zie zo, we zijn weer zo ver. September komt er aan, en September is altijd weer speciaal voor mij.
Ik ben me weer volop aan het voorbereiden voor mijn volgende trip. Hiking in de Slowaakse Tatra. Het begint stilaan een gewoonte te worden. Ik ben helemaal verkocht aan die bergen daar, en mijn bloed begint al volop sneller te stromen.
Speciaal dit jaar zal zijn, dat mijn wandelingen, moeilijker en verder gaan zijn. Ik heb er al verschillende uitgestippeld. Ik hoop maar dat ik niet te overmoedig word, want dan kan het gevaarlijk worden. Maar dat merk ik wel snel.
Even is er al spanning geweest hier, want ik had over het hoofd gezien dat mijn paspoort verlopen was. Holderdebolder verleden week nog naar het gemeentehuis gekrost, en alles in orde gebracht. En gelukkig heb ik vandaag bericht gekregen dat ik het morgen mag gaan afhalen, mooi toch he.
Mijn vrouwtje Anja, doet weer enorm haar best om me met alles en nog wat te helpen. Zij zal het zijn die mijn rugzak weer helemaal gaat inpakken en in orde maken.
Wat dat betreft kan ik op twee oren slapen hoor. Dat doe ze voortreffelijk.
Ik ga proberen van elke dag nog wat te trainen, zodat ik er dadelijk kan tegen aan gaan ginder.
Voorlopig ziet het weer er ginder goed uit. Ik hoop maar dat dat zo blijft.
Zoals altijd ben ik toch weer wat zenuwachtig. Het is toch altijd wel weer een grote onderneming he. Zien dat je alles bij je hebt, en alles veilig en in orde is. En ook zeker mijn fotografie materiaal moet in topvorm zijn.
Ik ga hier alvast een foto toevoegen van een vorige keer. Om jullie en mezelf alvast dromerig te maken.
Nog vijf keer slapen, en dan is het weer zo ver. Joepieeeeee
