' Over mijzelf, gewoon mijn leven. Of ben ik niet interessant genoeg soms?' zei ik al lachend, terwijl ik in mezelf dacht 'Eigenlijk ben ik helemaal niet interessant!'
Hiermee is het eigenlijk begonnen, of alhoewel misschien had ik vroeger een andere gedachte. Ik wilde namelijk een autobiografie schrijven.
Grote ambitie, denken jullie waarschijnlijk nu, maar ja dat is wat ik wilde.
Ik heb zelfs in mijn laatste jaar op de middelbare school als keuzevak 'creatief schrijven' gevolgd. Ik weet nog dat mijn leerkracht op mijn rapport "Zeker blijven schrijven " had geschreven en ik voelde me zo goed toen.
Na mijn laatste jaar 'humaniora' heb ik besloten om rechten te gaan studeren op de Universiteit van Antwerpen - waar ik inmiddels al in mijn tweede jaar zit.
Van het schrijven is niet veel meer gekomen. Als studente ben je namelijk altijd bezig: studeren, sporten, sociale contacten onderhouden .
Maar vandaag, 14 mei 2014, heb ik besloten om een persoonlijke blog te beginnen, een autobiografie was toch iets te hoog gegrepen.
Dus ja, ik ga jullie vertellen over mijn leven. Het leven van een 19-jarige die in België leeft, meer bepaald in Antwerpen.
Laat ik me dan maar ineens voorstellen.
Ik ben Manal en ik ben 19 jaar oud, woon al heel mijn leven in Antwerpen " The Capital of Flanders". Ik ben van marokkaanse origine, waar ik overigens heel trots op ben.
Ik ben niet opgegroeid in het stereotype marokkaanse gezin met 8 kinderen.We zijn met vijf thuis: papa, mama, Ik, kleine zus (Malak) kleine broer (Wail ,wat je uitspreekt als "Wajil").
Ik zit dus op de Universiteit van Antwerpen en studeer rechten.
Zingen is mijn ding, van jongsafaan zong ik altijd en overal. Ik herinner me nog dat ik altijd zulke grote feestjes hield, met een zaal, een orkest en zelfs een 'ziana' die me helemaal opmaakte. Een mini marokkaanse trouw werd gehouden, in ere van mijn verjaardag.
"Verwend nest!", zullen jullie nu wel denken, maar ik was het eerste kind van mijn ouders, dat kan het overdreven gedrag misschien wel verklaren.
In ieder geval terug naar het onderwerp waarover ik dus was begonnen 'zingen'. Toen het orkest begon, moest ik altijd meezingen met de zanger. Schaamteloos stapte ik van mijn troon af en pakte ik de microfoon en begon luidkeels mee te zingen.
" Aicha, Aicha ecoutez-moi , oooh Aicha, t'en vas pas!'
Ik kende alle Arabische hits uit mijn hoofd. Nu heb ik het wat ontwikkeld en ben ik mijn eigen youtube-kanaal begonnen - druk na het lezen van de hele post even op het woord 'youtube-kanaal', dan kom je er automatisch op.
Dit is eigenlijk zowat alles wat ik over mezelf kan vertellen. Mijn zus had misschien wel gelijk, zo interessant ben ik niet, maar toch wil ik graag mijn dagelijkse leven met jullie delen en hopelijk zullen jullie met een glimlach genieten van mijn blogposts net zoals ik ze er met een glimlach erop zet.
