en verdriet zoekt ze de Boeddha op, om te vragen of hij haar zoon weer tot leven kan brengen. Maar de Boeddha gaat niet eens op haar verzoek in. Wel zegt hij: Brengt u mij een mosterdzaadje uit een huis dat nooit verdriet heeft gekend. Dat kunnen we gebruiken om het verdriet uit uw leven te verdrijven.
De vrouw gaat direct op pad, zoekend naar zo'n magisch zaadje. Maar welk huis ze ook binnengaat om haar vraag te stellen, steeds opnieuw blijkt dat ieder huis zijn eigen verdriet kent of gekend heeft. De verhalen van de inwoners, van vorsten tot bedelaars, raken de vrouw diep. Vaak blijft ze een tijdje om hen te troosten. Ze denkt bij zichzelf: Wie is er beter in staat om deze arme, ongelukkige mensen te helpen dan ik, die zelf ongelukkig ben?
Door haar betrokkenheid bij andere raakt haar eigen verlies meer en meer op de achtergrond. Gaandeweg vergeet ze waarom ze op pad is gegaan, en vergeet ze zelfs het magische mosterdzaadje, dat niettemin het verdriet uit haar leven verdreven had.
Vandaag om 13.27u rinkelde de telefoon: ik mag terug mama worden van een dochtertje van 11 maanden! Ze komt uit Almaz Ashene, en ze heet Nardos. Wij zullen haar Janne noemen! We zijn superblij , maar het voelt ook een beetje raar....
Ture, Dikke kus van je mama, we zullen je nooit vergeten!
Vandaag hebben we het bericht gekregen dat we opnieuw een toewijzing kunnen krijgen en dat ze er alles aan doen om dit zo snel mogelijk te doen!!!! Toch weer iets om naar uit te kijken...
Wel een heel raar gevoel om te zien dat er geen toewijzing achter mijn naam op de lijst staat... Juist of Tureke gewist is...
een maand geleden... onze wereld stortte in... Ture, een engeltje
Zoals een vlinder kwam jij ons leven in gefladderd... mooie en zachte bewegingen, rank en slank, niet van ons weg te slaan...
Je mooie, grote ogen zochten onze ogen.... Je mooie grote ogen, die als een echt fotomodel de camera volgden... Je mooie grote ogen waarin we konden verdrinken... Je mooie grote ogen... Je mooie grote ogen...
Al lachend noemden we je "chips-oor", omdat je van die lange, malse oorlelletjes had... Je haren roken zo lekker, echt Afrikaans... Je velletje rook zo zalig lekker en blonk zo mooi...
Je paste gewoon perfect bij ons, en wij bij jou! Alles was klaar om je te ontvangen, je te omarmen, en nooit meer los te laten...
En toen gebeurde het.... je liet ons los... je was zo ziek dat je het gevecht hebt opgegeven om tot bij ons te komen... We konden niks voor je doen, je was zo ver weg...
Zoals een vlinder fladderde je terug ons leven uit... mooie en zachte bewegingen, rank en slank, ver weg uit ons bestaan... maar voor altijd in ons hart.
Nog steeds het gevoel van onmacht, boosheid, verdriet! Het zijn helse weken geweest, een rollercoaster van gevoelens... Er zijn vele vragen geweest die door ons hoofd spookten... Dit is hetgene wat we tot nu toe weten:
Ture is gestorven in het ziekenhuis (longontsteking), vandaag hebben we de overlijdensakte gekregen... Het moeilijke is: we hebben geen grafje hier, (we mochten hem niet naar hier overbrengen omdat hij nog niet officieel van ons was), we hebben dus geen plekje waar we naar toe kunnen gaan. Dat is het moeilijkste... We hebben wel een herinneringsplekje gemaakt met foto's, een beertje en kaarsjes... We gaan ook een levensboompje planten en ik heb een zilveren hartje laten maken met zijn naam er in en een kaars met zijn naam. Zo hebben we toch nog iets...
En hoe hard het ook is: we moeten denken aan een nieuwe toewijzing... want mijn vonnis verloopt in april, en ik moet zowiezo een nieuw MO doen (één gesprek met psycholoog en één met de maatschappelijk assistent). Dus alles moet heel snel gaan. Op zich is dat ook goed, want het wachten zal hééééééél lang duren, nog langer dan de vorige keer denk ik, en dan bedoel ik niet letterlijk, maar op gebied van mijn gevoel... Toch ook een dubbel gevoel, ik wil graag een nieuwe toewijzing, maar op dit moment zou dat raar zijn en pijnlijk...
We zullen wel zien hoe het loopt, ik heb heel veel steun van iedereen rondom mij en ook van mijn facebook-adoptievriendjes.. dus dank je wel allemaal!!!
Heb op het net gevonden dat de rechtbank in Ethiopie sluit t.e.m. 17 september! Daarna beginnen ze al met de achterstallige dossiers van Mowa af te werken (hopelijk ook dat van mij) en vanaf oktober doen ze weer zittingen! Hopelijk horen we snel wat nieuws!!!
Het wachten is ondragelijk! 's avonds piekeren en huilen
"We willen os menneke zoe gèr bie os hubben, det het echt pien duit!"
De pech is weer met ons De rechtbank is gesloten en er is voor ons geen advies van het mowa! Dus ons vonnis zal pas einde september geveld kunnen worden. En dan zal Ture pas einde oktober bij ons kunnen zijn Erg erg erg....
Het wachten op Ture gaat naar de buitenwereld toe heel goed, maar inwendig ga ik toch af en toe kapot! Het is echt heel moeilijk, te weten dat mijn zoontje niet hier is
Deze nacht wenend wakker geworden uit een nachtmerrie! Ture zou met escort gebracht worden naar België en toen ik op de luchthaven aankwam, was het een ander kind, van een jaar of 5... Wat is me dat schrikken! En als je dan wakker wordt, dan denk je meteen dat het echt waar is hé
Hopelijk krijgen we snel bericht van het MOWA. Als we dit niet hebben voor einde volgende week, dan vertraagt alles een maand
Aangezien het internet het bijna nooit deed in het hotel, heb ik mijn blog niet kunnen aanvullen! Ik zal in de loop van de week wel een kort verslagje maken van de reis en het posten Het was zonder twijfel de mooiste reis van mijn leven! Hopelijk komt het papier van het Mowa snel in orde, zodat we kunnen afreizen. Maar het Mowa ligt hopeloos achter
Toch zal ik hier al stiekem een fotootje van Ture zetten, zodat jullie al een glimpje van hem leren kennen! Wel mijn wachtwoord van de blog aan niemand doorgeven hé!
Pappie en ik hebben vandaag een vakantiedagje gehouden! Met een krakkemikkige lada taxi zijn we naar een souvenirstraatje gereden en we hebben ons goed laten gaan: van alles voor doopsuiker, een T-shirt voor Warre en stenen kippen voor mammie!
Super gezellig! Daarna zijn we gaan wandelen en gaan eten in een ander restaurantje Tot nu toe hebben we alles in groep gedaan, maar vandaag zijn we alleen op pad! Ook fijn
Na het eten zijn pappie en ik naar een beautysalon gegaan. We hebben alle twee onze handen en onze voeten laten verzorgen! Zalig! Ze hebben 2 uur aan ons gewerkt, en het koste 215 Birr, ongeveer 9 euro voor ons twee.
Nu zitten we dus op de zetel in de lobby van ons hotel en pappie is in slaap gevallen! Straks nog een terrasje en om 22u vertrekken we naar de luchthaven!
Vandaag was D-day! Courtdate!!!! We zijn om 9u door het busje naar de rechtbank gebracht! Mijn maag keerde, ik kreeg buikpijn enz zenuwen overal!!!
Mimi stond buiten op ons te wachten, samen gingen we naar binnen in een wachtzaal waar alleen adoptiezaken zitten. Wat een pijnlijk tafereel . Adoptieouders en ouders die hun kind afstaan door elkaar L
.We waren spannend aan het afwachten wanneer wij aan de beurt waren. Ineens riepen ze de naam Gelgela, het weeshuis waar al onze kids verbleven alvorens ze in het ROH-huis kwamen. We moesten allemaal samen naar binnen. We moesten ons paspoort afgeven en gaan zitten. Ze vroegen ons enkele vragen en als laatste vroeg ze: jullie weten toch dat deze adoptie onomkeerbaar is en dat jullie zich dus niet kunnen bedenken? Iedereen zei natuurlijk volmondig JA!!!!!!!!!
We moeten nog officieel wachten op het advies van Mowa, en dan kunnen we de volgende afreis plannen.
Toen we buiten kwamen begon iedereen te wenen en vielen elkaar in de armen! Wat een ontlading!
Na de courtdate zijn we naar het weeshuis gereden! Ture voelde zich al weer een beetje beter, maar hij rochelde toch nog wat, maar minder dan de eerste dag. We hebben hem weer veel knuffels en kusjes gegeven. Ik heb hem ook zijn flesje mogen geven wat een moedergevoel toen in me naar boven kwam is niet te beschrijven!
Ik heb hem daarna laten boeren en in slaap gewiegd en in zijn bedje gelegd. En afscheid genomen voor een paar weken . Ik mis hem nu al!
Bruk heeft me nog een foto van Ture zijn mama laten zien en hij zou ze ook doorsturen. Ture zal er later blij mee zijn.
Na het weeshuis zijn we gaan eten in het Top View! De chauffeur die ons zo goed begeleid heeft de voorbije dagen, hebben we ook uitgenodigd om mee te eten. Hij was zo trots dat hij in een echt restaurant aan de tafel kon zitten! Na het eten zijn we nog eens gaan wandelen door de buurten achter het hotel. We hebben een terrasje gedaan, zijn een kerkje en een schrijnwerkerij gaan bezoeken en hebben een misviering mee gevolgd van de anglicaanse kerk! Dat was een belevenis, alleen maar zang en dans, de hele viering!
s Avonds hebben we één van de koppels uitgewuifd, die een dagje eerder vertrokken!
Daarna pizza gaan eten en nog maar eens vroeg in bed gekropen voor onze laatste nacht hier!
Deze morgen wakker geworden, ontbeten en alweer naar Ture vertrokken! We hebben hem anderhalf uur mogen knuffelen en we zijn gaan wandelen (binnen het domein van het weeshuis).
Het domein van het weeshuis is super klein, grasveldje en klinkers, dat is het wel alles goed onderhouden en proper!
Daarna heeft het busje ons naar het Hilton gebracht voor een uitgebreid buffet en dessert buffet! Daarna zijn we met het busje door de grootste markt gereden van Afrika! De Mercato! We mogen daar niet alleen rondlopen.Terug aangekomen in het hotel deed pappie een siesta en ik nam een douche om weer terug te kunnen starten aan het volgende avontuur en wandeling door de wijken rond het hotel!
Het was een waar avontuur De mensen zijn super vriendelijk en beleefd, en hoe arm ze ook zijn, ze zijn helemaal niet opdringerig!
Pappie heeft door een kindje zijn schoenen laten poetsen! Die schoenpoetsers vind je op alle hoeken van de straat! Zonder overdrijven, om de 50 meter zit een schoenpoetser.
Daarna zijn we terug gewandeld naar het hotel, we hebben gegeten en proberen te slapen, maar het lukt niet goed! Ik mis mijn zoontje...
Na een lange vlucht en aankomst in het hotel (geen elektriciteit en een kamer te weinig) hadden we de wekker gezet om rond 7.30u op te staan. Een super korte nacht dus, en op de vlucht had ik ook nog niks geslapen. We hebben ontbeten en toen eens naar de supermarkt gewandeld om drinkbaar water te gaan halen! De armoede is hier schrijnend! We zitten gewoon in een luxe hotel tussen de krottenwijken! Wat wel opvallend is: als er een deur van zo een blikken doosje op gaat, komt er iemand naar buiten, met propere en mooie kleding! We zijn naar een supermarktje gegaan om water te kopen! We mogen hier geen kraanwater gebruiken.
Toen we terug aan het hotel kwamen is Bruk ons komen verwelkomen! We hebben een half uurtje gepraat en toen heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en gevraagd met de steun van Peter, of we de kindjes vandaag al mochten bezoeken!
En het mocht! We hebben onmiddellijk het busje genomen naar het ROH-home.
De rest kan je wel raden! Het was een heel emotioneel moment! We hebben een uurtje mogen doorbrengen met Ture! Hij is heel lang en smal, iets te mager, hij heeft grove krullen, is licht van kleur, heeft een bol buikje, grote oortjes, en een heel lief koppeke! Hij was wel goed verkouden, we hoorden hem rochelen tijdens het ademen.
Natuurlijk was hij heel lief! We zijn even met hem buiten gaan wandelen en hebben kennis gemaakt met de kindjes van de andere mensen! De tijd vloog om!
Na het bezoek aan het weeshuis hebben we gegeten in hotel Top View en daarna een afrikaanse shoppingstraat (Piasa) gedaan . hier na zijn we boven in het hotel gaan eten!
We zijn rond 22u in bed gekropen.
Morgen mogen we weer naar Ture gaan! Mijn hart slaat nu al over!
