zo, we zijn zo ver. Het gaat...alee, het is ondertussen aan het gebeuren.
Vannacht? Wat dacht je dan? Heel slecht geslapen natuurlijk. Hoe komt dat? Weet ik niet, zenuwen zeker.
Vanmorgen vroeg opgestaan en het laatste klaar gemaakt. En om 8h00 waren we al op pad.
De rit naar Charleroi is vrij vlot verlopen. Geen problemen met file's. Het moet niet altijd kermis zijn, he! In Charleroi aangekomen, is Anja toch maar even mee binnen gelopen. Afscheid nemen is toch altijd weer zwaar, hé? Het went maar niet. Maar ik zie ze dan toch ook zo graag, hé.
En van de rest.... eerlijk? Ook zwaar, maar om eerlijk te zijn? Ik ben de gelukkige, maar daar gaan we niet verder over uitwijden, dat hoeft niet. Het is ook zo druk de laatse tijd, met alles en nog wat.
Op de lucht haven had ik toch weer prijs, zeker. Het is me ook altijd wat, zeg.
Na afscheid genomen te hebben van Anja, ben ik maar binnen gegaan. Na even wat rond gelopen te hebben, had ik al een gevoel dat ik in de gaten gehouden werd.
Tot op een moment, dat een politie agent op me af kwam. Ik dacht nog, wat krijgen we nu weer, zeg? Hij vroeg me of ik wou mee werken aan een drugs oefening.... Een drugs oefening, vroeg ik? Is dat wel waar, en is dit niet gevaarlijk? Ik was echt ongerust. Nee, vertelde die man mij. Je hoeft gewoon deze drugs om je lijf te doen, en ergens gaan te zitten, liefst tussen de mensen. Na wat meer uitleg, heb ik dan maar toegezegd.
Ik kreeg een tasje omgedaan, waar drugs in zaten, ik heb ze mogen zien, en moest me ergens tussen de mensen zetten, en dan afwachten wat er zou gebeuren. En ja, na een tijdje zag ik een groep politie mensen afkomen met een hond. Ik was ongerust, zeg. Ik dacht nog, seffens begint die hond hier te blaffen, en sla ik een figuur van hier tot in Tokio. Maar neen hoor, niets was minder waar. Na wat gesnuffel kwam die hond gewoon netjes naast me zitten, zonder te blaffen.
Na een tof gesprek, en heel veel inlichtingen, zijn die politie mensen weer weg gegaan. Tof he, weer een ervaring rijker.
De vlucht....
Mooi geweest. Mooi weer gehad, weinig turbulentie. Gelukkig, want daar ben ik verduivelds bang van. Raar he, want ik heb nu toch al geregeld gevlogen.
Tot we geland waren, toen kwam het mooiste. De lieve, mooie en jonge stewardes, sprak ons via de parlefoon toe, en zei:
"Lady's en gentleman, welcome in Budapest". Geloof me, die gezichten en die stilte in het vliegtuig heb ik nog nooit meegemaakt. Waarna ze zich razendsnel hernam, en zei: "Oh sorry, it is Bratislava". Waarna natuurlijk iedereen in een schaterlach uitbarstte. Dat arme meisje ook he. Ik hoop dat ze er niet te veel problemen mee krijgt.
Dan de bus genomen naar het station, een ticket naar de hemel, euh, de Tatra gekocht.
Dan heb ik me voor een rond, groot bedrag, van wel liefts, DRIE euro, een groooot, ja echt wel groot belegd broodje, met een ijskoude cola gekocht. Leuk he, die bedragen hier. En buiten gaan op eten.
Deze keer heb ik me buiten tussen de locals gezet, en geen problemen gehad met de anders wel opdringerige dames.
Deze keer duurde de treinrit van vijf uur wel echt lang hoor, ik was het beu. Onderweg toch weer met verschillende leuke mensen kunnen praten.
Weet je wat leuk is:
You come hiking in the Tatry? Euh, I see you're alone? Alom verontwaardiging.... Alsof ik dat niet zou kunnen.
Maar als ik dan netjes uitleg waarom ik doe, dan kijken ze even vreemd, en geven hun goedkeuring. Wat denk jij?
Het mooiste dat ik tot nu gehoord heb tijdens mijn trip komt van een collega van Anja.
Ik heb in een vorige pagina gevraagd aan de lezers van mijn blog:" Laten jullie ook maar eens wat horen, dan weet ik dat jullie er zijn".
En hij had niet beter gevonden, dan mij 's anderendaags 's ochtends op te bellen, en te zeggen: "Hey Staf, goede morgen jongen, alles goed?" Waarop ik "Ja hoor" antwoord. En hij dood leuk zegt: "Hey, kan je me misschien zeggen waar de koffie lepeltjes liggen, want Anja slaapt nog,en ik wil ze niet graag wakker maken".
Fantastisch gevonden, zeg.
Maar ik weet dus nu nog niet of hij de waarheid sprak of niet.
Zo, ik ben ondertussen aan mijn derde Pivo bezig. Halve liters hier he jongens ... anderhalve euro. En ik denk, dat ik nu maar stilaan ga slapen. Ik had hier ook nog een frats aan de hand, maar die vertel ik nog wel eens. We zitten in Slowakije he jongens, en het echt fijne verstand is hier toch nog niet geweest, alhoewel het aan de Duitsers lag vandaag.
Slaapwel iedereen.
Morgen een verkenningsdag, en dan op naar het grote werk waar ik voor gekomen ben.
ja ja, het komt er aan, nog een nachtje slapen, en het avontuur kan beginnen.
Vandaag hebben mijn zenuwen mij serieus parten gespeeld. Ik voelde het vanmorgen al als ik wakker werd. Het was net alsof ik niet geslapen had, zo voelde ik mij althans toch. Ineens 20 jaar ouder, iedereen zal dat gevoel al wel eens gehad hebben zeker.
Ik heb dat gevoel nogal wel eens gehad, maar dat had toen een hele andere reden. Pintjes.
Eindelijk ben ik er zo wat uit welke wandelingen ik ga doen. Het kan nog allemaal veranderen natuurlijk. Veel hangt ook van het weer af.
Mijn paspoort afhalen was ook weer een makkie...of zou een makkie kunnen geweest zijn. Ik was maar net voor sluitingstijd binnen in het gemeentehuis. Bijna uit het oog verloren natuurlijk.
Toen het mijn beurt was, vroeg die dame mijn oud paspoort, ja hallo zeg. Met zo snel te zijn was ik dat natuurlijk vergeten thuis. Ik kreeg mijn nieuw niet mee, niets aan te doen.
Wat nu, ik heb dan maar een kopie gevraagd, omdat ik nog online moest inchecken, en de nieuwe nummer en datum moest hebben. En dan de volgende dag zou iemand anders mijn paspoort kunnen ophalen.
Gelukkig kwamen na mij nog een paar mensen binnen, en ben ik maar snel naar huis gereden, lees gevlogen, en was ik nog tijdig daar voor ze de deur gesloten hadden, gelukkig, weer een probleem minder.
Dan het inpakken. Dit liep dit jaar niet zo vlot, zeg. Ik had een nieuwe tas gekregen van de kids, en had deze zelf mogen kiezen, jammer genoeg achteraf gezien. Tijdens het pakken zagen we al dat dit niet ging goed komen. Ik had er maar net de helft in zitten, en deze gaf al vol aan. Nog meer zenuwen.
De hele handel gewogen, en ik zat amper aan 12 kg. Dus hier klopte iets niet...... Ik mij natuurlijk dadelijk dik gemaakt tegen iedereen die in mijn buurt was, hielp natuurlijk niet. Daar werd die tas niet groter van he.
Enige oplossing dan, de tas van verleden jaar genomen, met de nodige volgende problemen natuurlijk. Al mij bagage ging er makkelijk in, tot Anja zag dat hier mijn wandelstokken niet in gingen. Ik had al zo veel zenuwen zeg.
Dadelijk de garage ingedoken op zoek naar andere. Gelukkig wist mijn vrouwtje die dadelijk zitten,
Ik zit nu keurig aan een 16kg. dat moet lukken nu. Ik moet er steeds opletten, dat ik niet te zwaar ga, want ik moet natuurlijk ook altijd wat mee brengen van daar.
Ik heb vanavond veel volk over de vloer gehad, die me al kwamen uitwuiven, leuk.. Mijn zus en haar man Valère, Vic is hier geweest, mijn zoon en schoondochter met hun kindje, mooi zeg, dat geeft een goed gevoel.
Op mijn werk heb ik ook van iedereen het beste meegekregen, ook fijn hoor.
Ik ga zeker voorzichtig zijn, want dat was zo wat de meest voorkomende opmerking.
Zo, ik denk dat ik nu maar eens stilaan in mijn beddebak ga kruipen, nog een maal dicht tegen Anja aan. Want ik zal haar en de kids nu wel een tijdje moeten missen, jammer, ik had ze liever mee genomen.
Zo morgenvroeg om 8h00 gaan we vertrekken richting Charleroi, om dan tegen de middag mijn vlucht te nemen. Ik land in Bratislava, dan een bus rit naar het station. En dan komt het ergste, die 5 uur durende treinrit. Maar ja, dat hoort er bij.
Dus morgen avond rond 21h00 ongeveer, hoop ik mijn eerste PIVO te kunnen binnen gieten. Ja ja, ik weet het, ik ben daar om te stappen, maar die pintjes mogen er toch ook bij horen he.
Tot binnenkort.
Oh ja, ik zal er fototje bij zetten van mijn fotomateriaal dat ik mee zeul. En van het uitsippelen van mijn route's.
Wandelingen uitgestippeld en klaar gemaakt voor GPS.
Hey,
zo, hier zijn we weer. Weer heel wat werk verricht.
Ik kan er niet over zwijgen, en tel echt af. Nog vier keer slapen.
Al mijn tijd gaat nu naar inpakken en voorbereiden. Straks of morgen ga ik wat foto's maken van mijn fotografie uitrusting. En van al hetgene dat ik ga mee nemen om te stappen.
Maar nu ga ik al enkele van mijn schatjes (lees wandelingen) posten. Ik heb ze netjes klaar gemaakt met de software voor GPS, en er meteen een file van gemaakt.
Zo kunnen jullie alvast even kijken wat ik daar ga doen, en wat mij daar te wachten staat.
Ik geniet er alvast van, jullie ook al een beetje?
zie zo, we zijn weer zo ver. September komt er aan, en September is altijd weer speciaal voor mij.
Ik ben me weer volop aan het voorbereiden voor mijn volgende trip. Hiking in de Slowaakse Tatra. Het begint stilaan een gewoonte te worden. Ik ben helemaal verkocht aan die bergen daar, en mijn bloed begint al volop sneller te stromen.
Speciaal dit jaar zal zijn, dat mijn wandelingen, moeilijker en verder gaan zijn. Ik heb er al verschillende uitgestippeld. Ik hoop maar dat ik niet te overmoedig word, want dan kan het gevaarlijk worden. Maar dat merk ik wel snel.
Even is er al spanning geweest hier, want ik had over het hoofd gezien dat mijn paspoort verlopen was. Holderdebolder verleden week nog naar het gemeentehuis gekrost, en alles in orde gebracht. En gelukkig heb ik vandaag bericht gekregen dat ik het morgen mag gaan afhalen, mooi toch he.
Mijn vrouwtje Anja, doet weer enorm haar best om me met alles en nog wat te helpen. Zij zal het zijn die mijn rugzak weer helemaal gaat inpakken en in orde maken.
Wat dat betreft kan ik op twee oren slapen hoor. Dat doe ze voortreffelijk.
Ik ga proberen van elke dag nog wat te trainen, zodat ik er dadelijk kan tegen aan gaan ginder.
Voorlopig ziet het weer er ginder goed uit. Ik hoop maar dat dat zo blijft.
Zoals altijd ben ik toch weer wat zenuwachtig. Het is toch altijd wel weer een grote onderneming he. Zien dat je alles bij je hebt, en alles veilig en in orde is. En ook zeker mijn fotografie materiaal moet in topvorm zijn.
Ik ga hier alvast een foto toevoegen van een vorige keer. Om jullie en mezelf alvast dromerig te maken.
Nog vijf keer slapen, en dan is het weer zo ver. Joepieeeeee
