Jazeker, mijn woorden waren nog maar lauw, halfwarm, halfkoud, of ik kreeg een sms van the french lover with his pants on his heals. Of ik 'het nodig had'. Ja tuurlijk heb ik het nodig!!! Is Antarctica aan't smelten? Uhuuu. We smsen wat over en't weer, wat lachen en grappen, tot ik hem vraag of hij nog single is en hij me opbelt. Neen zegt hij, hij is niet single. Sinds 2 weken een vriendin. Hallo?? What the fuck zoek je dan bij mij?? Ah ja, ik ben de beste hé, die ander is ni veel soeps. Als een mens kon koken, dan was ik het eerste prototype dat de 100graden letterlijk bereikt heeft! Ik heb hem een uitbrander gegeven en tussen mijn engelse scheldwoorden door herinnert hij me er aan dat hij wel heel eerlijk tegenover me is en dat hij ergens denkt dat ik niet eerlijk ben tegenover hem...goh..even denken...sinds ik hem laatst zag, zijn er 3 de revue gepasseerd. Bwo, is dat wel het opnoemen waard? Neje, toch maar niets over gezegd. Enfin, blijkbaar is dat kind toch niet wat het moet zijn, volgens hem. Maar ondertussen noemt hij ze wel zijn 'vriendin' en ben ik 'de beste'. Leuke trofee... and the price goes to Mrs F for being the best Fuck of the Year 2007. *applaus*!!! Ik wil godverdomme die klootzak zijn vriendin zijn, niet zijn beste neukpartij sinds hij uit zijn kinderbox gekropen is. Maar goed. Ondertussen zitten we weggekropen onder de kussens, met slechts het licht van de tv aan. Verscholen voor de beestige sex die zich vandaag of morgen aan mijn deur gaat aanbieden. Ik moet het weerstaan! Het MOET gewoon. Maar of het lukt...
Ja wel, voor het eerste in lange tijd zitten we in rustige vaarwateren. Geen vriendje, zelfs geen weekendvriendje, neje ZELFS geen sex-for-an-hour-vriendje. Gewoon complete rust...Stilte voor de storm zal het wel zijn, aan mijn water te voelen. Ja inderdaad...vorige vrijdag met Mrs T effe gaan hangen in de zeteltjes in een loungebar in Antwerpen en de opperlul(letje) die ik een maand voordien heb leren kennen (ik zou zoooo graag naam, adres, telefoonnummer en afmetingen hier bij willen zetten...) passeert ons met één of andere goedkope lelijke del om zich zo ver mogelijk uit ons zicht in een hoekje weg te steken. 't was dus duidelijk dat hij me gezien moet hebben. Na veel heen en weergeschuif van mezelf, heb ik na een vol uur kakelend en zenuwachtig rondlopen, mijzelf tot de orde geroepen en ben op hem afgestapt. Den broekschijter wist niet beter dan zenuwachtig te draaien en als eerste - intelligente - woorden te gebruiken : 'stout van mij hé...'. Als dat tegenwoordig de manier van jezelf 'eruitpraten' is...bravo dan. Na een ongemakkelijke conversatie van 120 seconden hebben we hem kort maar bondig op zijn plaats gezet en is hij met stille trom afgedropen naar het zeteltje waar zijn visoogvriendinnetje met een versteven glimlach ons zat aan te staren. Ochotte het kind, wat moet ze niet gedacht hebben? Maar uiteindelijk was het een blondje, dus hij zal haar wel een mooi verhaal opgedist hebben over 2 'oudere' vrouwen die hem stalken tot zelfs in Antwerpen en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Yeah right... Maar goed...zo'n streek vraagt om acties natuurlijk. Spijtig voor de lul dat hij me nog niet kent, anders had hij wel beter geweten dan tegen mij te liegen EN me te bedriegen. Of is het haar bedriegen met mij? Whatever... Hem een hak zetten, dat zal zeker en vast gebeuren. En oooo...'s avonds zit ik als een hopeloze puber te staren naar foto's van mijn idool : the french guy. Hij zat de laatste maand altijd in mijn achterhoofd. Sinds oudejaar - toen hij met zijn broek half opgetrokken - gaan lopen is, heb ik hem niet meer gehoord. En vorige week zat ik weer te mijmeren over de on-voor-stel-bare beestige sex die ik met hem had *diepe zucht* en alsof hij mijn gedachten kon horen of mijn lustgevoelens kon euhm...ruiken?? kreeg ik donderdag een smsje, kort en bondig om te vragen hoe het met me was. Ondertussen ken ik hem al een tijdje en weet ik dat het codetaal is voor 'do you wanna fuck?', dus ik schrijf in mijn codetaal terug dat alles ok met me is en vraag of hij al gaan verhuizen is. In zijn morsetekens antwoordt hij 'ja, ben gaan verhuizen. wil je mijn nieuw appartement komen zien?' en fuck !!! Had ik toch wel geen auto zekers en was mijn zoontje toch wel bij mij zekers...al mijn verlangens weeral moeten bijeen rapen en terug wegstoppen. Bleek dat hij de dag nadien een week naar het buitenland moest. Dus ja...afwachten tot hij terug is. En tja...zou ik hem zelf berichten deze keer of weer als een triest hondje zitten wachten tot het baasje thuiskomt om dan kwispelend van blijdschap op te springen als hij er is... Wat heeft die kerel toch dat mij zo aan hem vasthangt. Als ik zijn foto's bekijk, dan probeer ik walging en afgrijzen op te roepen bij mezelf, maar het enige dat ik opgeroepen krijg, is geilheid en het verlangen naar ne koude douche om mijn onkuise gedachten weg te spoelen... damned...
Mijn laatste post dateert weer van 3 weken geleden. Shame on me! Reden: status not single. En ja, je mag 3 x raden waarom ik nu wel aan het posten ben... Reden: status single! Het is toch godgeklaagd. Same old, same old... all over again: een plus dertiger die in geen vijf jaar een relatie heeft gehad. Verschrikkelijk moeilijk hoor dat ras, geloof me maar. Dan gun je ze alle tijd die ze nodig hebben omdat ze zo vastgeroest zitten in hun routineleventje waarin ze absoluut geen rekening hoeven te houden met iemand, en ook al zie je ze dan nog maar twee keer in de week omdat je je absoluut niet wilt opdringen en omdat je echt wilt dat het deze keer lukt, en op één of andere manier voelen ze zich toch nog "versmacht". Zaterdag was ik uitgenodigd op een etentje bij vrienden. Je bent nog maar drie weken samen, dus je zou toch denken dat je nog naar elkaar verlangd in zo'n prille relatie en toch zo veel mogelijk bij elkaar wilt zijn. Maar nee, een etentje thuis bij vrienden van mij vond hij te saai. Liever ging hij dan met wat vrienden 'eens' op stap. Dus ja, geen probleem, kan ik volledig begrip voor opbrengen, dus ik verzin een smoes voor hem en klamp mij vast aan het feit dat ik hem dan toch nog de vrijdagavond zal zien. Een schrale troost voor een weekend waarin je zogezegd eindelijk eens wat tijd kunt vrijmaken voor elkaar. Zelf was ik al een paar keer -op zijn uitdrukkelijke wens- in mijn auto gesprongen, 's avonds na tienen in de week, en die 60 kilometer rijden op dat late uur waren het mij absoluut waard om hem toch maar 2 uurtjes te kunnen zien. Waar liefde toch niet toe in staat is. Maar het moet niet steeds van één kant komen, en ik hoopte toch op eens een "efforeke" van zijn kant, wat ik hem ook heel lief maar toch kordaat heb verteld. Die bewuste vrijdag dus, gingen we samen eten met mijn absolute top-vriendin Mrs F, u wel bekend. Mijn woorden waren dus nog geen dag oud, maar toen ik bij hem thuis aankwam, lag hij in zijn bed. De avond ervoor te diep in het glas gekeken, en aan zijn status te zien 24 uur later, vermoed ik dat het vijf liter glazen moeten geweest zijn, toch wel een stuk of dertig. Dan is het eindelijk weekend, en je hebt zo naar die avond verlangd, eindelijk eventjes tijd voor elkaar, ook al duurt het maar tot de zaterdagmiddag, en dan laat hij je toch nog stikken. Mrs F en ik hebben er toch nog een leuke avond van gemaakt, zonder de boyfriends. Want de hare werd dat weekend verzwolgen van het werk en daardoor kon hij jammer genoeg niet afspreken met haar. Ochere, laat ons allemaal even een moment stilte houden uit compassie voor het hardwerkende plebs, want dat hadden wij toen ook. Totdat de hare ons plots toch parmantig voorbij wandelde terwijl er een blonde del met kikkerogen aan zijn arm bleek vast te hangen. Maar dat verhaal laat ik met plezier aan haar prachtige zelf over. Die nacht ben ik de 60 kilometer terug naar Gent gereden, nadat ik hem slaap zacht gekust had en hem had gezegd dat hij beter ging kunnen rusten en uit'zieken' zonder mij en hij zo op zijn minst de volgende avond terug in topform kon zijn voor zijn avondje uit (tja, die steek kon ik toch niet laten liggen). Tot zover het prettige weekend samen waar ik zo naar gehunkerd had. Ook de volgende dag bleef ik hunkeren naar een telefoontje of sms'je van hem. Dat was toch niet te veel verwacht, of vinden jullie van wel meiden? Een vrouw mag zich toch graag een beetje begeerd voelen, niet? Dus tegen een uur of vijf 's avonds bel ik hem toch maar zelf op. Ik was diep teleurgesteld en mijn hart ligt altijd op mijn tong, en zo geschiedde ook. Geen scène, geen ruzie, geen discussie zelfs, gewoon rustig gezegd hoe hij mij deed voelen. Waar haal ik toch het lef! Om kort te zijn, en hier komt het gewoon op neer, ben ik dus gestraft omdat ik durfde te zeggen dat ik hem miste (en dan zwijgen we nog van het feit dat ik hem daar alleen 'ziek' aan zijn lot heb overgelaten, ooo oooo ooooo!). Een vrouw van bijna 34 mag blijkbaar geen eigen mening hebben. Zwijgen en mooi zijn, dat is het ideaalbeeld die de nieuwe dertiger man van de vrouw heeft, en ik denk niet dat ik in beide heel erg goed ben. Kom, laat ons die mannen "en masse" terug naar de middeleeuwen flitsen, daar horen ze blijkbaar thuis.
