"Waar ben je? Bijna thuis?"
"Nee, ik ben nog op de tram aan het wachten. Waarom?"
"Ik ga naar de Action."
"Wacht op me."
Zo ging het gesprek tussen mij en mijn moeder deze middag aan de telefoon. Ik merk het altijd als de zomervakantie weer nabij is.
Ze loopt er heel de dag gestresseerd bij en koopt van alles en nog wat.
"Neem jij even 4 handdoeken daar, die van 2,29 euro."
"Hebben we niet genoeg handdoeken thuis liggen?"
"Nee, deze zijn voor Marokko!"
Mijn moeder is het type van persoon dat heel België zou willen verhuizen naar Marokko als we op reis gaan. Volgens mij zou ze zelfs heel ons huis meenemen als het ging.
Marokko is toch bekend om haar lekkere munt thee, dan is het toch logisch dat er in Marokko genoeg soorten thee-extract te kopen zijn, maar nee mijn moeder neemt elk jaar een tiental pakken mee naar ginder.Het lijkt soms alsof ze er een supermarkt gaat openen.
Dan zullen jullie jezelf zeker afvragen wat ze met al die dozen thee-extract gaat doen, een gezin van vijf personen kan niet zoveel thee opdrinken. Wel het antwoord is heel simpel, elke gast of familielid die ons komt bezoeken krijgt een zak vol goodies uit België, het lijk wel een event en de mensen daar wachten daar echt een heel jaar op, alsof al die goederen niet verkrijgbaar zijn daar.
Alles wat je in België te koop vind, ligt daar ook, maar blijkbaar verkiezen ze toch de spullen van de Aldi en de Zeeman.
"Manal! Ga even een pot Nescafé halen uit die rek daar."
"Mama, wie drinkt er nu koffie thuis, je moet nu ook niet gaan overdrijven met je obsessie."
"Dommerik, wat gaan we te drinken geven aan de gasten die ons komen bezoeken en koffie willen?"
"Thee! Ze moeten maar niet moeilijk doen."
"Jij gaat het nooit leren. De man die met jou gaat trouwen brengt je na de eerste dag weer thuis."
Nu ja, na al dat stressen en gezeur en overtollige bagage worden we beloond met een super gezellige vakantie voor 2 maanden in het land 'Where the sun never sleeps'.
' Over mijzelf, gewoon mijn leven. Of ben ik niet interessant genoeg soms?' zei ik al lachend, terwijl ik in mezelf dacht 'Eigenlijk ben ik helemaal niet interessant!'
Hiermee is het eigenlijk begonnen, of alhoewel misschien had ik vroeger een andere gedachte. Ik wilde namelijk een autobiografie schrijven.
Grote ambitie, denken jullie waarschijnlijk nu, maar ja dat is wat ik wilde.
Ik heb zelfs in mijn laatste jaar op de middelbare school als keuzevak 'creatief schrijven' gevolgd. Ik weet nog dat mijn leerkracht op mijn rapport "Zeker blijven schrijven " had geschreven en ik voelde me zo goed toen.
Na mijn laatste jaar 'humaniora' heb ik besloten om rechten te gaan studeren op de Universiteit van Antwerpen - waar ik inmiddels al in mijn tweede jaar zit.
Van het schrijven is niet veel meer gekomen. Als studente ben je namelijk altijd bezig: studeren, sporten, sociale contacten onderhouden .
Maar vandaag, 14 mei 2014, heb ik besloten om een persoonlijke blog te beginnen, een autobiografie was toch iets te hoog gegrepen.
Dus ja, ik ga jullie vertellen over mijn leven. Het leven van een 19-jarige die in België leeft, meer bepaald in Antwerpen.
Laat ik me dan maar ineens voorstellen.
Ik ben Manal en ik ben 19 jaar oud, woon al heel mijn leven in Antwerpen " The Capital of Flanders". Ik ben van marokkaanse origine, waar ik overigens heel trots op ben.
Ik ben niet opgegroeid in het stereotype marokkaanse gezin met 8 kinderen.We zijn met vijf thuis: papa, mama, Ik, kleine zus (Malak) kleine broer (Wail ,wat je uitspreekt als "Wajil").
Ik zit dus op de Universiteit van Antwerpen en studeer rechten.
Zingen is mijn ding, van jongsafaan zong ik altijd en overal. Ik herinner me nog dat ik altijd zulke grote feestjes hield, met een zaal, een orkest en zelfs een 'ziana' die me helemaal opmaakte. Een mini marokkaanse trouw werd gehouden, in ere van mijn verjaardag.
"Verwend nest!", zullen jullie nu wel denken, maar ik was het eerste kind van mijn ouders, dat kan het overdreven gedrag misschien wel verklaren.
In ieder geval terug naar het onderwerp waarover ik dus was begonnen 'zingen'. Toen het orkest begon, moest ik altijd meezingen met de zanger. Schaamteloos stapte ik van mijn troon af en pakte ik de microfoon en begon luidkeels mee te zingen.
" Aicha, Aicha ecoutez-moi , oooh Aicha, t'en vas pas!'
Ik kende alle Arabische hits uit mijn hoofd. Nu heb ik het wat ontwikkeld en ben ik mijn eigen youtube-kanaal begonnen - druk na het lezen van de hele post even op het woord 'youtube-kanaal', dan kom je er automatisch op.
Dit is eigenlijk zowat alles wat ik over mezelf kan vertellen. Mijn zus had misschien wel gelijk, zo interessant ben ik niet, maar toch wil ik graag mijn dagelijkse leven met jullie delen en hopelijk zullen jullie met een glimlach genieten van mijn blogposts net zoals ik ze er met een glimlach erop zet.
