Over een landelijke gemeente zoals ik ze kende en zag evolueren in de 20ste eeuw.
Verpoos even bij de teksten die weergeven hoe ik, sinds enkele decennia, het leven in onze gemeente heb ervaren.
08-10-2008
Bombardement van firma Calcutta in 1944/1
Het bedrijf Calcutta, dat voor de tweede wereldoorlog, juteartikelen produceerde - jute die tijdens de oorlog niet meer werd ingevoerd - was door de Duitse bezetter verplicht mee te draaien in de oorlogsindustrie. Men produceerde er geweven papieren verpakkingen.
Nu was het zo dat een aantal strategische locaties aan Londen waren doorgespeeld door de spionnagediensten. Hierbij waren o.a. het rangeerstation van Merelbeke, het aan het kanaal Gent-Terneuzen gelegen Rieme en Calcutta te Sleidinge.
Naar het schijnt dachten de tipgevers, zonder controle van de echtheid van hun gegevens, dat in Sleidinge legerparachutes werden geweven en dat er tot tienduizend stuks zouden zijn opgeslagen. Men zag immers geregeld vrachtwagens, van de Duitse Reichspost, waren ophalen en wegbrengen. Sommigen dachten dat het telefoontje van de inlichtingen wel eens kon ingegeven zijn door na-ijver, en eventueel weerwraak van enkele bewoners, op de vrijzinnige logeman Dobbelaere.
Op 19 mei , wordt, tot hun opperste verbazing, al z'n werkvolk door dhr. Dobbelaere 's middags naar huis gestuurd. De arbeiders begrepen er op dat moment helemaal niets van. Blijkbaar echter had ook de contraspionnage goed haar werk gedaan.
's Avonds om kwart voor negen, terwijl een honderdtal buren tijdens de meidagen bij het kapelleken, opgehangen tegen de muur van de fam. Heyde, aan het bidden waren kwamen vanuit de richting Gent negen Engelse vliegtuigen heel laag aangevlogen. Ze dropten hun bommen en vertrokken. Geen enkel alarm was gegeven.
De aanval zelf werd door Pater Palmer Heyde volgens een verslag van ooggetuigen, kinderen die speelden op het dorpsplein, als volgt beschreven: " Ze zagen de vliegtuigen papierkens ( blinkende stroken metaalpapier ) uitwerpen. De kinderen staken de armen omhoog om ze te vangen. De vliegtuigen kwamen zéér laag aangevlogen, schudden eens met de vleugels op en neer en de twee bommen, één aan elke vleugel, raakten los. "
Achteraf bleek elke bom 250kg te hebben gewogen. Maar... niet alle bommen raakten het hoofddoel en ook niet allen ontploften.
De fabriek zelf incasseerde acht bommen. Gelukkig ontplofte de bom, die vlak bij de biddende menigte viel, niet. De kust weer veilig bleken slechts twee personen gekwetst, Stafken Haeck en Charles Van Hecke.
Veel erger was het met Frans Sinove, deze hardhorige man die dicht bij het fabriek woonde, werd door een ontploffing uit zijn voordeur geslingerd op de weide van Omer Heyde en overleed twee dagen later aan de gevolgen van een schedelbreuk.
Andere inslagen waren op het dorp ( huis Meire ) en ook bij 't coiffeurken, Robert David, waar een bom doorheen het dak sloeg tot in de kelder en er niet ontplofte. Tot op vandaag zit die bom nog steeds in de grond ! Waarschijnlijk word hij binnenkort opgegraven, gezien men op die plaats bouwwerken start voor een appartementsgebouw.
Ook aan Sanderushuis, waar men ook aan het bidden was, viel een bom op het been van Maria Declercq. Ivo Roegiest, de chef van de fanfare, voerde er ter plaatse een amputatie uit, wat gezien de omstandigheden - geen medische scholing en de niet onplofte bom op het been- zeker geen sinecure was.
De balans in de Kaaistraat was nog dramatischer. Iedereeen vluchtte er naar een schuilkelder op onderstand. Een bom valt er in de boomgaard pal op zo'n in de grond uitgegraven onderstand. Voor Clementia Verstraete en dochters Simonne en Denise Vermeulen, Hilda West, Jacqueline Van Wambeke en Pauline De latter werd deze schuilplaats hun graf.
's Anderendaags zijn nog eens een tweetal vliegtuigen over het fabriek komen vliegen om de preciese schade vast te stellen.
Vandaag is de Kaaistraat een vrij moderne woonbuurt geworden met een mix van gewone en sociale woningen. Het beeld dat ik bijvoeg is het beeld zoals wij de straat kenden in onze kinderjaren.
Toen was de Kaaistraat een echte arbeidersbuurt met woningen uit het begin van vorige eeuw. Die huisjes waren er gezet door de plaatselijke bedrijven om de arbeiders-bewoners op die manier aan zich te binden. Het was een straatje waarover in mijn kinderjaren niet werd gesproken in lovende termen.
De naam zelf zou ergens ooit zijn gegeven omdat op 't eind van de straat een heel kleine aanlegplaats zou zijn geweest voor trekschuiten die koopwaar naar Gent brachten.
Of deze interpretatie volledig correct is weet ik niet. Dit was de enige redelijke verklaring, voor die toch wel heel speciale naam, die ik ooit gehoord of gelezen heb.
Eén van de vroegere burgervaders, Dhr. Ghijsbrechts M., die ook nijveraar was en vrij welvarend mocht genoemd, zeker zowat drie kwart eeuwen geleden, had zin voor bouwen. Hij bouwde niet alleen het Sanderushuis met annex cinemazaal en woning voor één van zijn neven, ook voor zichzelf bouwde hij.
Gezien men toen erg opkeek naar de Art-Deco, werd door hem ter plaatse dan ook een vrij gelukte poging gedaan zo'n woning te bouwen. Helemaal in de top van de woning vind je, ook vandaag nog, de letters MG verwerkt als eeuwig aandenken aan zijn bouwheer.
Als onze gemeente ergens voor bekend is geraakt in een groot deel van het Vlaamse land, dan is het niet om zijn stilte, zijn ingedommeld zijn in rust maar wel om de twee psychiatrische klinieken die het sinds jaar en dag bezit: " het St. Jozefsgesticht en Mater Dei !
De oorsprong is te vinden in wat je zou kunnen noemen " de vrijgevigheid van de familie De Seille . Zij, dhr. Eduard en mej. Melanie De Seille, woonden op een kasteeltje met ruime hof, waar nu het indrukwekkende gesticht is gebouwd. Eesrtgenoemde werd tot zijn overlijden zeer goed verzorgd door Eerw. Broeder Norbertus van de Congregatie St. Jan De Deo. Drie jaar later, na het overlijden van Melanie op 19.03.1881, werd het domein uit dankbaarheid dan ook overgemaakt aan de Broedercongregatie. Die maakte er een toevluchtsoord voor rustbehoevenden van.
Later werd door de toenmalige Br. Overste, samen met Dr. Ruyssen, die zich in Sleidinge had gevestigd, een Kneippianum - behandeling met water - gesticht. Dit gebeurde na verscheidene reizen naar Woerishofen in Duitsland, waar dit type behandeling zijn oorsprong had.
Vandaar dat het gesticht in Sleidinge bij de vroegere bevolking altijd " De Knip " werd genoemd.
Later werd, ook door Dr . Ruyssen, een damesgesticht, het huidige Mater Dei, geopend . Lange tijd was er wel samenwerking tussen beide klinieken waar het de staf betrof. De patiënten werden, vaak niet onterecht, zoveel mogelijk gescheiden gehouden. De laatste jaren echter is, gezien bepaalde nieuwe inzichten, de patiëntenbevolking gemengd.
In 1896 kwamen de " Dochters van het Kind Jezus " - moederhuis van de orde in Rijsel-Frankrijk - naar Sleidinge. Dit gebeurde in volgend omstandigheden.
Dr. Ruyssen was een collegevriend van de priester-dichter Guido Gezelle, toen aalmoezenier van de voornoemde zusters in hun bijhuis in Kortrijk. Toen het klooster in Kortrijk diende opgeheven, werden de zusters overgebracht naar een nieuw klooster bij het "Kneippgesticht van Dr. Ruyssen in Sleidinge. Dit kon enkel gebeuren dankzij de intense inzet en medewerking van de toenmalige deken van Kortrijk en de directeur van de zusters, Guido Gezelle. De eerste drie zusters waren, Marie-Aurélie, Sylvany en Gertrude.
Nu zijn beide gestichten geëvolueerd tot vermaarde, moderne psychiatrische klinieken waar men allerlei patiënten in behandeling heeft.
Onze gemeente is verschrikkelijk landelijk. Je kan echt niet geloven hoe stil en rustig het hier is. Misschien zegt hetgeen volgt je iets meer.
Er zijn een paar café's waar je tijdens het weekend, als jongere of iets minder-jongere terecht kan. Als je iets wil kopen dan kan je er heel goed terecht voor juwelen ( 2 winkels ), voor voedingswaren ( voldoende bakkers en slagers en een paar kleine supermarkten ), voor kleren vind je ook een tweetal zaken ( beiden zijn gesitueerd in de duurdere prijsklasse ) er is ook één fotozaak ( fotograaf met winkel ) één computerwinkel, een electrozaak, twee frituren, één notaris en zowat alle banken zijn er vertegenwoordigd met een kantoor.
Voor de ruim zesduizend inwoners is er hier of daar nog wel een kleine handelszaak waar je terecht kan voor één of ander. Toch is het zo dat de inwoners, in grote mate, voor aankopen zijn aangewezen op omliggende gemeenten of de steden Eeklo en vooral Gent.
'k Weet dat de middenstanders het niet zo graag zullen horen maar, voor de doorsnee inwoner is het echt geen vetpot aan keuzes in de gemeente.
Toch is het opvallend hoe de Sleidingenaar meestal vrij tevreden is over zijn gemeente en er met een lichte vertedering aan terugdenkt.
Sleidinge heeft iets met Sanderus. Op dit moment bestaat er nog altijd een feestzaal-café, ooit gebouwd door Maurice Ghijsbrecht, met de naam Sanderushuis.
Dit allemaal omdat ooit in de geschiedenis pastoor Sanderus gedurende een periode in Sleidinge dat ambt waarnam. Hij werd er in 1612 aangesteld als pastoor door Bisschop Maes. Heel speciaal aan zijn opdracht was het bestrijden van het Calvinisme. Een grote bevolkingsgroep had zich immers aangesloten bij de Calvinistische beweging.
Rond 1618 heeft hij ( volgens De Seyn ) " een verweerschrift van een uiterste gestrengheid tegen de beeldenstormers gemaakt." Dit had uiteraard tot gevolg dat " de ketters " hun aandacht speciaal op de schrijver en zijn parochie richtten .
In 1922 werd hij verplaatst. Sanderus overleed in de abdij van Affligem op 16 januari 1664 in de ouderdom van 77 jaar.
Bijgevoegde foto's: 1. Een gedenkplaat aangebracht aan de muur van de pastorie 2. Een zicht op de pastorie zelf.
Hierbij een aantal, m.i. mooie sfeerbeelden, die het landelijke karakter van onze gemeente Sleidinge weergeven.
De eerste beelden zijn genomen aan het Waterspaarbekken ( twee reusachtige bekkens gelegen in de Heffink ) dat een deel van onze provincie van drinkwater voorziet.
De andere foto's werd genomen langs landelijke wegen.
In de volgende foto's kunnen liefhebbers zien hoe Sleidinge eruit zag in mijn kindertijd en juist daarvoor.
1ste foto: Hier zie je de Statiestraat ( thans Weststraat ). Merk hierbij de totaal gewijzigd situatie.
Twee zaken die ik mij levendig herinner aan die straat zijn: a- het leggen van beton. Eindelijk hadden wij tussen het Dorpsplein en het station een schaatspiste van 1 km lang. En of we daar wieltjes op stuk gereden hebben. ( Toen waren die wielen nog van metaal ) b-de avond dat de veernieuwde straatverlichting werd aangestoken. Wij vonden toe dat het zo klaar was als overdag !
2de foto: Dit is de Dorpsstraat met het - ook thans nog herkenbare- gemeentehuis. De functie is na de fusie met Evergem veranderd. Nu wordt het gebouw gebruikt als OCMW.
3de foto: Het Dorpsplein tijdens de oorlog in 1916. De kale bomen geven perfect de trieste sfeer weer die toen heerste. Als bijkomnd gegeven merk je op de rechterzijde van de foto een Duits soldaat.
4de foto: Hier heb je een beeld van de laatste van de Sleinse molens. Ooit, in de middeleeuwen, waren er zeven. Deze, eigendom van de familie Robbrecht, brandde, na een blikseminslag, af in 1941. Hij werd nooit meer wederopgebouwd omdat men toen reeds ging malen met niet door wind aangedreven maalderijen..
Opvallend eraan is de rijzige kerktoren die op de vroegere platte toren werd geplaatst in 1740 door pastoor Steyaert met toestemming van bisschop De Smet. Vroeg toestemming " tot het maecken van de Cappe op den tooren ... eene naelde te hoogte van omtrent sestig voeten ". Hier te Sleidinge zijn ze fier op hun toren : " Sleintoren zo scherp als een naald " ! Bij de 1ste foto merk je in de gevel nog goed een bisschoppelijke wapenschild. Dit is het schild van Mgr. Govardus Van Eersel die toeliet van 1772 tot 1778 de nieuwe bovenkerk af te werken. Thans is het schild onleesbaar geworden. De drie springende hondjes omheen een denappel zijn dan ook bijna niet meer te zien.
De 2de foto is die aan de huidige frituur op het Dorpsplein.
Voor de inwoners van Sleidinge is het wel opvallend hoe vroeger omheen het kerkdomein een groot hek stond met massieve gemetselde hekstijlen aan de toegangswegen. Een deel van dat hek is lang bewaard gebleven aan de voormalige villa van Dr. Ruyssen -thans deel van Cultureel Centrum in de Weststraat.
De 3de foto is die van de villa van Dr Ruyssen, geneesheer in de begingeschiedenis van de geneeskundig gestichten.
Hierna een aantal foto's genomen van oude prenten; op zich vertellen en reveleren ze de sfeer in de vroege jaren 1900.
De kwaliteit is niet altijd optimaal maar belangrijker is de nostalgie en de sfeer die ze uitstralen.
De eerste foto is die van de inhuldiging tot burgemeester van een illuster burgervader-nijveraar. Dhr. Maurice Ghijsbrechts was fel begaan met het wezijnl van zijn gemeente .
Door een neef liet hij één van de allereerste tuinbouwbedrijven uitbaten in de huidige Polenstraat. ( Waar nu de appartementen worden gebouwd naast frituur Christine. Zolang hij leefde kwam hij persoonlijk bijna dagelijks hoeveelheid en kwaliteit van de geteelde groenten contreleren. Ook stelde heel wat mensen te werk in zijn houtzagerij met oa ook een produktie vaan fruitbakken.
Wat dit te maken heeft met Sleidinge. Welnu, die man is er geboren in 1936 en er opgegroeid . Hij woonde in de Wittemoer op wat wij heetten " een klein hofstedeken". Zijn moeder - Stella - bleef als heel jonge weduwe achter met drie kinderen, Wilfried, Aimé en Daniël. Later is ze hertrouwd en uit dat huwelijk is ook nog een kind geboren, Rudi.
De moeder was een warme persoonlijkheid, zo heb ik ze in mijn kinderjaren althans ervaren, en achteraf gezien was ze toch wel een echte doorzetster. Zij runde, bij mijn weten, één van de eerste kippenkwekerijen bij ons in de omgeving.
Wilfried zelf heb ik steeds ervaren als een héél intelligente en gedreven persoon. Zijn stokpaard(je) was het ABN en de welsprekendheid. Waar hij ook kwam, streefde hij naar het leiderschap en meestal lukte hem dat ook.
Samen met hem hebben wij, toendertijd in de KSA, vele vakanties doorgebracht. Daarbij hoorden zowel kampperiodes ( o.a. in Bouge bij Namen ) als kilometers verre en urenlange fietstochten ( naar Walcheren ) tot de geplogenheden. Toen reeds kon hij zéér overtuigend zijn. Zo wist hij de wed. Ghijsbrecht, een vrij welstellende dame uit onze gemeente, zover te krijgen dat wij de tuin, met tuinhuis en vijverpartij, achter haar buitengoed mochten gebruiken voor vergaderingen en samenkomsten. Wij konden er sjorren en ravotten naar hartelust en voor onze afdeling was dit een unieke vergaderplaats
Over zijn latere politieke carrière laat ik U en geschiedenis maar oordelen. Mijn persoonlijk oordeel doet er dienaangaande heel weinig toe.
Wel wil ik jullie een foto van het boerderijtje in de Wittemoer, thans prachtig opgeknapt, niet onthouden.
Hierbij een kaart waarop de grote indelingen van Sleidinge in de middeleeuwen terug te vinden is.
Enerzijds is er "Sleidinge St. Baafs " aangeduid op de kaart met een cijfer I en anderzijds is er het gedeelte " Sleidinge de Keure ". aangeduid met het cijfer IV. De andere delen van de gemeente waren eigendom van ander rechthebbenden. Opvallend op die kaart is de aanduiding van:
- een kerk - een zestal molens - een galg aan de rand van de gemeente.
Sleidinge Keure: In september 1268 werd aan dit gebied een bijzondere keure gegeven: " Je Mergriete van Vlaenderen ende van Enegauwe gravinne, gheve alle wonachteghen lieden in Desseldonc, in Sleidinghe, in Lovendegem, die nu sijn ende die wezen sullen, deze cuere die in dezen brief es ewelike te houdene ... "
De verder bepalingen gaan over vierscharen ( één moest elke woensdag in Sleidinge zitting houden en desgevallend recht spreken ) en persoonlijke rechten de inwoners van die gewesten.
Koning Filips II verzaakte in 1560 aan zijn rechten van leenheer over de Keure, ten voordele van het Kapittel van St. Baafs, zodat de bisschop voortaan recht op de tienden-inkomsten over beide delen van Sleidinge bezat.
Achteraan in de zuidgevel van de kerk van Sleidinge bevindt zich een zogenaamde " lijkdeur ".
Het was in de late middeleeuwen, in sommige kerken, gebruikelijk dat na de uitvaartplechtigheid de afgestorvene niet door de normale in/uitgang werd buitengedragen maar door een lijkdeur.
Die gewoonte raakte in onbruik vanaf 1664. De lijkdeur werd toen dichtgemetseld en voorzien van een plint in Balgemse natuursteen.
Later raakte zij, na bepleistering en kalken van de kerk, vergeten. Pas in 1930, bij het verplaatsen van de grafkelder van de familie De Baets werd zij opnieuw blootgelegd.
Bij grote restauratiewerken aan de kerk in 1988, vond men het zinnig dit gebruik in herinnering te brengen. De oude lijkdeur werd toen opgevuld met mooie steentjes, zodat zij thans voor langere tijd ( altijd ?) zichtbaar , maar wel onbruikbaar, zal blijven.
Waar gebeurd ! Op 't einde van de oorlog, de geallieerden hadden stilaan de overmacht verworven in de lucht, werden systematisch allerlei doelen die voor de Duitsers nuttig waren gebombardeerd.
Zo was er bij ons in Sleidinge de juteverwerkende fabriek " Calcutta ". Men had er, via spionnen, ten onrechte lucht van gekregen dat daarin werd geweven voor de oorlogsvoering. Later bleek ook dat er was doorgegeven dat er in het fabriek parachutes werden geweven en opgeslagen - wat totaal foute informatie was -.
Op een meiavond, om precies te zijn 19 mei 1944 om 20.45, werd er aan een kapelleken, dat tegen de muur hing van de boerderij ( ook jeneverstokerij ) van de familie Heyde, gebeden. Tijdens de meimaand, zeker in de oorlogsjaren, was het de vaste gewoonte dat buren bij een kapelleken samenkwamen om daar de rozenkrans ( paternoster) te bidden. Ook die avond waren er tientallen buren ( zo'n 120 à 150 m/v/ en kdn ) van ver en dichtbij samengekomen. Terwijl iedereen aan het bidden was kwamen, vrij laag over de grond, vanuit de richting Gent ( over de Polenstraat ) een negental vliegtuigen aangevlogen. De bedoeling was het fabriek,dat aan de overkant van de straat lag, tegenover het kapelleken ( amper een 8 tal meter ) , te vernietigen. Acht bommen waren voltreffers ( slaan in op het fabriek ), twee werden gelost in Waarschoot en de anderen slaan in op Sleidingedorp en omgeving.
De voltreffers vernietigden quasi volledig de productiemogelijkheid van de Calcutta. Als bij wonder is bij dat bombardement niemand van de aanwezigen aan deze kapel gekwetst. Wel waren er gekwetsten op de aanvliegroute. Ook aan het huidige Sanderushuis waren mensen aan het bidden en daar verloor Maria De Clercq haar been door een niet ontplofte bom.
Het bomkapelletje werd ingewijd op 11 november 1946 en weegt 1600 kg. Het ontwerp was van architect Heene uit Eeklo die op dat moment verbleef in ' den Kneipp" ( huidig psychiatrich instituut ) te Sleidinge. De omhalingen voor het kapelletje leverden het voor die tijd méér dan vorstelijke bedrag op van 30.000 Bfr.
Er waren ook een aantal gekwetsten, een hoogst bizar voorval en zelfs doden( zes om precies te zijn ), van te vroeg gedropte bommen. Maar dat verhaal vertel ik later wel eens.
Sleidinge is in de loop van de 13de eeuw ontstaan als dochterparochie van Evergem. Toen behoorde alles tot het bisdom Doornik, dekenij Gent. Toen Gent zelf bisdom werd ressorteerde Sleidinge terug onder de dekenij Evergem.
Als parochie werd de St.-Jorisparochie voor het eerst vernoemd in 1263. Toen streek de St. Baafsabdij van Gent de jaarlijkse rente van Sleidinge op. Daardoor was zij ook verplicht op te treden als bouwheeer voor de kerk.
Een ander geschrift uit 1364 vermeldt de armenondersteuning . Vier armenmeesters hadden toen waarschijnlijk elk één van de vier wijken onder hun toezicht. Deze wijken, waarvan drie namen ook thans nog voorkomen ( onderstreept) waren Broek, Berrent,VolpenswegeenHoywegen.
Van in de vroege middeleeuwen ressorteerde Sleidinge onder twee rechtsmachten. Er was Sleidinge keure dat toebehoorde aan de graaf van Vlaanderen en er was Sleidinge Sint Baafs. Deze scheiding werd aangeduid met een dwars door de gemeente lopende gegraven gracht.
De laatste sporen daarvan zijn thans nog te zien naast het voetbalplein ( achter de woningen in de Herritakkerlaan ) en achter de nieuwe wijk die verbinding geeft met de Pruimelaarsstraat( rcihting Mithremstraat ). In mijn kinderjaren stonden , in dat niet verharde strraatje, langsheen de scheidingsgracht pruimelaars.
Deze laatste sporen van de vroeger opdeling zijn thans praktisch volledig verdwenen.
Ik heb mij ook maar eens gewaagd aan een blog. De opening is vlot gegaan en nu nog een goede indeling vinden en vooral interessante tekst en beelden. Met dit blogje tracht ik een beetje te schetsen hoe het er bij tijd en wijle kan toegaan en ook toeging in een, voorheen vrij gesloten, dorpsgemeenschap en dit over de voorbije halve eeuw. Ik hoop dat dit stukje mag groeien en vooral interessant wordt.
Het eerste beeld dat je van ons dorp krijgt als je vanuit Gent de dorpskom binnenrijdt is het zicht op de kerk. Door de omstandigheden werd de foto lapwerk ( er was kermis en dus was het dorpsplein helemaal bezet ) Deze foto wordt bij deze ( 31/03/2009) vervangen door een betere.
Als echte amateur kan je echter niet beginnen en . . . helemaal niets tonen. Toch kan hij enigszins illustreren waarvandaan de uitspraak komt :" Sleintoren zo scherp als een naald. "
Ik ben Willy , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Slenneken.
Ik ben een man en woon in Sleidinge (België) en mijn beroep is reeds heel wat jaren gepensioneerd zijn.
Ik ben geboren op 18/05/1940 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen,muziek beluisteren, reizen (ook weekendjes) en tuinieren ; een ruime algemene interesse..
Fier als ik ben op mijn gemeente, hoop ik die - ook zoals ze vroeger was- iets beter te laten kennen.
Het bedrijf Calcutta, dat voor de tweede wereldoorlog, juteartikelen produceerde - jute die tijdens de oorlog niet meer werd ingevoerd - was door de Duitse bezetter verplicht mee te draaien in de oorlogsindustrie. Men produceerde er geweven papieren verpakkingen.
Als onze gemeente ergens voor bekend is geraakt in een groot deel van het Vlaamse land, dan is het niet om zijn stilte, zijn ingedommeld zijn in rust maar wel om de twee psychiatrische klinieken die het sinds jaar en dag bezit: " het St. Jozefsgesticht en Mater Dei !
Achteraan in de zuidgevel van de kerk van Sleidinge bevindt zich een zogenaamde " lijkdeur ".
