Zo buffet, dat is mooi, maar niet goed voor mij. Ik blijf maar aanschuiven natuurlijk.

Ik probeer iedereen dan ook wel te antwoorden. Moest dat niet zo zijn, laat het dan weten aub, want dan ben ik dat misschien vergeten.

Daarvoor keek ze me te lang aan. Ik mocht ze toen toch mee nemen.

Ik had tijd, dus ik dacht, ik ga even navragen wat ik met mijn ander ticket moet doen, daar waar op gekrabbeld is, weet je nog? Een heel vriendelijk vrouw achter het loket spreekt een beetje duits,en zij begrijpt dadelijk wat ik bedoel, na wat tekens en gebaren te doen. Zij nam mijn ticket en heeft dit terug in orde gemaakt. Het moet toch altijd niet moeilijk te zijn he. Ik kan weer gerust de sjoek op. Laat de communist maar komen... Ik ben gewapend.

En toen vond ik het, een bierhuis. .....Ik weet niet hoeveel verschillende bieren dat ze daar hadden.

Een lekker pivo van 1.29 Euro. Ik betaal met 1,50 Euro en -begrijpen wie begrijpen kan-  ik kreeg een volledige euro terug.

Ik heb dan maar gewoon van razernij, zo ben ik dan he , maar een tweede gedronken. En die dan maar netjes betaald.

10-09-2012 om 22:45 geschreven door Staf Verlinden  

Hey daar allemaal,

Weer een bericht uit de Tatra.

Allereerst even meegeven dat het hier vandaag een super hete dag geweest is, amai, dat kon tellen.

Ik heb vandaag zo veel zweet gelaten, als dat ik pivo’s gedronken heb, en dat waren er drie.

Dat zal wel wat veel zweet zijn zeker?

Ik hoor dat het in Belgie stevig geregend heeft. Dus dan ben ik goed afgeweest.

Het was een enorme zware hiking vandaag, voor mij althans toch.

Ik heb een bergtop gedaan, en dan een afdaling, en ik heb zo een 17 km gelopen, op een ondergrond... jongens, dat houdt ge niet voor mogelijk.

Ik denk dat ik geen vijf stappen na mekaar kunnen zetten heb op gelijke grond. Ruw dus, heel ruw.

Vanmorgen weer een stevig ontbijt gehad, en al heel vroeg op stap vertrokken.

Ik heb eerst de trein naar Stary Smokovec genomen, vervolgens naar Tatranska Lomnica.

Daar een heel stuk gestapt, dat heb ik nog niet meegeteld, en dan de eerste lift genomen naar Skalnato Pleso op 1750 meter. Daar heb ik dan eerst een kleine wandeling gedaan rond het meer.

Dan heb ik andere lift genomen en die heeft me tot op een 2100 meter gebracht.

Dan op Lomnicke sedlo aangekomen, ben ik aan de beklimming van de Vel’ka lomnicka veza begonnen. Dat is klimmen tot 2220. Heel rustig aan gedaan, want de zon brandde in mijn rug. En ik zat met de schrik in mijn lijf dat mijn knie het ging begeven. Gelukkig was er op die hoogte een stevige koele wind. Dat deed echt goed. Want ik zweette me te pletter.

Ik was weer overgelukkig, de adrenaline deed zijn werk, mijn bloed stroomde als een wilde rivier. Ik wilde die top halen. Bijten, bijten, en verbijten die moeheid en die pijn. Volhouden dat was het enige wat door mijn hoofd ging. Bang was ik niet, ondanks die stijle afgrond naast me. Dat leer je met de jaren, van dat niet meer te zien.

En dan eindelijk kom je op dat punt, een simpele verfplek op een steen. Dat is het hoogste punt.

Ik kon het niet laten van een schreeuw te laten. Yeah, deze kan ik er ook weer bij schrijven. En dan is het genieten, jongens! Feest voor mij, echt feest. Foto’s nemen, en foto's nemen!! Mijn toestel lijkt wel een ratelmachine. Ik zie meren, ik zie de achterkant van de karpaten, het begin van de Poolse Tatra. Te veel om op te noemen. Overgelukkig ben ik. Kon ik dit maar delen met Anja, want op zo een momenten mis ik haar nog meer. Je bent alleen dan, je kan tegen niemand iets zeggen. Soms bel ik dan even met haar, maar dat ging nu ook niet, want zij had haar telefoon niet bij de hand.

Dan maar de vreugde in mijn eentje gevierd.

Na een uurtje of zo, maar terug aan de afdaling begonnen, want er stond me beneden nog een grote trip te wachten.

Terug in Skalnato pleso aangekomen, eerst mijn picnic binnen gespeeld, en een pivo er bij natuurlijk. En dan me klaar gemaakt voor het lange zware stuk.

De pad lig er heel slecht bij. Ik heb deze pad nogal eens gelopen, maar nu is echt slecht geworden, vooral door zware en grote vallende rotsblokken. En dan is het natuurlijk moeilijk lopen.

Uren aan een stuk door heb ik gelopen, het was wel steeds dalen nu, wat ik deed. Ik hoef alleen op het eind terug een 100meter te stijgen.

Onderweg twee chata’s tegen gekomen, in de tweede heb ik een pit stop gehouden. Dat is eten, drinken, pipi doen, en weer wegwezen.

Op een gegeven moment beginnen de watervallen te komen. Je hoort het gedonder al. De moeheid in mijn benen verdwijnt dan weer voor even, want dan gaat mijn hart weer sneller slaan. Ik ben er gek van gewoon. Foto’s nemen en foto’s nemen. Je kan het niet gek genoeg bedenken, of ik probeer het. Wel geen gekke dingen zoals sommige van die Polen, want die riskeren soms hun leven om met hun gsm ergens een foto te gaan nemen. Echt, je ziet de gekste dingen daar.

Hoe verder ik in de afdaling zit, hoe meer watervallen er komen. Dat is altijd leuk, want dan vergeet je je pijn, en wil je altijd weer verder zien.

Zo beneden aangekomen, besluit ik om geen pivo meer te gaan drinken. Ik wil naar huis, want ik plak, en denk dat ik een geur mee draag die ik liever snel weer weg wil.

Ik heb geluk, ik kom in het station aan, en hoef maar 1O minuten te wachten op de volgende trein naar Poprad. Snel de trein op gegaan. Ik zit nog maar net neer, en wie komt daar aangegaan? Mijn Slowaakse communistische vriendin, volledig in uniform. Van ver begint ze al te glimlachen als ze mij ziet. Ik schiet spontaan in een schaterlach, neem mijn ticket en paspoort, en laat het haar zien. Ook zij maakt een brede smile, en ze komt naar mij en zegt heel spontaan: Danke schön. Ze lacht nog een keer, en verdwijnt dan weer achter de volgende banken.

In Poprad aangekomen, loop in snel mijn hotel binnen, kap mijn rugzak en fototoestel af, en spoed me zo snel mogelijk naar de vietnamees in het centrum.

En ja hoor, ik heb geluk, hij is nog open. Ik bestel me dan nog maar eens een heerlijke maaltijd en pivo. Waarvoor ik dan maar weer eens 5,5 euro moet betalen.

Snel nog wat inkopen gedaan voor de picnic morgen.

En dan naar het hotel, want ik moet nog sokken en ondergoed wassen. En speciaal voor David, mijn baas. Neen, ik heb ze deze keer niet te drogen gehangen op de lamp, ze hangen buiten.

Het is een verhaal dat ik altijd moet vertellen. Ik had in Tibet op de kamer mijn sokken gewassen, en moest 's anderendaags  al vroeg weer op pad. Dus had ik niet beter gevonden als mijn sokken maar op een lampenkap te hangen, en het licht aan te doen. Ik dacht dan drogen die sneller. Maar ondertussen was ik aan mijn blog aan het schrijven. Opeens rook ik iets, ik denk wat stinkt hier nou eigenlijk zo? Tot twee maal toe, ben ik op de gang gaan kijken om te zien wat daar nu eigenlijk zo stonk. Tot ik ineens in het oog kreeg, dat het mijn sokken waren die aan het aanbranden waren.

Jongens, daar ben ik ook weer snel moeten zijn om dat allemaal te regelen.

Ik denk dat ik genoeg gezeverd heb nu he.

Geniet van de foto’s, als ze jullie een klein stukje gelukkig maken van het geluk dat ik er aan gehad heb. Dan is dat een zeer grote voldoening voor mij.

Hier doen we het voor. Voor deze foto’s heb ik weer enorme afgezien vandaag. Maar dat is graag gedaan.

Laat zeker weten of jullie ze ook mooi vinden.

Mvg

Staf Tatra

11-09-2012 om 22:20 geschreven door Staf Verlinden  

Hey allemaal,

Weer een berichtje uit het mooie Tatra gebied.

Ik was vanmorgen nog moe, zeg. Ik had me heel vroeg laten wekken door Anja, maar was eigenlijk toch al wakker. Maar mijn lichaam was nog moe van gisteren.

Alles ging niet zo vlot, en ik vond mijn draai eigenlijk niet. Dan de knop maar weer omgedraaid, want ik wil ook altijd weer te veel, he? 
Heb dan maar gezegd tegen mezelf: how manneke, als het iets later is, dan is het ook nog goed.
Bijgevolg, heb ik rustig mijn tijd kunnen nemen tijdens het ontbijt.

Ik was lekker aan het eten, toen ik ineens een hoop kabaal hoorde aan de ingang. Ik wist dadelijk dat het geen Slowaken waren, want die taal herken ik dadelijk. Natuurlijk, ik had het door, ik herkende de taal….. het waren Polen. Jongens, die vliegen me daar naar dat buffet alsof hun leven er van af hing. Ze zouden mekaar aan de kant geduwd hebben.

Ik heb er daar verschillenden schijven hesp en kaas op hun bord zien leggen, zo dat ze nog amper met een hand hun bord konden omhoog houden. Er ging echt niets anders meer op. Ik dacht nog, dat eet ik -en ik ben eigenlijk ook een wreetzakske-  nog in geen twee weken op, echt waar. Er waren artiesten bij die zelfs twee maal op de knop van het espresso machine duwden, zo dat de koffie letterlijk en figuurlijk in hun schoen liep. Meer ... nog meer ... meest. Wat een tafereel was dat daar zeg, en maar kabaal maken. Die Polen toch he.

Dan maar stillekes mijn boeltje bijeen genomen en me gaan klaar maken om…..weer in de hoogste regioenen te gaan vertoeven. Dat is mooi gezegd, he.

Ja ja, ik heb weer plannen, ik kan dat echt niet laten, en dat stemmeke in mijn hoofd zegt dan telkens: ga maar Staf, daar ben je voor hier, jongen. Het is vermoeiend, maar ik ga ook regelmatig ergens op een rotsblok zitten, en dan probeer ik mijn hoofd leeg te maken. Niet dat dat zo moeilijk is bij want bij mij zit daar toch niet veel in. En dan zet ik mijn verstand op nul, ook niet moeilijk, en dan geniet ik. Van die, oh zo mooie, ijzige stilte. Zelfs geen vogels hoor je fluiten daar. Alleen het bonzen van je hart dat te keer gaat. Uren kan ik daar zitten, maar dat gaat niet altijd natuurlijk.

Ik ben vanmorgen dus weer richting Strbeske pleso vertrokken. De trein was maar juist vertrokken, of het spelleke begon weer. Polen natuurlijk. Ze begonnen de flessen, borrels, kleine flesje, persoonlijke flesjes, je kan het zo gek niet vernoemen, rond te geven. Kabaal van jewelste natuurlijk, want die hadden pret. Het is een uur en een kwart sporen, en die zijn blijven drinken. Zware jongens, met rugzakken zo groot als volkswagens, amai die sleuren wat mee zeg. Maar deze  keer zag ik al dat er bij waren, die niet meer in de bergen geraakte hoor.

Aangekomen ben ik naar de lift gestapt, dat is toch wel snel enkele km stappen, en een hoogte verschil van 100m. Dus dat is al een redelijke klim.

Onderweg passeer je zo van die kraampjes met allemaal leuke dingen (lees rommel) er in. Toch maar eens gestopt, en wat van die souveniertjes van daar gekocht. Voor de kids, weet je wel.

Dan aan de lift aangekomen, me maar omhoog laten brengen, tot in de hoge sferen. Wat voel ik me daar goed zeg. Zou ik hier willen wonen? Awel, ik heb gemengde gevoelens vandaag. Mijn neus staat op naar huis gaan, en toch wil ik nog zoveel mogelijk dingen gaan doen. Raar he. Maar dat gaat niet.

Ik moet nu kiezen, want het is maar een dag meer. Ja ja, ik begrijp het zelf niet, één dag maar, niet meer. Wat heb ik altijd gedaan, en waar heb ik altijd gezeten. Het is weer voorbij gevlogen, zeg.

Na een hele tijd boven gezeten te hebben, is het natuurlijk weer tijd om aan de afdaling te beginnen. Ik maak me klaar en vertrek. Ik voel aan mijn lichaam en zeker aan mijn benen, dat het niet zo vlot gaat.

Het is weer zo een route met stenen, die liggen allemaal los door elkaar. Het is echt springen van de ene naar de andere. En dan dat hoogte verschil, dat bedraagt gemiddeld toch zo een dertig à veertig centimeter, en heel dikwijls nog meer. Soms wel een meter. Ah, gijlie gelooft dat niet?..........

Volgend jaar 5 september zijn we weer weg. Inschrijven kan tot augustus. Dus, kom maar mee, ik laat het jullie zien.

Ja, je leest het goed, sinds ik mijn knopje gedraaid heb, ben ik al aan het plannen voor volgend jaar.

En……volgend jaar is er een verrassing. Maaaaar, die verklap ik nog niet.

Het was weer verschrikkelijk warm vandaag. Ik heb weer serieus gezweet. Maar rond de middag zijn er wolken komen op zetten, ( zie je ook aan de foto’s) en er was toen ook veel wind. Het werd ineens een stuk kouder. Maar dat deerde niet. Zo lang ik stapte had ik geen kou. Het ging goed, maar traag.

Beneden aan gekomen, had ik ineens niet veel zin meer om nog veel te doen. Dus ben ik maar lekker in het zelfde restaurant gaan eten als in de week. Dagmenu en pivo, 5,5 euro. Lekker hoor, ik zal een foto posten.

Ik ben dan maar dadelijk terug naar Poprad gespoord. Daar aangekomen, heb ik mijn rugzak en fototoestel in mijn kamer afgekiepperd, en ben ik maar naar Poprad Tatry centrum gewandeld. En ik ben daar ergens rustig op een bank gaan zitten, en geniet van alles wat er rond mij gebeurde.

Slowaken staan er voor bekend heel nors te zijn, en ze zullen niet snel een goede dag zeggen tegen vreemde……. Ha ha, mij niet meegerekend, natuurlijk.

Ik zeg hier in het hotel altijd dag tegen iedereen die ik tegen kom. Concierge, werkvrouw, barman, parkwachter en noem maar op. Maar…..men zegt altijd Dobre denya. Ik zeg nu al een dag of vijf zo van. Hallo, Yep. En moet je nu al eens komen horen. De helft spreekt me nu ook al aan met Hello Yep.

Gek he. Dat vind ik altijd plezant, als ik maar zo iets raar kan doen. En je staat er soms van versteld hoe snel mensen wel volgen met zo iets.

Je ziet, met mij is er altijd wel wat leven in die soms toch wel saaie brouwerij. Maar ik ben dan ook niet te beroerd om zelf zo iets in gang te steken he.

Ik zal weer maar stoppen zeker, want het word te lang anders.

Wat ik morgen ga doen, weet ik nog niet. Ik heb al wel aan paar ideetjes.

De laatste dag komt er aan. Gemengde gevoelens, maar ik mis mijn Anja en de kids.

Dus ik zal toch wel weer blij zijn als ik naar huis kan.

Mvg

Staf Tatra

12-09-2012 om 21:14 geschreven door Staf Verlinden  

Hey daar allemaal,

Ja ja, dag 9 is voorbij. Dit was de laatste van mijn Tatra reis, dit jaar.

Slecht geslapen vannacht, zeg. Zouden dit al zenuwen kunnen zijn? Ik denk het wel. Ik zit al veel met de reis, en vooral met thuis in mijn hoofd.

Vanmorgen nog eens goed genoten van het lekker ontbijtbuffet. En ja hoor, ze waren er weer, de Polen. En weer maar twee keer op die knop van het espresso machine duwen. Die koffie loopt dus echt over die tassen heen, he. Niet te geloven. Kilo’s hesp zijn er weer versast. Maar ja, dat wisten jullie al.

Mijn dag.

Ik had gisterenavond nog tegen Anja gezegd, dat ik moe was, en vooral mijn benen, en dat ik vandaag maar weer een dagske Poprad zou gaan doen. Het allerlaatste nog inkopen, en dan maar stilaan de bagage in orde maken.

Tot ik terug naar boven ging van het ontbijt. En toen? Ja toen……….begon dat stemmeke weer in mijn hoofd. Staf, je bent hier voor de Tatra ... ga daar heen... ge doet dat graag... het is de laatste dag dat je kan gaan. Ik zeg,tegen mezelf: ja, maaaaaar, heb je de Tatra al gezien? Er hangen heel zware wolken boven in de Tatra, en het is koud.

Hopla, knop weer omgedraaid. Snel naar mijn kamer, andere kleren aangetrokken, en ik wist dadelijk waarheen. Is het nat en erg koud? Dan heb ik pech, en word ik nat. Dat was mijn instelling. Toch maar wat warmer kleren aangetrokken, en een regenjas meegenomen.

Ik heb de electric sjoek dan maar genomen richting Stary Smocovec. Dat is ongeveer een 35 min sporen.

Aangekomen in Stary Smocovec heb ik even in het dorpje rond gelopen, omdat ik nog twijfels had. Ik dacht zeker dat het boven hard regende. Dan ineens toch maar naar de hrebienok (dat is een trein, die rechtdoor omhoog getrokken wordt, de berg op) gelopen, en toch maar een ticket gekocht. Ik dacht, als het hard regent, heb ik pech.

Deze trein brengt me dan ongeveer een 350 m hoger de bergen in. Tot aan zijn stopstation.

En vandaar beginnen de hikings. Je kan dan kiezen, in welke richting je gaat, en hoelang je wil gaan stappen. Ik kies voor de Vodopads, dat zijn de watervallen.

Eigenlijk, al bij al, valt het weer in de Tatra nog heel goed mee. Het is er fris en donker, maar het regent niet, en dat is het belangrijkste.

Ik ga op stap, en moet eerst een afdaling doen van een 200 meter naar beneden. In km zal dat ongeveer een 2-tal zijn. Zodra ik de eerste scherpe bocht naar onder genomen heb, hoor ik ze al bulderen en razen. Het lijkt wel of ze me roept, en zo voel ik me dan ook, geroepen door die watervallen, ik ben daar gek van. Mijn bloed stroomt weer sneller, mijn hart bonst weer harder.

Komaan jongen, doorstappen. De weg is weer moeilijk, maar dat deert me niet. Het gebulder wordt erger, en het wordt frisser.

En ja hoor, achter de volgende bocht laat ze al glimp van zich zelf zien. Ik glunder, voel me gelukkig. Eindelijk, ik zie ze weer. Het lijkt alsof ik zweef, en er naar toe vlieg. Ik moet mij intomen, want zo dadelijk struikel ik nog.

Er is niemand, dan voel ik me nog beter. Dadelijk alles in gereedheid gebracht, want ik heb weer plannen. Ik ga fotograferen, in alle standen. Ik ga echt alles proberen, en ik ga nog model staan voor mezelf.

Doch, ik heb weer een regel overtreden, ik heb beloofd om voorzichtig te zijn, dat weet ik. En ik zou ook geen gekke dingen doen voor een foto.

Nu ga ik tegen mijn voeten krijgen van Anja als ze dit leest. Het is toch de laatste dag, en volgend jaar is ze dat hopelijk vergeten.

Ik heb me achter de gevaren begeven, en ben zo door en langs de watervallen heen, nog een honderd meter dieper afgedaald. Ik ben heel voorzichtig geweest, en alles langzaam aan gedaan.

Maar het loont. De foto’s zijn juweeltjes.

Op een gegeven moment werd het te gevaarlijk. En dan ben ik ook maar gestopt. Ik ben op een rotsblok gaan zitten, en ben dan maar mezelf, in de waterval beginnen fotograferen.

Tot ik er genoeg van had. Want weet je, al die meters in afdaling, moet je ook weer omhoog klimmen, en dat is minder natuurlijk.

Maar het ging vlot, veel vlotter dan ik dacht. Ik had wel pijn in mijn knie, maar het ging. Eigenlijk ging het heel snel. Ik moet wel dikwijls stoppen om op adem te komen natuurlijk, want anders slaat mijn motor op hol. Maar bij mij moet dat zo, want ik krijg normaal geen snelle hartslag, die is door medicatie afgezwakt, vandaar.

Boven aangekomen, dacht ik, hier is een chata. En een goede pivo heb ik wel verdiend, en het is dan al bij al toch nog een vermoeiende dag geweest.

Ik heb er ook een zuurkoolsoep met worst genomen. Dat is echt typisch Slowaaks, en ik vind dat wel erg lekker.

Na een tijdje maar weer opgestapt, want ik wil redelijk op tijd thuis zijn vandaag. Ik heb nog heel wat te doen.

Maar dan komt het moeilijkste voor mij. Afscheid nemen van de Tatra. Die laatste blik, op en in de Tatra. De tranen komen me in de ogen, er rollen er zelfs over wangen, snel veeg ik weg, zo dat niemand deze ziet. Klinkt misschien belachelijk voor jullie, maar het is nu eenmaal zo. Moeilijk voor mij. Ik droom, en plan al voor volgend jaar, dat houdt me recht en sterk.

Ik ben deze reis twee maal een beroeps fotograaf tegen gekomen. Die leeft in de Tatra. Als ik zie hoe hij dat doet, en welk materiaal hij bij heeft. Dan denk ik, dat heb ik ook, en dat wil ik ook wel doen. Wat een job heeft die man. Maar ik denk dat ge het toch maar niet moet onderschatten. Het kan er lelijk doen hoor, en vooral erg koud zijn. Nu vriest het al in de Tatra. Het is er 's nachts al maar 1 tot nul graden meer.

Zo, mijn laatste electric sjoek treinrit komt er aan. Ook hier neem ik afscheid, op mijn manier dan.

Ik zie nog een keer mijn vriendin, de communistische controleur. Ze lacht, ik glimlach even terug. En denk, tot volgend jaar meid, hou je goed.

Zo in Poprad aangekomen, kan ik het niet laten. Ik blik nog even terug, en blijf nog even op het perron staan. Tot volgen jaar Tatra. Ooit bedwing ik nog een van je toppen, of lange zware hikings, ooit………..

Zo, nu nog iets gaan eten, en afscheid nemen van Poprad. Ik kies maar weer voor de vietnamees. Lekker en goedkoop.

Ik ben op tijd terug in mijn hotel, en begin maar dadelijk aan mijn blog.

Zo dadelijk snel het bad in, en naar onder. Deze uploaden. Nog een laatste pivo. En dan maar mijn koffer maken. Proberen om in te slapen. Wat morgen is het weer een zware dag.

Zeven uur ontbijt. Het laatste inpakken, naar het station. Een treinrit van vijf uur naar Bratislava. De bus naar de luchthaven. Het vliegtuig naar huis, ongeveer twee uurtjes. En dan nog een lange rit van Charleroi naar huis.

En dan…….eindelijk terug bij Anja en de kinderen. Want die zullen ook wel heel benieuwd en blij zijn dat ik terug thuis ben.

Zo, tot het volgend verslag, van mijn trip naar huis.

PS: bedankt aan allen die mee lezen, en zeker aan degene die gereageerd hebben.

Nogmaals vriendelijk bedankt.

Mvg

Staf Tatra.

13-09-2012 om 20:29 geschreven door Staf Verlinden  

Dag 10. Home Sweet Home, gelukkig ja. Hoe dom kan een gekke mens zijn.

Mijn terugreis.

 Het begon al gisterenavond als ik terug naar mijn kamer ging.

Ik was zeker op tijd begonnen met alles ,zodat ik tijdig naar boven kon om mijn bagage in te pakken. Ik was maar net bezig met pakken, en pats, ineens alles donker, zeg. Nog nooit meegemaakt, zo donker.

Ik strompelde voorzichtig richting venster, want dit was niet normaal. Terwijl ik buiten keek, zag ik dat het overal donker was, nergens geen enkele verlichting meer. Heel poprad zat zonder electriciteit. Ik dacht al dadelijk: ja, dat dit nu moet gebeuren, zeg. Ik was al zo zenuwachtig om tijdig klaar te geraken.

En het bleef maar duren, zeg. Ik ben dan maar op de rand van het bed gaan zitten. Dat heeft zeker zo 10 à 15 min geduurd. Ik begon net te twijfelen of ik niet beter zou gaan slapen, en dan morgenvroeg een beetje vroeger op te staan. Ik had al naar huis gebeld om dit te vertellen, en Anja zou me zeker een uurtje vroeger wakker bellen.

Gelukkig ging na een klein kwartiertje het licht terug aan. Ik hoorde in mijn kamer andere mensen, zowel binnen als buiten, juichen. Dat was wel mooi.

Dus alles dan toch nog mooi ingepakt gekregen. Tot ik mijn tasvast nam en op de grond zette. Ik voelde dadelijk dat er iets mis was. Ik ken het gevoel van mijn gewicht een beetje, en voelde dadelijk dat ik er over zat.

Weet je nog dat ik een hoop medicijnen gaan halen was voor de familie in Belgie? Ja, toen viel mijn frank (lees euro) ineens. Ik ben dan maar beginnen rekenen. Acht maal 380gr inhoud zonder het gewicht van het flesje. Ik kreeg ineens de kriebels, en werd nog zenuwachtiger. Hemel, ik zit nu wel over mijn twintig kg die ik mag meenemen. Hoe ge ik dat oplossen zonder overgewicht te moeten bij betalen. Een probleem voor morgen in de trein, dacht ik dan……..

Zo, dan maar gaan slapen. Ik viel als een blok in slaap zeg, geen probleem. Maar om 04h15 schoot ik wakker, ik hoorde van alles. Ik denk dat er mensen aan het opstaan waren die heel vroeg weg moesten. Ja goed, maar ik was wel klaar wakker. Ik heb nog geprobeerd om verder te slapen, maar buiten rondwoelen en rondbraken was er toch geen slapen meer bij. Mijn zenuwen speelden ook wel een grote rol, denk ik.

Ik ben dan maar opgestaan, en een lekkere douche genomen, en het laatste in gepakt. Als Anja me wakker belde, was ik dus al klaar om naar het ontbijt te vertrekken.

Ik heb geluk. Ik kon al voor 07h00 binnen om aan het ontbijt te beginnen. Er waren nog vroege vogels blijkbaar. Mijn vrienden, de Polen. Blijkbaar zouden zij ook redelijk vroeg vertrekken, want hun bus stond al warm te draaien.

Nog éénmaal heel rustig en lekker lang genoten van het ontbijt buffet. WANT IK HAD TOCH TIJD GENOEG!!!! Ja ja, onthoud dit maar goed. "Ik had toch tijd genoeg!!"

Zo terug op mijn kamer aangekomen, ben ik nog even op het terras gaan zitten. Tijd over, jongens, rustig aan maar.

Uiteindelijk dan toch maar richting station gewandeld, goed op tijd, want dit was mooi, zeg. Ik moest pas om 9h30 de trein nemen richting Bratislava.

Ik kreeg een heel warm vertrek. De parkwachter en zijn vrouw en de werkman stonden mij al op te wachten. Zij wisten dat ik ging. Zij kenden geen andere taal. Maar toen begonnen ze met hun drie daar op het trapje van het hotel een vliegtuig na te doen. En ondertussen roepend “Hello, bey bey”. Wat een zicht was dat, zeg. Jammer dat ik daar geen foto van genomen had.

Ik was een uur op voorhand in het station. Hoe dikwijls zou ik gedacht hebben: dit is makkelijk, zeg. Zo laat kunnen vertrekken.

In de trein aangekomen, me ergens rustig neer genesteld, en maar lekker buiten kijken. De ganse rit heb ik er over nagedacht hoe ik dat overgewicht zou kunnen oplossen. Ik had nog wel wat mogelijk heden over, dacht ik toen nog.

Het was druk op de trein, eigenlijk nog nooit meegemaakt. Het leek wel of heel Slowakije aan het leeg lopen was. Dan maar 5h15 gespoord. Niets speciaals meegemaakt onderweg.

In Bratislave aangekomen, moest ik me door een massa mensen heen murwen, ongelooflijk zeg! Wat een volksverhuizing was hier aan de hand.

Toch nog een colaatje gekocht, en heel even op een bank gaan zitten. IK HAD TOCH TIJD GENOEG. Dacht ik.

Dan maar op zoek gegaan naar de bus. Het was razend druk, ook in Bratislava. Dus heb ik er met de bus ook nog eens wat langer over gedaan.

Eigenlijk moest ik nog naar het toilet, maar ik dacht: Dat doe ik dan maar in de luchthaven.

In de luchthaven aan gekomen, dadelijk op zoek naar mijn incheckbalie……

Geen enkele open ... dat is raar ... ben ik dan nog zo veel te vroeg?   Dan maar even op een bank gaan zitten, mijn boardingpas nog uit mijn koffer gehaald, paspoort uitgehaald. Zodat ik alles netjes klaar had. Met mij geen problemen, dacht ik nog. Altijd netjes in orde met alles.

Ik kreeg een raar gevoel, nog steeds geen balie Brussels Charleroi open. Ik dacht nog, dat gaat hier snel  geregeld zijn.

Toch maar even op het grote electronisch bord gaan kijken ... welke nummer het zou zijn. Joepi, dacht ik nog. Ik ben de eerste, ik hoef deze keer niet aan te schuiven.

BONG, Ik kreeg een shock door mijn lijf. Wat staat daar nu? Brussels Charleroi FINAL CALL…..

Neen, zeg ik, ik lachte nog. Die Slowaken toch, nu krijgen ze dat al niet meer geregeld. Ik ging toch nog maar even zitten, en afwachten.  Een paar minuutjes gezeten, nog eens naar dat bord gekeken. En nu? FINAL CALL in het rood en pinken maar.

Ik dacht: vreemd, zeg. Ik had op een papiertje geschreven 15h25 gate dicht en 17h25 vlucht. Tijd zat, dacht ik.

Ik ben dan toch maar naar het infokantoor gestapt om het daar eens te gaan vragen? Tegen mijn principe’s, want ik wil het allemaal zelf regelen.

"Hey dames, wanneer gaat de balie open voor Brussels?" Die bekeken mekaar en zeiden: Meneer, uw vlucht is aan het vertrekken. Wat? zeg ik nog. Ze zegden mij van maar snel naar boven te lopen, en te kijken of ze misschien daar nog iets konden doen voor mij.

Ik stond perplex, mijn voeten aan de grond vastgenageld. Dit kon niet. Neen, dit kon niet zijn.

Mijn briefje genomen, en gekeken. Jongens, hoe dom kan een mens soms zijn?

Daar stond het: 14h55 gate dicht. 15h25 vlucht. Weet je welk uur het was? 15h20………

Dat was nog niets, maar nu moet mijn volgende domme stap ook nog toegeven, ik doe dit echt niet graag. Want dit gaat me nog lang achtervolgen; dat weet ik nu al.

Hoe dikwijls zou ik op mijn vingers geteld hebben. Naar Bratislava sporen kost mijn 05h00. Vinger een, 9h30. Vinger twee, 10h30. En zo verder. En ik kwam telkens uit op 13h30. Dan nog een dik half uur bus naar de luchthaven. TIJD GENOEG.

Verschillende malen heb ik zo geteld, zeg. Tot achteraf mijn frank viel. FOUT, ZEG. Belachelijk, he.

Verkeerd uren geteld. Fout vertrek uur in hoofd. Kan het nog slechter…..Hoe dom kan iemand zijn die hevig is om naar huis te gaan.

Nu stond ik daar.

Ik heb gelopen, dat geloof je niet. Ik moest helemaal naar boven. Ik liep mezelf omver. Aan de controle balie gekomen. Snel mijn verhaal gedaan. Ik ben laat help me, aub help me.

Gaat niet meneer, u bent wel echt te laat. Ze zegde me snel mijn koffer nog op de controle band te zetten, mijn hand bagage, en mijn zakken leeg maken. Snel snel. Ik ging door de metaaldetector ... wat dacht je … Tuut tuut tuut tuut. Meneer terug. Ik zeg nog, ik ben te laat aub. Niets aan te doen, terug. Tuut tuut. Gefouillieerd. Terug. Tuut tuut. Ik moest mijn voeten ergens op zetten. En terug gaan. Tuut tuut. Ongelooflijk, zeg.

Toen moest ik nog mijn schoenen uit doen en apart door de controle laten gaan. Ik zei hen weeral, ik ben te laat. Niets aan te doen, ze zouden mij controleren. Ik werd gek van de zenuwen.

Daar stond ik, doorweekt van het zweten. Ik en al mijn kleren waren kletsnat. Eindelijk mocht ik door. Ik mijn rommel overal in het rond gegooid. Ik weet zelfs niet of ik alles bij heb.

Ik snelde naar de gate. Die schrokken, van waar kwam ik nog? vroegen ze. Ja sorry, ik ben te laat.

No way sir.. Het kan echt niet meer, het vliegtuig is startklaar. Oh neen, zeg ik, ik wil naar huis. Ja meneer, ga dan maar snel naar onder. Probeer een andere vlucht te boeken, en dan bekijk je het maar.

Ja, dat was een teleurstelling, zeg. Ik had tijd genoeg. Ik draaide me om, en greep al naar mijn telefoon om Anja dit heuglijke nieuws maar mee te delen. Tot opeens één van de drie meisjes mij terug riep. En zei, misschien kan je gaan, maar je koffer...dat gaat niet meer. Ik zeg, ok, doe maar. Ik wil alleen maar gaan. JA ... opeens een goedkeuring. Ik moest onmiddellijk 50 euro betalen, en zouden ze de trap (ja zelfs die was weg) even terug plaatsen. En mijn bagage mocht dan mee, maar die moest ik naast de trap zetten. Waar ze daar mee gebleven zijn, weet ik niet, maar ze was er toch bij.

Ik kreeg zo iemand mee in een oranje vestje en moest zo snel als ik kon de tarmac op lopen naar het vliegtuig toe. Wat een raar gevoel, zeg. Het leek wel een film. Waarom moet ik dat nu altijd aan de hand hebben? Dat is niet de eerste maal, hoor. In Hong Kong heb ik ooit ingecheckt, en was ik een dag te vroeg.  Ongelooflijk he. Daar was het hetzelfde als nu. Ook achteraan mogen hollen.

Ik holderdebolder die trap op. Al hijgend, sorry sorry tegen iedereen die ik tegen kwam.

Dan kom je dat vliegtuig op. Helemaal bezweet, je hemd uit je broek, een hoop rommel in je hand,een broek die op half zeven hangt. En dan meer dan honderd vragende blikken op jou. Wie en wat is dat? Wat heeft die kerel aan de hand? Zouden ze die gepakt hebben met drugs? Je ziet dat gewoon aan die blikken.  Ja, en dan moest ik nog heel dat vliegtuig door tot vanachter, want vooraan mocht ik niet gaan zitten. Mijn lichaam beefde van de spanning. Nergens geen plaats meer voor mijn rugzak. Die is een stewardess dan maar onder de stoel komen steken.

Ik ben gaan zitten. Ik kon op dat moment niets anders meer dan hijgen. Denken kon ik niet meer. Toch was ik gelukkig dat ik mee kon. Ik kon me echt niet inbeelden dat ik nog tot maandag in Bratislava zou moeten blijven, zeg.

Maar ja, ik had ook een voordeel, he? Ik heb wel nergens moeten aanschuiven, he.  Nu kan ik er al mee lachen, maar gisteren echt niet hoor.

Ik ga nu wel de eerste en beste cursus vingers-tellen volgen, denk ik. Zouden ze dat in avondles ergens geven?

Ja, al bij al, toch nog mooi op tijd aangekomen in Charleroi, waar mijn lief vrouwke mij stond op te wachten. En ja, zij was er ook bij aan de telefoon, toen ik op mijn vingers aan het tellen was, en zij had het ook niet door. Een kleine geruststelling voor mij.

En lachen dat ze deed met mij, om dat ik daar nog stond als een schooier. Nestels niet gebonden, hemd uit mijn broek. Ik had nog niet de tijd genomen in het vliegtuig om me wat te fatsoeneren, zo verbouwereerd was ik.

Maar ook nog goed nieuws……mijn overgewicht heb ik niet moeten betalen, want in al die tramaland, hebben ze natuurlijk mijn koffer niet gewogen. Ha ha.

Zo, dan maar netjes naar huis gereden, en toch nog een warm onthaal gekregen van iedereen.

's Avonds een lekker vettig frietje gaan eten, want hoe raar het ook is, dat missen wij als belgen toch in het buitenland, he. Het was lekker.

Mooi op tijd in mijn bed gekropen en geslapen (allée niet dadelijk, he, ik ben 10 dagen weg geweest ) als een roos.

Vanmorgen ging alles al weer dadelijk z'n gewonen gangetje. Ik heb maar lekker spek gebakken in mijn buiten keukentje, want die had ik ook al wel een beetje gemist. 

Zo dat was het dan.

Mijn Tatra reis. Prachtig weer gehad, weer fijne mensen leren kennen. En vooral heel veel van die mooie Tatra genoten.

Terug naar het gewone leven dan maar.

Panasonic, ik kom er aan.

Tot ziens en tot horens allemaal.

Staf Tatra

15-09-2012 om 14:49 geschreven door Staf Verlinden